Tales of

Sinnoh

Het was een vrij rustige dag, eentje die vrij weinig zou geven, althans dat dacht ie. Hij had plaats genomen aan de ruit, waar hij rustig zijn armen had gelegd op de vensterbank, zijn hoofd rustende op zijn ledematen. Zijn lege ogen staarden naar buiten, maar veel nut had het niet voor hem opdat een leegte het enigste was dat hij zag. Hij had oordopjes in en luisterde rustig naar zijn favoriete muzikant; een pianist vanuit Kalos. HIj speelde de piano en ook de viool, maar Lyan vond dat zijn talent op het eerstgenoemde instrument voortreffelijk was. Zijn solos waren vooral indrukwekkend.

En dat was hoe hij zijn dag voor zich had gezien, daar zittende, wachtende op het avondmaal en dan lekke rnaar bed... Maar blijkbaar waren er andere dingen op de planning gekomen en van het een naar het andere en bam. Met Deiji op de schouder en Kasumi in zijn handen gedraaid stond hij wat verdwaasd op het festival. Ze hadden een oude bekende gevraagd om mee te lopen met hem. Als hij het goed had verstaan was het Vince? Hij zuchtte even luidkeels en lostte een van zijn handen om langs zijn gezicht te strijken. Hij had geen zo'n extreem goede dag, hij voelde zich loom en moe en wilde eigenlijk niet buiten zijn... Maar helaas voor hem hadden zijn verantwoordelijke andere plannen. HIj knipperde even en liet zijn hand van zijn wang naar het kopje van de Pachirisu gaan. Kalm aaide hij de electric type even, waarop ze genietende haar ogen sloot en even een instemmend geluidje maakte. Na enkele tellen haalde hij zijn vingertoppen weg, waarop ze meteen even piepte en leunde in een richting waarop Lyan meteen kalm haar instructies aannam en die kant op wandelde. Na even gestapt te hebben piepte ze even, waarop hij meteen halt hield en zijn grip verstevigde op de Togepi in zijn armen. Een tweede piep was een bevestiging dat dit inderdaad de persoon was die hij zocht. Hoe dan ook kon hij het niet laten; "Vince?" Deiji leek even op haar pootjes getrapt te zijn. Ze hadden veel geoefende opdat hij haar volledig zou kunnen vertrouwen. Zoals een blindegeleide Growlithe dat zou doen. Het enigste verschil was dat Deiji geen Growlithe was en ook niet volledig getrained was.. Dus... Ergens moest ze het niet kwalijk nemen dat hij nog zijn twijfels had soms.

Het schril geluid van de stem van de ander liet Lyan even in elkaar krimpen. Hij duwde zijn kin tegen zijn borstkas aan en duwde de Togepi dichter tegen zich aan. Wel meteen zette Deiji zich rechtop op de schouder van haar trainer, haar ogen scanden de blonde jongen even voordat ze opkeek naar de ander en haar ogen vernauwde. Hoe dan ook sprak Vince al snel terug. Hij zei meteen sorry, waarop de blinde jongen even knipperde en langzaam zijn blik oprichtte. Maar zoals gebruikelijk waren ze nergens op gefixeerd. Ze staarden in het niks, de richting van het geluid uitkijkende. De ander sprak al snel weer en even knipperde de man, de woorden drongen langzaam tot hem door. Oh... Het was zijn idee geweest? HIj slikte even, voelde zich niet zo zeer ongemakkelijk maar... Vreemd was misschien een beter woord. Hij had dit immers niet verwacht. "Ik ben al een tijdje niet meer naar festivals geweest," gaf hij eerlijk toe, zijn handen verstevigden zich wat om de ei Pokémon in zijn handen. "Ik... Ben ook niet zo bekend met de festivals van Sinnoh dus... Ik wist niet echt dat er een was?" het laatste kwam eruit als een vraag, maar het klonk niet echt als een. Hij schraapte dan ook even zijn keel. "Ik ben van Hoenn dus uh... Veel is nieuw," Tradities, festivals;.. Alles. Als niemand hem erover inlichtte wist hij er vrij weinig van. Het feit dat hij ook nog niet echt braille kon lezen hielp hem niet zoveel. Hij moest vertrouwen op alles wat men hem vertelde en aan hem aanbood.

Zijn uitleg voelde raar aan, hij had het zeker anders kunnne verwoorden, maar het was nu eenmaal gedaan. Hij haalde diep adem en liet een lichtte zucht langs zijn fijn gevormde lippen gaan. Waar was hij zich nu weer zo'n zorgen over aan het maken? Hij dacht weer aan van alles die gewoon niet belangrijk waren, dingen die niet in gesprkekken moestne voorkomen. Of... Toch wel? HIj slikte even, ergens een beetje ongemakkelijk met zichzelf dan met de aanwezigheid van de ander. Hij had het vaak zo moeilijk met zichzelf dat hij gewoon geen weg meer met zichzelf kon. HIj haalde even diep adem, schudden zijn hoofd lichtjes, maar keek al snel op toen Vince sprak. Hm... Hij knikte dan ook al snel op wat de ander zei. Zijn woorden waren aantrekkelijk maar hij kon het niet laten zich ergens schuldig te voelen en de vraag volgde dan ook snel; "Oh... Ja dat klinkt inderdaad leuk. En als er misschien iets leuks is kunnen we dat doen?" zei hij kalm, zijn hoofd wat kantelende, meer in een nadenkende positie dan vragende. Hij was niet vaak degene die vroeg om iets te doen. Hij had vaak weinig energie, zoals nu ook, maar ergens wilde hij gewoon even een effort doen. Dat deed Vince immers ook. Toen hij echter opeens iets tegen zijn hand aan voelde drukken, keek hij even op. Het besef dat dit een Pokémon was, drong al snel tot hem door waardoor een lichte glimlach op zijn lippen speelde. Hij liet zijn vingers dan ook langs het hoofd van de zachte Pokémon gaan, niet goede wetende wat het was. Het feit dat Deiji gewoon braaf op de schouder bleef en vrij weinig deed was immers een indicatie dat het veilig was.

Lyan dacht niet veel van zijn woorden. Hij vond het gewoon iets normaals om voor te stellen. Of was dat niet langer normaal? Hij was al een tijdje niet meer echt onder mensen gekomen en dat niet als in hij was geïsoleerd, nee, hij had gewoon geen vrienden. De blonde jongen was altijd een beetje een loner geweest, het ongeval en zijn handicap hadden zeker niet geholpen met dat. HIj knipperde dan ook even, zijn nutteloze ogen stonden wat raar terwijl de ander begon te stotteren. Lyan's gezicht vertrok zich echter niet en bleef in een vrij neutrale plooi zichtbaar. "Uh... Ja?" zei hij dan ook even rustig als erkenning dat hij dat ook bedoelde. Lyan zou het immers niet luidop toegeven, maar hij had de ander nodig. Hij kon immers niet zoveel als andere mensen, hulp van zijn medemens moest hij gewoon hebben of hij stortte in. Toen hij de ander wat hoorde bewegen en deze naast hem stond keek hij even naar hem, hij knipperde, kantelde zijn hoofd en luisterde naar wat hij te zeggen had. Hij knikte even rustig in de richting waar hij Vince's stem voor het laatst had gehoord en tilde even zijn hand op, voordat hij al snel deze tot een vuist balde en zijn andere hand beschermd er overheen legde. Koppigheid om te vragen naar iets van begeleiding liet hij zijn blik naar de grond afdwalen. Hij kon het best alleen.... Maar dan moest hij uiteraard eerst het antwoord weten op de eerste simpele vraag; waarheen?

Het was ongemakkelijk stil waardoor Lyan zijn handen steviger om Kasumi klemde. Hij vond dit niet zo fijn, deze stilte, maar hield braaf zijn mond toe. Hij wist eigenlijk zelf ook niet goed wat deze situatie beter zou kunnen maken. Ergens werd hij er boos van, ergens werd hij er gewoon wat down van. Wat het ook was, hij wilde ergens nu al terug naar huis gaan en terug in bed gaan. Hij wist echter dat als hij niet luisterde naar wat zijn psychiater en begeleiders hem oplegden ze zijn geld konden intrekken en hem terug naar Hoenn konden sturen. Hij was hier om te revalideren en daar hoorde geen uren slapen bij. Toen hij voelde hoe Deiji haar ding deed knipperde hij fronsend maar haalde diep adem en kwam in beweging. Was Vince al die kant op gegaan? Vast wel, anders zou de Pachirisu niet naar voren leunen en zacht piepen. Zijn vingers tikten even langs de Togepi waarbij hij het nog even stil liet zijn. Maar deze was van korte duur, want hij opende al snel zijn mond. "Heb je nog nieuwe Pokémon gevangen?" de meest generic vraag die hij kon stellen, maar hij was echt geen kampioen als het op topicstarters aankwam.