Tales of

Sinnoh

Een festival was niet meteen zijn eerste keuze om op rond te hangen, maar hij wist dat hij voor deze crescent moon organisatie op zijn minst een oogje in het zijl moest houden. Ja, hij was niet echt een sterke trainer momenteel, maar Myrth kende zijn vechttechnieken en eigen lichaam vrij goed waardoor de kleine vent zeker was dat hij wel een streetfight zou kunnen winnen mocht iets uit de hand lopen. Blathnaid zat op zijn schouder genesteld en hield zich stil. Ze had het zich zo comfortabel daar gemaakt dat hij toch even een warm gevoel kreeg bij het zicht van de traited Pokémon, zo lekker genesteld op zijn schouder. Hij haalde even diep adem en haalde zijn beokje uit zijn achterzak, waarna hij kort door de paginas bladerde en al snel de notities vond die hij nodig had. Hij had een plannetje getekend van het festival en had daarbij ook wat andere dingen bij getekend zodat hij snel dingen kon vragen zonder een hele zin te gaan schrijven in zijn boek. Hij had immers ook de bekende vragen zoals "is alles ok?", "kan ik u helpen?" en "is er iets aan de hand?" neergepend. Uiteraard waren er meer en Myrth wist dat er doorheen de dag steeds meer dingen hem te binnen zouden schieten die hij zou kunnen toevoegen aan zijn quick menu boekje. Hm... Even denken, wat nog kon hij eraan toevoegen?

Toen het gepiep van Blath zijn aandacht trok, keek hij even op. Het balvormige beest op zijn schouder was aan het wijzen naar iets verderop. Al snel volgde hij het gebaar van het blauwgrijze knaagdier. Ze leek naar iets te wijzen of eerder.. Iemand? Toen hij zijn ogen wat vernauwde zag hij al snel een dame die nogal paniekerig leek te zijn. Was haar iets overkomen? Had ze hulp nodig? HIj strekte meteen zijn rug en wandelde kordaat op de witharige vrouw af. Rustig ging hij wat zijdelings van haar staan, om haar vervolgens even aan te tikken om haar aandacht te krijgen. Zijn andere hand was inmiddels terug naar het boekje in zijn achterzak gegaan. HIj sloeg meteen open op de pagina die hij had voorbereid hiervoor en hield zijn vinger kordaat op een lijn die hij aan de ander wilde presenteren. Kalm draaide hij het object naar haar toe, hopende dat ze naar hem en zijn boekje zou kijken zodat ze wist waarom hij haar had benaderd. Op het papier waar hij zijn vinger bij hield stond er heel duidelijk een simpele zin; 'Heeft u hulp nodig?'

Ze had zijn woorden gelezen, maar er kwam geen verbaal antwoord van haar. Ze leek erg verlegen, beetje van slag zelf en alsof ze elk moment in tranen kon uitbarsten. Hij perste dan ook even zijn lippen steviger op elkaar, ergens irritatie dat ze niet tegen hem sprak. Aan de andere kant was het niet op zijn plaats om andere te judgen dat ze niet praatte, want tja, kijk naar hemzelf. Hij zuchtte even lichtjes na enkele tellen toen ze haar hoofd schudde en de man klapte zijn boekje toe en stak het terug in zijn achterzak. Even maalde hij over de opties die hij had. Het was duidelijk dat de vrouw naar iets zocht en ergens ook niet op haar gemak was hier in de drukte. Hij wist niet veel anxiety en al dat gedoe, maar iets in hem zei dat deze vrouw best bang was. Hij greep haar pols dan ook zonder veel pardon vast, niet echt pijnlijk of iets in die aard, en trok er even zachtjes aan waarna hij knikte in de richting dat hij wilde gaan. Hij begon alvast te bewegen naar daar in een poging haar mee te krijgen. Ze zou vast rustiger worden als ze ergens rustiger waren. Althans, dat dacht hij.

Blathnaid keek glimlachend naar de dame, het was duidelijk dat het beestje liever omging met mensen dan met Pokémon. Ze had ook aangevoeld dat deze mevrouw was extra hulp nodig had. Dan was het zijn job om te helpen, niet? HIj haalde diep adem en tot zijn verassing vocht ze niet echt terug op het feit dat hij haar vast had bij de pols. Hij besloot daar dan ook grondig gebruik van te maken om door de menigte heen te komen. De Togedemaru, die nog steeds op zijn schouder zat, piepte blij naar het witharige meisje. Myrth had er echter geen aandacht voor en nam haar mee naar een rustiger deel van het festival. Hier was er een kraampje met tafeltje en stoeltjes. De ander zag immers zo bleek, ze zou vast even op adem moeten komen. De man lostte haar dan ook bij een stoel en schoof deze van onder de tafel vandaan, als een echte gentleman, zodat de ander kon gaan zitten. Hij gebaarde dan ook kalm naar de stoel en een knikje naar haar als teken dat ze misschien even beter ging zitten. Vervolgens pakte hij in stilte zijn boekje erbij, waarna hij begon te pennen. AL snel was hij klaar en presenteerde hij haar zijn vraag. 'Wil je een drankje?' Hij vond het niet erg om een cola ofzo voor de dame te halen, want hij wilde het niet op zich geweten hebben dat ze opeens flauwviel ofzo.

De traited Togedemaru sprong op de tafel en waggelde naar de dame toe waarna ze enthousiast begon te piepen, af en toe kijkende naar de Minum van de ander. het leek erop dat ze het niet zo erg vond dat de andere electric muis er was. Een bezorgde frons kwam op het gezicht van de blonde kerel. Hij liet zijn ogen even van de Togedemaru naar de nu huilende vrouw gaan en draaide zich langzaam weg. In een paar korte passen stond hij bij een drankjeautomaat. Kalm stak hij er wat centjes en briefjes in waarna hij een paar frisdranken kocht en ook water. Hij had een limonade, een cola en diet cola ook gekocht. Voor zichzelf had hij een watertje gekocht. Rustig ging hij terug waarna hij de drankjes op tafel zette en zijn boekje erbij nam. Hij begon rustig te pennen en hield het voor de ander. 'Ik weet niet welke je liever hebt, dus kies maar.' stond er rustig terwijl hij het boekje liet liggen op de tafel en hij zelf een stoel nam. Rustig ging hij zitten terwijl hij zijn ogen van de huilende dame haalde. Hij werd er een beetje ongemakkelijk van maar aan de andere kant was het zijn taak om mensen zoals deze te helpen. Misschien dat wat water of iets anders haar zou helpen om te kalmeren. Hij kende haar immers niet, dus wist hij niet precies wat ze nodig had of wat dit had getriggered.

het duurde even voordat de dame eindelijk in beweging kwam. Hij had rustig een glas water erbij genomen voor zichzelf en was er wat van aan het sippen terwijl hij zijn holo caster boven haalde en zijn ogen even naar de chat ging van zijn tweelingzusje. Hij had al maanden niks meer van haar vernomen. Hij opende langzaam de chat en liet zijn ogen over de oude gesprekken gaan die vrij eenzijdig waren. Zij die blij vertelde over haar video games en hij die heel kortaf reageerde of zelf niet. Hij liet zijn ogen even naar de ander gaan en vroeg zich af of hij Maeve's situatie kon vergelijken met die van de ander. Hij liet zijn vinger even over de letters gaan maar stopte al snel en legde het apparaatje naast hem op tafel, waarna hij netjes zijn handen om het glas water zette en er naar staarde. Hij zou wachten tot de ander zou spreken.

En dat kwam sneller dan verwacht. Er kwam eindelijk geluid uit de ander en even keek hij op waarna hij haar even aankeek. Er kwam een moeilijk bedankje uit en de man knikte even naar haar waarna hij naar voren leunde en het schriftje terug naar zichzelf trok. Blathnaid keek even naar deze actie en draaide zich vervolgens blij terug naar de Minum om enthousiast te beginnen piepen, alsof ze diep in gesprek met de ander was. De man boog naar voren over het boekje in een poging te beginnen schrijven, maar de vreemdelinge was hem voor. Ze bood haar excuses aan en even fronste hij waarna hijrustig begon te schrijven. 'Je hoeft geen sorry te zeggen. Ik ben Myrddin, ik ben van crescent moon. Je leek erg van slag en niet echt goed te zijn; heeft u hulp nodig met iets anders? Is er iets gebeurd?' Stond er op het papier waarna hij het boekje naar haar omdraaide en even zijn pen neerlegde. kalm nam hij het glas water weer vast waarna hij nog een slok nam.

Ze leek enorm nerveus, zelf nog hier. Ze wist duidelijk niet wat te doen met haar handen en uiteindelijk liep het ook uit de hand met haar woorden nadat hij het boekje aan haar had aangeboden. Een bezorgde frons verscheen op zijn gelaat waarbij hij even zijn hoofd wat kantelde. Blathnaid leek er minder problemen mee te maken dat de vrouw zo voor slag was; zij ging blij verder tegen de andere electric muis. Myrddin liet zijn ogen echter niet van de ander gaan. Hij moest weten wat er mis was... En de reden volgde nadat ze eindelijk haar stoteren wist te minderen. Wel meteen kwam er een zachtere blik in de ogen van de normaal erg neutrale man. Hij haalde diep adem en pakte het boekje weer bij zich. Kalm sloeg hij de pagina om en begon hij weer te pennen waarna hij na een tijdje het schriftje aan de vrouw presenteerde. 'Dat is geen probleem. Kom maar even op adem. Als je iets nodig hebt kan je het me gerust laten weten.' Hij schoof het boekje weer wat naar haar toe en glimlachte kalm naar haar waarna hij even zijn hand naar het glas water liet gaan en even een slokje nam. Ondanks dat hij zoveel mogelijk deze persoon probeerde te helpen, hield hij wel nog steeds een oog op zijn omgeving. MOcht er iets gebeuren zou hij zeker ingrijpen met fysiek geweld.

Hij richtte zijn aandacht rustig op zijn holo caster en leunde wat naar achter. Hij had wel wat tijd om het voor zichzelf gemakkelijk te maken. Er waren geen noodgevallen en daarbij leek deze dame eerst even op adem te willen komen. Dat was goed genoeg voor hem en dus bleef hij rustig waar hij zat. Hij ging wat door verschillende social media en chats af, maar er gebeurde niet heel veel. Zijn ogen gingen dan ook even rustig naar de dame met de Minum. Ze zat er nog steeds heel stil bij. Niet dat hij veel moest zeggen, hij was ook niet echt een luid type. ZIjn ogen gingen even wat naar boven toen hij een paar jongeren zag, zijn ogen werden even vernauwd, maar hij ontspande zich al snel. Niks aan het handje. Terug naar zijn holo caster it is.

ZIjn focus was nog geen vijf seconden van de groep af voordat hij plots iets hoorde, gevolgd door een snelle beweging in zijn ooghoek. De dame was omhoog geschoten en stond daar met het boekje. Ietwat verward fronste hij, tot hij opkeek en zag wat er aan de hand was. Ze zou een duw gehad hebben van de groep. Hij wilde even een hartig woordje met ze praten, maar wilde eerst zien of de vrouw in orde was. Hij kwam dan ook meteen overeind en nam het boekje meteen van haar over, waarbij hij even kort en zacht haar arm probeerde te ondersteunen, ze leek immers erg onstabiel. Hij zette even een stapje naar voren, de tafel rond en zorgde er eerst voor dat ze goed stond, voordat hij zijn holo caster erbij nam en typte; 'Ben je ok? Heb je je pijn gedaan?' Hij draaide het meteen naar haar toe, een bezorgde expressie op zijn gezicht. Hij zou eerst wel de drank dan opruimen en iets nieuws voor haar halen. Assholes van een mannen dat het ook waren. Ugh.

Ze ging zitten en Myr lostte haar langzaam. Hopelijk zou het allemaal goed gaan met haar. Hij keek haar bezorgd aan en toen de woorden kwamen, fronste hij wat dieper en schudde hij zijn hoofd. Ah... Hij tilde even een hand op als teken dat het niet uitmaakte, maar besloot om zijn holo caster erbij te nemen zodat hij iets kon uittypen voor haar. 'Hey, alles is ok. Mijn boek is ok, dankzij jou. De cola viel niet om door jou, dus het is allemaal ok.' stond erop waarna een kleine glimlach over de lippen van de kleine man trok. Hij wachtte even en nam zijn hand terug om weer te typen en het op te houden voor haar. 'Heb je je ergens pijn gedaan?' stond er nogmaals. zijn ogen gingen even naar de tafel en kort wachtte hij. Hij wilde eerst weten of de ander in orde was. Dan zou hij tissues gaan halen zodat hij de drank kon opruimen. Hij wilde eerst weten dat ze in orde was, weten dat ze niet zou panikeren of huilen. Er was helemaal niks mis gelopen door haar. Hij moest eerst echt weten of ze in orde was, want haar achterlaten in deze staat ging ie niet. Dan zou hij zich enorm schuldig voelen. Zijn blik ging terug naar de donkerharige dame, waarbij hij zachtjes glimlachtte.

Blathnaid kwam ook even kijken en maakte bezorgde geluidjes. Zacht piepend ging ze even porren aan de been van haar trainer, die haar even vragend aankeek. Ze stak een hand op en Myr rolde even lachend met zijn ogen, waarna hij een snoep uit zijn zak haalde en het aan haar overhandigde. Gretig begon ze eraan te kauwen, maar een tweede por tegen zijn scheenbeen volgde. Hij keek nog es op, ze stak nogmaals haar handen op. Hij fronste, maar gaf haar het snoepje. De traited Pokémon glimlachte zachtjes en wandelde met deze snoep naar de dame toe, om even aan haar been te porren en de snoep op te steken, grote puppy ogen ophoudende. De Pokémon zat wel erg simpel in elkaar; als je snoep had dan kon je toch nie huilen? Ja, de bal was een simpel iemand.