Tales of

Sinnoh

Voor de zoveelste keer die dag begon Benjamin enthousiast op en neer te springen in Jax’ armen en volgde de coördinator de aanwijzingen van zijn pokémon. Die brachten hem naar een omheind veld waarin een tauros stond. Een man werd de omheining binnengelaten en nam plaats op de pokémon die wild begon te bokken. Het duurde maar een paar seconden voor de man er afvloog en zich uit de buurt van de nog altijd rondspringende taurus maakte. “Wil je dat ik dat ook doe?” vroeg Jax aan Benjamin die met een “Pichu!” antwoordde. De coördinator zette de pichu op het hekken zodat hij goed zou kunnen kijken. Ook Poppy pakte hij op zodat ze naast Benjamin kon zitten. Kai schudde echter van nee toen hij ook hem bij de andere twee wou zetten; hij bleef liever op de grond. Aangemoedigd door zijn pokémon ging Jax naar de ingang waar hij wachtte tot het zijn beurt was. Hij was naar hier gekomen omdat Benjamin het had willen zien, maar nu hij de hoed zag die alle deelnemers kregen, werd dat zijn reden om mee te doen. Benjamin met een cowboyhoed? Dat zou pas schattig zijn. Het duurde niet lang voor Jax naar de tauros mocht en op het dier ging zitten dat zodra hij het contact voelde wild begon te bokken. Het duurde dan ook niet lang vooraleer de coördinator van de tauros afgegooid werd. De klap kwam onverwacht en kwam ook een heel stuk harder aan dan verwacht. Nog wat verdwaasd kwam Jax recht—niet doorhebbend dat twee paar wild trappende hoeven steeds dichterbij kwamen.

Eventjes vloog hij in de lucht, en toen werd de lucht uit zijn longen geslagen—de grond kwam hard aan. Wat stof waaide op van de droge grond en belemmerde hem het zicht. ‘Move,’ riep een stem waarna een doffe plof klonk. Jax hees zich kuchend in een zittende positie en zag nu pas hoe dichtbij de tauros was en hoe makkelijk de pokémon hem op dit moment zou kunnen verpletteren met zijn hoeven. Gelukkig stonden er drie pokémon tussen hem en de stier. Drie vreemde pokémon die waarschijnlijk van de vrouw die zich op hem richtte waren. ‘Kun je staan?’ Hij keek even verward naar de vrouw. Natuurlijk kon hij staan, dacht hij. Maar zodra de coördinator kracht op zijn linkerbeen zette, zakte hij weer in elkaar. “Nee,” sprak hij verbaasd. Was hij echt zo slecht gevallen? Het was ook nu pas, nu hij doorhad wat er was gebeurd, dat Jax de pijn in zijn been kon voelen. Alsof er een rivier van lava doorstroomde die zijn weg naar buiten aan het vechten was.

Pas toen de vrouw vroeg of hij recht kon staan, realiseerde Jax zich dat dat niet ging. De klap van de val had hem ook genoeg verdwaasd om ervoor te zorgen dat hij pas op het moment van die realisatie de pijn in zijn been begon te voelen. Het startte klein, een beetje alsof iemand er een naald in stak, maar met de seconde begon het meer door te dringen dat er iets goed mis was. Hij hoorde de vrouw haar pokémon om een verbanddoos sturen waarna ze hem, voortonend hoe, vroeg om zijn armen te kruisen. Jax verlegde zijn focus van zijn steeds meer zeer doenende been—als hij er niet aan dacht zou het minder pijnlijk zijn, of dat hoopte hij toch—, naar wat er van hem werd gevraagd en kruiste zijn armen zoals hem was getoond. Ondertussen waren zijn pokémon van het hekken gesprongen en naar hem toegelopen. Kai en Poppy stelden zich verdedigend op tussen hem en de tauros terwijl Benjamin zijn trainer bemoedigend toesprak.

Met zijn armen gekruist, kon de vrouw hem bij zijn onderarmen vastnemen en hem naar een uitgang slepen. Jax knikte toen ze hem zei dat hij zich moest vasthouden en zette zich schrap in afwachting van de pijn die ongetwijfeld zou volgen. Zodra ze in beweging kwamen, zette Jax zijn tanden op elkaar. De adrenaline was nu bijna helemaal uitgewerkt en het voortgesleept worden deed alles behalve deugd. Benjamin volgde langs zijn zijde en bleef heel de tijd tegen zijn trainer praten: “Pichu, pi, pi, pichu—” en zo ging hij maar door. Jax probeerde naar de pokémon te glimlachen, maar meer dan een gepijnigde grijns kon hij niet op zijn gezicht krijgen. Zijn tanden hield hij stevig op elkaar zodat hij niet te veel van zijn ongemak zou laten blijken aan de kleine pichu die hem bezorgd aankeek—al slaagde hij er niet helemaal in en ontsnapten een paar kreten hem toen de grond iets te hobbelig werd. Gelukkig bleef deze situatie niet duren en bevond hij zich eindelijk aan de juiste kant van het hekken. Poppy en Kai waren hem gevolgd toen ze zagen dat hij het terrein afgebracht werd en stonden nu aan zijn zij. “Is het gebroken?” vroeg Jax door op elkaar geklemde tanden aan de vrouw die hem naar hier had gesleept. Hij had er zo naar uitgekeken om weer aan een contest mee te doen, maar nu leek het erop dat hij dat nog een tijdje zou mogen uitstellen.

Jax ontmoette haar blik en knikte naar de vrouw toen ze zei dat ze zijn voet ging draaien om te zien of er iets gebroken was of niet. Daarna keek hij bemoedigend naar Benjamin, Poppy en Kai—de igglybuff en popplio hadden zich ondertussen ook aan zijn zijde gevoegd. De igglybuff kwam het dichtste bij en nam zijn hand vast. Ze leek zo klein met haar handje in de zijne. Jax probeerde een geruststellende uitdrukking op zijn gezicht te toveren, maar die verdween zodra zijn voet bewogen werd. Omdat het grootste deel van de adrenaline was uitgewerkt, had hij zich al gerealiseerd dat er iets goed mis was met zijn been, maar pas nu voelde hij de pijn echt. Hij kon de schreeuw die eruit kwam dan ook niet stoppen. Zijn been was gebroken. Dat was hem nu meer dan duidelijk.

Veel meer dan bevestigend knikken kon Jax niet doen toen de ander zei dat ze zijn been ging stabiliseren en haar pokémon haar een spalk aangaf. De verwonding moest direct verzorgd worden en de coördinator kon het alleen maar ondergaan. De pijnscheut die hij eerder had gevoeld, was gelukkig al grotendeels weggeëbd waardoor er nu enkel nog de constante pijn was die hem de tanden deed knarsen. Om dat zo veel mogelijk op de achtergrond te duwen, probeerde Jax zich op de vrouw voor hem en de pokémon aan zijn zij te concentreren. Hij zag hoe een jolteon Poppy, Kai en Benjamin op hun gemak probeerde te stellen door met hen te praten, hoe een luxio mensen op afstand hield en tenslotte ging zijn blik weer naar het gezicht voor hem. “Ja, al een aantal keer,” antwoordde hij op haar vraag. “Ik heb aan MMA-wedstrijden deelgenomen en soms daarbij een breuk opgelopen.” Het praten hield hem gefocust op de wereld rondom hem in plaats van op zijn been en om niet opnieuw de focus daar op te brengen, stelde hij haar ook een vraag: “Heb je dit al vaker gedaan?”

Hij had wel al vaker iets gebroken en de pijn was hem dus niet helemaal vreemd. Natuurlijk was het, hoe vaak het ook al gebeurd was, nooit leuk om dit mee te maken. De ander bleek dit nog nooit gedaan te hebben. Ze had er wel lessen in gehad, maar iets doen
was nog altijd anders dan het in de theorie zien; ze keek hem dan ook wat verontschuldigend aan en zei dat de zuster er zo wel zou zijn om haar werk op te knappen. “Ik ben er zeker van dat je het goed hebt gedaan,” glimlachte Jax, al kwam het er meer uit als een grimas. Zijn blik ging naar de jolteon die Poppy, Kai en Benjamin ondertussen wat rustiger had gekregen. De drie pokémon hielden hem nog ongerust in de gaten, maar waren niet meer zo rusteloos aan het bewegen en opgewonden aan het praten als eerder. “Dankje om hen ook gerust te stellen,” zei hij met zijn ogen op de pokémon.

De vraag deed Jax lachen. Iedereen die hij tot nu toe in Sinnoh had ontmoet, had hem gevraagd of hij een trainer was—ze konden niet verder van de waarheid zijn: hij wou niet met pokémon vechten, hij wou Poppy, Kai en Benjamin aan de wereld laten zien. “Nee, ik ben een coördinator,” antwoordde hij. “Ik heb een maand geleden aan mijn eerste contest meegedaan. Dat is niet gegaan zoals ik gehoopt had— Hij zweeg even. "—, maar ik heb veel geoefend en ben er zeker van dat ik de volgende keer het ware potentieel van mijn pokémon kan tonen.” Sylvester had in Hearthome hall getoond dat hij de betere coördinator was. De ander had de beker verdiend en het was Jax’ eerste contest geweest en daarom was het te verwachten dat hij niet op de eerste plaats zou komen, toch was het een teleurstelling geweest. Hij had dan ook wat tijd nodig gehad om aan zichzelf en zijn band met zijn pokémon te werken, maar nu hij die ervaring had opgedaan en meer met zijn pokémon had getraind, zou hij alles geven om te winnen.

De vraag was persoonlijk, maar na al deze tijd voelde het als een opluchting om dit aan iemand te kunnen vertellen. “Mijn vader heeft altijd gewild dat ik een professionele MMA-vechter wordt. Het was ooit zijn droom om dit zelf te worden, maar door een blessure moest hij stoppen en dus wil hij dat ik zijn droom verwezenlijk. Hij heeft me daar mijn hele leven voor getraind. Ik wil hem trots maken, maar vechten is nooit iets voor mij geweest,” gaf hij toe. “Ik heb als kind Poppy en Kai—” hij keek naar de igglybuff en popplio die samen met Benjamin aan zijn zij waren komen staan. “—gekregen. Ik wou altijd al hun schoonheid en schattigheid aan de wereld laten zien.” Dat was zijn droom. “Dus ik heb tegen mijn vader gelogen dat ik naar Sinnoh wou om kampioen te worden. En nu moet ik dit waarmaken, want anders heeft hij al die tijd gelijk gehad.” Misschien was het de pijn van de breuk die hem zo veel liet praten. Wat het ook was, het deed deugd om het eruit te gooien.

Gegrinnik en een begrijpend knikje werden gevolgd door een nieuwe vraag. “Ik heb een lintje, maar iemand anders heeft toen de trofee gewonnen,” antwoordde Jax. De volgende keer zou het hem wel lukken om als eerste uit het contest te komen, dat wist hij zeker. Hij en zijn pokémon waren er sindsdien zo op vooruit gegaan en hadden zo veel getraind dat het niet anders kon. “Ik wou binnenkort weer aan een contest meedoen, maar met mijn been zal dat nog even moeten wachten.” Het was teleurstellend dat hij het moest uitstellen. Hij had zich eindelijk klaar gevoeld om weer aan een wedstrijd mee te doen en dan gebeurde dit. Maar het was jammer genoeg niet anders. “Werk jij al lang voor Crescent Moon?” besloot hij om terug te vragen.