Tales of

Sinnoh

Hij had gisteren hete hele dag maar rond gestaan en vrij weinig nuttig gedaan, het had hem gefrustreerd dat hij even een geïrriteerd geluidje liet horen. Dit zorgde ervoor dat Blath verbaasd opkeek. Myrth was immers vaak erg stil en dat was niet gewoon omdat hij mute was. Hij kon immers perfect geluiden maken, maar ze waren eerder te vergelijken met een kind die pas geluiden kon beginnen maken. Hij schaamde zich er ergens enorm in, dus hield hij vaak gewoon wijselijk zijn mond, maar nu was de maat hem toch even vol. Hij stak dan ook even zijn hande voor zich uit en greep al snel het boekje uit zijn achterzak. Kalm begon hij door het ding te bladeren, waarna hij even op zijn onderlip beet en zuchtte. Wat kon hij nog meer doen? Wat kon hij in deze situatie doen? Malen was het, waardoor hij de ander niet opmerkte en zo tegen hem opbotste. De man zette even verbaasd wat instabiele passen naar achter en keek vervolgens pissig op naar degene die tegen hem aan was gelopen. Of hij was eerder tegen hem aangelopen, maar goed, dat zou hij niet toegeven.

Ietwat boos keek de man op naar degene waar hij tegen was gelopen. Hij vond het altijd zo irritant dat hij op moest kijken, maar veel keuze had hij vaak niet. Hij vond het altijd zo raar though. Zijn moeder was vrij lang en had hem verteld dat hun vader dat ook was geweest, maar zoal hij als Maeve waren erg kort, maar hij nam echt wel de cake als het erop aankwam. En man, wat haatte hij het. Hij wist met zekerheid dat hij het zoveel verder zou geschopt hebben in het kampioenschap boksen als hij gewoon een kop groter was en op zijn minst een ietwat onder gemiddelde lengte had. Maar nee, hij was vaak nog korter dan sommige schoolkinderen. Ugh. De man begon te spreken en toen hij dan ook aan zijn boekje kwam, trok hij metene beledigd het ding weg van de ander, een boze blik in zijn ogen komende. Hij haalde al zijn ene hand boven om iets te zeggen in gebarentaal, maar stopte al snel. Zijn gezicht vertrok in pure irritatie waarna hij zijn hand liet zakken en gewoon begon te wijzen naar de ander. Nee, het was zijn fout geweest, niet die van hem. Hij snoof even en vernauwde zijn ogen waarna hij een stap naar voren zette. Blath, die op zijn schouder zat, begon wat gespannen te kijken naar de ander en vervolgens naar diens hond, ze was duidelijk niet op haar gemak in deze situatie.

Het was al snel duidelijk dat de ander zijn gebaar helemaal niet snapte en dus wees hij nogmaals naar de ander. Was zijn schuld, hallo. Zijn schuld! Augh! Hij gromde dan ook even zachtjes toen de man sprak, duidelijke irritatie in zijn toon. Wat dacht de ander wel niet. Hij stak zijn boekje dan ook weg en begon met zijn handen de gebaren te maken dat het zijn schuld was. HIj keek enkel streng naar de ander terwijl hij het laatste gebaar met grote duidelijkheid eindigde en de ander streng bleef aankijken. Wat een Seedot zeg. Als hij een paar jaar jonger was geweest had hij zowiezo boos op de ander gesprongen en hem in elkaar geslaan, maar het leek erop dat zijn temprament wat gedoofd was. Hoe dan ook was de heetheid van dit eenzijdige gesprek hem teveel geworden om nog logisch na te denken dat niet iedereen gebarentaal kon. Blath voelde de spanning ook aan van haar trainer en wiebelde ongemakkelijk, het was duidelijk dat ze hier niet wilde zijn.

Als hij zijn domme hoofd wat koeler had gehouden zou hij tot de realisatie zijn gekomen dat dit soort gedrag hem niet verder zou hebben geholpen, maar Myrth was aan het koken en rationele beslissingen waren gewoon out of the question. Hij wilde een goede klap verkopen aan deze kerel. De man begon al zijn spieren aan te spannen. Hij was veel sterker dan hij eruit zag en had veel meer spieren onder zijn kleren dan dat men zou verwachten. Een true powergremlin om zo maar te zeggen. De ander sloeg zijn hand weg en begon van alles tegen hem te zeggen. Elk woord zorgde voor meer irritatie dan de ander. Was de ander zo dom om niet te begrijpen dat dit zijn manier van communiceren was of was hij hem echt gewoon aan het treiteren? Het was vast het laatste, zoveel mensen deden het en deze man zou niet de eerste of laatste zijn die het deed. Zeg wat je wilt. Had hij dat juist gezegd? HIj balde zijn handen tot vuisten en zonder nog erg goed na te denken schoot deze naar het gezicht van de ander, hoe dan ook gebruikte hij dit momentum niet om de ander daar te raken, maar draaide hij zijn lijf en gebruikte hij de kracht van de beweging om een stevige harde jab naar de ander zijn maag te brengen. Als dat raak zou zijn zou hij zeker voorover plooien. instinctief schoot Myrth opzij, Balth nu van zijn schouder gerold en bang weg gelopen. De man hield zijn handen defensief voor zijn gezicht, een huiding aannemende die zeker eigen was aan een een professional Boxer. Hij snoof enkel luid en klemde boos zijn tanden op elkaar. Na een seconde of twee schoot hij echter terug naar voren, waarbij hij een schijnbeweging uithaalde naar diens kruis, hoe dan ook voerde hij niet door met de jab en trapte hij krachtig tegen de knie van de ander, gevolgd door een snelle stap diagonaal nemende om hem een kick te geven van de ander kant en hem uit balans te brengen. Hij was het zat en dat was duidelijk te zien aan de kleine zijn gezicht.

Het voelde goed toen de aanvallen raakten en de ander op de grond lag. Hij begon zich al wat kalmer te voelen en bewoog zijn vuisten even rustig heen en weer waarbij zijn vingers even ontspanden, maar niet volledig los lieten van zijn houding. In vechten mocht je immers nooit je aandacht laten zakken. Hoe dan ook begon Myrth al meteen te malen hoe hij dit joch mee zou kunnen sleuren naar het hoofdkwartier met de woorden dat hij brutaal was en een gevaar voor het festival. Hij kon de prees nu al horen! En dat nog eens zonder het gebruik van Pokémon ook nog. man, ze zouden hem zeker een promotie geven als ze dat hoorden! Hoe dan ook leek meneer niet uitgevochten, maar zelf vechten zat er niet in. Hij commandeerde zijn Rockruff om hem te grijpen. Wel meteen werden de ogen van de blonde jongen groot waarna hij zijn armen meteen liet zakken en opzij sprong, vervolgens een hastige beweging makende om op te springen. Zijn oog schoot meteen naar een hooibaal die zowat naast hun lag, waardoor hij meteen ernaartoe sprong en de rest van de weg naar boven klauterde. De man staarde even naar de hond, die tanden wilde hij niet in zijn kuit hoor, voordat hij boos terugkeek naar de ander.

De woede leek er wat uit geslaan te zijn, waardoor hij nu zijn boekje boven vistte en snel wat neerpende. 'Aggresieve Pokémon mogen niet op festivals!' pende hij neer voordat hij het blaadje uit zijn boek scheurde en het richting de ineen geklapte man gooide. Hij snoof even en liet zijn ogen even over de grond glijden. Blath zat inmiddels trillend tegen de hooibaal aan, het leek erop dat ze elk moment zou beginnen huilen. fantastisch.

Hij vond dit belachelijk. Je ging toch geen Pokémon tegen mensen gebruiken? Dat was toch niet normaal. Het enigste wat hij deed was dit joch een lesje leren. En dat moest nu eenmaal gebeuren met zijn vuisten, aangezien mondelings het nogal moeilijk voor hem zou gaan. De man nam zijn papier van de grond en leek meteen meer van slag, waarop de man zijn ogen vernauwde. Wat voor excuus zou hij zijn kant nu opgooien? Wat er echter volgde zorgde ervoor dat er nieuwe woede in de man kwam. Gehandicapt? Toen hij dan ook de prothese zag, snoof hij even afkeurend naar de ander. Wat een idioot, walgelijk gewoon. Myrth had dankzij zijn aandoening ook een handicapt status, maar die gooide hij niet in jan en allemans gezicht en al zeker niet in soort situaties. De grijns van de ander liet hem enkel nog meer walgen, een gevoel van afkeuring en woede borrelde in hem op. Er was zoveel shit dat hij tegen deze kerel wilde zeggen, maar zijn bevende handen konden nu geen stabiliteit vinden om dat allemaal neer te pennen. Man... Hij kon niet eens zijn Pokémon commandos geven om iets te doen! Gefrustreerde geluidjes kwamen van de kleine man af, niet goed wetende wat hij verder kon doen. Het was zo dom dit, zo ongelofelijk dom. Hij haalde dan ook diep adem en pakte zijn holo caster erbij, waarna hij even een oude mail opende en deze herlas. Was hij echt niet in zijn recht de ander in elkaar te slaan? Hij gromde even zachtjes, gemompel en gemurmel die frustratie aanduidde maar duidelijk geen woorden waren.

Na enkele tellen stak hij het apparaat dan ook weg, waarna hij even wees naar de crescent moon pin die hij netjes op zijn trui had. Hij doelde hiermee iets heel simpel; ze zouden het kunnen laten bespreken door hun. Daarbij wilde hij toch al aankaarten dat er een heleboel gevaarlijke Pokémon rondliepen op het festival. Hij wilde dat de organisatie hiervan op de hoogte was en dat er iets aan gedaan werd, want dit was gewoon belachelijk.

Hij wist eerlijk gezegd niet wat hij nog anders kon doen om deze situatie verder te helpen. Dan opnieuw was het zijn schuld dat het zo ver was gekomen. Zou hij dat toegeven? Hell no bitch, het was de ander zijn schuld en dat zou hij hem zeker nog duidelijk maken. Als dit voor Crescent moon zou komen zou hij zeker aangeven wat er was gebeurd, overdrijven zou hij zeker doen maar zijn punt zou staan en hij zou de winnaar worden. Niet zoals op school of zoals op zijn werk, vandaag had hij gelijk gehad en hij zou er standvast bij houden. Hoe dan ookw as de reactie van de ander iets dat hij niet had verwacht... Gaf hij zich over? Met een licht vragende blik in zijn ogen keek de man naar hoe de ander zijn hond terug riep. Even wachtte Myrddin af, een paar tellen, voordat hij van de hooibal gleed en rustig een stap naar voren deed. De ander leek even te zoeken naar iets in zijn broekzak, maar vistte al snel iets te boven; dezelfde pin die hij had. Kort vernauwde de man zijn ogen wat. Waren zijn ogen ook naar achteren aan het gaan of was dit kind zijn collega? Ja... nee, het was echt een collega. Een zucht kwam van de blonde kerel af, waarop hij even luisterde naar wat de ander zei. Hij had een punt, maar ergens had Myrth nog steeds de drang aan te geven wat er was gebeurd. Maar... Misschien had deze asshole was gewoon gelijk. HIj leek er immers veel rationeler over te denken dan hem. HIj zat niet echt aan zijn eigen gevolgen te denken, enkel hetgeen van de ander... Agh, ja nee... De ander had gelijk.

Verslagen knikte hij naar de kerel, waarna hij al snel een stap naar voren zette en zijn boekje boven haalde. Hij pende even snel wat neer waarna hij deze naar de ander ophield. 'Heb je ergens last van? Denk je dat je kan staan?' geen escuses, niks, gewoon blunt to the point. Zijn gezicht stond dan ook strak, geen echte emoties waren er op te lezen. Uiteraard was hij nog steeds gefrustreerd enzo, maar dat liet hij niet blijken. De kleine kerel rechtte zich vervolgens weer en nam het boekje terug naar zijn achterzak, waarna hij een hand uitheild naar de ander als teken dat hij hem overeind wilde helpen. Als dat niet zou lukken zou Myrth wel iets anders vinden om de ander te verplaatsen naar een betere locatie.

Myrth wilde niet meteen toegeven aan de ander maar iets in hem zei dat hij deze persoon misschien beter te vriend had dan vijand. NIet omdat het joch hem iets te bieden had, maar puur omdat hij een collega was. Het leek hem niet ideaal om al meteen een vijand te hebben op zijn nieuwe werkplaats. Dan opnieuw kon hij waarschijnlijk wel de problematiek eruit slaan als hij het echt wou... maar wat als ze er achter kwamen dat hij erachter zat? Hij had wel een historiek met aggresie waardoor ze wel degelijk zouden geloven dat hij het gezicht van de ander had verbouwd. HIj zuchtte dan ook even lichtjes bij dat besef en liet zijn schouders wat hangen. Het was zo jammer dat hij gebonden was tot hun regels, maar ergens snapte hij het ook wel en zou hij luisteren naar wat ze hem oplegden, hij wilde dit immers meer dan wat dan ook en hij was niet van plan om het weer in het water te laten vallen door zijn temprament.

De man leek niet al te blij te zijn met zijn vragen. Hij snoof dan ook even afkeurend naar de ander. Wat hij wilde man. Hij wilde gewoon zeker zijn dat de ander niks gebroken of gekneusd had en of zijn prothese in orde was. Myrth zijn moeder was immers best rijk en als hij haar een sms stuurde dat hij veel geld nodig had voor een kwestie zoals deze, zou ze dat zeker doen. Tawnee, zijn moeder, gaf hem echt alles wat hij wilde. Dat kon echter niet gezegd worden over zijn zus. Misschien dat de vrouw favorietjes had, maar Myrddin betwijfelde het. Hij zag het eerder als een soort van overbezorgdheid voor het feit dat hij een handicap had. Myrth zag niet echt in waarom dat juist meer aandacht nodig had, maar goed. De vraag van de ander zorgde ervoor dat hij enkel droog naar de ander bleef kijken. Hier ging hij zijn boekje nie voor boven halen. En dus haalde hij enkel licht zijn schouders op. Whatever dude, het was jouw lichaam.

De ander nam echter wel zijn hand aan, waardoor hij even zijn voeten wat spreidde en zonder veel moeite de ander zo van de grond hielp. Het was duidelijk aan de kracht die hij zette en de weinige effort die hij hiervoor moest doen dat hij best sterk was. De ander was ook vrij licht, vond hij, en dus had hij er helemaal geen moeite mee. Dan opnieuw was hij veel zwaardere dingen dan dit gewoon. De ander was ook niet bepaald groot of breed of gespierd. Myrth gokte erop dat hij misschien iets onder het normale gewicht zat, maar hij kon verkeerd zijn. Afgeleid door zijn eigen gedachtes had de ander niet echt door dat zijn collega zijn hand niet lostte. Na een tweetal tellen keek Myrth dan ook even vragend op, maar het was te laat. Nog voor hij zijn spieren kon aanspannen en zich kon wegtrekken van de ander, kreeg hij een knie in zijn kruis. Wel meteen klapte hij naar voren, waardoor hij zowat tegen de ander aanviel. Hij hapte even naar adem en kreunde zachtjes. Nou... Hij was dit wel gewoon en had al veel pijnlijkere dingen doorgemaakt, maar het feit dat dit de lucht uit zijn longen werkte en dergelijke zorged toch wel even voor een klap.

Enkele tellen bleef hij zo staan, lichtjes bevend. Niet echt uit pijn maar eerder uit woede. Hij moest echt elk spiertje in zijn lijf tegenhouden om de ander niet bij zijn haren te grijpen en in elkaar te schoppen. Hij klemde dan ook zijn kiezen op elkaar en liet een vrij gefrustreerd geluid horen, eentje die duidelijk een mengeling van woede met zich meedroeg. Je kon het vergelijken als iemand die vloekte, die ondertoon was er wel, maar het werkelijke woord was er niet. Hij slikte even, richtte zijn ogen op en bleef de ander strak aankijken. Hij vernauwde zijn helblauwe ogen en herstelde zijn houding vrij snel na het incident. Hoe dan ook had hij nog steeds de hand van de ander vast. Als hij zo graag ermee wilde rondsollen... Myrth, die al wat druk op de hand aan het plaatsen was met zijn eigen veel te grote handen, zette er meer druk achter. HIj bleef de ander uitdagend aankijken terwijl hij de hand zo goed als fijn probeerde te krijgen. Wat nou? Het was niet zijn prothese dus klagen kon meneer niet. Of waren zijn vingers ook al protheses? Ah whatever, zelf als dat het geval was hoopte hij dat ze braken onder de druk, dat verdiende die asshole wel.

Het was duidelijk dat de twee aan elkaar gewaagd waren. Beide waren te koppig om toe te geven aan elkaar dat de een beter was dan de ander en well... Myrth was gewoon zo enorm koppig dat hij er zich nooit aan zou overgeven. HIj bleef dan ook de hand vasthouden, zijn kracht gebruikende om de vingers fijn te knijpen. Hij zou ook perfect de pols kunnen omdraaien als hij de hand naar achter liet gaan, maar zo ver liet hij het nog niet gaan. Het leek hem nog niet nodig, hij wilde gewoon on top zijn hier. Hij wilde degene zijn die duidelijk de slimste en sterkste was. Alhoewel als men dit van buitenaf zag was hij niet echt slim bezig. Hij zag gewoon rood en dan stopte hij niet. Het was een van de enigste emoties die hij zo intens voelde. Het was een defense mechanisme. HIJ was jaren getreiterd door vreemdelingen door zijn handicap. Het was belachelijk, hoe ze iemand met een lichamelijk handicap zouden bovennemen op iets van hem. Ookal kon zijn handicap gezien worden als lichamelijk, want hij kon niet spreken door een medische fout, anatomisch enzo.

De vreemdeling liet het hier echter niet bij en zo ook zijn hond niet, die begon te grommen. Maar... Hij suste het beest met zijn ene vrije hand. Myrth hield echter een strakke blik op de ander, hij zou niet afwijken van de ander, hij wilde zijn blik vast blijven houden. Dominantie enzovoort. De man begon te spreken, gaf aan dat hij voorzichtig moest zijn. Hij snoof een enkele keer en bleef de anedr strak aankijken. Hij wilde hem echt zoveel vertellen, maar dat zou hem niet lukken. Hij zou het kunnen uittypen, schrijven, gebaren... Wat dan ook, maar hij zou het niet op de spontane manier kunnen doen dat andere mensen het doen. En dat was waar de frustratie lag van zijn handicap. In vergelijking met wat de ander had, kon hij nooit een vervanging voor zijn lichaam vinden, een substitute. En daar walgde hij van, als ze hetgeen dat semi gefixed was dan nog als victim card gingen spelen. Zijn collega zette echter druk achter de hand en begon weer te spreken. Hij zou deze keer niet ontkomen, sprak hij. Myrddin vernauwde zijn ogen. HIj was niet bang om de Rockruff een schop te verkopen als het echt nodig was. Hij zou het weergeven als zelfverdediging en... Dat was het ook, dus veel kon de ander er dan niet tegen maken.

Maar hij moest ergens wel stoppen, hij moest toegeven aan zichzelf. Ze waren op een festival en dat betekende dus dat hij zich ergens gedeisd moest houden. Hij had zijn plezier gehad, hij had zijn emoties kunnen uiten, misschien was het tijd om zichzelf even in te houden. Met veel tegenzin begon hij dan ook de druk op de hand te minderen, maar echt wegtrekken kon hij niet want tja, meneer had hem ook best stevig vast. Hij bleef de ander strak aankijken en knikte vervolgens een keer naar hun handen. Hij kon zo niet praten, want met een hand schrijven kon hij niet. Gebarentaal was ook amper te doen met één hand. De enigste echte optie dat hij zou hebben in deze situatie om te communiceren was zijn holo caster, maar deze bedienen met maar één hand was ook niet ideaal. Hij trok dan ook even aan de hand. Hij wilde iets neerpennen voor de ander, wilde iets tegen hem zeggen. Dus die asshole kon hem maar beter loslaten.

Hoeveel geld hij wel niet zou geven om de ander nog een trap in zijn kruis te geven en hem volledig tot moes te slaan. Hij kon het niet laten om een voldaan gevoel te krijgen bij die gedachte. HIj wilde de ander compleet de grond in boren, kapot slaan. Was dat zo verkeerd om aan te denken? Kijk hem dan, hij was een asshole! Hij verdiende het. Dat het misschien ongepast was en iets teveel impulsief kon hem gestolen worden. Hij was nog steeds woest op de ander, dit zou hij niet snel loslaten. Nu niet en de toekomst ook niet. Hij haalde diep adem in een poging zijn kalmte te bewaren, maar een gefrustreerde zucht verliet zijn mond al snel. Hij haatte deze man nu al met een passie, maar het was een zure appel waar hij zich doorheen moest werken. Het was iets dat hij niet wilde, maar als hij deze job wilde behouden zou het wel moeten. Nee, hij zou zich niet nogmaals overgeven aan zijn emoties. Niet nogmaals falen erdoor.

De man sprak toen hij de druk op de hand lostte. Slimme jongen. Augh. Hij haatte de manier waarop de ander tegen hem sprak, naar hem keek en gewoon met hem omging. Hij vernauwde dan ook zijn ogen en snoof afkeurend op de woorden van hem. De ander volgde het echter op met een actie die zijn bloed weer liet koken. Hij begon zachtjes tegen zijn hand te kloppen, het te aaien, alsof ze amigos waren. Hij wilde zo graag terug de hand fijn knijpen en deze keer omdraaien zodat hij wel degelijk zou sidderen van de pijn. Maar hij klemde zijn tanden op elkaar en probeerde daar al zijn woede op te focussen. Zodra hij hier wegkon ging hij tegen een boom slaan ofzo, deze man maakte hem gek. Hoe dan ook besloot zijn collega al snel zijn hand te lossen en zette hij een paar passen terug. De man deed hetzelfde en pakte meteen zijn boekje erbij, waarbij hij een pen nam uit zijn andere broekzak. Hij wou een hartig woordje met de ander delen.

Hij probeerde zijn kalmte bewaren tijdens het schrijven, waarbij hij af en toe even opkeek naar de ander om hem in de gaten te houden. De ander had intussen een sigaret boven gehaald. Hij had een afkeur voor mensen die dit een publieke omgeving deden. Kon hij niet denken aan de kinderen en degene met health issues? Hoe dan ook probeerde hij het te negeren en aan de kanten te schuiven. Hij had al genoeg dingen die hij haatte aan deze man, hij moest maar even op zijn tong bijten en het verdragen. Het was immers niet zo erg als de andere dingen dat deze Seedot had geflikt. De man begon echter te spreken nog voor hij iets kon zeggen. Hij keek dan ook even strak naar de ander. Wat? Hmpf. Snel keek hij terug naar zijn boek, waarbij hij vluchtig zijn schrijfwerk afwerkte en het naar de ander omdraaide om zijn woorden aan hem te presenteren. 'Jij bent een Seedot' was wat de eerste lijn aangaf. 'Als je me nog eens treitert dan breek ik je hand' las de volgende lijn. 'En eensgelijk, ik wil jóúw domme kop ook niet meer zien' Hij snoof even. Hij wilde er nog op ingaan hoe hij niet dom was maar iets in hem zei dat dat niet veel zou helpen tegen iemand zoals hem.