Tales of

Sinnoh

Daar was het dan eindelijk, zijn eerste quest. HIj was ergens vrij opgelucht geweest dat hij de opdracht had gekregen. Eindelijk iets om te doen! Kalm liet hij zijn ogen naar de ball gaan die hij had gehuurd van de organisatie. Hij had gekozen om een Buisel te huren. Het otter beest was watertype, wat mooi afstemde op de typing van zijn Togedemaru. Hoe dan ook wist hij niet goed hoe hij de nieuwe Pokémon commando's zou geven. Zelfs Blathnaid wist vaak niet goed wat hij bedoelde. Het was moeilijk om een trainer te zijn die geen commando's aan zijn Pokémon kon geven. Hoe dan ook begon hij wel te malen over het potentiele alternatieven. Zo kon hij misschien een text to speech gebruiken. Hij vond het geen superleuk idee, maar als hij niet meer kon dan dat dan tja... Was het de enigste optie die overbleef, toch? Hij zuchtte even en hield de ball op waarna de water type al snel verscheen. De oranje Pokémon maakte wat blije geluidjes, waarop de man even knield en een aai over de bol van de Pokémon gaf. Hij had aangegeven aan het hoofdkwartier dat hij hier zou wachten op zijn partner voor deze missie. Hij wilde immers wel een eerste goede quest hebben. Blathnaid was intussen wat dichter tegen hem aan gaan zitten, duidelijk bang zijnde voor de vreemde Pokémon.

- &Rani, my beloved

Hij was ergens wel nieuwsgierig wie zijn partner zou worden voor deze missie, zijn eerste missie. Hij voelde wel een soort opwinding, het gevoel dat je had als je op een verassing wachtte, want dat was toch wat het was hm? HIj haalde diep adem en liet een klein lachje op zijn lippen rollen toen de otter blijere geluiden begon te maken. Blathnaid verstopte zich echter steeds meer in de dikke haren van haar trainer, ze was duidelijk niet zo blij als hem over het feit dat ze een tweede Pokémon hadden. Nou, hij wist echter ergens wel dat dit wel zou helpen vandaag. Hij kon immers niet meteen rekenen op zijn bange starter.

Toen hij echter een vaag bekende stem hoorde, keek hij op. Toen hij zag wie het was, vertrok zijn gezicht van blij naar boos in een milliseconde. What the Muk was dit? Hij snoof even luidkeels en haalde zijn hand van de oranje otter waarna hij overeind kwam en zich volledig naar de ander toedraaide. Yippie, wat een plezier! Totally not. Ah wel, ergens was het hun schuld om niet aan te geven aan de organisatie dat ze niet samen wilde werken. Ergens hoopte hij toch dat het toeval was dat de man hier was en dus viste hij al snel zijn boekje en pen boven vanuit zijn achterzak. Snel krabbelde hij het woord op het papier neer, waarna hij het ding naar hem toedraaide. 'Quest?' was het enigste dat erop stond terwijl hij de ander droog aan bleef kijken. Hij wilde er niet meer woorden aan vuil maken. Al dat gepraat, al dat gedoe... Hij vond het al zo dom en met hem was het al zeker nutteloos.

Hij had liever gehad dat de ander hier met toeval was en niks anders. Misschien dat hij de kerel deze keer wel in elkaar kon slaan, hij had er immers de vorige keer maar half werk van gemaakt. De ander leek niet blij te zijn met het feit dat hij het boekje boven haalde en even snoof de man. Er was een reden dat hij een boekje gebruikte in de plaats van een text to speech. Hij vond het niet zo fijn als zijn enige vorm van expressie zo robotachtig overkwam. Daarbij leek het hem veel aangenamer als hij in de plaats van een schermpje een boekje liet zien. Als iemand dan ook ging lopen met het ding was het minder erg dan dat ze met zijn holo caster ervandoor gingen. Die was echt een last resort, dus vandaar dat hij maar dit boekje gebruikte.

De man merkte al snel op dat hij hier dus was voor een quest, waarop het gezicht van Myrth nog meer op onweer ging. Fantastisch... Maar er was hoop, misschien was hij hier niet voor de quest- vogels. Hij zei vogels. Een diepe, verslagen zucht kwam van de kleine man af, waarna hij even bladerde in zijn boekje en vervolgens begon te schrijven. Het duurde even, aangezien hij het hele verhaal aan het neerpennen was. Hij kon natuurlijk altijd nog steeds het idee van de holo caster doen, maar hij vertrouwde de ander voor geen meter. Na een tijdje was hij klaar, zijn hand deed ergens toch wel pijn om in zo'n korte tijd deze lap aan tekst neer te schrijven. Hij kon enkel hopen dat deze Seedot op z'n minst de moeite zou nemen het te lezen. 'Aangezien we geen keuze hebben moeten we samen werken. Een man is zijn Mandibuzz en Chatot kwijt geraakt in wat lijkt op een freeflight ongeval. Ze waren bang en zijn weg gevlogen. VOlgens de papieren waren ze laatst gevonden hier bij Veilstone City. Ik zat er zelf aan te denken eerst aan mensen rond te vragen of ze iets hebben gezien. Ik weet niet of jij nog intel hebt?' hij had het papiertje uit het boekje geschuurd en wandelde naar de ander toe waarna hij het ding naar hem uitreikte. Hij bleef de ander strak aankijken, nors en ietwat pissed off. Hij moest het gewoon doen met wat hij had. Hij moest hier het beste van maken. Blath had ondertussen nerveus haar ogen gelegd op de Growlithe en begon zich meer in de haren van hjaar trainer te verstoppen. Normaal zou hij hier wat op inspelen, maar niet nu.

De man nam het papiertje aan, waarna hij een stap terugnam zodat de ander wat ruimte had zijn woorden te lezen en te verwerken. Maar daar gebeurde niks van. De ander gooide het ding gewoon weg, waardoor het gezicht van de man kort even neutraal vertrok. Na enkele tellen verscheen er meteen een giftige blik in zijn ogen. What the Muk dude! Daar had hij tijd en energie in gestoken. Toen sprak de ander en even snoof hij, waarna hij zijn hoofd schudde en wees naar het papiertje die de ander had weg gegooid. No way dat hij dat opnieuw zou schrijven. De ander zou er niet eens zo lang over doen om het te lezen als dat hij de tijd had genomen het te schrijven. Hij vernauwde zijn ogen en balde zijn vrij hand tot een vuist, eentje die beefde opdat hij de ander een slag tegen zijn smoelwerk wilde geven. Kordaat bleef hij boos naar het papiertje wijzen terwijl hij zijn hoofd schudde. Dit was belachelijk, wat voor asshole was dit? De supreme kind, dat was zeker.

Blathnaid nestelde zich dieper in de dikke bos blonde lokken van de man toen ze de blik van de Growlithe opmerkte. Opdat ze zo klein was en hij best wel lang en fluffy haar was, leek ze zowat te verdwijnen in zijn haar. De Buizel daarintegen, die eindelijk vanachter de kleine man was verschenen, stak enthousiast een pootje op als begroeting naar de fire type. Enthousiaste geluiden kwamen van de huur Pokémon af terwijl hij de rode puppy benaderde, alsof hij druk aan het praten was tegen de hond.

Dit ging niet werken. De ander negeerde hem compleet, buiten een snarky opmerking die hem vast heel wat voldoening gaf. Hij liet dan ook een gerfrustreerd geluid horen, eentje die wat weg had van gegrom en gemurmel. Dit was zijn manier van vloeken, maar aangezien er geen context uitkwam wist de ander dat natuurlijk niet. HIj kende Myrth niet en de kans dat ze ooit close zouden worden leek voor de blonde kerel nogal miniem. Hij snoof dan ook even en begon uit automatisme meteen in gebarentaal verder te gaan. De gebaren waren snel en waren voor een kenner zeer duidelijk; 'what the Muk asshole' was hetgeen dat hij maakte met zijn gebaren, waarna hij zijn handen naar beneden bracht en even snoof. Kon hem geen ene reet schelen dat de ander geen idee had wat hij zei. Na enkele tellen vulde hij echter zijn zin in. 'Hopelijk stap je op lego vanavond dom kind' was hetgeen wat hij erna gebaarde. Als een blik kon doden, dan man, lag die kerel nu al neer. Maar helaas helaas, zo zat de wereld niet in elkaar. De man keerde zich echter om, alsof hij eindelijk zou toegeven. Maar natuurlijk kon hij geen zo'n verwachtingen hebben van de ander. Die wandelde gewoon straal voorbij het papier. Myrddin gromde nogmaals en beende naar de ander toe waarna hij het papier van de grond pakte. De man begon te praten en nog voor de zin van de ander af was stak hij het papier weer uit naar de ander. Hij was dan ook star voor hem gaan staan in een poging de ander te houden waar hij was.

Buizel lachte meteen enthousiast toen de hond hem herkende, het was fijn een bekend gezicht te zien! De otter had helemaal niet door dat er spanning tussen de twee trainer ging en wandelde dan ook blij achter het duo aan toen verder gingen. Blathnaid daarintegen gaf geen kick meer nu ze genesteld zat in de lokken van haar trainer. Normaal zou Myrddin hier iets aan doen, maar hij was momenteel druk bezig met boos zijn enzo.

De man vond het ergens wel fijn dat de ander zijn gebaren niet eens kon vertalen. Nu wist hij tenminst een manier om de ander uit te schelden en compleet de grond in te boren met zijn handen alleen. Hij maakte er dan ook een mentale notitie bij dat hij misschien eerder zijn handen moest gebruiken om echte frustratie te uiten dan zijn vuisten. In ieder geval was het laatste nog steeds een optie, want hoe je het ook draaide of keerde, meneer met de mankepoot was fysiek zoveel zwakker dan hem. Ze hadden beide een streepje achter en voor op verschillende dingen. Hij kon niet praten, ja, maar hij zag de ander geen marathon lopen met dat metalen ding van hem. Misschien dat hij dat nog tot zijn voordeel kon gebruiken. Het was misschien ergens vies van hem om te denken, maar de volgende keer dat hij zou vechten met hem zou hij die prothese er meteen van onderuit halen, dat zou hem zeker een tijdje bijblijven dan. Het zou hetzelfde zijn als dat men zijn boekje afnam of holo caster. Of als ze zijn handen vastbond. Nja, het voelde nu al dat zijn handen nutteloos waren, want hij had nog niemand in deze regio ontmoet die gebarentaal kon.

De man begon te spreken en duwde zijn hand naar beneden, waardoor Myrth even gefrustreerde geluiden begon te maken. Hij balde zijn vrij hand tot een vuist en probeerde zijn woede onder de duim te houden door zijn kiezen steviger op elkaar te klemmen. Was de ander misschien te achterlijk om zinnen te lezen? HIj snoof dan ook en stak het papiertje in zijn broekzak, waarna hij het boekje terug boven haalde en begon te pennen. Niet om zijn zinnen meer leesbaarder te maken, nee, dat genoegen zou hij de ander niet geven. 'Zijn te lange zinnen te moeilijk voor je?' stond er enkel toen hij het boekje naar de ander omdraaide en ergens wel voldaning voelde. Met zijn vrij hand gebaarde hij het simpele woord 'Idioot' Voordat hij een lichte voldane twinkeling in zijn ogen kreeg. Oh wacht! Hij draaide het boekje terug naar zich toe en begon weer te pennen. 'Niet alleen fysiek handicap zo te zien' schreef hij dan ook neer waarna hij het terug naar de ander draaide en zijn ogen vernauwde, een uitdagende blik in zijn helblauwe kijkers. Hij wilde dat de ander als eerste naar hem uithaalde zodat hij een excuus had deze keer hem tot moes te slaan.

Naast deze hele macho wedstrijd was er uiteraard een veel lichtere sfeer bij de Pokémon te vinden. De Buizel keek even op toen de Growlithe aan het blaffen was naar hetgeen dat zijn partner moest zijn voor de missie; de Togedemaru. De oranje otter begon ook blije geluidjes naar het wezen te maken, waardoor ze even voorzichtig vantussen de haren vandaan kwam om te piepen wat er aan de hand was. Voor even maakte ze dan ook oogcontact met de anderen, waarna ze een voorzichtige, bange piep liet horen. Was het wel veilig?

Hij kon het niet laten een vertwiste grijns op zijn lippen te laten dansen toen hij de expressie van de ander zag. Dat hij onder de ander zijn nagels zat vond hij fantastisch, dat hij hem maar veel irriteerde want meer verdiende deze Seedot niet. Hij kon een voldaan gevoel in zijn borstkas voelen, eentje die hem snel naar het hoofd was gestegen. Dit was fantastisch. Hij wilde de ander nog meer de grond in boren met zijn woorden. HIj wilde dat de ander mentaal zou breken en hem eerst zou raken. Dit was gewoon een of andere wedstrijd geworden van wie het eerst de ander boos kon krijgen. Alhoewel technisch gezien de vreemdeling gewonnen zou hebben, gaf Myrth deze gedachte geen gelijk. Hij zou het pas echt een punt geven als er wel degelijk fysiek geweld was. En lang hoefde hij niet te wachten.

De vuist kwam al snel tegen zijn gezicht aan, waardoor de kleine man meteen zijn balans verloor en op de grond viel. Het boekje viel uit zijn handen, alsook Blathnaid viel van hem af. De Pokémon begon meteen in paniek weg te rollen van de chaos, maar Myrddin had er geen oog voor. HIj begon zachtjes te grijnzen nu hij eindelijk het startschot had gekregen om de ander in elkaar te slaan. Kort streek hij even met de rug van zijn hand langs zijn gezicht, waarna hij snel terug overeind kwam. Adrenaline zorgde ervoor dat hij zich helemaal niet licht in zijn hoofd voelde; in tegendeel, hij voelde zich enorm gegrond. Hij bracht meteen zijn armen voor zijn hoofd, waarbij hij zijn benen licht voor elkaar plaatste en een duidelijke gevechtshouding aannam. Hij haalde diep adem en zonder veel aandacht te geven aan zijn omgeving, dook hij naar onder. Met een krachtige haal ging hij voor de ander zijn buik. Hoe dan ook moest hij nog steeds denken aan het feit dat hij dit zou ontwijken, dus een snelle pas naar links en een trap tegen het been van de ander. Hij wist dat de prothese daar zat, de ander had het hem eerder al getoond en hij was het zeker niet vergeten. Hij had het in zijn koppie gehouden met de gedachte het ooit tegen hem te gebruiken en vandaag was die dag. Hij draaide zich om en probeerde de situatie in te schatten, waarbij hij zeker niet stilstond zodat inkomende aanvallen makkelijk te ontwijken zouden zijn. Nog even en hij ging weer voor de benen van de ander, waarbij hij hevige stampen tegen diens been gaf, vooral zijn knieën waren punten waar hij kracht op uitoefende.

De Buizel keek even verbaasd op teon de twee mannen begonnen te vechten. Een mengeling van paniek en verwardheid, zo klonk het wezen terwijl hij zich naar de Growlithe richtte. HIj piepte vragend, duidelijk ergens bang zijnde over wat ze konden doen. Dit had hij immers nog nooit meegemaakt!

Als het op vechten aankwam dan was Myrth een kanjer. Zijn vechttechniek was compleet  aangepast aan zijn grootte. De man ging dan ook altijd met het motto 'hoe groter ze zijn, hoe harder ze vallen'. Maar misschien dat hij dat motto wat moest aanpassen. Iets in de trant van, als hun benen een stuk misten vielen ze sneller op de grond. nja, in ieder geval was dat common sense, of niet dan? Hij voelde een rush van adrenaline door zijn aderen gaan toen zijn aanvallen raak waren. Hetzelfde gevoel die hij altijd had als hij vocht. Het was geen compleet gevoel van voldoening, opdat de ander vrij klein was en ook niet echt sterk. Nee, Myrddin was echt wel veel meer gesteld op gevechten met een echte uitdaging. Hij vond het zo leuk als ze groot waren, sterk, iets waar hij zichzelf moest pushen en er het constante risico was dat hij in een slag knock out was. Maar dit kind, dit kind was niks. Die verkocht gewoon een klap uit frustratie, had waarschijnlijk nog nooit een deftige gevecht in zijn leven ondergaan. Zoveel was duidelijk.

Al snel had hij de ander tegen de grond gewerkt, waardoor hij even zachtjes begon te lachen, maar wel zijn defensieve houding bleef aanhouden. Hij had uiteraard wel gezien dat de ander zijn Pokéballen erbij wilde pakken, maar doordat hij hem goed had geschopt, lag ie nu op de grond. Snel liet hij zijn blik van diens handen naar diens Pokéballen gaan, waarna hij een vluchtige beweging maakte om zich zowat boven de ander te plaatsen. Met een afkeurende blik keek hij neer op de ander, hoe dan ook was de rest van zijn gezicht in een andere plooi. HIj was aan het glimlachen, een licht en zacht gebaar, maar het was er wel een. Nu was hij van hem en kon hij doen wat hij wilde. Hij kon zijn prothese nemen en het weg gooien of hij kon zich boven de ander plaatsen  en zijn gezicht bewerken. Kort liet de man zijn handen zakken, waarna hij een stap naar de ander zette en zijn voet optilde. Met een snelle beweging probeerde hij in de maag van de ander te stampen, waarna hij daar zijn been hield zodat hij op de grond bleef. Hij moest natuurlijk wel zijn belofte van de vorige keer nakomen, of niet? Met een snelle beweging verplaatste hij zijn voet meer naar de keel van de ander, zodat hij zijn hoofd onderdrukt kon houden en hem dus op zijn plaats op de grond kon houden. De man leunde naar voren, zijn volledige gewicht verplaatsende naar voren, waarna hij de ander zijn hand probeerde te grijpen. Kom hier bitch, tijd om je vingers te breken.

Maar ver kwam hij niet, want de Buizel greep meteen in. Een heleboel water werd in zijn gezicht gespoten, waardoor de kleine man wel meteen zijn balans verloor en naar achter tuimelde. Zwaar hoestend probeerde hij het water uit zijn gezicht te houden, een gefrustreerd geluid van zijn lippen komende. Snapte de oranje otter dan niet dat dit belangrijk was? Snel keek hij op, helemaal doorweekt door de aanval van de water type. Fantastisch. De man snoof even afkeurend en besloot meteen afstand te nemen van de man die hij zojuist nog had gevloerd. Instinctief ging zijn hand naar zijn broekzak, maar tot zijn horror was zijn boekje daar niet. Wel meteen keek hij even paniekerig rond, waar was dat rotding?

Al zijn klappen waren raak geweest wat hem een gevoel van triomf en lichte afkeuring had, een mengeling van gevoelens die niet goed samen gingen voor hem. Hij wist dat de ander fysiek minderwaardig was en dat niet alleen vanaf een kracht standpunt. Was het verkeerd van hem om zijn zwakte tegen hem te gebruiken? Hij vond van niet. In een streetfight moest je alles gebruiken om te winnen en Myrddin zag dit als niks meer dan een streetfight. Het enigste dat hij misschien beter had afgepeild en wat ze hem ook hadden verteld bij crescent moon; als je in een gevecht kom let op de Pokémon van de tegenstander. Hand to hand combat was hij uitstekend in, maar hij kon niet winnen van gigantische beesten, dat was onmogelijk. Ze hadden hem duidelijk gemaakt dat hij met de tijd wel vanzelf Pokémon zou krijgen die sterk waren, die hem op dat vlak konden helpen, maar tot dan was het enkel zijn lichaam waar hij op kon rekenen.

Nu pas drong het tot hem door hoe de ander aan het hoesten was en even voelde hij zich ergens toch wel schuldig. Was hij te ver gegaan? Toen hij daar op zijn lichaam stond vond hij van niet. Maar nu hij de situatie vanaf een afstandje kon bekijken was het misschien iets duidelijker; hij was door het lint gegaan en nog niet zo'n beetje ook. Kort beet hij even op zijn onderlip, een lichte spanning in zijn rug zorgde ervoor dat hij wat begon te ijsberen, lichtjes heen en weer bewegende op zijn benen. Hij begon het ook echt koud te krijgen nu hij zo nat was. Vlug gingen zijn ogen van de man naar de Pokémon die hen nat had gemaakt. De Buizel keek nogal boos naar hem en schudde afkeurend het hoofd. Myrth snapte het niet goed. Wat was het probleem? Hij had gewoon een klap terug gegeven. Ook de Growlithe van de ander was aan het blaffen naar hem en de man zette een stap terug. Hij wilde geen tanden in zijn been, dus hield hij voor nu maar liever afstand. HIer waren er immers geen hooibalen om op te springen.

Toen hij een rood licht zag, keek hij meteen terug naar de gevloerde man. Deze had een redelijke grote Houndour tevoorschijn gehaald, waardoor Myrddin meteen zijn spieren aanspande en zijn armen al wat ophield in een defensieve houding. Als er een iets was dat hij had geleerd, was het dat zijn hoofd beschermd moest blijven. Maar... Er volgde niks, geen aanval, noppes. De ogen van de man volgden de hond, die de commandos van zijn trainer netjes volgden. Al snel zag hij echter wat er gaande was. De ander had opgedragen aan zijn Pokémon om zijn boek te halen, waarop het gezicht van de blonde kerel meteen vertrok. What the Muk? Hij liet zijn handen wat zakken van voor zijn gezicht en klemde nijdig zijn kiezen op elkaar. Een boos geluid kwam van de man af, frustratie, woede... Het was er allemaal. Hij had willen vloeken, maar hield koppig zijn tanden op elkaar. Hij wist dat de ander hem nog meer ging uitmaken als hij wel degelijk een poging zou doen om te praten. Zijn 'praten' was immers niks meer dan vreemde geluiden waar je niks uit kon halen. Hij wilde de ander geen voldaning geven om dat van hem te horen.

De hond bracht het boekje terug naar zijn trainer en even staarde hij boos naar het beest. Hij had nu ergens wel gewild dat hij een Pokémon had die kon vechten of tenminste zijn gedachten kon lezen. Hij kon immers geen commandos geven aan zijn Pokémon. Hij snoof dan ook lichtjes en met koppigheid haalde hij zijn holo caster boven. Hij had zichzelf voorgehouden dit niet te doen, maar wat voor keuze had hij nog met dit rotkind. 'Geef dat terug,' klonk er meteen met de maar al te bekende vrouwen text to speech stem. Hij haatte dit, hij haatte dit zo hard. Hij wilde dit niet hebben, maar helaas hier was hij nu en hier stond hij nu. Zijn handen beefden onder de druk van woede en schaamte die hij voelde. Dit was zijn last resort als hij niet meer verder kon, opdat de man zo'n ongelofelijke haat had voor dit ding.

Hij moest wel zeggen dat hij zich wat beter voelde, mentaal dan toch, nu hij een koude douche gehad. Het was alsof hij letterlijk even geblusd was. Of het echt iets positief was, wist hij nog niet. Hij stond er immers nog steeds met schaamte en haat voor de ander, duidelijk nog steeds niet tevreden met de ander. Maar hij liet het voor wat het was. In zijn ogen leek hij voldoende gedaan te hebben om de ander te kleineren en op zijn plaats te houden. Hoe dan ook had hij zich niet aan zijn belofte gehouden. Hij had gezegd dat zijn hand gebroken zou worden de volgende keer... Nou, er was vast wel een volgende volgende keer weet je wel. Als dit immers een patroon zou worden dan was Myrth er zeker van dat hij wel nog een kans zou krijgen. Hij snoof even diep en hield zijn hand stevig om zijn holo caster. Hij haatte dit, het feit dat hij dit moest doen. Het was een app die hij had moeten installeren van zijn therapeut. Zou hem helpen, maar het gaf hem alleen maar meer rare blikken en gelach. Dan deed hij het liever met een boekje waar enkel rare blikken van kwamen. Plus het risico dat een duur ding brak zat er niet in.

Zijn commando werd grandioos geweigerd, waardoor hij even knarste met zijn tanden. Hij had nog de moeite gedaan het apparaat erbij te halen en dan noch? Ugh. De man vernauwde zijn ogen terwijl hij de ander goed in de gaten hield. Hij zag wel hoe hij door zijn boek bladerde. Veel zou hij er niet vinden, buiten eenzijdige gesprekken en enkele woorden. De ander had de binnenkant van zijn boek al gezien en de andere paginas waren niet veel anders. Hij wist helemaal niet wat de ander met het doorweekte ding moest doen. Vast niks goed hem kennende. Hij was een asshole, door en door, dus moest hij zich klaarhouden in het geval dat hij iets ging uithalen. Hoe dan ook was hij erg op zijn hoede voor de Houndour die de ander had boven gehaald. De woorden van de organisatie galmden door zijn hoofd heen. Niet doen Myrth, je ging enkel in je eigen huid snijden. De man haalde diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren. Maar het maakte hem enkel boos dat de ander zijn boek had. Hij wilde het terug.

Toen de ander een sigaret boven haalde wist de blonde kerel ergens wel waar dit naartoe zou gaan. De man stak zijn peuk aan en vluchtig volgde de kleine kerel de handelingen van de ander. En zoals verwacht pakte hij zijn boek erbij. Wel meteen begon de man zachtjes te grommen, boze geluiden van hem afkomende. 'Stop dat' klonk de eeuwig eentonige vrouwenstem van de app. Het was een boek die hij van zijn moeder had gekregn in der tijd en dus lag het hem best dicht bij het hart. Hij was het type om teveel waarde te hechten aan domme dingen die vervangen konden worden, enkel en alleen omdat ze van iemand speciaals afkwamen. 'Geef mijn boek terug, ik kan niet zonder' klonk er van het apparaat af terwijl hij de ander strak bleef aankijken. Het was waar ook en dat had de ander vast al door, maar hij wilde het ook eens duidelijk onderstrepen. Hij haatte het om zo te moeten communiceren. Het onderstreepte zoveel dingen aan hem dat hij haatte. HIj wilde er helemaal niks temaken mee hebben.