Tales of

Sinnoh

Hij was woest. Waarom deed hij dit? Hij had ook de ander zijn prothese niet kapot willen maken, hij had enkel zijn zwakkere plek geraakt en dat was het, maar echt het vernietigen van dat ding... Hij snoof even diep, dat zou ergens wel een nieuwe low zijn die hij dan zou aanschouwen. Hij kon zich enkel inbeelden hoe de ander dan verder ging. Zijn ogen gleden van de vlam naar de Houndour en terug naar de man. De hond was duidelijk gehecht aan zijn trainer. Was dit omdat hij van zijn zwakte wist? Zijn gedachten dwaalden af naar Blathnaid, die dit niet voor hem zou doen. In tegendeel, de Pokémon was gewoon vedwenen toen hij de klap in zijn gezicht had gekregen. Maar het was niet iets waar hij zich voor schaamte of boos om zou maken. Hij had zijn hele leven al voor zichzelf moeten vechten en hij wilde dan ook niet het comfort van een Pokémon die hem beschermde alsof hij een hulpeloos kind was. Langzaam realiseerde de man zich dat hij meer en meer aan het kalmeren was. De woede plaats makende voor bezorgdheid en een overweldigend gevoel van hopeloosheid. HIj vond dit zo oneerlijk, waarom schonken ze dit soort beesten aan mensen die niet goed waren in hun kop? De man knabbelde nerveus op zijn onderlip, zijn handen nog steeds tot vuisten gebald. Hij wilde de ander een schop geven zodat zijn boek veilig was, maar hij wist dat dat juist averechts zou werken.

Het enigste van hoop dat hij nog had, was het feit dat het papier doorweekt was. Het zou dus even duren voordat het object vlam zou vatten. Maar... Dat volgde niet echt. In tegendeel. Plots liet de man alles vallen, zo ook de sigaret die hij tussen zijn lippen had geplaatst. Wel meteen lichte de blonde kerel zijn hoofd wat op, een vragende uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij zijn hoofd kantelde. Wat was er? Waarom was hij aan het vloeken? Hij had de bovenhand, wat was het probleem? De man snoof even lichtjes, hij vertrouwde deze situatie niet. Hij was vast iets van plan, misschien had hij ergens een wapen zitten die hij liever eerst hanteerde zodat hij hem kon verwonden en dan het boek kon verbranden. Eerst zorgen dat je fysieke pijn had voordat je de mentale schade toebracht. Hij vernauwde zijn ogen dan ook, de ander scherp in de gaten houdend. Whatever deze asshole naar hem toe zou gooien, hij was er klaar voor.

Althans dat dacht hij, want plots begon de ander zowat te strippen. Een nog meer verwarde expressie kwam op het gelaat van de ranger terwijl hij zijn collega met grote ogen aankeek. What the hell was deze Seedot aan het doen? Dit was publieke grond, wist hij niet dat naakt zijn op publieke grond verboden was? Hij voelde een schaamte over hem heen trekken toen hij zag hoe een vrouw, die toevallig voorbij liep, een bezorgde blik in haar ogen kreeg bij het tafereel. Ze versnelde haar pas en zorgde dat ze zich zo snel mogelijk weg beende van de twee. Hij nam het haar niet kwalijk. Als hij in haar schoenen had gestaan had hij hetzelfde gedaan. Hij nam dan ook zijn holo caster erbij en begon te typen. 'Wat doe je? Houd je broek aan, we zijn in publiek' klonk er van het apparaatje af op de gebruikelijke eentonige manier. 'Als je nog meer gaat strippen dan moet ik je wel aangeven dude' klonk er vervolgens van de text to speech stem af. Hij snoof even diep, maar waagde het niet dichter te komen. Hij wilde de tanden van de Houndour niet in zijn kuiten voelen en ergens wilde hij dit mens ook niet helpen. Het was toch vast een val.

Hij had er eerst niet zo bij stilgestaan waarom hij zijn broek uitdeed, tot na enkele tellen. Er zat iets onder die broek, een prothese namelijk. Was het ding gebroken door zijn stamp? Kon het misschien niet tegen water? Was er iets anders gaande? De man fronste even, toch ergens wel voelde hij een schuld over hem heen trekken. Wat als het eerste was? Hij had het geld om de ander een nieuwe prothese aan te bieden, maar dat zou zwaar tegen zijn zin zijn. Het was niet dat hij arm was of van een arme familie kwam. Nee, zijn moeder was vrij rijk. Ze had een succesvol lab in Hoenn en had daarbovenop ook nog eens een hevige erfenis van haar ouders gekregen toen haar ouders, zijn grootouders dus, het jaar ervoor waren overleden. Myrth had het daarom erg ruim. Hij was meer een phone call away om meer geld te krijgen, maar hij wist niet hoe het zat voor deze vreemdeling. Had de ander niemand anders en moest hij alles zelf financieren? Damn...

Boos geroep kwam zijn kant op toen de broek weg werd gegooid. Hij snoof even afkeurend. Ja, dat dacht hij wel, zeker aan zijn gedrag te zien. Maar goed, Myrddin hield wijselijk zijn vingers thuis. Hij wilde geen bericht schrijven die de ander nu nog meer op stang zou jagen. Hij leek al voldoende van slag en niet op de manier dat hij wilde. Hij leek in pure paniek en dat nietuit woede maar een soort van... Schuldgevoel? Hij wist niet of dat echt de emotie was die hij daarop kon plakken. De ander nam zijn prothese af, waardoor Myrth nu wel degelijk kon zien dat er geen schade aan het ding was door hem. Hij knipperde en vernauwde zijn ogen. Hij kon echter wel water zien glinsteren op het ijzer. Water en ijzer... De puzzelstukjes klikten langzaam in elkaar terwijl hij een misselijk gevoel kreeg in zijn maag. Roest. HIj slikte even en schraapte zijn keel in een poging het gevoel weg te werken uit zijn lichaam, maar het was tervergeefs. De ander schreeuwde weer naar hem, waarop de blonde kerel even naar hem bleef kijken, voordat hij in beweging kwam.

Met snelle passen benadrde hij de ander, waarna hij bij hem neerknielde. De man haalde diep adem en trok zijn natte trui, waarna hij even naar ziujn shirt keek, die op sommige plekken wel droog leek te zijn. Snel nam hij dus ook zijn shirt af, waarna hij deze uitreek naar de ander. Het was misschien wat te koud om met een blood bovenlijf te zitten, maar Myrddin was ergere dingen gewoon. Het enigste wat hem wel mateloos irriteerde was hoe mensen naar hen bleven staren. Onder de goede pak kleren kon men niet zo goed zien hoe gespierd hij wel niet was, maar nu hij hier halfnaakt zat kon hij niet langer verbergen. Hij zuchtte dan ook even en pakte zijn holo caster erbij. 'Kan je het uit elkaar halen om te zien of er water inzit?' klonk er van het apparaat af. Hij was compleet het boekje vergeten, die nu aan zijn voeten lag. Ergens lag zijn bezorgdheid nu meer bij deze man. 'Ik kan achter handdoeken gaan bij het Pokémon center' stelde hij meteen voor nadat hij de vraag had gesteld. De eentonige vrouwenstem, die hem normaal mateloos irriteerde, leek nu niet zo irritant als anders. Hij was te gefocust op het feit dat hij de ander wilde helpen.

Hij kon zichzelf wel in elkaar slaan. Waarom had hij ooit de gedachte gehad om de prothese te breken of af te nemen van de ander. De reactie van de man nu al zorgde ervoor dat hij zich best schuldig voelde, iets dat hij niet gewoon was. Was het omdat hij zichzelf in de situatie kon plaatsen? Ze hadden beiden een handicap waar ze toch wel een oplossing voor hadden maar het was duidelijk dat beide er erg aan gehecht waren. De een was een dom boekje, de ander was een dure prothese. Myrth scande het ding even toen de man zijn shirt aannam. Hij begon het kledingstuk te gebruiken om het te drogen, waarbij een sarcastische opmerking natuurlijk niet kon ontbreken. De blonde kerel staarde even droog naar hem als teken dat hij hier geen zin in had, maar goed. Hij was ergens wel in zijn volste recht om pissed off te ragen over dit. Dat nam natuurlijk niet weg dat Myrddin het irritant vond. Waarom woorden vuilmaken als er meer kritieke dingen waren. Hoe dan ook maakte Myrddin een stille notitie in zijn hoofd dat het ding alleen uit elkaar kon gehaald worden met een schroevendraaier. Ze konden die vast wel verkrijgen bij een Pokémon center. Ja, daar was hij zeker van.

Uiteindelijk begon de man dan toch redelijke dingen te zeggen, waarop Myrth even knikte naar hem en zijn kop begon te toeren en draaien. Hij had de prothose dus nog niet heel lang of wel? HIj haalde even diep adem en besloot om zijn holo caster voor nu in zijn broekzak te steken. Even legde hij zijn blik op de natte trui. Hij kon het terug aandoen, maar hij wist dat hij het alleen kouder zou hebben als hij dat zou doen. Het dikke ding bracht hem gewoonlijk voldoende warmte, maar nu het nat was zou het hem enkel meer laten rillen. Even legde de man een hand langs zijn nek in een poging deze wat te bedenken en schuil te houden voor de wind en pottenkijkers. Het litteken was groot genoeg en niet alleen in de breedte, ook in de hoogte. Hij had geluk dat zijn handen groot genoeg waren om het te bedekken. Hij bleef echter zitten waar hij zat, gehurkt bij zijn collega. HIj wist immers niet wat hij anders kon doen om hem te helpen. Hij kon waarschijnlijk wel de prothose open forceren maar iets in hem zei dat dat alleen meer schade zou aanrichten aan het voorwerp dan echt helpen. Hij slikte en liet zijn vingers langs zijn keel gaan. Dan gewoon afwachten wat de ander zou zeggen.

Uiteindelijk leek hij op te geven, aangevende dat ze niet meer konden doen. Myrddin knikte even langzaam naar hem en bracht zijn handen van zijn hals waarna hij zichzelf overeind drukte. De man gaf aan dat ze misschien beter naar het Pokémon center zouden gaan, een idee dat ook in hem was opgekomen. Hij had zich er al op voorbereid door overeind te komen. Hoe dan ook keek hij even vragend op toen de ander zijn zin niet afwerkte. Snel keek hij even naar hetgeen waar de ander naar keek en al snel werden zijn ogen groot. De halfnaakte man liet meteen een geluid horen, een mengeling van enthousiasme en verwardheid. Dat moest de Chatot zijn die ze zochten! Zonder er echt bij na te denken kwam Myrddin in beweging en sprong hij naar de vogel toe. Helaas voor hem werkte dit nogal averechts, want met een geschrokken geluid wrikkelde de papegaai zich los en schoot ie de lucht in. Nu pas viel het hem op dat de Pokémon niet een, maar twee kledingstukken in zijn snavel had. Wel meteen begon de man lichtjes te roepen, alsof hij het beest wilde terug roepen, maar echte woorden waren het niet. Myrddin bleef dan ook roepen naar de vogel, maar dat leek al helemaal niet te werken en het beest ging gewoon sneller. What the. WHAT THE Muk?? Paniekerig keek hij even rond, shit shit shit. Wat nu? Hij keek even snel naar de ander, knikte een enkele keer en draaide zich om waarna hij het op een lopen zette, achter de vogel aan. Hij kon moeilijk meneer eenpoot meesleuren man, die zou hem teveel vertragen.

HIj probeerde de CHatot in te halen, wat ergens wel leek te lukken dankzij het extra gewicht dat het droeg. maar hij leek niet echt van hoogte te minderen. Snel begon Myrddin rond te kijken terwijl hij vluchtig naar adem hapte. Snel, een steen, een bal, iets! Ah. AH! In zijn ooghoek zag hij een grijs iets liggen, die hij snel en gretig van de grond viste en vervolgens met een snelle krachtige beweging richting de papegaai gooide. In het moment had Myrddin helemaal niet door wat het ding was dat hij zojuist had gegooid, maar toen hij de bekende paniekerige piepjes hoorde wist hij wat hij had gedaan. Verward en ietwat paniekerig keek hij zijn Togedemaru na, die hij als voorwerp naar de Chatot had geyeet in een poging het beest uit de lucht te halen. Even legde Myrddin zijn handen langs zijn hoofd toen de paniek bij hem insloeg. Hij was niet alleen zijn shirt kwijt, hij had zijn starter ook nog eens de lucht in geyeet. AAAAH.

Bonk. Zap. Poef. Dat waren de geluidjes die volgden. Snel keek de man op, die nog zag hoe de traited Pokémon de CHatot raakte. Uit paniek had ze een Nuzzle uitgevoerd. De twee Pokémon vlogen zowat tegen elkaar aan, waardoor ze nu beide uit de lucht aan het pleuren waren. De aanval van zijn Pokémon had er echter wel voor gezorgd dat de vogel paralyzed was, waardoor Myrth toch wel een beetje opgelucht was. Snel begon hij te lopen naar de plek waar hij dacht dat ze zouden landen. Met gespreide benen en open armen probeerde hij de twee te vangen. Eerst kwam zijn Togedemaro, die hij netjes in zijn handen wist te vangen, maar de Chatot en de kleren die hij had waren minder handig. Met een luide klap vielen ze tegen zijn hoofd aan, waardoor Myrth naar achter tuimelde en met een klap op de grond kwam.

Ja, wat had hij beter kunnen doen? Misschien niet de vogel op stang jagen, niet beginnen schreeuwen en ga zo maar verder. Maar hij was in paniek geweest, wilde zijn shirt eigenlijk zo snel mogelijk terug plus er was een kans dat deze vogel de helft van hun missie was. Dus het was enkel natuurlijk dat Myrth het op een lopen had gezet. Het was even lastig om te wachten tot meneer met zijn ijzeren poot zijn prothese terug had gezet. Daarbij betwijfelde hij het dat de ander snel kon lopen. Niet dat hij zwak was ofzo, nee, hij was gewoon... Weet je wel, hij mistte een been en dat belemerde je snelheid zo wel een beetje eh. Maar goed, waar de ander onderdeed in fysiek kon hij bijwerken en zo had hij het gedaan. Hij had de touwtjes in eigen handen genomen en was achter de losgeslagen Chatot aan gegaan. Hoe hij het beest uit de lucht ging halen was hem op dat moment nog een raadsel geweest. Zowel hem als de vreemdeling hadden geen Pokémon die konden vliegen. Althans niet van nature.

Het plan die haar daar terplaatse in volle paniek in motion had gezet was een chaotische ramp. En dat was nog een understatement. Met grote ogen had hij toe moeten kijken hoe zijn veel te gevoelige Togedemaru door de lucht vloog. Hij wist niet goed of dit hem een slechte trainer maakte of gewoon een domme ezel. Het voelde een beetje van beide aan, maar toen de electric type de vogel raakte en verlamde door haar Nuzzle, voelde hij toch wel een lichte trots in zijn borstkas. Hij haalde dan ook diep adem en calculeerde waar de twee zouden vallen. De een lande netjes in zijn armen, de ander niet zo. En zo tuimelde de kleine man op de grond. Een huilende tennisbal in zijn armen en een verlamde vogel, natte broek en vuile shirt in zijn gezicht.

Kreunend duwde hij zichzelf overeind, waarbij hij merkte dat hij nog steeds de Togedemaru in zijn handen had. Ze huilde, was duidelijk van haar stuk gebracht door wat haar trainer had gedaan. Myrth slikte even en probeerde zijn pokémon te aaien, maar deze draaide zich weg van hem en rolde ervandoor. Schuldbewust keek de man zijn electric type na. Hij wist niet goed wat te doen of hoe hij moest omspringen met dit wezentje. Ze was zo gevoelig en elke keer dat er iets gebeurd begon ze te janken. Er was gewoon geen kot met haar te houden soms. De blonde man zuchtte even en pakte de shirt van de grond, waarna hij deze al snel weer aantrok voordat hij de vogel in zijn handen nam en tegen zich aan trok. Met een van zijn handen pakte hij de broek van de andere kerel vast. Met een snelle beweging kwam de kleine gast overeind, waarbij hij even het hoofd schudde zodat zijn lange haren wat naar achter zouden vallen. Hij voelde hoe een paar van zijn vlechtjes waren los gekomen, wat ervoor zorgde dat zijn lange, dikke haar nog meer op pofte dan gewoonlijk. Enorm irritant, maar hij kon er weinig aan doen. In ieder geval hield het water het nog wat in toom... Maar hij wist dat dat maar van korte duur zou zijn voordat het helemaal wild zou staan.

Al snel zag hij dat de man hem blijkbaar gevolgd was. De Houndour, Growlithe en ook Buizel waren bij hem. De blonde kerel knikte een enkele keer naar de ander voordat hij hem benaderde en de broek uithield naar hem. Zijn manieren waren enorm extreem geweest, maar effectief. Dat was nu eenmaal waar Myrth om draaide, hij wilde dat dingen klaar gespeeld waren. Na even te hebben gewacht pakte hij zijn Holo Caster erbij, nog steeds de vogel in zijn armen geklemd houdende. 'Dit is denk ik een van de Pokémon die we moesten vinden' was er te horen van de gps vrouwenstem. Kort klikte hij het apparaat terug af, waarna hij kalm het beest hernam en neerhurkte. HIj begon het dier wat heen en weer te bewegen waarna hij al snel een ring om de poot van het wezentje zag. Hij wist dat sommige vogel Pokémon geringd waren, vooral als ze voor races werden gebruikt of voor andere activiteiten waar ze verloren konden lopen. Rustig begon hij aan de ring te draaien tot hij het nummer zag. Kalm klemde hij de Pokémon wat meer tegen hem aan, waarna hij zijn Holo Caster erbij nam en rustig de missie opnieuw las. Maar helaas, de ringnummer van de vogel stond niet bij de briefing. De man zuchtte even gefrustreerd en besloot er dan maar een foto van de te nemen. Misschien dat het nog van pas kon komen.

Na dit gedaan te hebben, kwam hij weer overeind. De Chatot leek compleet van de kaart dankzij de paralysis van Blath. De man slikte even nerveus bij de gedachte aan zijn starter. Het liefst wilde hij het gevederde wezen aan zijn collega geven zodat hij achter de traited Pokémon aankon... Maar dat kon helaas niet, aangezien hij niet zeker was of de ander nog hulp nodig had. Daarbij was hij zijn trui en boekje vergeten in het grasveld. Even bleef de man dan ook staan, diep in gedachten verzonken over wat hij nu kon doen. Na eventjes gemaald te hebben pakte hij zijn apparaatje erbij. 'Jij kan naar het Pokémon center gaan, maar ik ga terug. Als de Chatot in de buurt was zal de Mandibuzz niet ver zijn. Vogels leven vaak in flocks en als ze veel tijd met elkaar spenderen dan zijn ze ook gebonden aan elkaar, ze gaan elkaar niet achterlaten' ratelde de vrouwenstem kalm door. Dat en natuurlijk wilde hij terug gaan. Hij had gezien hoe Blath die richting uit was gegaan en daarbij lagen zijn spullen daar nog. Even bleef hij de ander aankijken, nog steeds de papegaai onder zijn arm geklemd houdende. Hijwist niet hoe de ander er tegenover stond, maar na het voorval van het water nam hij het hem niet helemaal kwalijk dat hij even break wou hebben. Hij wilde er eigenlijk ook een, maar zijn koppigheid was te groot om dat ook echt toe te geven.

Hij was blij dat hgij terug zijn shirt aan had hoor. Niet alleen omdat het vrij koud was geweest, maar ook omdat het hem wel was opgevallen hoeveel de ander en de mensen rondom hem aan het kijken waren. Zo'n klein mannetje met zo'n bovenlichaam, dat zag je inderdaad niet vaak, maar dat betekende nog steeds niet dat iedereen zomaar naar hem kon staren alsof hij een of andere attractie was. Toen de ander zijn broek aannam, wende hij dan ook meteen zijn blik af. Hij wilde niet aanzien hoe hij deze weer aan zou doen. Was echt helemaal niet zijn ding.

De man begon te praten na zijn woorden, onder zijn arm had hij nog steeds de Chatot geklemd. Hij had zijn holo caster erbij gehaald en besloten om de foto naar hun klant te sturen. Misschien dat het wat zou helpen. Hij vroeg eronder of dit ook het nummer was van zijn papegaai, waarna hij het apparaat terug wegstak. De ander gaf ondertussen aan dat hij mee zou komen, waarop Myrddin enkel zijn schouders ophaalde. Het was niet zijn probleem dan als hij weer zou janken over zijn prothese of wat dan ook.

De blonde kerel volgde de zwartharige man rustig, toch wel op een afstandje bleef hij van de ander. Ondanks dat hun gevecht en woede wat geblust leek te zijn, was Myrth nog steeds geen grote fan van meneer de doglover. Hij bleef dan ook liever ver weg van hem. De otter kwam al snel naast hem lopen en kort knikte de man naar de water type, die een tevreden geluidje liet horen. De ranger snapte niet goed waarom hij zo blij was, hij had zowat de quest bijna in het water laten vallen, letterlijk. Oh well, wat kon hij ook verwachten van een dier die hem niet begreep, die de situatie niet begreep en die al zeker niet snapte wat een prothese was en wat het inhield. Langzaam keek hij op toen ze terug waren op hun initiële plek. De man wandelde kordaat verder en zo langs meneer met het ijzeren been. Hij ging rechtstreeks naar zijn boekje, die nog steeds in het gras lag. Snel nam hij het ding van de grond, waarna hij erdoor begon te bladeren en even zachtjes zuchtte uit frustratie. Het ding was volledig doorweekt en zou voor de rest van de dag zo goed als nutteloos zijn mocht hij het nog gebruiken later. De keuze was snel gemaakt om het boekje te sparen en stak deze dan ook weg in zijn broekzak. Vervolgens gritste hij zijn natte trui van de grond, die hij snel rond zijn middel bond zodat het kon drogen.

Inmiddels leek de ander bezig te zijn met... Iets? Hij wist het niet, maar wat het ook was, als hij hulp nodig had zou hij het wel horen. De man herpakte de papegaai, waarna hij deze wat beter vastnam zodat hij wat comfortabeler om kon gaan met de holo caster. HIj opende het ding en begon te typen. 'Wat nu?' klonk er simpel van de vrouwenstem af, waarna hij even zuchtte. Nog steeds vond hij het irritant om zo te moeten communiceren. Van zodra ze een winkeletje tegen kwamen zou hij een tijdelijk boekje kopen, want hij vertikte het om zo verder te doen.

Er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om zijn boekje nog dicht naar de ander te houden. Hij wist zelfs niet ofdat hij nog met de ander wilde communiceren nadat hij dat had geflikt.Hij had zijn boek zowat bijna in de fik gestoken en dan nog niet eens met een Pokémon. Het was niet eens een accident or whatever, nee, hij had echt zijn aansteker erbij gehouden. Over die aansteker gesproken. De ogen van de man scanden het gras even af. Had de ander het ding al terug genomen? Al snel zag hij het ding liggen, waardoor bevestiging kwam van niet. Met snelle passen wandelde hij erheen waarna hij bukte en het in zijn hand nam. Kalm stak hij het even aan, waarna hij kort naar zijn collega keek, voordat hij het ding uit deed en in zijn achterzak stak. Die was nu van hem. Pech gehad ironleg.

Kalm kwam de blonde kerel terug overeind, luisterend naar wat de ander te zeggen had. Hij had wel een punt, ze konden de Chatot als een soort bait gebruiken. Hij knikte dan ook even en plaatste de papegaai kalm neer waarna hij even een paar stappen terugnam. Nu hij het beest van wat verderop zag, merkte hij op hoe knock out die wel niet was. Hij was compleet van de kaart dankzij de paralysis die Blathnaid had uitgevoerd op hem. De man zuchtte even zachtjes en liet zijn ogen over het veld gaan. Er waren weinig bomen hier, weinig plekken waar die Mandibuzz zich kon verstoppen. Myrddin had van het begin van de missie al geweten dat juist deze Pokémon moeilijk zou zijn. Waarom? Nou, om het simpele feit dat het beest vele levels hoger was dan wat hij had. Zijn level 5 Togedemaru kon maar weinig tegen iets dat boven de level 50 stak. Kort nam hij zijn holo caster erbij waarna hij begon te typen, maar het gebruikelijke geluid van de vrouwenstem kwam er niet uit. Hij had zojuist besloten dat het misschien niet meer de moeite waard was om te communiceren met deze Seedot. Zijn boek was verzopen, hij had zich bloot gegeven aan de ander (letterlijk en figuurlijk) plus... Alles was nat. Hij snoof dan ook even boos bij die gedachte.

Kalm draaide hij zich wat af van de vogel, zijn ogen gleden naar een boom verderop. Kort werden de ogen van de man groter waarna hij zijn pas versnelde en richting het ding liep. Daar, in de schaduw van de boom, zat zijn starter Pokémon. Snikkend en huilend over wat haar trainer wel niet had gedaan. De blonde kerel slikte even en vertraagde zijn pas toen hij dichter bij haar kwam. Hij liet zijn ogen even van haar naar de grond gaan en terug. Hij was zich schuldbewust over wat hij had gedaan en man, hij voelde zich enorm schuldig. Hij haalde dan ook diep adem en zuchtte, waarna hij de laatste pas naar voren zette en bij haar neer knielde. Het beestie keek echter niet op en draaide zich weg van hem. En hij, de onervaren trainer, zat er maar met zijn mond vol tanden. HIj wist helemaal niet wat te doen.

De vreemdeling had hem even vragend aangekeken, alsof hij verwachtte dat hij iets terug zou zeggen, maar Myrth wilde hem die voldoening niet geven. Hij bleef daarom ook muisstil, geen geluid van hem komende of zijn holo caster. Nu hij zijn boekje terug had, wilde hij enkel nog met dat ding werken. helaas was het nat en dus was de koppigheid hem teveel. Dat in combinatie met de passionele haat voor de ander en... Het was een recept voor een ramp. Hij zweeg, zowel in handen als in woorden. Hij wilde eigenlijk niet meer met de ander communiceren, maar ergens wist hij dat hij op een bepaald punt geen andere keuze zou hebben.

Zijn collega gaf het uiteindelijk op en keerde hem de rug toe. De man worp hem nog even een giftige blik toe, wetende dat de ander hem niet meer kon zien. Juist ja, Muk off bitch. HIj snoof dan ook even en richtte zijn aandacht weer op Blathnaid, die snikkend voor hem zat. De man zakte door zijn benen en probeerde het wezen te sussen door haar wat te aaien, maar ze duwde de handen weg, duidelijk van slag zijnde met wat haar trainer had gedaan. De man beet even op zijn onderlip en dacht rustig na, waarna hij even zijn handn in zijn broekzak stak. Al snel vistte hij een zakje met kleine karamelsnoepjes boven in de vorm van Pikachu kopjes. Hij opende het pakje en rommelde er even in waarna hij twee snoepjes vastpakte en even zacht susssend de aandacht van zijn Togedemaru probeerde te krijgen. Het beestje keek even op, haar ogen groot en waterig van het vele huilen, voordat het geluid van gejank eindelijk afstierf. De electric type keek even van hem naar de snoepjes en terug en kantelde haar kopje wat, waarop Myrth even een kleine glimlacht naar haar toewierp en de lekkernij naar haar uitreikte. Kort staarde ze naar de bruinkleurige goedje voordat ze het langzaam aannam en voorzichtig begon te knabbelen op het snoep. Myrddin haalde even opgelucht adem en legde een hand op het kopje van het beestie waarna hij haar een aai gaf. Ze was een brave meid, ze deed het goed.

Het geblaf van de ander zijn Pokémon liet hem echter opkijken. De Buizel, die inmiddels naast hem was komen staan, keek ook op. Zowel de otter als de blonde man hadden meteen de grote vogel op het dak gezien; ze was immers vrij moeilijk te missen met dat postuur. Wel meteen balde de man zijn handen tot vuisten en vistte hij voorzichtig Blathnaid van de grond zodat de snackende Pokémon niet opeens meegenomen werd door het grote beest. De man besloot om wijselijk stil te blijven zitten onder boom, aangezien de aandacht van de gier duidelijk gericht was op de papegaai en de man die naast hem zat. Vluchtig keek hij dan ook even naar de andere ranger, waarbij hij ergens toch wel dacht aan zichzelf om de ander aan zijn lot over te laten. Maar goed, dan zou hij zeker op zijn dak krijgen van de hogere mensen in Crescent Moon.

De Mandibuzz sloeg haar vleugels waardoor een gust op het bankje werd gelanceerd. Zelf Myrddin, die verderop zat en dus niet in line of sight was van de aanval, voelde de kracht van de wind. HIj beet even op zijn onderlip en kwam overeind, waarbij hij zijn holo caster vluchtig in zijn ene hand nam, de andere had dat de traited Pokémon stevig vast. 'Kan je de Mandibuzz naar de grond lokken?' Klonk er van de vrouwenstem af. Zowel Myrth als deze kerel hadden geen Pokémon die opgewassen was tegen een Pokémon van bijna level 60, maar dat schrok de blonde kerel niet af. Als je het immers niet met pokémon kon oplossen, dan deed je het maar beter met je eigen handen. En aangezien hij wist hoe zwak zijn collega was... Tja, dan moest hij maar op zijn eigen spieren rekenen.

Natuurlijk luisterde meneer de gestoorde vreemdeling helemaal niet naar hem. Waarom deed hij zelfs de moeite om de ander te vragen naar iets? Hij snoof dan ook luidkeels en hield zijn blik strak op de ander. Nou, als hij heel de lading op zich wilde, so be it. De man kon helemaal niks maken tegen de vogel met zijn Pokémon die amper level 10 waren. Het zou een slaughterhouse worden als het zo zou doorgaan... En het feit dat de ander dat niet inzag, zorgde ervoor dat hij zijn collega nog meer als een oelewapper beschouwde dan eerst. Hij vernauwde zijn ogen wat bij de woorden van de zwartharige kerel. Hij snapte echt niet wat hij wilde doen. Het enigste wat de ander deed was de rest van zijn wel bestaande ledematen riskeren. En voor wat? Een beetje glorie? Een moment van euphoria? Hij snapte het niet goed, wilde het ergens ook niet snappen. Maar het was ook zijn taak om iedereen veilig te houden. Jammer genoeg voor hem betekende dat ook echt iedereen. Zo ook deze kerel.

Wat hij vervolgens deed zorgde ervoor dat de blonde kerel even naar de Buizel keek. De Pokémon had geen verschrikkelijk goede moves, maar het zou voldoen om toch iets te doen. De ander had vervolgens zijn plan in motion gezet. Wat hij vervolgens zou doen, wist hij niet, aangezien well... Hij wist dat dit de Mandibuzz enkel meer zou irriteren. En ja, dat deed het ook. Boos kraaiend vloog de gier op, waarbij een gloeiend been verscheen in de poten van het beest. Wild sloeg ze deze even tegen de grond aan, waarna een woest gekraai te horen was. Myrth sprong op, probeerde het beest nog te bereiken nu het hem de rug toe had gekeerd, maar met een paar stevige slagen van diens vleugels, had ze weer hoogte gewonnen. Myrddin slikte en zette een stap naar achter terwijl hij aankeek hoe de Pokémon Bone Rush uitvoerde. Het was onduidelijk voor hem of het effectief naar zijn collega was of naar de objecten rondom hem, maar wat het ook was, dit beest was majorly pissed.

Toen het eindelijk uit geraasd was met de aanval, landde het even op de grond. Het stak haar vleugels op en begon luidkeels te kraaien. Het was duidelijk dat ze zich groter en enger wilde maken dan dat ze al was en ergens was Myrth blij dat dit niet richting hem was. De man pakte zijn holo caster weer in de handen en begon te typen. 'Buizel, beweeg naar die boom en doe Sonic Boom' De oranje otter volgde de hand van de trainer, die wees naar een boom vlak naast hun. Hij knikte en schoot erheen, waarna een aanval op de gier werd afgevuurd. Het was raak, recht tegen de kop van het grootte wezen. Wel meteen werden de vleugels wat lager gehouden, waarbij het woest opkeek. Een gekrijs en het draaide zich om, haar hele lijf nu gericht op het oranje wezen. Opnieuw verscheen een gloeiend bot, deze keer in de bek van het wezen, waarbij ze naar voren schoot. Myrth boog wat door zijn knieën, spande zijn spieren aan en zette het op een sprinten. Een elegante beweging die onderstreept was door kracht zorgde ervoor dat hij zo op de rug van de vogel terecht kwam.

Wel meteen greep hij naar de veren van het wezen, waarbij hij stabiliteit probeerde te zorgen op diens lichaam. De Mandibuzz daarintegen staakte meteen haar aanval, krijste en schoot de lucht in. In dat ene moment voelde Myrr zich wel ongelofelijk... Zwak. Wat was hij toch liever wat zwaarder geweest zodat het dier niet de lucht in kon. Maar helaas, hij was een kleine man en daardoor ook vrij licht. Snel klemde hij zijn kuiten meer om het lichaam van het wezen, waarbij hij wat naar boven klauterde. De gier kraaide woest en begon als een wilde heen en weer te vliegen in een poging de man van haar rug te krijgen. Myrddin daarintegen, liet zich ook niet doen. HIj haalde diep adem, klom wat hoger en sloeg zijn armen om de lange nek van de vogel. Wel meteen zette hij deze klem, waarbij hij al zijn kracht erachter zette. Luid grommend probeerde hij daarbij ook de wilde beweging van de ander tegen te werken met zijn benen. Hij zou op de ander blijven, hij wilde erop blijven. Dit was immers hun enigste kans.

Hij had zich vast geklemd aan de vogel met luid gekreun ene een hevige trek. Het beest krijste meteen onder deze actie, waarbij de man enkel meer kracht achter zijn armen plaatste. Hij verstevigde zijn grip op de nek van de vogel en hield hem stevig vast in deze houding, waarbij hij duidelijk de luchtpijp van het wezen toegesnoerd had. Voor even wilde hij dat het beest zou stikken. Dan zou hij knock out gaan en dan konden ze hem en die papegaai terug sleuren. Het intresseerde hem niet hoe zwaar dit dier wel niet was, hij zou hem wel alleen dragen als het moest. Maar hij zag er geen punt in te wachten tot ze rustig werd. Ze hadden beide geen schijn van kans het beest te verslaan met hun Pokémon, dus dan werd het maar je eigen handen vuil maken.

Hij kreunde luidkeels terwijl hij zijn grip steeds meer verstevigde op het beest zijn nek. Hij moest zichzelf echter weerhouden, opdat hij niet de nek van de gier wilde breken. Hij wist immers hoe hij met een simpele beweging het beest zo van de kaart kon halen, maar dat was niet wat hij wilde. Hij wilde op z'n minst veilig op de grond komen. Daarbij wilde hij ook niet riskeren dat het beest permanente schade zou oplopen. Een nek breken was immers niet het beste dat je kon doen aan mens of Pokémon. Langzaam voelde hij echter hoe de struggle van de Mandibuzz afnam en daardoor greep Myrth zijn kans om zich wat meer overeind te duwen en vervolgens zijn gewicht wat meer gecentreerd te maken. Hij mocht van geluk spreken dat hij dit net op tijd deed, want de zwakke acties van de flying type namen af. En niet veel later waren ze in vrije val.

De man greep meteen de nek van het beest meer naar achter waarbij hij wat naar achter leunde en de kop van de gier vastgreep. Hij wilde niet dat de nek of de kop schade opliep. Het lichaam moest maar de klap opvangen. Niet veel later kwamen ze dan ook met een knal op de grond. Hijgend bleef de man dan ook op de vogel die hij zojuist had gewurgd in de lucht. Het beest had geen lucht meer gehad en was dan ook snel knock out gegaan. Voor hoe lang wist de man niet, dus nadat hij even een paar keer diep adem had gehaald, was hij gekalmeerd. Hij sprong overeind en pakte al snel de vogel vast. Ze woog niet veel maar man, wat was het beest massief. Hij moest dan ook al snel de vogel neerplaatsen en kort wreef hij even het zweet van zijn voorhoofd terwijl hij nadenkend naar de vogel keek. Hoe kon hij dit oplossen?

De man knielde zich neer bij de Pokémon en pakte de nek van het beest vast om te voelen of er een hartslag en dergelijke aanwezig was. Die was er en Myrth kon voelen hoe het wezen binnenkort weer zou ontwaken. HIj vernauwde dan ook zijn ogen en keek even rond. Het duurde echter niet lang voordat de man met het lange zwarte haar naar hem toe kwam. Hij knikte een keer naar hem en keek vervolgens terug naar de gevederde Pokémon. Hij moest wel zeggen dat die val ervoor had gezorgd dat zijn ribben wat pijn deden. Maar who cares, what doesn't kill you makes you stronger. Hij was er levend bewijs van. Zijn collega was er echter minder blij mee en begon helemaal boos tegen hem te doen. Het enigste dat de kleine man kon doen, was vragend opkijken naar de ander. De eerste zin maakte hem vrij weinig uit. Whatever dude, hij kreeg de job done en zo te zien de ander niet zo. Dus wie was er lomp? Hij vond van zichzelf dat hij zijn eigen plan vrij elegant had uitgevoerd. Het was vlekkenloos verlopen en precies zoals gepland. Hij had de Pokémon op de grond gewild en hier was hij nu. Nu moest hij enkel Blathnaid nog vinden zodat ze de Mandibuzz konden paralyzen, daarna zouden ze haar kunnen dragen naar het Pokémon center samen met de Chatot en-

De woorden over zijn moeder zorgde ervoor dat de blonde kerel meteen woest opkeek. Een boos geluid kwam meteen vanuit zijn keel, waarbij hij meteen naar zijn holo caster greep en snel begon te typen. 'Mijn moeder is fantastisch, misvormde oelewapper' Klonk er van het toestel af, veel rustiger dan dat de intentie was. De eentonige stem van de vrouw ging in zwaar contrast met de houding van de ranger, die duidelijk aan het koken was na de opmerking. Een gevoelige snaar, die moeder, zoveel was duidelijk. De grip op het toestel werd verstevigd en de man balde zijn vrij hand in een vuist. Hij wilde de ander in elkaar slaan en die stomme prothese van hem in zijn muil rammen. Hij wilde hem helemaal kapot maken. Hoe durfde hij zijn moeder op te brengen?! Zijn adem was gejaagd, adrenaline sudderde door zijn lijf waardoor hij de pijnlijke ribben niet eens voelde. Hoe dan ook probeerde hij zichzelf tegen te houden om niet uit te halen naar zijn collega. Hij moest kalm proberen te blijven en dus volgde er al snel een tweede geluidmessage; 'Houd je bakkes of ik sla je tanden eruit' klonk de vrouwen gpsstem. Voor even was Myr helemaal van de kaart, helemaal weg van zijn missie. Hij zag enkel rood en oh... Wat vocht ie ertegen om er niet op in te gaan.