Tales of

Sinnoh

Zijn bloed kookte zowat van de opmerking van de ander. Myr had het immers vrij lastig met dit soort dingen, maar daar zou hij natuurlijk niks over zeggen. Hij snapte niet dat de opmerking juist algemeen bedoeld was en juist naar zijn eigen kunnen wees. Het ging allemaal over zijn hoofd. Van sarcasme tot gezegdes, bij hem viel het gewoon wat moeilijker dan andere mensen. Hij had nooit geweten waarom en hij vond het ook raar dat andere mensen zo deden soms. Het viel niet binnen zijn koppie, was vrij moeilijk te snappen. Op dat vlak was hij pure onschuld, als je het wel zo kon noemen. De vreemdeling daarintegen sprak al snel op het feit dat hij zowat stond te beven van woede. Hij maakte duidelijk dat het niet daar op wees en voor even haalde de man diep adem. Hij slikte even en zette een stap terug waarna hij zich omdraaide en terug wandelde naar de boom waar hij Blathnaid had achtergelaten.

Hij versnelde al snel zijn pas en terwijl hij dichter bij de stam van de boom kwam, gooide hij zowat de holo caster naar de grond toe. Hij balde zijn handen tot vuisten en sloeg even keihard gericht op de stam van de boom. Een slag, twee slag, drie slag. Wel meteen voelde Myrddin dat zijn handen pulseerden van de pijn van hoe hard hij wel niet had geslaan tegen het object. Hij snoof even luidkeels, haalde diep adem en sloot even zijn ogen. Voor even was hij stil waarbij een zucht van zijn lippen kwam. Goed. Goed... Een boom was een boom, die kon klappen vangen zonder gevolgen. ja, dat was goed, dat was inderdaad goed.

De man opende zijn ogen en scande meteen de omgeving rond de boom. Al snel zag hij Blathnaid zitten, die meteen voorzichtig naar haar trainer toe waggelde. De blonde kerel zette een stap naar voren waarbij hij knielde en haar vastnam. Hij aaide haar even en kwam terug overeind waarna hij al snel zag dat de Buizel ook tevoorschijn kwam. Misschien kon de otter hem helpen met het dragen van de mandibuzz, aangezien het duidelijk was dat zijn collega hier helemaal geen zin in had. Die deed maar alsof de Chatot zoveel plaats in beslag nam. Idiot. De man kon het echter er duidelijk niet bij laten nog een opmerking te maken, waarbij Myrddin zijn ogen vernauwde. Hij keek even naar de oranje otter, die al snel naast hem was komen lopen.

Eenmaal terug bij de knock out vogel, knikte hij even naar Blath en vervolgens naar de gier. Het was even stil voordat de Togedemaru doorhad dat ze Nuzzle moest gebruiken op het wezen. Het beestje sprong op uit de armen van haar trainer en neusde de flying type, waardoor deze al snel paralyzed was. Myr knikte even naar haar met een zachte glimlach die hij met moeite op zijn lippen kreeg. Hij was blij met haar, maar niet met de hele situatie hier. Hij ging door zijn benen en keek even naar de Buizel, waarna hij knikte naar de nek van de Mandibuzz en vervolgens wees naar zijn eigen rug. Als hij het niet alleen in zijn armen kon dragen dan moest hij de Pokémon maar op zijn rug nemen. Zo kon hij naar voren leunen en zou het gewicht puur op hem vallen. Maar daar had hij uiteraard wat hulp bij nodig.
De water type nam de nek en kop vast waarbij Myr wat meer op zijn knieën ging en het wezen met zijn handen begeleidde naar zijn rug. Met een ietwat onhandige beweging waarbij hij zowat bijna volledig op de grond ging, kregen ze de vogel op de rug van de kleine man. Deze haalde even diep adem en zette zijn handen ondersteund onder de vogel, waarna hij met moeite overeind kwam. Eenmaal hij terug op zijn knieën zat, however, was het appeltje eitje om terug op zijn voeten te komen. HIj leunde wat naar voren en duwde de Pokémon wat meer naar boven. Zo, die zou niet vallen. Hij haalde diep adem en begon achter de hobbelende kerel aan te gaan. Het was maar hopen dat hij wist waar heen te gaan... En hopen dat die gier niet al te snel wakker werd.

Als er een iets was waar hij inmiddels zeker van was, dan was het dat de ander niet terug ging op zijn woord. Hij ging hem dan ook niet helpen en dat verwachtte Myrddin ook niet. Hij vertrouwde toch al bijna niemand, laat staan deze gozer. Hoeveel mensen in zijn leven hadden hem al getreiterd en neer op hem gekeken? Hij was de tel kwijt geraakt. Maar door dat alles was hij gewoon zo geworden; aggresief en boos. Snel ontvlambaar en enkel uit op fysiek geweld. Het was niet dat hij veel anders kon doen dan erop slaan. Hij haalde diep adem en spande zijn spieren wat meer aan zodat hij de afstand tussen hem en de collega wat verkleinde. Hij keek even hijgend op naar de ander, die het o zo gemakkelijk had. Zou hij dit aan het hoofdkwartier kunnen uitleggen dat hij al het werk had gedaan? Waarschijnlijk wel. Dat zou de ander waarschijnlijk weerhouden van duo missies en een rank up. Wat had hij zelfs gedacht te kunnen doen in de situatie van daarnet? De Mandibuzz sussen? Nee, dat zou zeker niet gewerkt hebben na alles wat er was gebeurd. En wat met de Chatot? Had hij verwacht het beest gewoon te kalmeren en te vangen? Het was nog steeds een prooidier die het op een lopen, of in dit geval vliegen, zou zetten. Alsof hij stil stond bij wat voor gevolgen er waren. De papegaai was duidelijk uit geweest op hun kleren en als er een iets was wat Myr wist over de vogel, dan was het dat een best destructieve soort was. Ze knaagden aan alles en vonde het fijn de normaalste dingen kapot te knabbelen. Typisch papegaaiengedrag.

Eenmaal in het Pokémon center, kreeg de kleine man natuurlijk wat rare blikken naar zich toe geworpen. Hij trok zich er niks van aan en wandelde naar de balie. Gelukkig voor hem deed de zwartharige het praten, want hij had eerlijk gezegd echt de emotionele stabiliteit niet meer om zijn holo caster boven te halen zonder dat er gewonden zouden vallen. En met gewonden was het vrij duidelijk wie dat zou zijn. Het duurde even, maar al snel kwamen er twee zusters de Mandibuzz van zijn rug nemen. Myrddin kon van geluk spreken dat dat nu was, want hij meende geluidjes van het wezen te kunnen horen. Hij wilde niet weten hoe hard de vogel zijn rug wel niet kon bewerken eenmaal het volledig terug bij zinnen was.

Hij haalde even diep adem, waarbij hij meteen de knellende pijn in zijn borstkas voelde. Maar echt veel merkte je er niet van, aangezien de man enkel en alleen zuchtte bij dat gevoel. Hij wist dat ze op z'n minst misschien wat gekneusd waren of zelfs nog niet. Gebroken zeker niet, want dan zou hij niet zo snel overeind gekomen zijn. Nou ja, weinig aan te doen. Die pijn zou vanzelf wel weer over gaan. Hij keek even om naar de ander en snoof zachtjes waarna hij keek naar de Buizel en Togedemaru die naast hem stonden. De man knielde neer en glimlachte even waarna hij een aai over de bol van de oranje otter bracht en ook een over die van zijn bolle starter. Na enkele tellen kwam hij terug overeind en wandelde hij richting de toiletten.

Hij had hoognodig wat water in zijn gezicht nodig, zelfs nu hij nog wat vochtig was. Hij voelde zich best moe en niet alleen op de fysieke manier. De man wandelde binnen in het toilet en draaide zich meteen naar de wasbak en spiegel. Hij staarde even naar zichzelf. Zijn haren lagen zowat alle kanten op en zijn gouden lokken waren duidelijk vuil door de acties die hij had ondernomen. Hij beet even op zijn onderlip en voelde een nieuwe zucht van zijn lippen gaan. Zodra hij terug in zijn hotel was, zou hij douchen. Een warme, lange douche en daarna zijn bed in. Hij zou wel een film kijken op zijn holo caster om de tijd te doden, aangezien hij niet zeker was of hij midden in de dag wel zou kunnen slapen. Myrddin leunde wat naar voren en draaide het kraantje open waarna hij zijn handen eronder vouwde en zijn gezicht nat maakte met het water. Even haalde hij diep adem waarbij hij kort terug opkeek en vervolgens zijn handen begon te wassen. Na een tijdje nam hij wat papier om zowel zijn handen als gezicht af te drogen. Nog een laatste keer keek hij naar zichzelf in de spiegel, waarbij hij even zijn haar probeerde goed te leggen, maar het was hopeloos.

Kalm wandelde hij terug de inkom binnen, hij zag er zeker veel frisser uit dan eerst, maar zo voelde hij zich helemaal niet. Hoe dan ook maakte hij duidelijk een effort om dat wel zo te zijn naar de mensen rondom hem. Hij wandelde meteen naar zijn twee Pokémon en knielde neer waarbij hij Blathnaid in zijn armen nam en kort haar even aaide over haar kopje. De Buizel stak zijn armen ook even uit, waarbij de trainer kalm glimlachte en hem ook een aai gaf. Nu was het wachten tot hun klant er was.