Tales of

Sinnoh

Hij had afstand gedaan van het festival en alles om even wat alone time met zichzelf te hebben. Hij was naar Sandgem gegaan en had gehoord van het feit dat er een bos in de buurt was. Daarom dat hij had besloten om Blathnaid in zijn armen te nemen en samen met haar even een frisse neus te gaan halen tussen de bomen. Met kalme passen wandelde hij dan ook het bos in. Kalm liet hij zijn ogen over de planten gaan, waarna hij even diep ademhaalde en de zoete herfstlucht in zijn longen verwelkomde. Heerlijk. Hij vond herfst echt een van de betere tijden van het jaar. De temperaturen waren lekker rustig en het feit dat het soms regende zorgde ervoor dat een gezellig avondje met wat thee en een goed boek gewoon fantastisch waren. Film kijken was ook altijd leuk als het stormde. Hij knipperde even en keek op toen zijn starter even piepte. Hij aaide haar kalm en drukte het wezen dichter tegen hem aan. Ze moest rustig blijven, er was helemaal niks voor haar om bang over te zijn.

Na een tijdje te hebben gewandeled merkte hij al snel op dat er een mist over het bos heen was gevallen. De man knipperde even en kneep zijn ogen tot spleetjes, maar hoe verder hij wandelde, hoe minder hij zag. Hij besloot dan ook wijselijk even tot stilstand te komen bij een splitsing. Rustig keek hij even naar de twee opties die hij had. Het ene pad leek dikkere mist te hebben en het andere... Wat... Wat was dat? Een ongemakkelijk gevoel trok over de man heen, waarbij hij weer even zijn ogen tot spleetjes drukte. Nu... zag hij het niet meer. De man slikte even en keek terug naar het andere pad, waar hij geen silhoette had gezien. Hij maakte al snel een besluit dat hij die kant op zou gaan. De mist was er inderdaad dikker, maar ergens maakte de illusie van de vreemde persoon hem ongemakkelijk. Blath leek ook niet zo op haar gemak, maar then again, wanneer was ze dat wel? Hij haalde diep adem, liet een lichte zucht horen en begon in de richting van het de dikkere mist te wandelen.

Het duurde niet lang voordat een zoete geur hem tegemoet kwam. Deze aangename geur zorgde ervoor dat Blath haar kopje wat meer opstak en rond begon te kijken, duidelijk interesse hebbende in wat die heerlijke geur aan het maken was. De man knipperde kalm en zag al snel een Pokémon uit de mist komen. Een Spiritzee. De man knikte even naar het beestje en stak een hand op terwijl hij zijn hoofd schudde, als teken dat hij liever wat afstand wilde van het wilde wezen. HIj draaide zich immers al snel op en begon verder te wandelen. Hij vond de roze Pokémon immers nogal... Uniek. Hij wou niet eng zeggen, maar gewoon niet zo zijn smaak en ding. Het knaagdier op zijn schouder leek echter andere gedachtes te hebben over wat er gaande was en piepte enthousiast naar het heerlijk geurende wezen. Myrddin zuchtte even zachtjes en legde een hand op het kopje van zijn starter. kom kom, kalm aan meis.

Hij had helemaal geen interesse gehad in de Spiritzee, in tegendeel zelfs. Hij vond de evolutie van het beest immers verschikkelijk eng en wilde er dan ook niks mee temaken hebben. Zijn pas vertraagde zich echter toen hij een nieuwe splitsing zag. Wat... Was dit? Vragend keek hij van het ene pad naar het andere, maar veel kon hij niet zien door de mist. Hij beet even op zijn onderlip en schudde zijn hoofd, what the Muk? Toen er echter een schreeuw te horen was, keek hij meteen gespannen op. Wel meteen kwam de man in beweging, waarbij hij vluchtig richting het geluid liep. Blathnaid moest zich stevig vasthouden aan de schouder van haar trainer, opdat zijn plots actie haar bijna van hem had gehaald. De kleine man vertraagde echter zijn pas niet, dat klonk alsof er iemand hulp nodig had!

Al snel kreeg de man een heel vreemd iets in zicht. Benen en ogen en voor de rest... paars katoen? De ranger fronste en knielde neer bij de kerel die duidelijk iets wilde zeggen. Was de kreet van hem gekomen? Hij keek even rond, maar de dikke mist zorgde ervoor dat Myr niet veel meer kon zien dan de man en wat bomen her en der. Blathnaid had ook meteen haar interesse gelegd op de man die ingewikkeld was met het vreemde goedje en kort wrikkelde ze zich van haar trainer af. Ze belande zo op de grond en keek even naar de man. Ze scande hem van kop tot teen en terug, waarbij ze even vragend omkeek naar de ranger. Myrddin haalde zijn schouders op en knielde al snel bij de man neer waarna hij even wat naar voren leunde, maar niet te dicht aangezien hij het ding zeker niet widle aanraken. Hij wist eigenlijk helemaal niet wat hij moest doen in deze situatie. De man keek even naar de steel pokémon, die vragend van hem naar de paarse bol en terug keek. Nog een paar tellen en hij kwam terug overeind. De man draaide zich om en ging wat naar de zijkant van het pad, waar hij even zijn ogen over het gras lieten gaan. Al snel had hij gevonden waar hij naar had gezocht; een afgebroken tak.

De man nam de stok in de handen en bekeek het even voordat hij zich terug draaide naar de hulpeloze man. Hij beende al snel naar hem toe en begon rustig de tak tegen de man te porren. Of eerder, tegen het katoen. Hij had nog nooit zo'n substantie gezien en wilde weten of het zou springen op iets anders. Het leek in ieder geval een soort van levend te zijn, dus Myrddin wilde liefst zo voorzichtig mogelijk zijn.

Het katoen leek niet veel te doen, dus de man gooide al snel de stok aan de kanten waarna hij knikte naar Blathnaid die meteen voorzichtig dichterbij kwam om te snuffelen aan het vreemde gedoe. De man die vast zat leek echter te vloeken naar hem, waardoor hij een wenkbrauw optrok en zijn hoofd kantelde. Uh.. En waarom was dat weer nodig? Arceus mocht het weten. De ranger pakte kalm zijn boekje erbij en begon rustig te pennen waarna hij al snel bij de man neerknielde. Eenmaal hij klaar was met schrijven legde hij pen en papier neer op de grond, waarna hij kalm zijn handen op de paarse substantie legde en even nadacht. Rustig liet hij zijn handen naar het katoen op de ander zijn gezicht gaan waarna hij zijn vingers er rond klemde en er hevig aan trok in een poging het paarse goedje op z'n minst los te krijgen van diens mond. Dan konden ze al iets verder, als ze met elkaar konden communiceren. Rustig lostte Myrddin een hand van het katoen waarna hij het boekje nam en deze ophield zodat de ander het kon lezen; 'Wat is dit? Heeft een pokémon dit gedaan?' stond er enkel neer gepend. Als de ander echter boos verder ging doen zou hij zelf ook niet zo blij worden.

Hij luisterde aandachtig naar wat de ander te zeggen had en knikte een enkele keer als teken dat hij het begreep. De man draaide zich naar Blathnaid en pakte de Togedemaru rustig vast waarna hij even een stap naar achter zette en zijn holo caster boven haalde. Hij typte kalm wat in en liet het vervolgens afspelen op de monotone vrouwenstem dat het apparaat had. 'Kan je jezelf oprollen tot een bal en je spikes gebruiken om het katoen vast te grijpen terwijl je voorzichtig over de man heen rolt? Alleen op de plekken waar veel katoen zit, ik hanteer de preciezere plekken wel.' de steel type knipperde enkele keren terwijl ze met grote ogen opkeek naar haar trainer, waarna ze rustig knikte. De blonde man glimlachte zachtjes en plaatste haar kalm neer bij de man. Blath liet er geen gras over groeien en sprong zowat meteen op de vreemdeling. Ze was licht en klein dus veel last zou de ander niet kunnen hebben hiervan. Ze was erg klein voor haar soort, waardoor ze ook erg licht was. Hij wist dat dit uiteindelijk een probleem zou vormen als ze eens een echt Pokémon gevecht zouden houden. De gedachte alleen al liet de man twijfelen of hij de electric type dan wel in zijn team wilde houden. Oh well... Voor nu zou het vast geen kwaad kunnen.

Blathnaid deed wat van haar gevraagd was en kalm stak de ranger zijn holo caster terug weg. De Pokémon rolde zich op in een bal en de puntige uitsteksels, dat gewoonlijk plat op de rug van een Togedemaru lagen, werden uitgestoken. Dankzij de dikke laag katoen zou de man de spikes niet voelen, maar wat het wel zou doen was ervoor zorgen dat de wirwar van haren vast zou komen te zitten in de spikes. Al dan niet zou het de fibers loser maken, waardoor hij dan zou kunnen inspringen. En zoals verwacht; gebeurde dat ook. Het paarse katoen begon te binden aan de rollende Pokémon en de man knikte even tevreden waarna hij neerknielde en rustig begon te trekken aan de lossere delen waar Blathnaid al overheen had gerold. Hij focuste zich vooral op armen en benen, aangezien de ander zou kunnen helpen met zijn situatie als hij op z'n minst al wat meer vrijheid had in zijn bewegingen.

Het was gelukt. Tevreden keek Myr even naar de man, die rustiger leek te worden nu hij vrij was. Rustig stak de kleine man zijn hand uit om de ander ook overeind te helpen waarna hij even knikte naar de vreemdeling toen hij zijn uitleg deed. Een Cotonee die zo gevaarlijk was... Daar moest hij even nader op inzien. Hij nam kalm zijn boekje erbij en pende rustig wat dingen neer waarna hij het blaadje afscheurde en deze overhandigde aan de man; 'Hopelijk heeft u nergens pijn, zo wel dan kunt u naar een Pokémon Center gaan. Dit zou de weg terug zijn. Mocht u nog hulp nodig hebben in deze mist kunt u mij een bericht sturen via mijn Holo Caster nummer.' De man knikte een keer naar hem en leek al stukken kalmer. Myrddin knikte nogmaals naar hem, stak het boekje en de pen weg, waarna hij naar Blathnaid stapte en haar van de grond nam. Rustig begon hij het paarse katoen van haar af te halen waarna hij kalm het pad volgde die de man hem had aangeduid.

Al snel verscheen er iets dat hij niet had verwacht. In de plaats van een doorgeslagen Pokémon kwam er een zachtaardig wezentje tevoorschijn. Het beestje leek vrolijk, blij en het leek te willen spelen. Myrddin kantelde zijn hoofd en keek even vragend naar haar. Lachend maakte ze even een rondje rond het hoofd van de ranger vliegen. Dit was in zwaar contrast met de aggrsiviteit dat de vreemdeling beschreef. Hij haalde dan ook diep adem en plaatste Blathnaid op de grond. De Togedemaru keek met grote ogen op naar de grass Pokémon, die ook meteen verrast leek van het aanzien van de ronde traited Pokémon. Ze zweefde meteen dichter naar de muis, die helemaal niet bang leek te zijn van het katoenen bolletje. De twee kwamen dichter, bekeken elkaar en begonnen blije geluidjes te maken waarna Blath zich oprolde en wegrolde, op de voet gevolgd door het paarse wezen die blij achter haar aan ging. Myrddin haalde diep adem, ergens enorm verward met wat hij hier nu zojuist zag. Hoe kwam het dat ze de man in katoen had gewikkeld? Hoe kwam het dat ze ondanks het wilde gedrag van de ander ze toch een dotje bleek te zijn? Ze deed de haar tryping eer aan met haar zoetigheid. Hij volgde rustig zijn Pokémon en het wezen die beide naar een veld van lavendel waren gegaan. De cottonee was blij aan het dartelen door de bloemen terwijl Blathnaid er gretig achteraan rolde. Hij had zijn Pokémon nog nooit zo blij gezien. De man knipperde en ging rustig zitten bij het lavendelveld. Hij zou even wachten tot de Togedemaru terug zou keren.

De twee leken het erg goed met elkaar te kunnen vinden. Hij was erg verbaasd dat de Cottonee dit gedrag uit de Togedemaru had kunnen krijgen en kantelde dan ook zijn hoofd. HIj bekeek het duo en kon het niet laten even te glimlachen. Zo ging dan ook een dik uur voorbij voordat Blath naar hem toe kwam gerold. Inmiddels had Myrth zijn boekje erbij gehaald zodat hij wat kon tekenen en schetsen. De muis neusde haar trainer kalm en keek even met grote ogen op. De man knipperde even en ging vervolgens vissen in zijn zak. Hier haalde hij een karamelen snoepje uit, die hij rustig aan haar gaf. De muis piepte enthousiast en begon meteen te knabbelen erop. De wilde Pokémon kwam er ook meteen bij en kantelde haar kopje waarna ze dichter kwam, veel dichter dan dat hij gewoon was van wilde Pokémon. Ze duwde zich zowat onder zijn arm en ging neuzen tegen de zak. Hierdoor viel zijn boekje meteen uit zijn hand en leunde hij naar links. Verward staarde hij naar het wezen die blij bleef duwen tegen het been van de ranger. Wat.. Wilde ze ook een snoepje? De man slikte even en liet zijn hand in zijn broekzak gaan waarna hij rustig het karamel ding ophield en vervolgens op zijn platte hand legde. Het duurde even, maar het katoenen bolletje lande op zijn hand en poof, het snoepje was weg. Hij hoorde de crunchy geluiden van de snack en wist dat ze gretig bezig was met de zoetigheid binnen te werken. Hij glimlachte even, maar hield netjes zijn andere hand thuis. Hij wist niet wat de Pokémon uitgelokt zou hebben om de vreemdeling in katoen te wikkelen. Wat het ook was, Myrth wilde niet de volgende zijn.

Na nog een snoepje begon de paarse dame tevreden te piepen tegen de muis, die ook terug begon te praten. Af en toe keek het duo terug naar hem en even vernauwde hij zijn ogen. Waren ze nou aan het roddelen over hem? De man rolde met zijn ogen en zuchtte even lachend. Toen de beide Pokémon dit zagen begonnen zachtjes te giechelen. Ah ja, vrouwen he. Hij vond het ergens wel lief en kon zijn glimlach maar niet van zijn gezicht halen. Het was best lief en het maakte hem dan ook erg blij om dit gewoon te zien. Het gaf hem een warm gevoel, eentje die hem gewoon o zo blij maakte. Het was gewoon fijn om zijn normaal o zo bescheiden Pokémon open te zien bloeien. Ze was aan het praten, aan het spelen en niet aan het janken. Ze zaagde ook niet constant voor zoetigheid. Misschien was dit hetgeen wat ze nodig had, een maatje, iemand die haar uit haar schulp zou helpen en haar wat van haar angsten zou krijgen. Communiceren was nu immers iets dat niet vaak lekker liep tussen mens en Pokémon. En in zijn geval was dat nog minder goed. maar hier leek adt anders te gaan, hier leken de twee een sterke klik te maken waarbij ze beide erg blij leken te zijn. Was het een natuurlijk iets? Hij wist het niet. Wat aan de Pokémon zorgde ervoor dat Blathnaid niet meteen was beginnen te huilen? Ze had hetzelfde gedaan bij de Squirtle van die ene man. Misschien lag het aan de kleur? De typing? De algemen look? Uitstraling? Situatie? Er waren zoveel factoren dat hij gewoon echt niet wist wat hij zou moeten pinpointen.

Cottonee keek even op, voldaan en tevreden met wat er was gebeurd piepte ze even opgetogen naar Blathnaid. De muis knikte naar haar en de twee gingen weer het veld op. Myrth wilde zijn boekje er weer bij pakken, maar zijn blik ging even naar een donker puntje aan de boomlijn. Het was een vogel, daar was hij zeker van en die kwam hun kant uit. Het puntje werd een vorm en de vorm kreeg kleur; donkere en rode kleuren... Het duurde niet lang voordat Myr zag wat het was; een Talonflame. Zijn ogen vernauwde zich. Als hij het goed had was deze Pokémon ver boven de levels van zijn Togedemaru. Daarbij was het ook fire type dus zou er weinig goeds van komen als ze in gevecht zouden komen. De ogen van de man volgden het beest voorzichtig, die al snel begon te cirkelen rond het veld waar ze zaten. Hij spande zijn spieren aan, zich klaar houdende om Blath te gaan halen mocht de wilde vogel aanvallen. Maar nadat het beest een paar keer rond het open veld had gecirkelt, deed het iets dat hij niet had verwacht, het vloog omhoog en begon weer boven de bomen te gaan vliegen. Hij fronste kort en slikte. Hij meende zich te herinneren dat Talonflame een carnivoor was. Had hij misschien de Pokémon niet gezien? Hij betwijfelde het, Blathnaid stak tegen de paarse bloemen af met haar grijze kleur. De Cottonee daarintegen kon hij nog geloven, haar kleuren waren gemaakt om hier in te blenden.

Het was even stil, de blije geluiden van zoal de grass type als de steel type zorgden ervoor dat er een kalmte was, ondanks de spanning die Myrth had. Hij vond het maar een vreemd iets en het leek erop dat zijn verstand deze keer gelijk had. Boos gekwetter en een scherp geluid van geknetter van vuur liet hem opkijken. Achter zich zag hij dat een paar embers in de bomen waren geland. Het vuur had een hele zwerm aan Pikipek op laten schieten. De vogels vlogen alle kanten op, maar vonden vooral een uitweg richting het lavendelveld. Met grote ogen keek Myrth naar de zwerm opgejaagde vogels die zijn kant opkwam. Ze vlogen als halve gekken tegen hem aan, waardoor hij wel meteen ineen dook. Het geluid die van hun afkwam was misschien het ergste. Ze krijsten alsof hun leven ervan afhing en aan het vuur te zien was dat ook het geval. Een scherp gekrijs doorbrak door het gekwetter en even kneep de man zijn ogen tot spleetjes om op te kijken. Tussen de flock van Pikipek zag hij hoe de Talonflame achter hun aan ging. Zijn lichaam was in vlammen gewikkeld waardoor hij scherp afstak tegen de lucht en de rest van het bos. De Talonflame raasde aan hem voorbij, de hete lucht die rond het wezen ging zorgde ervoor dat hij meteen gespannen werd. Zijn ogen schoten meteen achter het beest aan nu hij weer kon zien. De vogels waren immers alle kanten opgevlogen, terug de bomen in, met een paar eenzame individuen die nog sterk hun best deden om over het veld te raken.

De klauwen van de Talonflame werden uitgestoken waarbij hij zich naar achter liet leunen, zijn ogen strak gefocust op een Pikipek die het traagste leek te zijn. Het wezen keek even op en probeerde sneller te gaan, maar dat leek niet veel te helpen. Ze dook naar beneden in een poging snelheid te winnen, maar zo ook won de Talonflame in snelheid. Hoe dan ook deed de kleine vogel iets dat zoal de trainer als de roofvogel niet hadden verwacht, want het schoot plots weer de hoogte in doormiddel van een Echoed Voice. Verbaasd keek Myrth even naar het vogeltje die zich snel uit de voeten- of eerder veren- maakte. Hoe dan ook was de fire type nog steeds in val. Zijn doelwit veranderde dan ook meteen toen zijn aanval duidelijk was gemist. Zijn oog ging meteen naar het glimmende wezen in het lavendel; de traited Togedemaru.

Met een knal kwam het vlammende wezen neer op de electric type. Zijn klauw was gemakkelijk gewikkeld rond het kleine wezen, die helemaal geen kans stond tegenover de veel grotere vogel. Myrddin zijn ogen werden groot. Nog nooit was hij zo snel overeind gekomen. Hij rende alsof zijn leven ervanaf ging, want hij wist dat als hij niks deed het leven van zijn starter tot een vluchtig einde zou komen. De Talonflame hield zijn vleugels op terwijl het zijn prooi even gretig bekeek. Hij tilde de kleine bal op en staarde ernaar. Blathnaid was inmiddels aan het huilen en voor het eerst sinds hij de Pokémon had, gaf hij haar groot gelijk in het gedrag. Ze was bang en had waarschijnlijk pijn van de knal. Het was een wonder geweest dat de Togedemaru niet meteen knock out was gegaan. Cottonee, die hevig was geschrokken van de plots vogel, was weg gedoken in het lavendel. Ze durfde niet van haar verstopplaats te komen. Ze had gewoon willen spelen met de andere traited Pokémon, zoveel was duidelijk. Ze had geen al te groot hart als het op moedigheid kwam en Myr nam het haar niet kwalijk. Beide Pokémon konden niks tegen de vogel maken.

Hoe dan ook gaf Blathnaid niet op. Een Nuzzle in combinatie met haar ability, Iron Barbs, zorgde ervoor dat de grip op de Togedemaru meteen werd gelost. Een boos gekraai kwam van de roofvogel af, die even een pas naar achter zette. Blath viel op de grond en keek met grote ogen op naar de fire type, die even zijn klauw bestudeerde voordat het zich boos keerde naar de electric type. Woest kraaide het naar de muis, maar inmiddels was Myrddin bij het tafereel aangekomen. Hij schoot voor zijn Pokémon en hield zijn armen op, maar dat leek de Talonflame niet te stoppen. Hij kraaide, schoot op en vuurde een Ember af achter de man. Snel draaide hij zich om waarna hij wel meteen de huilende Blathnaid van de grond vistte en tegen zich aandrukte. Het was tijd om het op een lopen te zetten. Talonflame was een enorm sterke en snelle Pokémon en Myrth wilde dara liever niet mee sollen. Snel zette hij wat passne naar achter waarbij zijn ogen even schoten naar de plek in de schaduwen waar hij eerder had zitten chillen, terug naar de roofvogel, die in frustratie nog een Ember op het lavendel afvuurde. Myrth hapte naar adem en zette het op een lopen naar veiligheid.

Hij was blij dat hij terug bij zijn spullen was en knielde neer waarbij hij zijn Pokémon even zachtjes suste en aaide voordat hij haar ball boven haalde en terug liet keren. De Togedemaru, die gewoonlijk een haat had aan de ball, leek het helemaal niet erg te vinden om terug te keren naar de veiligheid die de ball aanbood. Snel klikte hij haar ball aan zijn riem waarna hij vluchtig zijn spullen verzamelde. Mocht het vuurtje uitlopen op een bosbrand, kon hij weinig doen. Dan zou hij de brandweer en crescent moon moeten inlichten. Hij kon helemaal niks tegen vuur maken met alleen een Togedemaru. Daarbij was ze ook zo goed als uit het spel. Die klap had genoeg schade aangericht dat hij het zeker niet wilde riskeren. Toen hij echter een boos gekrijs hoorde, keek hij op. De nuzzle aanval van zijn Pokémon leek meer gedaan te hebben dan verwacht; want de Talonflame was paralyzed en deze keer leek de status meer te doen dan anders. Hij verstijfde in de lucht en viel al snel ter aarde. Met een doffe klap lande hij tussen het vuur, dat zich sneller leek te verspreiden dan verwacht.

Een schril geluid sneed door de lucht en toen pas schoot het bij hem binnen; de Cottonee. Het paarse wezentje zat gevangen tussen het vuur de gecrashte Talonflame. Ze kon geen kant op en keek dan ook verwilderd rond. Haar kleur stak nu gevaarlijk af tegen de as en het vuur, waardoor de roofvogel haar meteen zag toen hij zichzelf overeind duwde. De verwilderde vogel vernauwde zijn ogen en kraaide woest waarna het zich klaarmaakte op een ember af te vuren. Hoe dan ook nam de grass type het roer in eigen handen, want ze vuurde meteen katoen richting de kop van de ander. Wel meteen waren de ogen en bek bedekt in dik, paars katoen. De vogel kraste boos en sloeg even met zijn vleugels.  verwilderd bewoog hij in het rond, zijn vleugels en klauwen gingen alle kanten op terwijl hij het katoen van zijn hoofd probeerde te trekken. In zijn wilde handelingen was het dan ook niet vreemd dat zijn vleugel tegen de Cottonee aanschoot, die meteen in het vuur werd geworpen. De ogen van Myrddin werden groot toen hij zag dat ze meteen vuur vatte. Paniek was af te lezen op het gezicht van de traited cottonee, die uit het vuur probeerde te komen.

De Talonflame lichte even in vlammen op dankzij een flare blitz, waardoor het katoen meteen van zijn gezicht af werd gebrand. Woest keek hij meteen naar het brandende, paarse wezentje. Hij vloog op en haalde zijn klauw uit naar de grass type, waarna hij het meteen tegen de grond begon te pinnen en begon te bombarderen met Peck aanvallen. Myr klemde zijn handen tot vuisten zette het op een sprinten richting het vuur, als hij niks deed dan zou de Cottonee sterven. Ze zou opbranden, de Talonflame reageerde zijn frustraties af op het wezen. Dit was niet langer zijn prooi, dit was eerder een stressbal voor die vogel. Toen de man echter zag dat de vogel halt hield in zijn acties met de pecks en zijn mond zich vulde met vlammen, werden zijn ogen groot. Hij zou nooit op tijd bij de vogel zijn om een ember te stoppen. Zijn gedachten gingen alle kanten op, maar nog voor hij echt een deftig plan had pakte hij een lege Pokéball en gooide hij die richting de traited cottonee. Hij had een sterke worp, eentje die duidelijk precies was, want wonder boven wonder raakte het de paarse Cottonee en verdween deze in de ball. Hierdoor schoot de ember tegen de grond aan. Verward keek de Talonflame rond, zijn ogen groot, verward, maar vooral boos. Hij sloeg even met zijn vleugels, maar verstijfde weer door de paralyze. ZIjn ogen gingen nog even het veld over, voordat ook de vlammen teveel werden voor hem en hij met wat moeite opvloog. Hij had er duidelijk niet de energie voor om te zoeken naar het wezen.

Toen Myrddin dit zag schoot hij meteen terug in beweging. Hij probeerde een pad te vinden tussen het vuur, wat erg moeilijk ging. Hij voelde hoe de vlammen likten aan zijn benen en hij versnelde zijn pas. Vluchtig greep hij de ball van de grond waarna hij zo snel als hij kon uit het veld holde. Zwaar hijgend plaatste hij een hand voor zijn mond om de rook een beetje buiten zijn systeem te houden. Eenmaal bij de bomen, klapte hij echter ineen. Hij liet hierbij de ball van de cottonee, die nog steeds wiebelde, vallen. Hij moest even op adem komen voordat hij verder kon sprinten. Zwaar gehoest kwam van de man af. Hij hoopte maar dat het vuur vanzelf zou stoppen. Hij hoopte het zo erg... Alsjeblieft...