Tales of

Sinnoh

Warren keek met een schuin oog naar zijn Turtwig. De Grass type had een vrolijke blik in zijn ogen terwijl hij zich over het festival begaf. Hoewel Fall het hier prima naar zijn zin leek te hebben, kon dat niet gezegd worden van Warren. Hij begon echt zenuwachtig te worden van de drukte hier en hij leek ook nogal een problemenmagneet te zijn: hij was al twee keer bijna in elkaar geslagen door iemand en ook al een paar keer tegen zijn zin meegesleurd naar één of ander kraampje waar hij geen zin van had om er iets van te kopen. Hij vond het niet leuk hoe opdringerig de mensen hier waren en het liefste wilde hij dan ook weer weggaan, maar aan de andere kant wilde hij Fall wel nog zijn plezier gunnen voordat ze zich vol op hun training zouden storten en op zoek zouden gaan naar nieuwe teammembers. Warren slikte terwijl hij zijn donkergrijze blik nerveus naar het volgende kraampje af liet dwalen. Het was een kraampje met allerlei juwelen, maar dan vervaardigd uit dingen die gelinkt konden worden aan Pokémon. Hij moest toegeven dat de ketting waarvan het juweel dat aan de ketting hing leek op de hoorn van een Absol er best wel mooi uit zag. ”Niet aanraken,” werd er naar hem gesnauwd toen hij zijn vingers langs het juweel wilde laten glijden en Warren schrok daar zo van dat hij naar achteren stamelde, recht tegen iemand aan. ”Sorry,” probeerde hij zo rustig mogelijk te zeggen, maar hij voelde het schaamrood alweer naar zijn wangen kruipen. Oh nee, niet weer…

Oh nee. Oh nee oh nee oh nee. Niet alleen was hij tegen iemand opgeknald, maar hij had het ook nog eens voor elkaar gekregen om diegene op de grond te laten vallen. Warren keek geschrokken naar het meisje dat nu dankzij hem op haar achterste op de grond zat. Het maakte het niet veel beter dat er om hun heen wat gegrinnikt werd, maar hij durfde het niet aan om ze boos aan te kijken. Zijn Turtwig had daar dan weer geen problemen mee: hij riep uitdagend zijn naam naar de mensen om hun heen die met hun durfden te lachen. Warren probeerde zich zo weinig mogelijk van hun publiek aan te trekken terwijl hij zich neerhurkte bij het meisje. ”G-Gaat het?” was zijn bedoeling om zo kalm mogelijk te vragen, maar hij werd volledig van zijn stuk gebracht door de tranen die in de ogen van het meisje waren verschenen. Oh nee. Oh nee oh nee oh nee. Hij had het voor elkaar gekregen om een meisje op één van zijn eerste dagen hier in Sinnoh te laten huilen. Wat vreselijk. ”S-Sorry. N-Niet huilen,” stotterde hij, lichtelijk in paniek zijnde en vooral volledig van zijn stuk gebracht zijnde. Hij kwam wat overeind en strekte zijn hand naar haar uit zodat hij haar overeind kon helpen. Als ze nu maar niet in huilen uit zou gaan barsten. Dan wist hij écht niet wat hij moest.

Oh nee. Oh nee oh nee oh nee. Warren wilde dat hij genoeg ballen had om boos te roepen naar de omstaanders dat ze zich met hun eigen zaken moesten bemoeien en hun met rust moesten laten, maar dan zou hij de focus op zichzelf leggen en dat durfde hij niet aan. Fall had daar blijkbaar minder problemen mee: met een boze schittering in zijn ogen keek hij om zich heen en viel boos uit tegen iedereen die nog aan het lachen was. Bij sommigen zorgde dat ervoor dat ze wegkeken, anderen begonnen juist harder te lachen. Warren hield zijn focus op het meisje voor hem gericht en schrok zichtbaar toen de eerste tranen al over haar wangen begonnen te rollen. Ze moesten hier weg. Hij moest haar hier wegkrijgen. ”Hier,” zei hij zachtjes tegen haar terwijl hij zijn hand naar haar uitstak. ”Pak mijn hand. Ik weet een plek waar minder mensen zijn.” Hij richtte zijn donkergrijze blik haast smekend naar haar. Dadelijk zou ze volledig in huilen uitbarsten en dan wist hij echt niet wat hij moest doen. Hij kon niet zo goed tegen huilende meisjes. Het maakte hem ongemakkelijk.

Warren voelde de spieren in zijn schouders steeds meer aanspannen toen hij de tranen over de wangen van het meisje zag rollen. Het idee dat hij daar de hoofdoorzaak van was, deed hem nog meer huiveren. Er werd een klamme hand in de zijne gelegd, maar hij besloot om daar zo min mogelijk aandacht aan te besteden terwijl hij haar naar zich toetrok. Hij sloeg zijn arm in een soort van beschermende poging om haar middel heen en probeerde zo kil mogelijk naar één of andere jongen te kijken die hardop lachte. Het werkte, want de stem van de jongen verstomde heel even en hij keek Warren met een verbaasde blik aan. Fall keek al even doods naar de andere lachende mensen om hun heen en Warren drukte wat harder met zijn arm tegen de rug van het meisje om aan te geven dat ze gingen lopen. Zoals beloofd begeleidde hij haar naar een rustiger plekje en het deed zijn schouders ontspannen toen hij hoorde dat het gelach wegstierf. Ze werden in elk geval niet achtervolgd. Als dat was gebeurd, dan had hij niet geweten wat hij moest doen. Hij liet haar los zodra ze op een stiller plekje aan waren gekomen en liet één van de hengsels van zijn rugzak van zijn schouder glijden. Hij draaide zijn rugzak een kwartslag naar zich toe en zocht naar tissues in het grootste vak, welke hij meteen vond. Hij pakte er twee uit en hield ze toen naar haar uit. ”Gaat het een beetje?” vroeg hij aarzelend. Hij hoopte dat ze zou stoppen met huilen. Deze situatie maakte hem al ongemakkelijk genoeg.

Als Warren niet vol gezeten had met adrenaline had hij waarschijnlijk nooit een arm om haar middel heen durven slaan. Het was een level van intimiteit waar Warren zich nog nooit aan gewaagd had. Op vlak van aanrakingen was hij al een even grote stijfkop als zijn broer en hij liet haar dan ook zo snel mogelijk los toen het moment zich daartoe diende. Ze waren nu weg uit de drukte en het gelach was al even weggestorven toen ze haar excuses aanbood. Voor haar tranen, voor deze ongemakkelijke situatie, voor het feit dat ze bijna aan het hyperventileren was? Dat was voor Warren één groot vraagteken. ”Het is oké,” zei hij dan ook maar een tikkeltje ongemakkelijk. Hij zag dat deze situatie haar even ongemakkelijk maakte als dat deed met hem en hoewel hij daar opgelucht over had moeten zijn, liet hem dat alleen maar beklemmender voelen. ”Wat is je naam?” vroeg hij uiteindelijk aan haar om een gewoon gesprek op gang te brengen. En om ervoor te zorgen dat ze zo snel mogelijk zou stoppen met huilen. Hij was niet het type die iemand die huilde in zijn armen nam om haar te troosten en wilde eigenlijk dat het gewoon zo snel mogelijk stopte. Misschien hadden Darren en hijzelf toch maar gelijkenissen dan hij eerst had gedacht.