Tales of

Sinnoh

Ietwat afwezig leunde hij tegen het hek aan terwijl zijn ogen de mensen op de stier volgden. Hij had het zelf ook even geprobeerd, maar veel resultaat had hij niet. Hij zuchtte dan ook even zachtjes toen de volgende kanidaat door de lucht werd geslingerd. Hij vroeg zich af wie de eerste persoon was om op een Tauros te gaan zitten. Wat voor gedachte zou door hun hersens gespookt hebben toen ze het wilde beest hadden benaderd met de intentie het te rijden. EVen kantelde hij zijn hoofd, waarbij hij zijn hand ophaalde zodat hij ertegen kon leunen. Blathnaid zat op zijn schouder te sabbelen op een karamelen snack. Gaf hij het beest teveel suiker? Vast wel, maar hij vond het niet zo heel erg. Als ze teveel suiker op had dan merkte hij het vast wel aan haar energieniveau ofzo. Toen er echter plots een zwaar gewicht tegen hem aankwam, klapte hij naar voren en verloor hij zijn balans, waardoor hij en de traited Togedemaru naar recht tuimelden. SNel krabelde de kleine kerel weer overeind, waarbij hij al snel zag dat de snack van zijn Pokémon in het zand lag. Zacht gesnik kwam van het ronde beest af, waardoor Myrth meteen beledigd opkeek naar de persoon in kwestie. Het was een dame die meteen haar excuses aanbood en even snoof de man, waarna hij al snel zich weer over zijn Pokémon boog en probeerde het gesuikerde goedje te redden. Hoe dan ook was er niks te redden; het plakkerige gedoe had al het zand in de naburigheid tot zich genomen. Hij zuchtte even, draaide zich tot zijn starter en probeerde haar te sussen door zijn handen op haar te leggen en te aaien, maar dit zorgde ervoor dat ze keihard begon te huilen. AUgh.

Wat moest hij toch met haar aan. Het enigste wat ze deed was huilen om eten en huilen als er Pokémon waren. Hij snoof dan ook even zachtjes, gefrustreerd, terwijl hij zijn handen wat de lucht in bracht om afstand tussen hem en zijn starter te maken. Hij wist echt helemaal niet waarom ze zo van slag was. Nja, dat was wel duidelijk, maar zo van slag door een snoepje? Nee, dat kon toch niet. HIj beet dan ook even op zijn onderlip en keek op toen hij de vrouw hoorde praten. Hij keek haar ietwat boos aan, aangezien dit haar fout was. Hij vond het erg ballsy van haar dat ze besloten was te blijven nadat ze die stunt had gepulled. Ja, op dit festival liepen mensen hem echt wel heel graag omver, wat was er toch mis met mensen?

De vrouw ging echter al snel door haar knieën en het leek erop dat ze door haar tas begon te rommelen. Myrddin hield een schuin oog op haar terwijl hij even een hand weer optilde om Blathnaid te aaien. De traited muisachtig sniffelde even zachtjes, maar huilde vervolgens door. Het geaai werkte dus helemaal niet, wat een ramp! Hij haalde even diep adem, eentje die uitliep op zwaar gesnuif. Was dit waarmee hij opgezadeld was? Een kind dat maar niet stopte met janken?! Hij vroeg zich af of het niet te laat was de Pokémon terug te brengen naar het lab en een andere keuze te maken. Hoe dan ook werden zijn doemgedachtes al snel tot een halt geroepen door de acties van de vrouw. Deze vistte een zak boven en hield deze voor zijn electric type. De muis sniffelde even zachtjes, het gesnik wat minder wordende, waarna ze begon te ruiken aan hetgeen dat aan haar toe werd gereikt. Voor even was het stil, waarna een brede glimlach op de lippen van de Togedemaru kwam en ze gretig twee snoepjes nap, waarna ze wel meteen op de eerste begon te sabbelen. Myrddin gromde even en schaamde zich meteen voor de gulzigheid van de Pokémon. Hoe dan ook durfde hij ergens niet het tweede ding niet uit haar handen te nemen, wat als ze weer zou huilen? In de plaats daarvan rechtte hij zichzelf wat, waarna hij zijn boekje erbij nam en begon te schrijven. 'Ze is erg gulzig als het op suiker aankomt, sorry' stond er waarna hij het boekje naar de ander draaide zodat ze het kan lezen.

Hij ergerde zich mateloos aan het gedrag van zijn starter. Ze was een huilbaby, een echt irritant kreng soms en als hij het zelf zei vond hij dat ze ook vrij verwend was. Als ze iets vroeg, dan kreeg ze het, als ze naar iets wees, dan kocht hij het voor haar. En nu op het festival had hij haar al zoveel gesuikerrde snacks gekocht dat hij zich begon af te vragen hoeveel geld hij al dan wel niet aan haar verspîlt had aan haar op deze dag. Hij haalde even diep adem en liet een zucht van zijn mond gaan. Hij zou echt eens moeten opzoeken wat hij hier aan kon doen. De lust naar suiker, het gejank, de angst voor andere Pokémon. Als het zo bleef doorgaan zou hij weldra nooit een nuttige Pokémon hebben. Of hij moest uiteraard op de uitkijk zijn voor een andere Pokémon, een echte partner. maar dat was zou zo jammer zijn, want hij had wel de klik gevoeld met de grijze Pokémon toen hij haar voor het eerst zag. Misschien had hij het verkeerd aangevoeld, misschien was het het feit dat ze zo uniek was... Tja. Wat het ook was, het was iets waar hij langer over had moeten nadenken. Nu was er geen weg terug.

De vrouw zei dat het niet erg was, gevolgd door een vraag, waardoor Myrth zijn boekje weer naar zich keerde en begon te pennen. Na enkele tellen was hij klaar en toonde hij hetgeen dat hij had geschreven aan haar. 'Blathnaid is een traited Togedemaru. Haar trait is Powder Blue' stond er. Ja, dat had Willow hem verteld. Wat het precies allemaal inhield, wist hij niet. Ze had geen extra moves of bleek sterker te zijn dan andere Pokémon. Nee, ze had alleen een speciaal kleurtje en daar stopte het. De dame stelde zich voor als Elise en haar partner, een Fennekin, als Evy. De man knikte even twijfelachtig als begroeting en draaide het boekje terug naar zich. Hij pende zijn naam en die van Blath neer waardoor er twee simpele woorden stonden; 'Myrddin. Blathnaid'. Hij wees dan ook kalm even naar zichzelf, voordat hij wees naar de kleine bal die voor hun zat. Het knaagdier was tevreden aan het knabbelen op de gummy die ze had gekregen van de vrouw en liet blije geluidjes horen. Ze was te druk bezig met haar snack dat ze haar angst voor Pokémon even leek vergeten te zijn. Wat een aansteller.

De dame vistte een Pokédex boven. Wat? Vertrouwde ze zijn woorden niet? Nou ja zeg. Hij vernauwde zijn ogen dan ook een beetje toen ze de info over Togedemaru las. Toen pas viel zijn kwartje, vooral toen ze begon te spreken. Ze had vast nog nooit de normale versie van het knaagdier gezien. Ah ja, dan was het misschien toch handig eerst even een plaatje van de normale versie te zien. Rustig draaide hij het boekje weer naar zich toe en gretig begon hij erin te schrijven. Ze zei iets over Kalos, dat moest vast haar thuisregio zijn. Hij was er vaak genoeg ook op vakantie geweest als kind, aangezien zijn moeder erg gehecht was aan de regio. Hij had Lumiose City altijd een hele prachtige stad gevonden. 'Traited Pokémon? Of Togedemaru?' hij wist niet meteen of deze soort Pokémon wel voorkwamen in de regio of niet. Hoe dan ook wist hij wel dat traits iets uniek waren aan SInnog. Rustig pende hij dan ook verder na enkele tellen. 'Ik ben zelf van Hoenn, traits zijn ook nieuw voor me. Ze zijn zoals shinies denk ik, andere kleur enzo? maar ben het niet zeker,' Ja, het zou nogal raar zijn om het traited te noemen als het alleen kleuren inhield, of niet? Misschien waren er meer veranderingen in de Pokémon dan alleen kleur, maar dat moest hij nog ervaren.

Myrth keek even op toen de dame sprak, een vraag of ze Blath mocht fotograferen? Hij knikte wel meteen naar haar en nam een stapje terug zodat ze wat ruimte had. Hij wist eigenlijk niet of ze juist hier fotos wilde van het wezentje of liever in een mooier stuk van het festival. Immers was het hier best vuil, met de modder en stof van de Tauros. Hoe dan ook leek dit de honger van zijn starter niet te stillen, in tegendeel, die wrat aan een stuk door op de gummies.

De ander gaf aan dat ze beide nog niet had gezien en hij bedacht zich dat hij best veel geluk heeft gehad met het feit dat hij een traited Pokémon als starter had gekregen. Hij wist echter niet of dit geluk verder zou aanslepen of het bij haar zou blijven. In ieder geval had hij er weinig last van. Elise gaf haar eigen theorie aan en hij kreeg even een bedenkelijke blik in zijn ogen, maar knikte toen naar haar. Misschien had ze wel gelijk. Misschien waren ze dat inderdaad. Hij keek even rustig naar het wezentje dat zo blij was met de snoepen. Hij kon alleen hopen dat het beterde ofdat hij haar een beter thuis kon vinden als hij haar echt niet verder kon gebruiken. Hoenn... Ja. Hij glimlachte zachtjes bij de gedachte aan thuis, waar hij zich veilig en goed voelde. Hij begon rustig te pennen in zijn schriftje en draaide deze terug naar haar. 'Het is een geweldige plek, echt waar! Als je ooit de kans krijgt te gaan, doen.' Hij dacht niet dat zijn regio de beste was, verre van, maar hij vond wel dat het iets had. En als men dan ook begon erover dan kon hij het moeilijk laten. Het was een unieke plek en een populaire vakantieplaats samen met Alola, dus echt aanmoedigen zou hij vast niet moeten doen.

Vervolgens richtte de dame haar aandacht op Blathnaid en zodra er meer snoep bij werd gehaald, schoot de kleine in actie. De man trok even zijn schouders op en legde een hand op zijn nek en wreef er even over. Fijn... Kalm begon hij de twee dan ook te volgen, waarna ze een snoepje in het gras legde. De blauw-grijze Pokémon ging er tevreden naartoe en nam het op waarna ze blij begon te knagen aan de gummy. Myrddin sloeg zijn armen over elkaar en keek rustig naar de kleine POkémon. Nu was het afwachten of er wel mooie foto's zouden uitkomen. Maar voor nu leek ze wel goed stil te willen zitten, een goed begin leek hem.