Tales of

Sinnoh

Het was zo lang geleden dat hij had gegeten dat het nu nog meer voldoening gaf om een volle maag te hebben. Ook Edgar zat vrolijk krassend op Victors schouder. De pokémon had de laatste weken vaak met zijn kopje naar beneden gezeten en had er regelmatig uitgezien alsof hij elk moment in slaap kon vallen, maar nu keek hij om zich heen en hield hij zich bezig met een van zijn liefste activiteiten: mensen bestuderen. Zijn rode ogen gingen van links naar rechts en af en toe wees hij Victor op iemand die hij grappig vond en lachten de twee samen. Zo was er een man die met een klap van de tauros rodeo viel en lichtjes zwalkend rechtop kwam wat de researcher en zijn pokémon uitermate grappig vonden. Ze waren sinds ze in Sinnoh aangekomen waren niet meer zo goed gezind geweest. Doordat Edgar zijn omgeving nauwlettend in de gaten hield, merkte de pokémon een papiertje op dat door de lucht vloog. Voor Victor doorhad wat er aan de hand was, was de murkrow al van zijn schouder gevlogen om het voorwerp met zijn klauwen uit de lucht te grijpen. Toen hij het beet had, ging hij terug op de schouder van zijn trainer zitten en stak hij zijn poot naar voren uit. Nieuwsgierig naar wat het was, nam Victor het papiertje van Edgar aan, opende hij het en zag hij dat het een lootje was. Hij keek even om zich heen. Was de eigenaar ergens te zien? Indien dat niet zo was, kon Victor het zelf houden. Dan zou hij zich een tijd geen zorgen moeten maken om geld—tenminste, als het een winnend lot was. En zo stond hij naar het papiertje te staren terwijl hij zich bedacht wat hij ging doen.

De hoop dat de eigenaar niet zou opdagen vervloog toen een vrouw hijgend kwam aangelopen met een fennekin aan haar zij. Nog voor ze de woorden over haar lippen had gekregen, wist Victor al wat ze zou zeggen. Nu moest hij het lotje wel teruggeven, bedacht hij zich teleurgesteld. Het was wat hij altijd had geleerd om te doen: doe goed en je krijgt goed terug. Maar dat mantra bracht bittere herinneringen boven. Hij had altijd zijn best gedaan, had altijd geprobeerd om het goede te doen, en toch was zijn thuissituatie zo ondraaglijk geweest dat hij van huis weg had moeten lopen en zwierf hij nu dakloos door Sinnoh. Het leven was gewoonweg niet eerlijk. En dus zou hij dat ook niet zijn. “Ik denk dat je je vergist. Dit lootje heb ik net van dat kraampje gekocht,” antwoordde hij; de onschuld zelve spelend.

Het meisje leek niet helemaal te weten hoe ze met zijn reactie om moest gaan en had moeite haar volgende woorden over haar lippen te krijgen. Ze zette haar handen geïrriteerd in haar zij en ook haar pokémon was niet blij met de situatie en kefte boos naar Edgar. Die staarde dan weer zonder te knipperen terug naar de Fennekin. “Ben je dat zeker?” Als hij haar genoeg liet twijfelen, kon hij haar misschien wel overtuigen dat het lotje toch van hem was. “Dit is echt mijn lot.” Ergens voelde Victor zich schuldig dat hij haar zo voor de gek hield, maar tegelijkertijd onderdrukte hij een grijns—als dit werkte had hij misschien een winnend lot en als dat zo was kon hij even dag zeggen tegen zijn geldproblemen.

Dit was gestart als een manier om aan geld te geraken, maar eigenlijk—tot zijn eigen verbazing—genoot hij ervan om haar zo aan het lijntje te houden. Het schuldgevoel was natuurlijk nog altijd daar en knaagde zachtjes aan hem, maar tegelijkertijd brachten de adrenaline en het idee dat hij hier iets aan kon verdienen bijna een grijns op zijn gezicht. Het was vreemd om die gevoelens allemaal tegelijk te ervaren en Victor had geen idee wat hij ermee aan moest vangen. Dan concentreerde hij zich maar beter op het heden. “Het lijkt me er eerder op dat jij degene bent die dit lot van mij probeert te stelen door te doen alsof het het jouwe is,” speelde hij het spelletje—, want dat was wat het aan het worden was—verder.