Tales of

Sinnoh

Helaas was het hem ook opgevallen dat ze opgekeken had. Een korte beweging opzij was genoeg om zijn aandacht te triggeren en een opmerking te maken. "Je hebt de helft van mijn team, das genoeg denk ik," merkte ze op, al was ze duidelijk verstoord door zijn opmerking met een rode blos die rond haar wangen verscheen. Het beeld was genoeg, teveel.

De enige spijt van het gooien van de jas die ze had, was dat de Togepi ontwaakte. Deze had wel erg rustig geslapen in de armen van de jongen, merkte ze op in stilte. Ze had zelf weinig tijd voor de baby Pokémon en had ook weinig met Togepi, maar de jongen leek maar al te goed mee om te kunnen gaan. Helaas kon ze hier niet op ingaan, want een nieuwe opmerking werd haar kant op geworpen, toen de blos nog maar net van haar gezicht af was gegaan (En daardoor al vrij snel weer terug kwam). Ze wist aan zijn grijns dat hij haar liep te sarren en ze haatte het dat ze zich zo liet opjutten. Ze hufte zachtjes en sloeg haar armen over elkaar, de jas op de grond laten liggend. Kylian ging die jas aantrekken als het aan haar lag. Ze gaf zich niet zo snel gewonnen.

In plaats daarvan ging de jongen verder met de Togepi kriebelen, welke al snel weer tevreden wegdommelde. "Hij is heel erg lief," beaamde Lucie met een zachte glimlach. "Ik weet alleen nog niet goed of hij in mijn team past.. Daar moet ik nog over nadenken." Dit keer had ze expres nog geen namen uitgedeeld. Ze wist hoe dat gegaan was met Ruddles. Geef het een naam, you'll get attached.

Het was duidelijk dat het menens werd. De jongen raakte geïrriteerd. Lucie vernauwde haar ogen eventjes en overwoog kort of het het waard was om de strijd aan te gaan, maar uiteindelijk gaf ze de strijd op. Ze boog zich naar voren en tilde haar jas weer van de grond. "Als ik je zie rillen dan worstel ik je in die jas," mopperde ze hem toe, waarna ze haar rug weer langs de muur naar beneden tot ze weer op haar achterste zat.

Ze legde haar kin weer op haar knieën en keek vervolgens met haar blauwe ogen voorzichtig in zijn richting, zijn mood peilend. Hij had genoemd dat hij iets heel persoonlijks had waar hij mee aan het dealen was. Ze twijfelde voor een moment voordat ze hem toch nog wat vroeg, expres niet beginnend over zijn persoonlijke dingen. "Kan.. ik je nog ergens mee helpen? Behalve hier geforceerd bij je blijven zitten?" besloot ze hem te vragen.

Daarna gleed haar blik weer naar de Togepi, welke rustig op de schoot van de jongen zat. Voor een moment staarde ze eventjes peinzend de leegte in. Hij leek gek op de Togepi, de Togepi leek gek op hem te zijn, maar toch bleef ze voor nu nog even stil. "Ja, dat weet ik. Ik zou Ruddles eerst niet houden," verzuchtte ze, waarna ze met haar hoofd schudden. Nou dat was flink mislukt.  

Ze trok de jas dicht tegen zich aan, stiekem wel opgelucht dat ze de warmte weer kon bewaren tegen haar lichaam, maar desondanks voelde ze zich er niet helemaal prettig bij als ze weer naar de blauwbekkende jongen keek. Ze had wel een EHBO doos in haar jas, maar helaas geen extra jas of een slaakzak ofzo. Ze had niet verwacht dat ze een extra jas nodig had gehad. Arceus, ze had niet verwacht opgesloten ze zitten in een verrekte grot.

Hij vertelde dat er een paar dingen te close for comfort kwamen. Ze legde de puzzelstukjes zo bij elkaar tot de conclusie dat de jongen een trauma te verwerken had. "Je was ook behoorlijk in paniek," merkte Lucie zachtjes op, waarna ze haar handen door het haar liet gaan. "Ik ben blij dat Togepi je er iets uit kon trekken." Zoals de Pokémon nu nog steeds deed. Zou de Pokémon zijn goede plek hebben gevonden bij de jongen, in plaats van bij Lucie? Het blauwharige meisje twijfelde nog steeds, waarna het gesprek doorging naar nieuwe Pokémon toe voegen aan het team. Een zwakke glimlach ging naar Ruddles. De Raichu was de enige die ze nog over had van haar oude team. Misschien had dat hun band ook wel zo hecht gemaakt. Maar er was altijd al iets daar geweest.

Lucie haalde diep adem, een knoop doorhakkend voor zichzelf. Ze kon eeuwig blijven touwtrekken, maar ze zag daar een klik die ze niet kon ontkennen. Ze veegde haar vingers over de vochtige stenen van de grond, waarna ze haar blik nog een keer richtte op de Togepi. "Zou je.. open staan om nog een Pokémon toe te voegen aan je team?" vroeg ze zachtjes, twijfelachtig.

Lucie humde zachtjes bij zijn woorden. "Sommige dingen kunnen beter begraven blijven." Ze zei het niet eens uit desintersse, maar zijzelf zou het ook niet fijn vinden als hij zou gaan prikken in alles wat er in haar verleden gebeurd was. Ze had geen behoefte aan om dit te delen met iemand met wie ze niet heel close was. Am was op de hoogte van alles. Haar vader wist ook het merendeel. Maar voor de rest? Nee, dat mocht allemaal begraven blijven. Ze besloot dan ook verder om niks meer te zeggen over dit onderwerp en het af te sluiten. Waarschijnlijk zou hij haar er dankbaar over zijn.

Haar blik ging nog een keer naar de Togepi, de Pokémon had zijn ogen weer kalmpjes gesloten en leunde tegen de jongen aan. Misschien had de Togepi iets gezien in de jongen wat Lucie niet kon zien. Ergens twijfelde ze nog steeds of ze de jongen vertrouwen kon. Misschien dat ze daarom ook wel de Togepi nu aan hem aanbood, als een handreiking om te zien of hij het vertrouwen waard was. De Togepi zou niet zo rustig zijn als hij hem daadwerkelijk wat aan zou doen. Misschien zou Am wel weer om haar zuchten. Te snel vertrouwen gegeven, om het uiteindelijk wellicht weer te verliezen.

Toen de jongen begon met spreken, dacht Lucie dat hij de Pokémon zou weigeren. Hij had genoeg werk met Maari. Nou, dat viel ook wel te zien met hoe de Bagon de muur van het Pokémon Center eruit gejaagd had. Milde verrassing was echter op haar gezicht te lezen toen de jongen het omdraaide, begon te spreken dat hij de Togepi graag wilde verwelkomen. "Ik.. Had hem graag een thuis geboden, als ik het gevoel had dat ik de juiste persoon voor hem was," reageerde Lucie, nog wel met een lichte twijfeling, "Maar.. Nu ik hem zo bij jou zie zitten, denk ik dat hijzelf zijn thuis al gekozen heeft." Af en toe was het lastig om te erkennen dat je een wezen niet zelf het beste kon bieden wat hij of zij nodig had. Maar terwijl ze de Togepi tevreden op de schoot geplakt zag van de jongen, wist ze vrij zeker dat dat was wat ze hier zag.

Een stilte viel als een deken over de situatie heen, waarbij Lucie niet van plan was om het te doorbreken. Ze leunde naar achteren tegen de muur en richtte haar blik op een grot opening wat verderop, de enige vorm van licht die nog naar binnen kwam in de grot. Binnenkort zou de zon ondergaan en zou het echt pikkedonker zijn. Misschien dat ze nog de zaklamp van haar Holocaster kon gebruiken, maar dat zou de batterij snel leegtrekken. Een lichte huivering ging over haar rug en kippenvel trok over haar armen heen. Ze voelde zich nu nog niet echt opgesloten in de grot, maar als het donker was zou dat vanzelf wel komen. Ze hief haar hoofd iets toen ze een fluistering hoorde, hem aankijkend. Even bleef ze stil, maar daarna besloot ze toch wat te zeggen, uit de redenatie dat ze misschien domweg niet aan het opletten was geweest en hem daarom niet gehoord had. "Sorry, zei je wat?" vroeg ze. Het was heel vrijblijvend. Als hij niets wilde zeggen, hoefde hij niets te zeggen.

De jongen noemde wel dat de Togepi leek te weten waar hij nodig was en Lucie glimlachte er zachtjes over, kijkend naar het tevreden slapende wezentje. "Nou, dan is het een heel wijs ventje voor iemand die zo jong is," merkte ze op, met een warme blik naar de slapende baby. Ze had beloofd aan zichzelf dat ze een passend thuis zou vinden voor de baby Pokémon die uit het ei was gekomen en dat was haar gelukt. "Ik had hem nog geen naam gegeven, dus daar sta jij dan vrij in," merkte Lucie op, waarna ze de Beldum volgde met haar ogen. Wat een bijzondere Pokémon was het, glinsterend van kristal.

Pas door zijn opmerking werd ze uit haar gedachten geschudt, waarna ze zuchtte. "Ik denk dat ik Am maar eens moet laten weten waar ik ben inderdaad." Ze klapte haar Holocaster open en begon een bericht te tikken. Ze maakte zelfs nog een foto, al liet ze Kyle er duidelijk vanaf. Geen zin in ongewenste vragen van Am. Net toen ze op Send drukte, lichte een bliksemschicht de grot op en rolde de donder er vlug achteraan. Van schrik liet Lucie de Holocaster bijna vallen. Het was dat Ruddles hem nog net met een Psychic op kon vallen, anders was hij Kyle's Holocaster in het graf gejoined. "Ik haat dit weer," bromde ze.

Het was niks belangrijks, wist de roodharige jongen naast haar te melden. Nou, dan nam ze dat maar van hem aan. "Ook een manier om te zorgen dat we de avond doorkomen." Waar een zekere nieuwsgierigheid wel inherent was aan een researcher, had Lucie al lang geleden afgeleerd om zich te bemoeien met anderen. Als de jongen wat wilde delen, dan zou hij het wel delen en anders.. Tja. Ze liet haar hand over de wang van Ruddles strelen, wie zich ondertussen opgekruld had op de schoot van het blauwharige meisje. Af en toe maakte de Pokémon een zacht geluidje, maar voor de rest snurkte hij alleen maar.  

Haar Holocaster had bijna een net zo wisse dood getroffen als die van Kyle, al dan wel door een ander element. Waar water won van een holocaster, zou steen er waarschijnlijk ook probleemloos een einde aan maken. Gelukkig maar dat Ruddles ook wakker was geworden van het onweer en de Holocaster voor haar gevangen had. "Nee, niet echt, gewoon.. geschrokken van het lawaai," mompelde ze, waarna ze haar neusbeen eventjes tussen haar vingers nam. Sinds dat ze zo verrast was in de Black Market was het mis en het irriteerde haar mateloos.

Net zoals dat Am haar irriteerde.

In eerste instantie vroeg Lucie zich af wat er nou mis was. Met een diepe, diepe zucht zette ze haar vinger tegen haar voorhoofd en strekte ze de telefoon voor zich uit om een selfie te maken. "Vriendin wil niet geloven dat ik zelf de berichten stuur geloof ik," verzuchtte ze, om nog iets een uitleg te geven aan de roodharige jongen. Ze zag de bui al hangen. Ze had immers zojuist een foto met een jongen erop naar Am gestuurd.

En de bui stortregende inderdaad op haar neer. Lucie liep hoogrood aan door Am's berichten en verslikte zich eventjes kort. Hoestend typte ze verhit een berichtje terug, waarna de reactie het niet veel beter maakte. Uiteindelijk klapte ze met een diepe zucht de Holocaster terug en drukte deze terug haar tas in, met een huff Ruddles tegen zich aan trekkend. Kyle keek ze niet aan, wetende dat ze zichzelf momenteel geen houding kon geven en dat hij waarschijnlijk stond te popelen om wat te zeggen.

Eigenlijk had ze Am er in moeten laten stikken, gezien de hoogrode gloed die ze op haar wangen had gebracht. Maar hoe erg ze ook intern zat te mopperen op Am, kon ze het ook niet over haar hart verkrijgen om haar beste vriendin bezorgd te maken. Ze werkte haar op de zenuwen op het moment, maar ze was tegelijkertijd ook gek op Am en stiekem moest ze er ook wel weer een heel klein beetje om lachen.

Toen ze de Holocaster eenmaal weggelegd had, leunde ze naar achteren tegen de muur, haar ogen gesloten om weer eventjes iets composure te krijgen. Pas toen ze beweging uit de hoek van Kylian hoorde, opende ze haar ogen weer en keek ze op. Ze zag dat hij de afstand aan het overbruggen was fronste ze diep. "Uhm, wat doe je?" vroeg ze hem, wat naar achteren leunend toen hij haar temperatuur voelde. Dat werd duidelijk niet geapprecieerd.

Vervolgens vroeg hij ook nog of ze aan het ijlen was. Arceus, was ze zo rood geworden dan? In plaats daarvan snoof ze. "Ik ben niet degene die bijna vastvriest aan de muur van de grot," mopperde ze tegen hem terug, "Dus maak je over mij maar geen zorgen."

De wind huilde af en toe door de grot heen en ze drukte haar kin in de vacht van de Raichu. De nacht ging nog heel lang worden vreesde ze. Af en toe zag ze een flits en je kon de golven tegen het eiland horen slaan. Het was vrij duidelijk dat ze nog een flinke tijd hier vast zouden zitten. Waarschijnlijk zou het nog wel tot diep in de nacht duren voordat de storm zichzelf uitgeblazen had. En dan zouden ze nog tot de volgende ochtend moeten wachten tot de eerst volgende veerpont ze weer terug zou nemen. Arceus, ze zou een moord doen om alsnog bij Am thuis te zijn nu.

De jongen maakte nog een paar opmerkingen en Lucie hufte zachtjes. "Je hebt een half leger aan Pokémon om je heen," merkte ze op, "you'll live" Maar ondanks dat ze dat zei, liep er alsnog een huivering over haar rug heen. En ergens was ze bang, dat ze het inderdaad heel erg koud zou gaan krijgen.

In ieder geval kwam er nog wel een ander idee in haar op. "Ik heb misschien nog wel een ander idee," mompelde ze echter. Ze had een Pokémon overgenomen van een trainer die haar weg wilde doen, aangezien ze niet in het team paste. Lucie, immer geïnteresseerd in bijzonderheden, had de Pokémon graag in ontvangst genomen voor onderzoek. En ze was schattig, dat hielp ook. Nu ze wat hoger kwam als researcher, werden zulke dingen al sneller aangeboden, zo bleek. Ze liet een Pokéball open springen. Een zacht gegloei verlichtte de grot terwijl de Cutiefly haar vleugels strekte. Als de eerste de beste gloeilamp met glitters zoefde de Cutiefly geïntrigeerd wat heen en weer.

Het offer bleef staan. Een snuif ontsnapte uit haar mond terwijl ze haar hoofd schudde. Die opmerking ging ze niet eens rechtvaardigen met een antwoord. Daar kwam alleen maar wat rots op terug. Een zucht ontsnapte haar terwijl ze nadacht over haar heerlijke, luxueze bed wat ze bij Am had staan. Ze miste het bed momenteel meer dan Am. Die mocht eventjes haar eigen seksuele frustraties ergens anders loslaten. Misschien was de roodharige jongen wel wat voor haar.

Maar uiteraard vond Kylian een nieuwe manier om haar te treiteren. Dat was verplicht. Lucie beet op de binnenkant van haar wang terwijl Seiche naar haar toe kwam. De Cutiefly draaide een keer om haar hoofd heen en landde er vervolgens op, een soort lichtgevende hoed vormend. Lucie wendde zich ondertussen tot Kylian, haar hoofd een tint roder van frustratie. "Als jij zo liever in het donker zit, wil ik prima in een andere gang gaan zitten met haar," humde Lucie, haar stem iets afgeknepen van irritatie. Als die Seedot eens stopte met haar prinses noemde, was het top.

Na een kort antwoord werd het stil in de grot. Het laatste licht van buiten vervaagde en het gehuil van de wind werd ook wat minder. Haar Holocaster batterij stierf uiteindelijk nadat ze nog een laatste berichtje van Amélie bekeek. Een binnensmondse grom klonk zachtjes uit haar keel terwijl ze net het laatste woord las voor het scherm zwart werd. Nu was Seiche de enige vorm van licht nog in de grot. De maan kwam niet door het donkere wolkendek heen.

En terwijl de tijd steeds langer strekte en er weinig meer was om haar af te leiden, begon ze het ook steeds kouder en kouder te krijgen. Door haar dikke jas heen begon ze toch te rillen en de slaap bleef haar vermijden. Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl ze in het zachte licht van haar Cutiefly nog de jongen aan de andere kant van de grot zag zitten. Had hij het niet immens koud? Eerst overbrugde ze de afstand met hem met het excuus om te kijken of hij nog wel leefde. Maar nee. Hij leek te slapen. Hoe hij dat redde met hoe koud het was, was haar een raadsel.

Straks vroor hij alsnog dood, vertelde ze zichzelf, terwijl ze zich toch naast hem neer liet zakken. Het was heus niet omdat ze het zelf ook heel koud had. Comet sprong naar voren en kroop tussen hen in, zich tevreden innestelend, terwijl Lucie ongemakkelijk, met toch nog wel enige afstand, haar rug tegen de muur plaatste. Muk grot.