Tales of

Sinnoh

Vermoeidheid sloeg al snel toe en het was de kou die hem wakker wist te houden. De strijd tussen ongemak en vermoeidheid leek in het begin in het voordeel van de ongemak te staan, maar uiteindelijk kwam de vermoeidheid toch terug met een paar rake klappen en leek hij zijn ogen steeds vaker te sluiten, in perfecte stilte zittende terwijl zijn hand op de Togepi bleef rusten. Voor het eerst in een lange tijd, zakte hij weg in een droomloze slaap.

Een zachte kreun klonk toen Kyle langzaam wakker werd. Hij was ergens ‘s nachts iets opzij gezakt en had zijn hoofd tegen die van de Prinses aan liggen, waar hij zich niet al te veel aan stoorde. Echter deed zijn rug nu pijn en waren de niet door Pokémon of prinses bedekte plekken van zijn lichaam ijskoud. Hij bromde wat ongeamuseerd en duwde zichzelf weg van de Prinses zodat hij overeind kwam te zitten. Oh, Arceus, zijn arme rug. Nu pas realiseerde hij zich het gebrek aan handschoenen en hij klemde zijn kaken op elkaar.

De storm leek te zijn gaan liggen. Het was tijd om naar huis te gaan. “Prinses,” fluisterde hij in de hoop dat ze ook wakker aan het worden was.

De Prinses werd wakker en leek gelukkig niet al te erg te schrikken van hun… omstandigheden. Kyle herinnerde zich nog de allereerste keer dat hij na een feest wakker was geworden met een vriend - later zijn verloofde - in bed. De jongen had zich over zijn borst geworpen in de nacht en het was… erg comfortabel geweest. Er was uiteraard niets gebeurd - het was gewoon zo geweest dat ze in slaap waren gevallen tijdens het praten. Bij wakker worden, had de arme jongen zich zo hardhandig van Kyle afgeworpen dat hij van het bed was gevallen. Alsof de kater ‘m nog niet genoeg hoofdpijn had gegeven.

“Goed-” En toen begon de Buneary te gloeien. Kyle’s blik vertrok en hij hief een wenkbrauw op, waarna hij een dramatische zucht liet horen. “En uiteraard besluit het konijn extra warmte te bieden wanneer het niet meer nodig is,” verzuchtte hij, waarna hij zijn hoofd even schudde. Hoe welkom zou dat zijn geweest die nacht? Heel erg! Maar goed.

“Gefeliciteerd,” merkte hij toch op, waarna hij zichzelf overeind zette. Hij zette de Togepi voorzichtig op de grond en raapte zijn handschoenen op, welke hij met tegenzin in zijn tas stopte om later weg te gooien in verband met het bloed. De jas was nog steeds nat, dus die werd over zijn schouder geworpen en de hoed zette hij op zijn hoofd. Wat een drama.

“Klaar om deze grot te verlaten?” vroeg hij, terwijl hij de Pokéballs van de Sandslash en Bagon pakte om de Pokémon terug te laten keren. De Beldum had er nog geen en de Togepi… oh ja.

Het leek een gewoonte te worden dat er een Pokémon evolueerde wanneer ze samen waren. Kyle grinnikte even bij haar woorden. “Nou, dan ben ik benieuwd wie er de volgende keer aan de beurt is,” humde hij. Hoe kon het ook niet? Zoveel was er niet over om te evolueren. Alhoewel… De Bagon en de Beldum leken beiden sterk genoeg, dus zodra ze er klaar voor waren zou dat waarschijnlijk gebeuren. Als het doorging zoals het ging, dan zou dit gebeuren als hij Lucie weer tegen kwam. Interessant.

Hij kreeg de Pokéball van de Togepi aangereikt en hij twijfelde even, maar besloot de Pokémon toch terug te laten keren. De koude ball lag in zijn blote hand en hij klemde zijn kaken even op elkaar, maar klikte het ding uiteindelijk toch aan zijn broekriem. Hij kwam er wel overheen… bijna thuis. Hij knikte even na Lucie’s woorden en schonk haar een dankbaar glimlachje, maar zei niets meer. Het was tijd om de grot te verlaten.

Buiten stonden enkele mensen buiten de grot en Kyle had niet eens door dat één van die mensen een knappe blondine was, knalgroene ogen op hem gericht. Hij wandelde dan ook rustig door en kwam pas tot stilstand toen er luidkeels geroepen werd.

‘Hoe durf je zo te verdwijnen?’

Oh no. Oh no. Oh no no no no no.

Blauwe ogen schoten net op tijd omhoog om de woede in haar groene ogen te zien, voor een vlakke hand zijn wang raakte en zijn gezicht opzij werd geslagen. Een pijnlijk geluid ontsnapte zijn keel, al snel opgevolgd door een verbaasd geluid toen ze hem in een knuffel tegen zich aantrok. Het meisje was net een centimeter korter dan hij, maar op haar hakken was ze vandaag langer. Hij legde zijn voorhoofd tegen haar schouder en liet een zucht klinken, waarna hij zijn armen om haar middel sloeg, voor hij haar weer zachtjes van zich af duwde en een blik op Lucie wierp.

“Mijn Holo Caster was gesneuveld,” mompelde hij. Een preek volgde over hoe hij zulke berichten niet kon versturen voordat hij een hele nacht verdween en hoe ze de laatste boot had gepakt om gisteravond nog in Sinnoh aan te komen. Kyle’s schouders zakten verder naar beneden en hij liet haar een schaapachtige grijns zien.

“Ik ben in orde, Ann. De Prinses en ik zaten vast, ik leg alles thuis uit. Alsjeblieft,” vroeg hij haar, duidelijk vermoeid. Ann leek in een innerlijke storm vast te zitten, woede en bezorgdheid duidelijk in haar ogen terwijl ze haar blik richtte op de blauwharige en een wenkbrauw hief. Ze vertelde hem hoe de boot over een kwartier vertrok en hij knikte.

“Graag geen klappen meer, alles doet al pijn~” klaagde hij theatraal, waarna hij zijn armen dramatisch de lucht in gooide. Toen Ann’s ogen op het verband rond zijn armen viel en hij de nieuwe woede zag, schudde hij snel zijn hoofd. “Ann.” Niet hier.

“Kom je mee, Prinses? We gaan de boot anders niet redden!” sprak hij gehaast, waarna hij zich voorbij Ann werkte. Hij had heel veel uit te leggen, als hij de brandende ogen in zijn rug voelde.

Moest hij dit niet uitpraten? Kyle liet een zucht horen. “Als ik dat nu doe, hoort het hele eiland van alles wat er is gebeurd,” merkte hij rustig op. Hij haalde zijn schouders even op. “Mijn appartement is in Canalave, dus ik zal het daar allemaal aan haar uitleggen.” Dat zou het voor nu moeten doen, hoopte hij. Hij had immers weinig zin in het opbrengen van trauma’s en het bespreken van hun verleden terwijl ze op een boot zaten.

Helaas had Ann andere (Anndere, ha) plannen. Zelfs het offer van de Togepi was niet voldoende en ze pakte Kyle bij zijn arm, waarna ze hem een stevige ruk aan zijn arm gaf. Groene ogen maakten meer dan duidelijk dat hij er niet aan ging ontsnappen en dat hij beter af was als hij nu gewoon mee kwam en met haar ging praten. Hij schonk Lucie daarom ook een verontschuldigende glimlach.

“Ik hoop dat je snel thuis bent, Prinses. Je verdient een warm bad en bed,” verzekerde hij haar, voor hij zich door Ann liet meeslepen naar de andere kant van de boot. Haar woedende expressie en de aura die om haar heen hing was genoeg om iedereen van die kant van de boot weg te jagen.

Ze wist haar stem laag genoeg te houden, zodat niemand anders hoefde te horen wat er was gebeurd. Kyle legde dan ook uit dat hij de Beldum, welke achter hem aan zweefde met de Dedenne op z’n rug, had gered en dat daar de wonden van waren gekomen. De Holo Caster was verzopen. Hij had hen wel willen contacteren, maar het was simpelweg niet gelukt. Uiteindelijk verdween de woede van haar gezicht en viel Ann snikkend in zijn armen, waarbij hij weinig anders kon doen dan zijn armen om haar heen slaan en haar verzekeren dat hij in orde was.

“Ik laat je niet achter, Ann. Geen zorgen.”

En dat was een belofte die hij na zou komen.