Tales of

Sinnoh

Dit is het leven wat hij haten, niet zijn leven, maar wel dit leven. Toen die oude tang hem het voorstel had gedaan om ofwel de politie te bellen of Crescent Moon te joinen, had hij beter moeten weten. Een cel klonk nog beter. Wat tralies en drie muren kon hij mee leven, leven om mensen te helpen daarentegen.
Deze avond moest Rani zien of dat de rust in de stad bewaard bleef. Voor zijn eigen veiligheid had hij alles wat Crescent Moon schreeuwde. Niet iedereen wilde dat die mensen zich met hun zaken kwamen bemoeien, en Rani kon het ze niet kwalijk nemen. Hij had al het één en het andere gezien vandaag, maar hield meestal zijn mond dicht. Al wat hij wilde was naar huis gaan als zijn tijd erop zat, niet meer en niet minder.

Legoshi liep al heel de avond aan mijn zijde te genieten van de frisse buitenlucht. De pokémon zat liever uit zijn bal dan erin, dus dan gaf Rani hem het liefst zo veel mogelijk tijd eruit. Zijn ogen waren gericht op de pokémon waardoor hij de vent die om het hoekje stond niet zag en er net niet tegenaan knalde.Hij zetten zijn goede been gelijk naar achter om zijn evenwicht te bewaren, maar toch voelde hij hoe instabiel hij stond voor een moment, al wist hij gelukkig zijn evenwicht nog te bewaren. De woorden deden zijn blik verduisteren. “Je hebt zelf ook fucking ogen gekregen,” verweerde hij zichzelf waarop Legoshi een blaf liet horen.  

De woorden lagen al klaar op zijn tong om er als een waterval uit te komen. Wat deze vent ook te zeggen had, hij was er klaar voor. Meer verwijten? Hij gooide ze zo terug met een extra scheldwoord erbij om het af te maken. Dat de andere grote was als hem deed hem net niks, hij zag er eenmaal nog fragieler uit dan hijzelf. Ja, Rani was er volledig klaar voor en dan kwamen de woorden. Hij opende zijn mond al terwijl zijn hersenen als een snelheidstrein de woorden aan het verzamelen was en dan- niks. “Wacht wat?” stamelde hij uit. Verbaasd keek hij met grote gele ogen naar de vent die zonet nog grof geklonken had en dan nu dit? Hier had hij nu eens helemaal geen antwoord op. Rani sloeg dan ook zijn armen gelijk over elkaar, beetje gefrustreerd dat hij geen reactie had weten uit te lokken. Zelfs Legoshi leek het niet goed te begrijpen. “Conversaties hebben met shady fuckers als jij hoorde er alvast niet bij.” Ah, hij had het nog steeds. Niets kon hem van de kaart brengen. “Ga je nog uit de weg?” Vroeg hij met een aandringend knikje. Als de andere plek maakte voor hem, had hij mooi gewonnen.

De verbaasde blik op zijn gezicht werd enkel extremer naarmate meer woorden uit de shady vent zijn mond rolde. Excuseer? Hij moest zelf toch wel beseffen dat hij er niet uitzag als de alledaagse persoon. Wat was dit soort mensen dat hij in het oog moet houden, dus eigenlijk, in a way, was hij zijn job aan het doen. Misschien was hij toch een goede ranger. “Gewoon je hele vibe.” Rani gebaarde met beide armen naar het lichaam van de man. Was het wel een gewone sigaret dat hij in zijn mond had.
Wonder boven wonder ging mister shady uit zijn weg zodat hij kon passeren. Zo makkelijk kan het zijn. En toch bleef hij staan, ondanks dat Legoshi al enkele stappen naar voor zetten, een zijwaartse blik naar de Rockruff gooiend. “Wat bedoel je daar nu weer mee?” Het klonk haast alsof de andere hem aan het judgen was en dat kon hij natuurlijk niet hebben.

Hij bekeek de man nog eens extra goed. Zijn ogen met dikke wallen, make-up dat het enkel accentueert, kleren die er maar wat bij hingen. Het type dat je ‘s morgens straalbezopen aan je voordeur vond omdat die de weg naar huis kwijt was. En dan nog beweren dat er ergere typetjes rondliepen momenteel. “Duidelijk gebruik je die ogen in je kop weer niet.” Er waren vast wel mensen die er erger uit zagen dan deze vent, maar hij kwam toch dicht in de buurt van vreemdste figuur die hij deze avond gezien had. Als niet de vreemdste. Met zijn rare haarstijl keuze. Zwart en wit? Dacht die vent dat hij een rockster was? De arme stakker dacht misschien dat hij mee aan het gaan was met zijn tijd, niet wetend dat hij erin faalde.
Zijn ogen bleven even hangen op de sigaret die hij in zijn mond had steken, de rook die eraf kwam en spoedig weer verdween. Wanneer had hij nu weer zijn laatste opgestoken? Veel te lang geleden in ieder geval. Zijn laatste pakje had hij de vuilbak in gegooid en hij had er nog geen nieuw kunnen kopen.
Sceptisch trok hij één mondhoek op. Had de man door tegen wie hij aan het spreken was? De woorden baarde hem zorgen, maar Rani probeerde het van zich af te schudden. “Right,” zijn ogen rolde overdreven voordat ze weer focuste op de sigaret, alsof de vent iets vreselijks dom gezegd had. Legoshi zetten zich ondertussen maar neer, maar liet de andere pokémon geen moment uit zijn zicht. “Heb je er nog één?” Dat was het laatste, dan kon hij weg. Rani stak zijn hand al uit, klaar om een sigaret aan te pakken. Dit was beter dan er zelf te moeten gaan kopen.

Rani was perfect in staat zelf een sigaret in zijn mond te pleuren en die aan te steken. Het ding stak echter al brandend tussen zijn lippen voor hij veel tijd had om te protesteren. Niet dat het veel uit maakten, om helemaal eerlijk te zijn. Al wat hij wilde was die gratis sigaret waarmee hij zijn longen nog wat meer kon vernielen. Hij nam het beet tussen twee vingers vooraleer hij de rook uitblies. ”Absoluut.” Rani was er niet over uit of deze vent het juiste gezelschap was om een avond mee te spenderen, maar het was nu al iets dragelijker.
Net zoals bij Legoshi, had de rugzak die op de grond zet zijn aandacht getrokken. Zijn ogen bleven er enkel op hangen, maar het was de pokémon die aanstalten maakten om meer te weten te komen en voorzichtig dichterbij kwam, zijn neus naar voren geduwd om te snuffelen. “En waarom zou ik je nieuwsgierigheid tevreden stellen? Misschien beginnen met te vertellen wat jij hier doet,” zei Rani met een knikje naar de zak. Wie weet was het nog iets waarmee hij kon ingrijpen. Of door de vingers kon zien ondanks dat hij het waarschijnlijk moest aangeven.

Rani zijn hoofd kantelde gelijk opzij en één wenkbrauw schoot hoog de lucht in. Dat antwoord was veel eerlijker dan hij had verwacht. “Wat?” wist hij dan ook net uit te brengen. Waarom was hij eigenlijk verbaasd? Heel de vibe van deze vent schreeuwde drugs, Rani had het eerder moeten weten. Dit was vast iets waarbij hij moest ingrijpen maar waarom zou hij? En wat moest hij doen? De vent op de vingertjes tikken, zeggen dat het stout was om te dealen? De rugzak pakken en snel wegwandelen om niet ver te geraken? Allemaal fantastische ideeën.
Hij nam een harde trek van zijn sigaret. “Het eerlijk antwoord? Ja,” zei Rani volledig onverschillig. Hij deed er zelfs een schepje bovenop en ging gewoon rustig naast de man staan, floot even en de Houndour die aan het terug grommen was, liet de zak voor wat het was en voegde zich bij Rani. Het gegrom naar de rockruff hield echter niet op. “Is dat echt een fucking kilo?” Als dat zo was, dan had de man veel geld tegen het einde van de avond als hij het allemaal kon verkopen.

Toen hij had beloofd dat hij deze stomme rangers zou joinen, had hij nooit beloofd zijn job daadwerkelijk goed te doen. Als deze vent een kilo drugs wilde verkopen op straat, so be it. Scheelde Rani een hele hoop problemen. “Shit, je hebt nog meer?” Was dit zo iemand die tot één of andere grote maffiabende behoorde? Het kon maar, hij betwijfelde het ten zeerste. Het was nu niet direct het grote ruige type dat je in een maffia zou verwachten. Zou het eigenlijk goed verkopen?
Bedenkelijk nam rani nog een trek van zijn sigaret. Zijn ogen gingen weer onbescheiden op en neer over de man, duidelijk hem aan het inschatten. “No offence, maar je ziet er niet uit alsof je bakken vol geld verdiend.” Hij kon de korte grinnik niet onderdrukken. Verdiende je normaal niet een paar honderd euro voor zo iets? Rani had er weinig ervaring mee, wist enkel dat het duur was. “Twijfel er ten zeerste aan dat het echt de ‘lekkerste’ is.” Met een kleine grijns dansend op zijn lippen, wachtte hij op een reactie.

Langzaam aan begon hij zich te vermaken in het bijzijn van deze vent. De wonderen van de brandende stok in zijn mond. Kort lachte hij na de opmerking van de vent. “Ik heb nooit gezegd dat ik het was,” zei Rani die hem een zijwaartse blik toewierp. Enkele dagen geleden had hij nog met zijn eigen collega gevochten tijdens het festival, omdat ze tegen elkaar aan waren gelopen. Rani zou nooit van zichzelf zeggen dat hij braaf was.
Hij duwde de sigaret weer in zijn mond om zijn handen losjes in de lucht te kunnen houden. “Dat is wat een iedere verkoper zou zeggen, geloof er geen zak van,” zij hij, zijn stem nam een onschuldige toon aan. Erg veel had hij in zijn leven nog niet geëxperimenteerd, buiten de normale sigaretten en alcohol, maar geld ging hij er niet aan geven.
Een diepe zucht die overging in een kreun rolde over zijn lippen. Dit was niet het onderwerp waar hij het over wilde hebben, maar waarschijnlijk niet om de redenen dat iemand zou raden. “Politie zeer zeker niet.” Tenzij het een bureaujob was en zelfs dan nog, het enige wat hij heel de dag zou doen was rondjes draaien op die bureaustoelen. “Jammer maar helaas, behoor ik tot die sukkels van Crescent Moon.” En wat haten hij het. De reden dat hij niks deed nu, was om ze te dwarsbomen.

Een grijns vormde zich op zijn lippen bij de woorden van de man. met twee vingers haalde hij zijn eigen sigaret uit zijn mond, zodat hij makkelijker kon praten. “Het zal mijn sprankelende persoonlijkheid zijn dat ze hebben kunnen overtuigen,” zei hij lachend. Rani kon zich die dag nog herinneren, hoe zuur hij gekeken had en hoe kort zijn antwoorden waren geweest op de vragen die gesteld werden. Als hij zich het allemaal goed herinnerde, kon hij de bedenkelijke blikken ook nog voor de geest halen. Niemand had gedacht dat hij een goede aanwinst zou zijn geweest, maar vast hoopte ze allemaal dat hij zijn leven kon beteren in Crescent Moon. Wat een grap dat was. “Het zou je verbazen wat voor krapuul er nog rondloopt tussen hun ranks,” zei hij wat verbitterd. Rani was lang niet de ergste, dat had hij eigenhandig mee mogen maken.
De opmerking van de andere deed hem raar opkijken om vervolgens ongemakkelijk te lachen. Straatschoffie tot daartoe, dat ging hij niet ontkennen. Het andere daarentegen... “Yeah right,” zei hij, maar zijn ogen gingen terug naar de rugzak van de vent. Rani had geen idee wat dealen allemaal inhield, maar het klonk niet geheel veilig. Langs de andere kant moest er toch zeker een reden zijn dat iedereen het deed. “Verdiend het goed?” vroeg hij, zijn nieuwsgierigheid kon hij niet meer van zich afduwen. Een extra zakcentje kon vast geen kwaad.

Het ontging Misha niet dat de ogen van de man weer naar zijn rugzak schoten. Casual leunde Misha met zijn achterhoofd en schouder tegen de muur aan terwijl hij zich naar de ander toedraaide om hem eens goed te bekijken. Met een serieusheid die Misha normaal niet had gaf hij antwoord. "Als je weet wat je doet kan het heel goed verdienen." Beaamde hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. "Ik kan je een avondje meenemen. We splitten de winst. 50/50, hoe klinkt dat?" Misha liet zijn bleke ogen van de ander afgaan en keek naar de auto's die langs raasde zodat hij de ander de kans kon geven erover na te denken. Misha had helemaal geen intentie om hem 50/50 te betalen. Niet eens 20/50. Hij zou de ander zijn vuile werk laten doen en dan er vandoor gaan met het geld.

Als het om geld ging, kon je Rani heel veel laten doen. Ondanks dat hij tegenwoordig niet meer zoveel problemen had, zorgde de herinneringen aan vroeger ervoor dat hij steeds meer wilde. Hij wilde voorkomen dat hij weer op dezelfde plek zou eindigen als toen. “Dat is geen probleem,” zei hij alsof het niks was. Rani had geen idee wat hij moest doen om mensen te overtuigen van hem te kopen, maar hij zou vast wel iets kunnen bedenken daarvoor. Easy peasy lemon squeezy. Met een brede grijns keek hij de man dan ook aan. De winst delen klonk als een fantastisch plan. “Klinkt als een offer dat ik niet kan weigeren, waar starten we?” Rani klonk veel te enthousiast over het feit dat hij ging dealen terwijl hij juist het omgekeerde moest doen. Niet kopen, maar de dealers tegen houden. Kopen zou hij zelf nooit doen. Veel te duur. Maar hij was wel benieuwd naar de effecten. Misschien kon hij stiekem een hoeveelheid poeder stelen om later die avond zelf te proberen. Hij had geen idee hoeveel hij nodig zou hebben, dus kon hij beter ineens genoeg stelen.