Tales of

Sinnoh

Met de Ponyta aan zijn zijde, liep Alain met kalme stappen het bos in. Tweekleurige ogen stonden op het pad voor hem gericht, voor hij een diepe zucht liet klinken en even met zijn hand langs de achterkant van zijn nek wreef. Camellia leek goed te luisteren, maar de Pokémon was rustig en toonde weinig initiatief. Zo ook hij. Hoe zouden ze ooit aan iets toekomen?

“Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen,” gaf de jongen voorzichtig toe, terwijl hij een frons liet zien. Hij wist niet goed wat hij anders moest doen, waar hij moest beginnen met het worden van een goede Coördinator. Het advies wat hij op het forum was gekregen was om op avontuur te gaan, om de band tussen hem en de Ponyta sterker te maken. Dus, hier was hij. Klaar om te gaan.

Het was uitermate spannend om op avontuur te gaan. Voor zijn gehele leven had Alain het op veilig gespeeld. Het meest spannende in zijn leven was het café, waar hij altijd omringd was door mensen waar hij zich veilig voelde. Toch was hij een sociale vlinder als hij eenmaal uit zijn ongemak wist te kruipen, iemand die hunkerde naar sociaal contact in een wereld waar mensen steeds meer uit elkaar leken te groeien. Dit was dan één van de redenen dat hij de stap had gezet. Het was nu of nooit.

Zijn haar stond ineens alle kanten op, waarop Alain een hoge kreet liet horen en zijn handen eroverheen legde. De lucht leek statisch geladen, een ongemakkelijk gevoel in zijn maag opwekkend. “Huuu~” bracht hij klagend uit, terwijl hij probeerde zijn haar weer terug op zijn hoofd te krijgen. Dat ging niet werken, maar de Ponyta leek wel geamuseerd met de huidige situatie, waardoor hij haar een pijnlijke blik wierp.

Een zacht gezoem klonk vanuit het bos, waarop Alain even zijn wenkbrauwen fronste. Gezoem? Voor een moment wilde hij erop af stappen, tot hij zich realiseerde dat het waarschijnlijk een insect was. Angstaanjagend. Dadelijk zou het denken dat zijn statische haar een nest was!!! Nee. Hij besloot om er niet op af te gaan en wandelde rustig door over het pad.

“Weet je?” vroeg hij zijn Ponyta, terwijl hij zich even uitrekte. Inmiddels stond zijn haar alweer omhoog, maar hij had het maar te accepteren. “Ik wil een coördinator worden, wat betekent dat we op het podium moeten gaan staan!” Hij slikte even. “Maar ik weet niet of ik dat wel kan…” De Ponyta keek hem bezorgd aan en hij realiseerde zich hoe makkelijk het was om tegen haar te praten.

Huuu~ Waarom had hij dit nou weer? Alain hoorde hoe het gezoem plots luider werd en het voelde alsof er een steen in zijn maag zakte. Hij wist dat hij hier maar enkele mogelijkheden had, maar geen leken optimaal. Hij probeerde zijn gedachten op een rijtje te zetten, zoals hem geleerd was om niet in paniek te raken, maar toen het gezoem nog dichterbij kwam, ja… paniek.

“Ren!” riep hij uit naar Cami, welke meteen begon te rennen. Of dit uit schrik was van zijn plotselinge roep of van het gezoem achter hen, Alain had geen idee. Alles wat hij wist was dat hij hier weg moest. Uiteindelijk besloot hij dan ook de Pokéball van de Ponyta te gebruiken en deze terug te laten keren, waarna hij zichzelf in de bosjes wierp.

Als hij nu stil bleef… misschien kon hij dan zien wat er achter ‘m aan zat?

Een Vikavolt kwam voorbij en Alain keek met open mond naar de Pokémon. Iedereen met een beetje moed zou misschien opstaan en erachteraan gaan, maar Alain was een watje. Dus Alain bleef zitten en wachtte tot de Vikavolt héél ver weg was, voor hij voorzichtig naar links en naar rechts keek, zoals je deed bij het oversteken, voor hij zichzelf weer uit de bosjes zette.

Hij klopte zichzelf af en liet een zucht klinken, waarna hij de Ponyta weer uit de Pokéball tevoorschijn haalde. “Poging twee,” bracht hij met een kleine zucht uit. De Ponyta keek hem wat ongeamuseerd aan. “Luister. Ik ben allang blij dat ik de stap heb gewaagd om het huis uit te gaan en als Coördinator te beginnen…” mompelde hij. “Maar… misschien was het toch te vroeg…” Hij schudde zijn hoofd even en begon te lopen. Nee, hij kon dit wel! Zolang er niets engs aan kwam.

Alain was een simpel persoon wanneer je eenmaal doorhad hoe zijn karakter in elkaar zat. Hij dronk veel suiker en melk in zijn koffie, hield van zoete snacks en toetjes, had een enorme liefde voor schattige Pokémon en wilde graag een coördinator worden. Hij was sociaal, vriendelijk en had een enorme hekel aan enge dingen. Dit was dan ook waarom hij conflict uit de weg ging en niet had gekozen om achter de Vikavolt aan te gaan.

Met de Ponyta aan zijn zijde kwam hij weer voor een keuze te staan: het pad met de zoete geuren en de zonnestralen, of de gebroken takken. Een ander zou misschien kiezen voor het tweede pad; het avontuur opzoekend. Maar Alain niet, want Alain hield van zoet en veilig. Dus, zonder ook maar een moment te twijfelen sloeg hij het eerste pad in en volgde hij de zoete geur. Waar zou dat vandaan komen?

Alain liet een opgeluchte zucht horen en rekte zich even uit toen hij een open veld bereikte. Met een glimlach knikte hij naar de Ponyta, welke meteen haar benen besloot te strekken en rond begon te draven over het veld, tevreden met de ruimte die ze had. Hij kon een zachte grinnik niet onderdrukken, pretlichtjes in zijn ogen terwijl hij toekeek hoe de Ponyta genoot van de vrijheid.

Tweekleurige ogen gleden richting de boom en voor een moment tikte Alain’s hoofd lichtjes opzij, voor hij op de boom afliep en een keer diep adem haalde. Verschillende Bug- en Grass Type Pokémon bewogen zich om de boom heen en leken erdoor aangetrokken te zijn. Kwam die geur daar vandaan? Wat voor fruit zou erin groeien?

“Cami!” sprak hij voorzichtig, waarna hij de Ponyta wenkte om hem te volgen. Misschien konden ze daar wat fruit vinden?

Alain borstelde zijn vingers weer even door zijn statische haar met een lichte zucht die langs zijn lippen gleed. Zijn haar was normaliter al een ongetemd dier, een asymmetrisch kapsel waar niemand ooit zelf voor zou kiezen. In zijn onzekerheid had hij veel ongewilde aandacht getrokken en hij herinnerde zich de dag nog goed waarop één van de pestkoppen zijn haar in de exacte stijl had geknipt. Weg waren de lange, zilveren lokken die eerder langs zijn gezicht hadden gehangen. Hij had het uit kunnen laten groeien, maar hij had besloten dat niet te doen. Waarom? Hmm.

Een Ledyba kwam in zicht en hij schonk de Pokémon een lichte glimlach, maar besteedde er geen verdere aandacht aan. In plaats daarvan liep hij door, verder richting de boom en benieuwd wat deze zou brengen. Waren er meer Pokémon, misschien? De Ponyta, dapper als zij was, ging van stap over in draf en maakte een snelle weg naar de boom, nieuwsgierig wat deze zou brengen.

Besjes! Alain’s ogen glinsterden bij het zien van de bessen. Ze hingen echter wel erg hoog in de boom. Hij liet een zachte, teleurgestelde huf horen en schudde zijn hoofd even. Misschien toch maar— En toen zag hij de manier waarop de Ponyta omhoog keek. De hoop en honger in de ogen van de Ponyta deden hem diep zuchten, waarbij hij zijn hand even langs de achterkant van zijn nek wreef. Tweekleurige ogen bewogen zich weer omhoog, terug naar de Ponyta en weer naar de bessen.

“Je wil die bessen?”

En dat is hoe Alain in de boom terecht kwam. Nu was hij een lenige jongen die best wel ver zou komen. Hij wist dan ook met een kleine aanloop zijn voet tegen de stam te zetten om zich af te zetten en de onderste, dikke tak te pakken om zichzelf erop te hijsen. So far so good. Hij pakte een andere, brede tak beet om daar een deel van zijn gewicht op te rusten en keerde zich langzaam op zijn knieën en duwde zich, langzaam en voorzichtig, verder overeind tot hij op de tak stond, één hand tegen de stam en één op een andere tak. Hij stapte voorzichtig op de volgende tak en…

Vanaf daar ging het vrij snel. Zijn hand greep naar de tak met bessen in de hoop deze beet te pakken. Hij wist te tak te grijpen, maar het was een dunne tak en hij wist nu al dat die niet ging houden. De krak die klonk was dan ook te verwachten, maar waar hij had gedacht dat zijn voet weer op de tak te krijgen, gleed hij uit en gleed hij opzij.

Nu was er weinig leuks aan het spreiden van je benen over een dikke tak en zou Alain zich op een later moment zorgen maken over zijn capaciteit om kinderen te maken.

Nu viel hij hoogstwaarschijnlijk op mannen, dus misschien maakte het net iets minder uit.

Maar goed.

De lucht werd bij de klap uit zijn longen geslagen en hij verloor zijn evenwicht weer, maar wist nog net zijn armen om de tak heen te vouwen, waardoor hij wat snelheid verloor voor hij naar beneden viel en op zijn rug in het gras belandde. Hij wist niet eens of het takje met bessen mee was gevallen.

Was het allemaal voor niets geweest?

Alles deed pijn. Alain duwde zichzelf overeind met een lage kreun, waarna twee bessen bovenop zijn hoofd vielen. De Ponyta rende erop af, maar leek niet geïnteresseerd in de groene bessen. Alain liet een zucht klinken en liet zich weer achterover vallen in het gras, waar hij voor een moment accepteerde dat het leven moeilijk was en dat alles pijn deed. Dit zou nog dagen pijn doen. Zijn rug, zijn kont, zijn been na het schaven langs de tak…

Heel zwaar leven, dit.

Maar, hier blijven liggen zou niemand helpen, dus hij zette zichzelf overeind en duwde de twee zuur verdiende bessen in zijn tas. “Nou, zullen we dan maar verder lopen?” vroeg hij aan de Ponyta, één hand tegen zijn rug zettende om de pijn weg te duwen. Zijn kont voelde alsof— Nou, alsof hij uit een boom was gevallen. Wat een nare ervaring.

“Herinner me eraan dat ik niet in bomen klim, Cami,” zuchtte hij dramatisch.

Niets zat mee. Alles liep mis. Een groep Pokémon versperde de weg en leek hem er niet door te willen laten. Alain, wie zijn geduld met vandaag begon te verliezen, haalde zijn vingers door zijn haren en liet een diepe, ontevreden zucht horen.

“Luister,” begon hij geïrriteerd, “ik heb zojuist waarschijnlijk mijn ongeboren kinderen opgeofferd voor twee besjes. Als jullie wat van me willen, make it quick.” Want hij was er helemaal klaar mee en op dit moment wilde hij niets liever dan een warm bad en een warm bed en een knuffel en die ging hij hier van helemaal niemand krijgen.

En een ibuprofen, dat zou ook fijn zijn.