Tales of

Sinnoh

Was het slim voor een blinde man om een grot in te gaan? Nee, maar goed. Hij had vertrouwen in Deiji om hem veilig te houden, daarbij had hij ook altijd Kasumi bij zich. De Togepi was misschien nog jong maar ze kon toch wel iets doen... Toch? HIj slikte. Nja, hij moest positief blijven denken anders raakte hij verstrikt in zijn eigen problemen. De eekhoorn begeleide hem verder en al snel voelde de man de koude wind van de grot in zijn gezicht. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en kneep ze vervolgens dicht waarna hij een hand ophaalde om de sjaal die hij aanhad wat vcoor zijn mond te brengen. Zacht geklaag kwam van het eitje in zijn armen en snel legde hij zijn arm weer om het beestie. Ze was al snel terug stil, een teken dat ze vast weer aan het indommelen was. De blonde man opende rustig zijn ogen en volgde de bewegingen die zijn Pachirisu aangaf. Zijn pas was echter wel onzekerder dan gewoonlijk. KOn je het hem kwalijk nemen?

Het was wel erg koud. Misschien had hij beter wat warmers aangetrokken? De man haalde diep adem waarna een diepe, lange zucht over zijn lippen gleed. Of misschien was hij beter gewoon thuisgebleven. Toen er echter plots een vreemd geluid te horen was, knipperde Lyan even wat verbaasd. Hij voelde aan dat Deiji zich ook niet op haar gemak leek te voelen. In deze donkere omgeving had ze immers niet veel meer zicht dan hem als het zo donker bleef. Hoe dan ook zou ze vast wel iets van vonkjes kunnen maken om licht te maken, toch? Ze was een electric type voor een reden. De blonde man klemde de Togepi dichter tegen zich aan en besloot in de richting van het geluid te gaan. Zijn pas was erg traag, aangezien hij zo veel mogelijk schuifelde om te voorkomen dat hij over een steen of iets zou vallen. Dat zou er nog tekort aankomen; dat hij gewond zou raken in een grot. Als dat echt zou gebeuren kon hij zijn leven wel vaarwel zeggen want kom op, er was niet veel dat hij kon doen op zijn eentje.

Het geluid werd scherper en zorgde ervoor dat Lyan even zijn ogen toekneep en een pijnlijk gezicht trok. De man schudde zijn hoofd en stapte wel meteen zo snel als hij kon verder door. Het geluid passeerde hem in zijn snelle pas en kwam uiteindelijk achter hem. Hij wandelde voorzichtig aan een redelijke tred verder en legde even een hand langs de Pachirisu. De eekhoorn piepte zachtjes en legde haar kinnetje op de hand van de man. Ze klonk blij en de man kon enkel voorstellen dat ze aan het glimlachen was. Hij slikte even en haalde zijn hand weg van haar waarbij hij weer kalm zijn arm rond het eitje bracht. Hij stapte verder en hield de Togepi stevig tegen zich aan geklemd. Het scherpe geluid, welke weergalmde door de grot, leek steeds verder en verder te klinken. Lyan kon enkel hopen dat hij niet nog eens zo'n geluid tegenkwam. Zijn gehoor was immers verschrikkelijk gevoelig.