Tales of

Sinnoh

Na lang malen had hij besloten wat hij echt wilde voor zijn team; een Mudkip. Hij wilde heel graag een Swampert, aangezien die Pokémon gewoon vrij sterk was en daarbij ook mooi aansluit bij de typing van zijn huidige team. Zijn ogen gleden even naar de Espurr, die haarzelf een bloemenkroontje opplaatste en even glimlachend opkeek naar haar trainer. Ze wees enthousiast naar de bloempjes op haar hoofd en kort knielde de man even glimlachend neer, waarna hij even naar haar knikte en haar kroelde onder haar kinnetje. Ze spon even zacht en duwde liefkozend haar kopje tegen haar trainer aan. Aisling, die aan zijn schouder hing, had haar kopje op zijn schouder gelegd en had haar ogen gesloten voor nu. Ze leek rustig wat in te doezelen en de man zou haar even laten. Blathnaid was wat verder gaan lopen met Rae, die blij heen en weer aan het zweven was. Enkele minuten geleden had hij zijn march ticket ingeruild om hier binnen te komen. Hier in de great marsh zou hij normaal Mudkips moeten kunnen vinden. Rustig kwam hij overeind waarna hij in beweging kwam. Mori liep meteen snel achter haar trainer aan, ze wilde hem niet uit het oog verliezen.

Regen. Het leek erop dat Aisling er meer last van hem dan hem en meteen duwde ze haar kopje wat onder de dikke, blonde haren van de man. Hij haalde een hand op en aaide haar. Opdat ze rock type was, had ze vast een afkeer voor regen en andere nattige dingen. Hij nam het haar niet kwalijk, het was natuurlijk voor haar. Hoe dan ook kwam ook Blathnaid en Morrígan klagen. Beide staken hun handen op naar hem en als de single dad dat hij was, knielde hij neer en pakte hij beide op. De ene op de ene arm, de andere op de ander. De enige die niet kwam klagen was Raeghann, die blij verder het moeras in ging. De man zuchtte en volgde de paarse Pokémon rustig op de voet. Zijn pas was snel genoeg om haar bij te houden. Het was maar goed dat ze die kant op ging, want volgens hem zouden ze alleen Mudkip kunnen vinden dieper in het moeras. Dat leek hem immers vrij logisch.

De kat en het bolletje in zijn armen hadden zich dicht tegen hem aan gedrukt. De nagels van Aisling zaten dan ook nog eens stevig in zijn nek. Het leven was zwaar voor iemand die niet een maar twee babies had. Blathnaid mocht dan wel de leeftijd hebben van een volwassen Pokémon, ze gedroeg zich er niet toe. Morrígan daarintegen leek hem nog vrij jong. Ze had duidelijk nog niet goed door dat ze anders was dan andere Pokémon en dus doof was. Daardoor maakte hij dus de asumptie dat het zo zat. Zijn helderblauwe ogen gleden even naar Rae, die voorop aan het zweven was en de leiding nam. Al snel hield ze echter haar blaadjes op en zweefde ze naar achter, waarbij Myr moeilijk een pas naar achter plaatste. Gelukkig dat hij dit deed, want een boomstam kwam met een zwaar gedreun voor hun neer. Geschrokken keek de ranger op, waarbij hij meteen de dader zag; een Bidoof. Kort slikte de man, waarna hij zich weg draaide en verder wandlde, dieper het moeras in. Rae knipperde even en schudde haar kopje naar het bruine wezen, voordat ze naar haar trainer ging.

hij haalde diep adem, probeerde zijn kracht wat terug te vinden, maar kreeg opeens een straal water tegen het hoofd. Hij keek om, maar zag niks en murmelde even zachte geluiden uit frustratie. Fijn. Hoe dan ook begon opeens de traited muis te gillen en vervolgens te huilen, waardoor Myrddin verbaasd opkeek en zo de Wooper niet eens opmerkte. Aisling keek even op en legde zuchtende haar klauwen langs haar gezicht. Rae kwam ook even terug en probeerde Blathnaid op te vrolijken door allerlei leukde trics te doen, maar het hielp niet. De trainer snoof en zuchtte vervolgens. KInderen, wat moest je er toch mee. Hij wiegde dan ook rustig het bolletje heen en weer waarbij zijn ogen even afdwaalden naar zijn ander kind; Morri. ZIj was ietwat blij haar handjes aan het uitsteken naar sommige planten. Woorden die hij en de rest van zijn Pokémon niet konden verstaan stroomden uit haar mondje. Myr zuchtte even. Hij werd er wel erg moe van, van het gehuil en het feit dat hij doorweekt was nu... maar goed, blijven wandelen was het dus.

Toen het fenomeen plaatsvond keek hij geschrokken op. Ietwat verward bewoog hij wat heen en weer in een poging vrij te komen van de aura, maar het mocht niet baten. Hij zat vast in de lucht en zo ook zijn Pokémon. Morrígan was wat verward aan het kijken en keek rond. Ze leek duidelijk niet op haar gemak te zijn en Myr zag dat haar oortjes bewogen. Nog nooit had de ranger de Pokémon haar kracht zien gebruiken, maar de verhalen en Pokédex entry van haar soort waren beangstigend genoeg om alleen al in te beelden wat dat zou worden mocht het echt uit de hand lopen. Blathnaid begon uiteraard diehard te huilen even zuchtte de man zachtjes. De ronde bal zweefde heen en weer en was paniekerig in het rond aan het bewegen. Raeghann vond het allemaal niet zo erg en leek het wel leuk te vinden. Maar... Het was Aisling die echt boos werd. De vogel kraaide wist en gebruikt plots Ancient power in het rond, waardoor stenen alle kanten werden opgegooid. Het was duidelijk dat de Pokémon naar de grond wilde en snel ook. Ze was niet de enigste, ook Myr werd er ongelofelijk ongemakkelijk en wat ziek van.

Hij hapte even naar adem toen hij op de grond viel, maar schoot overeind en ging meteen naar Blathnaid en Morrígan toe om hun op te tillen en tegen zich te drukken. De gehaktbal was aan het huilen en de Espurr zelf leek ook op het punt te staan emotioneel te worden van dit voorval. De blonde jongen fronste en richtte zijn ogen op. Aisling had gezien waar haar rots heen was gegaan en was gretig ooruit aan het lopen, haar pluimen dik opgezet terwijl ze verder het moeras introk, zoekende naar de dader. ook de paarse Cottonee liet een blij geluidje horen en ging enthousiast achter de prehistorische kip aan. En Myrth, de arme vader van deze bende, voelde meteen paniek. Snel holde hij dan ook achter zijn kip en katoenbal aan met de twee babies in zijn armen gedrukt.

Was dat een... Psyduck? Zijn gezicht vertrok wat terwijl hij heel erg zijn best moest doen om niet zijn vingers tegen zijn neusbrug te plaatsen. Was het beestje wel in orde? Hij kantelde zijn hoofd wat en knielde. Het zag er heel erg... Niet ok uit. En dat van een enkele Ancient Power? Damn, ook niet het beste beest dan. Twijfelachtig leunde hij wat naar voren, gehaktbal en dove kat nog steeds in zijn armen. De eend, die eerst erbij had gelegen alsof hij heel erg dood was, knipperde enkele keren en kwam toen overeind. Myr keek nog even op naar het beest voordat het een vrije rare 'Psyduck' liet horen en het op een lopen zette. Myrddin fronstte en rechtte zichzelf waarna zijn ogen even naar Aisling ging, die grommend op een steen stond klaar om iets te doen als de water Pokémon terugkwam. De kleine man rolde met zijn ogen, wetende dat het geen nut had dat de Archen vocht met dat wezen, ze zou verliezen dankzij de type match-up. Rae kwam rustig er ook bij en wilde achter de gele eend aangaan, maar de ranger schudde zijn hoofd en knikte even naar het pad verderop. Het was tijd om naar huis te gaan, ze waren immers allemaal zo goed als doorweekt. Tijd voor een warme douche dus.