Tales of

Sinnoh

Na het Halloween festival was hij eerst doorgereisd naar Eterna forest. Hij hoopte daar wat nieuwe pokémon te ontmoeten. Elvin trippelde naast hem mee en Dalvin had zich vastgeklemd aan zijn schouder. De Kabuto keek verwonderd om zich heen. Dat was een beetje zijn standaard blik sinds dat hij tot leven was gewekt. Hij was duidelijk onder de indruk van alles om hem heen. Inmiddels raakte hij de loofbomen wel wat gewend, de bijna kale bomen door de herfst. Alleen niet liepen ze een donkerder gedeelte van het bos binnen. Het paste wel een beetje bij het festival eigenlijk. Lekker in de stemming blijven. In dit deel van het bos was het nog wel groen, groen van de dennennaalden. Jörfi keek omhoog naar de dennenbomen. Elvin en Dalvin volgden zijn blik. Hij wees ernaar. “Deze blijven altijd groen, zelfs als het sneeuwt.” Vertelde hij toen zachtjes aan ze. Zijn Tepig knorde opgewonden en rende naar een boomstam. Hij zette er even zijn poten tegenaan. Zijn Kabuto keek met zijn gloeiende rode ogen onder zijn schelp door naar Elvin. Toen kwam zijn Tepig weer naar hun terug getrippeld. Dalvin klom van zijn schouder boven op de rug van Elvin. Even keek zijn Tepig wat verrast achterom, maar hij leek het verder wel prima te vinden. Hij knorde ook even naar de Kabuto en liep toen weer achter Jörfi aan. Eigenlijk vond Jur het niet heel erg, want de Kabuto was best zwaar. Helemaal voor zijn tengere lijf. Zoekend keek hij ondertussen de boomtoppen af. Hij hoopte vrienden te kunnen maken hier. Toen haalde hij zijn rugzak van zijn rug, pakte de lure eruit die hij had gekocht. Hij draaide de dop van de Common lure af en zette hem midden tussen de dennenbomen. Een aangename geur verspreidde zich om hun heen. Nieuwsgierig kwam Elvin dichterbij en stak zijn neus erin. “Kijk…” uit, had hij willen zeggen. Alleen het potje viel al om. Geschrokken sprong zijn Tepig er weer vandaan. Geruststellend aaide Jörfi hem over zijn koppie, toen hij er wat beteuterd naar keek. Dalvin zat nog steeds op de rug van Elvin en leek ook wat geschrokken te kijken.

Ondanks dat Elvin het flesje omgegooid had, kwam er toch een Hoothoot op af. Dalvin sprong van de rug van de Tepig en schuifelde naar de Hoothoot toe. Die op het flesje was geland. Zijn rode ogen keken vanonder zijn schild naar de vogel pokémon. Ook Elvin kwam weer overeind. Die was alleen weer veel te enthousiast. Hij nam grote sprongen naar de Hoothoot toe, waardoor die weer opvloog. Beteuterd zakte Elvin weer op zijn achterwerk. “Het is niet erg ik heb er nog eentje.” Fluisterde Jörfi tegen zijn Tepig. Hij zag namelijk dat zijn Kabuto boos om wilde kijken naar Elvin. Dit leek Dalvin wel weer gerust te stellen en trippelde de Kabuto weer naar zijn tas toe. Slimme pokémon. Jörfi maakte hem open en haalde een nieuwe Common lure uit zijn rugzak. Hij zette deze weer op de grond en haalde het dopje eraf. Dit keer bleef Elvin netjes zitten, hij leerde wel snel gelukkig. Hij zat een beetje naar zijn poten te kijken, waardoor Jörfi hem nogmaals aaide. Hij wilde hem gerust stellen, het maakte hem echt niet uit. Hij hield van zijn pokémon. Hij zou hun nooit iets kwalijk nemen.

Opnieuw landde er een pokémon op het flesje. Weer een Hoothoot. De pokémon waarnaar hij ook opzoek was. Even aarzelde hij. Waardoor de Hoothoot zijn vleugels weer spreidde. Nee, hij moest snel zijn. Anders ging deze Hoothoot er ook vandoor. “Elvin Ember.” Zei hij dan ook. Hij wilde er graag een nieuw vriendje bij en dan was dit soms nodig. Dan moest hij soms vechten. Al was dat niet iets wat hij graag deed. Hij maakte liever op een andere manier vriendjes, maar hij zag aan de Hoothoot dat hij de pokémon dan weer kwijt zou zijn. Dus het moest wel op deze manier. De hoothoot vloog snel op scheerde weer naar beneden met zijn snavel op Elvin gericht voor een Peck aanval. Dalvin was naast Jörfi gescharreld. Hij keek met grote ogen naar het gevecht voor hem. “Tackle op de boom.” Op die manier wist Elvin de Peck aanval te ontwijken. Hij had direct een aanloopje zo, waardoor hij op de eerste tak wist te springen. Jur glimlachte. “Tackle.” Elvin sprong uit de boom. De Hoothoot zat nog op de grond, waardoor de Tackle vol raak was. Snel vloog de Hoothoot weer op en kwam weer naar beneden met een Peck aanval. “Ember!” De Tackle was raak, maar de Ember ook. De Hoothoot viel op de grond naast Elvin. Ook Elvin kreunde door de impact van de knal. Snel gooide Jörfi een pokéball naar de Hoothoot, voordat die weer overeind zou komen.

De ball sprong weer open. Hij hoorde Dalvin onrustig naast hem schuifelen. Elvin knorde fanatiek. Het leek erop dat hij dit potje vechten wel leuk vond. Hij was vaak wat zenuwachtig, maar met dit niet. De echo stralen kwamen op zijn Tepig af. Wacht, wacht. Nu. “Spring.” Elvin en hij raakten steeds beter op elkaar ingespeeld. Hij sprong precies op het juiste moment. Tussen het gat van de stralen door, voordat deze zich helemaal om hem sloten. Zijn Tepig ontweek de aanval zo netjes. “Ember.” Het vuur knalde tegen de Hoothoot aan. Die krijste en kwam weer naar beneden gedoken, met een Peck aanval. Elvin rolde achteruit toen de aanval hem raakte. Nu was de Hoothoot wel weer mooi dichtbij. “Tackle.” Zijn Tepig rende tegen de Hoothoot aan en smeet hem op de grond. De Hoothoot kwam overeind en deed weer Echoed Voice. Dit keer was de pokémon te dichtbij om het te ontwijken. Ook Elvin kreunde. “Ember.” Opnieuw raakte het vuur de Hoothoot. Jörfi gooide weer een ball naar de Hoothoot.

De Hoothoot keek hem wat kwaad aan, maar het was echt voor een goed doel. Het was echt zodat ze straks vrienden konden worden. Met dat in zijn achterhoofd, ging hij het er niet bij laten. Hij wilde de Hoothoot heel graag meenemen op reis. De Hoothoot de wereld laten zien, vriendschap sluiten. Hij keek naar hoe de Hoothoot zijn veren aan het schoonmaken was. Hij keek naar Delvin, die was echt wel wat moe. Misschien moest hij het met zijn nieuwe pokémon proberen. Hij pakte de pokéball van Fura van zijn riem en liet de Sinnoh Bulbasaur eruit. Verrast keek de Hoothoot weer op. Duidelijk wat in de war door de soort pompoen op de rug van Fura. “Feint Attack.” Hij gaf de Hoothoot verder niet de kans om er over na te blijven denken. De aanval knalde tegen de Hoothoot aan en die fladderde krijsend weer uit de boom. Hij kwam op Fura af met een Peck aanval. “Ontwijk met Vine Whip.” Zijn Bulbasaur sloeg haar roedes tegen de grond en ontweek daardoor de Peck aanval netjes. “Feint Attack.” Opnieuw knalde de aanval tegen de Hoothoot aan en viel de pokémon op de grond. Jörfi gooide de pokéball weer.

Ineens kwam er een Peck aanval op hem af. Geschrokken dook hij al in elkaar. Het was dat Dalvin er tussensprong. Zijn Kabuto deed Harden, waardoor hij zowel zichzelf deels als Jörfi helemaal wist te beschermen. De Hoothoot wilde boos een nieuwe aanval inzetten, maar voordat hij daar de kans voor had. Stuurde Dalvin een Confuse Ray aanval op hem af. Die was er blijkbaar helemaal klaar mee. Net zoals de Hoothoot eigenlijk. Waarom deed hij dit ook alweer? Ooh ja, hij wilde hem graag als vriendje. Waarom was de Hoothoot dan zo boos. In ieder geval was hij nu verward heen en weer aan het fladderen. “Fura Feint Attack.” Zijn Bulbasaur stuurde de aanval op de Hoothoot af, die weer ter aarde stortte. Aarzelend bleef Jörfi staan. Dit keer gooide hij niet direct een bal. Hij liep naar de Hoothoot toe. “Wil je alsjeblieft ons vriendje worden?” Dalvin hield alles scherp in de gaten. Klaar om in te grijpen als dat nodig was.

Hij zag dat Fura en Elvin dichterbij probeerden te komen. Dalvin zat de Hoothoot alleen nog steeds boos aan te kijken. Jörfi maakte een zacht geluidje, waardoor zijn Bulbasaur en Tepig stil stonden. Ze keken nog steeds naar de Hoothoot, maar kwamen niet nog verder dichterbij. Hij was bang dat de Hoothoot dan weer in de verdediging zou schieten. Hij pakte een pokéball van zijn riem. Het was aan de Hoothoot te zien dat die nog steeds moe was. “Je mag met ons mee. Wil je dat?” Hij hield de pokéball voor de Hoothoot. Hij wilde hem niet dwingen na alles wat hij hem al had laten doorstaan. Als hij niet zou willen dan zou hij hem laten gaan, maar hij hoopte echt dat hij mee wilde gaan.

De Hoothoot begon te wiebelen en viel tegen de pokéball aan. Die ging open en de pokémon verdween erin. Was dit nu wel uit vrije wil geweest of niet? Zijn andere pokémon trippelden dichterbij. Elvin en Dalvin maakten een blij geluidje. Fura keek van de pokéball naar Jörfi en weer terug. Zij wist het allemaal nog niet zo goed en Jörfi eigenlijk ook niet. Had de Hoothoot het wel gewild. Ondanks dat hij blij was met zijn nieuwe vriend, voelde het ergens ook verkeerd. Hij hoopte dat de Hoothoot dit wel had gewild. Hij zou hem in ieder geval eerst uit laten rusten, voordat hij hem er weer uit zou laten. Hij pakte de ball op en stopte die bij de andere. Het werden er steeds meer. Steeds meer vriendjes om voor te kunnen zorgen. Dat liet Jur wel weer glimlachen.

[Topic uit]