Tales of

Sinnoh

Dag hoeveel dat hij hier zat. Honestly, hij was de tel kwijt en honestly als hij nog één Onix zag dan zou die stomme slang de grond zelfstandig in rammen. De man haalde diep adem en streek even langs zijn keel waarbij zijn goudkleurige ogen kort naar Shabao. De Sandslash had de Gible scherp in het oog. De kleine draak had haar ogen gefixeerd op de benen van haar trainer, maar ze hield afstand opdat ze wist dat zoal de man als diens partner een vrij stevige trap en klap, respectievelijk, konden uitdelen. Ook Morgan keek even scherp naar de dragon ground type voordat hij zich draaide en verder in de cave liep. Hij kon enkel hopen dat vandaag de dag was dat hij eindelijk een Hatenna kon vinden. Hij zou immers niet opgeven. Als het niet vandaag was, dan misschien later. Maar Arceus, hoevaak zou hij nog in deze godverdosme kutcave moeten komen?

Een zoete geur voelde de grot waarbij Morgan ook een roze galm meende te zien op de reflectie van de grotwanden. Hij knipperde en fronste even waarna hij langs zijn kin streek. Misschien dat een of andere Pokémon iets had geactiveerd? Zijn ogen gingen van de wand van de grot naar Shabao, die even haar klauwtje door de mist liet gaan en even fronste. Ze vond het maar een vreemd iets, waardoor ze ook even naar haar trainer keek. Longmu daarintegen verstijfde van de lucht en begon te hoesten waarna ze jammerend naar haar trainer kwam. Morgan legde echter een strenge blik op haar. Waag het niet jongedame, of een schop zou volgen. De man haalde diep adem, waarbij de zoete lucht wel meteen te proeven was, en draaide zich om waarna hij verder begon te wandelen. De Gible begon wel meteen achter haar trainer aan te hollen terwijl Shabeo dicht bij de man bleef en een scherp ook op de dragon type hield.

De mist werd enkel dikker en even trok de man aan zijn kraag waarna een geïrriteerde zucht van zijn lippen kwam. Goed dan. Hij versnelde zijn pas en al snel kwam hij bij een splitsing. Zijn ogen gleden even van de ene gang naar de ander en kort streek hij langs zijn kin. Wat zou de beste optie zijn. Uit zijn grottenervaring wist hij dat de main route vaak kinderen en mannen in veel te strakke speedos betekende. Dus nee, doe maar niet. Hij haalde een hand door zijn haren en wandelde meteen het smallere pad op. Hij haalde hierbij de ball van Wukong uit en liet de Monferno erbij komen. Wel meteen maakte het aapje opgewonde geluiden waarna het meteen aan de schouder van zijn lange trainer ging hangen. Het vlammetje aan diens staart kon hem helpen om verder te gaan in de grot. Shabao liep ondertussen rustig naast haar trainer, een strakke blik gericht op Longmu, die ergens erg bang leek te zijn. Waarom, wist niemand.

Toen een steen naar beneden kwam gekletterd toen zijn hand even tegen de muur kwam, zette hij snel een pas naar achter. Hij vernauwde zijn ogen en keek toe hoe het met een knal voor hem neerkwam, was close. Wukong maakte even bezorgde geluidjes, maar de man negeerde het en liep langs de steen heen. Shabao wandelde kalm achter hem aan, gevolgd door Longmu toen de schreeuw te horen was. Hij slikte en keek even om naar de Sandslash. "Ga voorop, we komen zo achter," De ground type rolde zich op in een ball en schoot weg. Ze was sneller dan dat hij was te voet. Hij versnelde zijn pas en keek even naar de Monferno die van zijn schouder sprong en op alle vier ging om de tred van zijn trainer bij te houden. De Gible daarintegen had moeite om de rest bij te houden en liet jammerlijke geluiden horen, maar Morgan negeerde het. Het klonk immers vrij serieus. Hij kon maar hopen dat hij optijd was en dat Shabao al iets gedaan had om te kunnen helpen.

Hij kreeg al snel het wezentje in zicht en wel meteen werden zijn ogen wat groter. Daar was ze dan, de Pokémon waar hij al maanden naar opzoek was geweest. Wel meteen versnelde hij zijn pas en knielde hij een goede meter van haar vandaan neer. Zijn goudkleurige ogen onderzochten het beestje even, waarna hij al snel haar blik volgde. Was er iets dat haar pijn had gedaan? Iets dat haar angst had aangericht. De lange man fronste en kwam langzaam overeind. Shabao kwam aan zijn zijde en keek even naar de duisternis met glimmende ogen. "Shabao, ga op onderzoek voor me uit. Ik wil weten wie of wat haar bang en pijn heeft gemaakt," En die iets of iemand zou boeten. Hij draaide zich dan ook wat meer naar de opening toen de Sandslash oprolde en door de opening hing. Wukong knipperde vluchtig en keek vragend naar zijn trainer, maar de man schudde zijn hoofd. Nee, zij zouden hier wachten tot er meer te weten was. Hij sloeg dan ook zijn armen over elkaar. Longmu was helemaal bang achtergebleven en verstopte zich wat achter een steen. Ze was duidelijk verschrikkelijk bang voor de fairy Pokémon. Toen de trainer dit opmerkte, draaide hij zich een kwartslag terug naar de Pokémon. Hij was niet het type om zorgend en vriendelijk te zijn. Het enigste dat hij wilde was dat Shabao de boosdoener kon vinden. Hij zou het zelfstandig doen, maar hij waagde de Hatenna niet uit het oog te verliezen. Niet voor haar veiligheid en ook niet voor zijn mentale stabiliteit. Hij zou een moord plegen als er iets maar haar zou overkomen.

Het gegrom dat uit de grot kwam zorgde ervoor dat Morgan fronste. Zijn Sandslash was nu wel even verdwenen in de duisternis. Hij vertrouwde het boeltje niet helemaal, maar de lange man was alles behalve iemand die een pas terug zou zetten voor dit, in tegendeel. Hij schraapte zijn keel dan ook even. "Shabao, Focus Blast," Zijn stem weergalmde door de gang terwijl zijn Monferno even gespannen zijn benen spreidde en klaar ging staan om in de aanval over te gaan. Morgan draaide zijn hoofd wat en keek naar de Hatenna. Voorzichtig knielde hij bij haar neer, waarna hij een hand naar haar uitstak. Hij liet zijn blik echtere even vluchtig naar de opening gaan. Als er iets uit zou komen zou Wukong de eerste lijn zijn die het beest in kwestie tegenkom. De grot beefde echter even, terwijl hij een flits in de opening zag, een teken dat de Sandslash de move had uitgevoerd. Of het wel degelijk op het onbekende wezen was, was iets anders. De ground type had een goede zicht in het donker. Hij spande zijn spieren wat aan terwijl hij afwachtend keek naar de opening, een schuine blik werpende op het wezentje die er nog zat. Als het echt moest nam hij haar van de grond om haar veilig te houden. Hij wilde eerst wie of wat dit had veroorzaakt.

Zijn ogen werden groot toen het wezen in beeld kwam. "Shabao! Longmu! Sand Attack!" Zijn stem sloeg een octaaf over, waarbij de twee Pokémon meteen in actie schoot. De Sandslash kneep pijnlijk haar ogen toe toen de Aggron zijn aanval uitvoerde, maar Longmu gooide zand op naar metalen wezen, waarbij de andere dat ook deed en ze beide het op een lopen zette, weg van het beest. Toen Morgan dan ook zag wat er volgde, ging zijn hoofd in autopiloot. Hij greep de Hatenna van de grond, drukte die tegen zich aan en sprong meteen uit de weg. De Hyper Beam mistte hem en de fairy type net op een haartje en Morgan hapte koortsachtig naar adem. Adrenaline sudderde al snel door zijn bloed heen en zijn blik schoot naar Wukong. Hij floot, waarbij de aap meteen voor hem uit begon te lopen om het pad te verlichten. "Bulldoze en Focus Blast op de muren," klonk er gehaast van de trainer af waarbij hij naar voren begon te rennen. Het monster achter hem maakte boze geluiden, maar de man wist dat hij even had voordat de steel type weer kon aanvallen. De Sandslash en Gible gingen meteen aan het werk, waarbij de grot begon te beven van de eerste aanval en een hevige schok erdoor trok door de tweede. Morgan moest zichzelf even vertragen en viel bijna neer door de trillingen die over de grond gingen. Er klonk gekraak en wel meteen schoten zijn goudkleurige ogen op, waarbij hij vluchtig weg krabbelde van zijn plaats op een stuk van het plafond te ontwijken. Zoals verwacht begon het plafond in te zakken dankzij de aanvallen van zijn Pokémon. Als in een moment haaste hij zich snel achter zijn fire type aan, die de weg voor hem oplichte. Stenen en stof dwarelden sneller naar beneden, waarbij hij in zijn ooghoek de Sandslash voorbij zag rollen. Zijn Gible leek niet meteen in zicht te zijn en als hij eerlijk was, was dat niet zijn top prioriteit.

Het plafond brak open en grote stukken vielen naar beneden, waarbij Morgan zijn pas probeerde te versnellen. Hij stopte net vroeg genoeg om net niet verpleterd te worden door een stuk van het plafond. Haastig keek hij om naar de weg achter zich, maar de stenen bleven vallen. Nu hij niet langer de Monferno in zicht had, was het pikdonker. Zijn adem beefde bij dat besef, niet wetende of de Aggron door de stenen achter hem zou breken. Hij zat als een muis in de val, aangezien de weg voor en achter hem zo goed als geblokkeerd was. Het beven leek dan ook te stoppen en de trainer kantelde zijn hoofd naar voren met een zucht. Ze waren er in ieder geval heelhuids vanaf gekomen, voor nu. "Ben je in orde?" klonk er zacht beverig van de man af, die het duidelijk had gericht op de wilde Pokémon in zijn armen.