Tales of

Sinnoh

Uit het niets sloten twee hand rond zijn bovenarmen en werd hij vooruit getrokken. Vlak voor zijn neus stond een kale man in zijn gezicht te roepen. Casimir deed zijn best om zijn lichaam naar achter te houden, had zijn gezicht al weg gedraaid om toch een beetje afstand te behouden. De greep waarmee hij beet werd gehouden, maakte dat helaas haast onmogelijk.

Ze komen van de maan?

Voor even dacht Casimir dat hij het verkeerd had gehoord, maar jammer genoeg niet. Het was wel genoeg geweest zo. Zijn eigen handen plaatste hij tegen de schouders van de man om hem bij hem weg te duwen. Iemand had duidelijk nog nooit van personal space gehoord.

“Wat?” Meer woorden moet hij hier toch niet aan vuil maken, want echt waar: WAT? Met grote ogen er redelijk wat afkeer op zijn gezicht keek hij de man aan. Zijn lichaam had hij half naar de mens toe gedraaid om aan te tonen dat hij echt niet wilde dat hij weer dichter in de buurt kwam. Deze vent was gestoord, dat kon niet anders. Enkele stappen werden al naar achter gezet om nog meer afstand te creëren. De verleiding om weg te wandelen en de man hier aan zijn lot over te laten was groot.

note -

Een vinger werd naar hem uit gestoken en direct duwde hij de hand van zich weg. Wat was het toch met deze man? Had hij zijn hoofd gestoten? Casimir loste een diepe zucht terwijl hij over de achterkant van zijn hoofd krapte. Net zijn geluk weer dat hij een manische vent moest tegenkomen. Hij bleef maar praten over de aliens en hij wist niet goed wat hij ervan moest vinden. Verder wandelen en de man aan zijn lot overlaten was een makkelijke keuze waar hij niets voor doen. Was het zijn fout als hij ergens in een put viel en stierf? Nee toch. Langs de andere kant was het beter om door de grotten te gaan met iemand aan zijn zijde. Als er dan toch iets gebeurde of een pokémon zou opduiken, kon hij de man altijd als afleiding gebruiken terwijl hij zelf uit de voeten maakte.

Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek de man strak aan. “Ik hoop voor je dat dit geen verspilling van mijn tijd is,” waarschuwde hij de man. Waar was hij aan begonnen? Ergens had hij al lang spijt dat hij hier nog steeds stil stond. “Hoe zien die ‘aliens’ eruit en waar vinden we ze?” Ondertussen hield Cas zijn handen in de lucht om onzichtbare haakjes te maken. Aliens bestonden niet, en als ze er wel waren, dan waren het alsnog gewoon pokémon. Ah! Als hij de zogenaamde ‘aliens’ vond kon hij deze zweverige bubbel waarin de man zich bevond doorbreken. Rijk worden… wat een sukkel.

note -

Geen verspilling. Komen van de maan. Zien eruit als de maan. Net zo rond. De blik die Casimir de man gaf, was één vol afschuw. “Natuurlijk,” zuchtte Casimir diep. Misschien zat de man hier wel al een eeuwigheid vast en was hij daarom gek geworden. Het maakte niet uit. Ondanks dat Casimir niet wilde, had hij zijn keuze gemaakt. “Ik zal naar het diepste, diepste, diepste van de grot gaan en aliens zoeken.” Casimir rolde overduidelijk met zijn ogen en schudde vervolgens zijn hoofd. Het klonk alsof hij ook al gek aan het worden was, misschien was het wel besmettelijk.

Casimir keerde zijn rug naar de manische man en begon te wandelen met zijn handen weer verstopt in de zakken van zijn jas. Zijn blik hield hij strak gericht op de gang voor hem en hij luisterde naar elk klein geluidje dat er maar was. Deze plek vertrouwde hij niet en het was niet gek ook. Wie zou hem komen helpen als er iets gebeurde? Mensen zouden vast niet eens merken dat hij weg was en op de gekke man moest hij ook niet rekenen. Die was morgen vast alweer vergeten dat Casimir langs was gegaan. En dit allemaal voor zogenaamde “aliens”.

note -

Aan een goed tempo bleef Casimir verder wandelen, zodat de man achter hem bleef. Hij had geen zin om verder met hem te spreken en te luisteren naar de gekke verhalen. Er was vast een steen op zijn hoofd gevallen één van de voorbije dagen, dat zou het gedrag verklaren. Casimir hield zijn lippen stevig op elkaar gedrukt zodat hij niet één of andere nare opmerking zou maken.

Het was de schreeuw van die gekke man dat hem zijn aandacht op het pad voor zich deed richten, en ook maar net op tijd. Snel zetten hij een stap opzij, waardoor hij hard tegen de muur aan knalde maar niet geraakt werd. Waarom dacht hij ook alweer dat het een goed idee was om een grot te betreden?

Zonder er verder over na te denken liet hij Vulpix uit haar bal. Het beestje keek even verward om zich heen, helemaal gedesoriënteerd omdat ze niet wist waar ze was. “Ember op dat ding, hou hem bezig,” commandeerde Casimir terwijl hij wees naar de Makuhita. Een vrolijk geluidje kwam uit haar mond voor ze zich omdraaide en een bal vuur op de wilde pokémon afwierp. Ondertussen greep Casimir zijn kans om te vluchten, maar niet nadacht hij de gekke man vast greep bij zijn mouw en hardhandig meesleurde. “Ik kom je niet redden als je in de problemen komt,” gromde hij terwijl hij weg probeerde te lopen. Hij had namelijk geen zin om in het ziekenhuis te eindigen, dat zou erg kut zijn.

note -

Zijn ademhaling was een beetje gejaagd door de plotse inspanning, dus hij nam de tijd om even op adem te komen. Casimir wierp snel een blik over zijn schouder om te zien of de pokémon hen nog steeds aan het achtervolgen was, maar voorlopig was het weer rustig. De Vulpix was weer naar hem komen staan en leek er ook zeker van te zijn dat het wezen weg was. Als het terug zou komen zou ze hem wel weg jagen. Uiteraard was de gekke vent ook nog steeds van de partij. Ergens had Casimir toch gehoopt hem halverwege ergens verloren te zijn, maar alas, het was er nog steeds.

Links.

Met opgetrokken wenkbrauwen bekeek hij de man die druk aan het wijzen was naar één van de gangen. Zo vastbesloten dat hij eruit zag. “Ga je gang,” zei hij kalm, met zijn handen terug weggestoken in de zakken van zijn jas. Zijn gevoel voor richting was niet optimaal, maar Casimir wist dat dit allemaal voor niets zou zijn geweest als hij naar de man luisterde. “Niet komen janken als je niets vind.” Met die woorden draaide hij zich om en sloeg rechts af. Na al de tijd die hij al had verspild in deze grot, wilde hij er iets uit halen.

De vulpix wandelde achter hem aan, maar keek toch achterom naar de kale man. Ze wilde hem niet achterlaten en het risico lopen dat hem iets overkwam, daarom bleef ze net iets trager wandelen zodat ze hem in het oog kon houden.

note Slaagt af naar rechts

Een woeste brul. Een luide gil. Een harde klap.

Geschrokken bleef hij staan en voor zich uitkijken. Casimir wilde niet weten wat het was en gewoon verder wandelen, het laten voor wat het was, maar hij kreeg zijn benen niet in beweging. Traag keek hij over zijn schouder, alsof de kleinste beweging ervoor zorgen dat de pokémon hem zag en zich tot hem zou keren. De kale man stond niet langer achter hem, maar al snel vond hij hem terug in de muur met de Onix niet ver van hem af. Casimir zijn gezicht vertrok bij het beeld. Leefde hij zelfs nog?

Wat onintelligente geluiden kwamen uit zijn keel, niet wetend wat hij moest doen. Het zou veel makkelijker zijn verder te gaan, maar die man zou dan nooit het daglicht nog zien. Hoe vaak hij ook herhaalde dat hij de man niet zou helpen en hij het zelf kon uitzoeken als ze iets gebeurde, hij kon moeilijk niks doen. Maar wat kon hij doen?

Hij keek neer op de kleine Vulpix die ook niet goed leek te weten wat ze moest doen. Haar blik ging van de grijze pokémon, naar haar trainer, naar de man in de muur. Ze was niet bestand tegen de krachten van die pokémon en erg in het nadeel. Daarbij was de pokémon ook nog eens tien keer zo groot. Als hij er iets tegen begon, zou hij naast de man de muur in vliegen en Casimir moet heel blijven. Casimir vloekte binnensmonds terwijl hij zijn blik terug omdraaide naar de opening.

De vulpix maakte een zielig geluidje en plaatste een poot tegen haar trainer zijn been. Met een geïrriteerde blik keek Casimir neer op zijn pokémon, die direct een stap naar achter zetten. Ze leek te weten wat hij van plan was, en was het er niet mee eens, maar er was niets wat ze kon doen om hem te stoppen. “Wat wil je dat ik doe?” gromde hij. Zonder zijn eigen leven in gevaar te brengen, kon hij niks beginnen. Er was niets dat hij kon doen op dit moment.

Zijn ogen gleden weer naar de opening. Er was daar duidelijk iets en hoewel hij niet wist wat het was, kon het misschien de enige manier zijn om die man te helpen. Als hij daartegen nog een beetje heel was, wat hij sterk betwijfelde.

Het gebrul van de Onix klonk nogmaals, en hij was wel zeker dat hij hetzelfde lot tegemoet ging als hij nu niet weg ging. Zonder verder na te denken wandelde hij verder, ondanks het vervelende knagend gevoel dat dit verkeerd was. “Ik- ik kom terug! Niet bewegen!” Alsof hij misschien niet aangevallen zou worden als de Onix hem gewoon op de grond zag liggen. Hopelijk dat hij zijn belofte waar kon maken.

Met grote passen liep hij naar de opening, gevolgd door zijn Vulpix die twijfelend achterom bleef kijken om te zien of de man misschien een beetje in orde was.

note Gaat naar de core (rip mafkees)

Casimir zijn wenkbrauwen schoten naar elkaar toe wanneer het gezang luider werd en hij al de roze pokémon opmerkte. Het zag eruit als één of ander ritueel en Casimir kon niet anders dan zich oncomfortabel voelen bij het zicht van al die pokémon. Onbewust zetten hij dan ook verschillende stappen naar achter, maar werd door een brul alleen herinnert aan de andere pokémon. Hij zou nooit nog een grot binnen gaan.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij de Vulpix naar voor schieten, recht op één de roze pokémon af. Casimir opende zijn mond om haar direct terug te roepen, maar hij hield zichzelf tegen. Aan de manier waarop dat ze tegen de Clefable bezig was en de geluiden die ze maakte, kon hij uitmaken dat ze om hulp aan het vragen was. Ze keek wanhopig naar al de verschillende pokémon en gebaarde met haar hoofdje dat ze moesten volgen. Het was een wanhopige poging van haar om de Clefable te vragen de arme man in de andere ruimte te helpen.

Het was omdat Casimir zag wat ze aan het doen was, dat hij enkel toe keek met zijn armen over elkaar heen en een strakke blik in zijn ogen. “Als hij nog leeft,” mompelde hij zacht terwijl hij een blik over zijn schouder wierp. Het was de gek zijn eigen schuld, maar dat wilde niet zeggen dat hij dood moest.

note Vulpix vraagt om hulp