Tales of

Sinnoh

Misha schrok met een schok wakker. Het eerste waar hij zich van bewust was, was dat het ijskoud was. Zijn handen en voeten leken wel van ijs. Het tweede waar hij zich van bewust werd was dat hij in een tent lag waar zijn voeten uit staken. Zijn hoofd voelde zwaar, zijn ledematen zwaarder maar hij dwong zichzelf omhoog te komen, inmiddels al te bekend met de neveneffecten van zijn veelvoudig drugsgebruik. Gisteravond was wazig, zat vol met gaten maar als de lege bierflessen enige indicatie waren kon Misha wel een gok wagen wat hij gister uitgespookt had. Het vuur van het kampvuur smeulde nog heel licht na, er klonk gesnurk en geronk uit de tenten om hem heen en her en daar stak een been of arm uit. Een enkeling had de tent niet gehaald en lag in de openlucht. Zo te voelen had het een beetje geregend, de lucht zwanger van de geur van dennennaalden en natte aarde. Hij duwde zichzelf overeind en voelde zijn maag direct in opstand komen. Kreunend viel hij op handen en voeten voorover en dumpte zijn maaginhoud op de grond. Dat ging even door tot zijn keel rauw was, zijn lichaam bezweet en hij rillend als een oud mannetje in elkaar gedoken op de grond zat. Zo zat hij een tijdje. Kreunend en niet in staat tot wat anders. Een mollige vrouw slaakte een onsmakelijk gesnurk uit en hij werd uit zijn toestand getrokken. Ze lag op haar rug met haar benen nog over de boomstam en haar mond wagenwijd open. Waarom scheen het hem toe op dat moment dat hij met haar gekust had? Misha trok een gezicht en werkte zich overeind. De geur van braaksel maakte hem onpasselijk maar het was niets vergeleken met zijn hoofd. Hij kon zijn spullen nergens vinden, vroeg zich af of hij die überhaupt wel gehad had voor hij hierheen kwam. Dit bracht de volgende vraag omhoog. Waar was hij? Hij hoorde niets. Het was doodstil in de ochtendschemer waarop hij tot de conclusie kwam dat hij ver, heel ver van de beschaving was. Hij kon ook nergens in het gras een pad of weg onderscheiden. Pak weg een dozijn mensen moest toch wel een spoor hebben achtergelaten? Gefrustreerd wankelde hij naar de slapende vrouw en begon haar zakken te doorzoeken. Het enige wat hij vond was een leeg pakje sigaretten, leeg pakje coke en een briefje met zíjn haastig neer gekrabbelde telefoonnummer. Die versnipperde hij vlug. Hij stapte over haar heen en boog zich over een lange man met lange blonde haren. Gelukkig had die wel een holocaster in zijn handen. Misha typte 0 0 0 0 in voor het wachtwoord en voelde triomf toen het schermpje ontgrendelde. Hij wilde google maps openen maar kwam tot de afschuwelijke conclusie dat hij geen enkel bereik had.

Misha gooide uit frustratie de telefoon weg en keerde zich om. Nadat hij een snelle sweep van het kamp had gedaan had hij zeven euro, vier sigaretten, een zakje troebele meth, een kauwgompje en een pakje zakdoekjes weten te bemachtigen. Met die inhoud ging hij het doen terwijl hij een willekeurige richting koos en begon te lopen ..

TLDR: Misha is verdwaald in een bos ver van de beschaving, heeft geen pokémon bij zich en geen bezittingen. Just his broke ass. Zijn Dreepy is hem gevolgd maar in de loop van de nacht weggevlogen, maar dat kan hij zich niet meer herinneren.  

Misha sloeg zijn handen om zijn armen en begon koortsachtig over ze heen te wrijven in een poging een beetje warmte te genereren. Het duurde niet lang voordat hij een beetje begon te klappertanden. Hij voelde zich merkwaardig kwetsbaar nu dat hij midden in een willekeurig bos liep zonder bescherming. Hij probeerde zijn brein te kraken in een poging erachter te komen wanneer en- nog belangrijker waar hij ze was kwijtgeraakt. Hij sloot niet uit dat hij ze vergokt kon hebben voor een zakje coke maar dan zou hij dat ook meteen opgesnoven hebben. Misha had weldegelijk gisteravond wat genomen maar dat was geen coke geweest, dat kon hij wel voelen. Hij stapte over een dunne boomstam heen en fronste. Ach, zijn pokémon kon hij altijd vervangen maar zijn geld niet. Zijn geld, zijn bezittingen.. cloysterzooi waar had hij die gelaten?

Hij liet een beverige ademhaling ontsnappen toen hij tot stilstand kwam bij een splitsing. De weg rechts had significant meer licht en hij vond het op dit moment heel prettig dat hij niet per ongeluk over boomwortels of zo struikelde. Maar er klonk ook een geluid op vanaf die kant en Misha wilde niet dood. Het kon van alles zijn. Maar de weg links .. Stiller, donkerder. Hij wilde het argument aandragen dat het weinig uitmaakte welke kant hij koos als hij terug naar de beschaving wilde omdat hij immers al verdwaald was. Maar een donker pad die er doodstil bij lag was toch een stuk minder aanlokkelijker dan de andere optie. Misha besloot de weg met het licht te kiezen. Als het echt menens werd dan kon hij wel met stenen gaan gooien of zo. Zoals hij altijd wel deed en bovendien vond hij het fijner om niet te gaan lopen struikelen en sukkelen met de gigantische kater die hij momenteel verzorgde.   

Misha duwde een laaghangende tak opzij en dook er langzaam onderdoor. Hij hield zijn oren gespitst in de hoop geluiden van de stad te kunnen opvangen of misschien van wandelaars of zo. Iets wat hem naar de beschaving terug kon brengen. Hij was niet voorbereid op het wezen dat over hem heen schoot en zich door de boomtoppen bewoog. Alleen zijn schaduw was voor een enkel momenten te zien. Misha stopte en keek reikhalzend omhoog maar kon niets vinden. Gekraak achter hem- hij draaide zich om. Zag weer niets. En toen klonk het links van hem in de struiken. De struiken ritselde hard en Misha begon bang te worden. Hij begon al wat passen achteruit te zetten maar pas toen het ding een schril gekrijs slaakte, keerde hij zich weg van het geluid en begon te hollen. Niet erg hard.. en hij stopte ook maar snel weer want zijn hoofd deed zo’n verrekte zeer. Misha kreunde terwijl hij koos voor een tempo die het midden hield tussen snelwandelen en rennen. Hobbelend en puffend alsof hij een kettingroker zonder conditie was. O wacht, dat was hij ook ..

Misha wist niet wat hem overkwam, het gebeurde zo snel dat hij geen tijd had om te reageren laat staan te registreren wat er zojuist gebeuren ging. Een kleine vogel vloog keihard tegen zijn pijnlijke noggin aan en miste met zijn scherpe snavel Misha's oog op een haar na. Door de klap wankelde hij achterover, jammerend van de gecombineerde kater en bult op zijn voorhoofd. Hij hield zijn handen stevig tegen zijn voorhoofd gedrukt terwijl hij scheel van de pijn tegen een boom leunde en zijn maaginhoud weer in opstand voelde komen. "Ugh.. auw.. ugh .." Klaag klaag. Kreunend tuurde hij naar de grond. Hij meende in het vage schijnsel van het maanlicht iets kleins te zien. Hij griste ernaar en klemde het beestje in zijn vuist. Luid kwetterend maar een beetje verdwaasd probeerde een Pikipek uit zijn handen te ontsnappen. "Kleine ellendeling." Gromde Misha. "Ik doe je wat aan." Hoewel het gekwetter zijn kater nou niet bepaald verbeterde, was hij zo kwaad dat hij uit nijd het kleine vogeltje in zijn hand geklemd hield. Boos probeerde hij hem in zijn vingers te pikken maar Misha schudde een aantal keer hard met zijn vuist zodat het beestje wat beduusd in elkaar zakte. Hij hoofdpijn, dat vogeltje ook hoofdpijn. "Klep dicht." En hij vervolgde zijn weg naar .. ergens.

TLDR: Misha wilt de Pikipek niet.

Een harde windvlaag waaide langs hem heen maar hard genoeg om hem te laten omkijken. Fronsend tuurde hij de duisternis in maar hij kon niets zien. Maar horen kon hij wel. Er ritselde iets in de struiken. De half bewusteloze pikipek begon zacht te tjilpen in zijn handpalm en hij keek er even vragend naar voordat zijn blik weer naar de struiken ging. Maar het was te donker om iets te kunnen uitmaken. Weer ritselde de begroeiing en Misha begon weer bang te worden. Kom op, kon dit kutbos hem nou even geen pauze gunnen? Haastig begon hij weer te snelwandelen, grimas op zijn smoel en trek in een sigaret. Hij vloekte nogmaals hartgrondig toen de Pikipek hem nogmaals hard pikte. “Je maakt het alleen maar erger hoor. Nu weet ik zeker dat ik je aan mijn Sandile ga voeren,.” Hij begon nog een beetje extra te vloeken tegen het vogeltje, bedreigingen om de oren gooiend. Want hij had een kater, was al zijn spullen kwijt, verdwaald in een bos en had nu een pesthumeur. Het geritsel in de struiken viel hem niet eens meer op.

Wat het ook was dat hem achtervolgde zou vast snel genoeg duidelijk worden. Misha snelde tussen de bomen door, hopend dat hij snel ergens zou komen waar hij niet constant zou worden lastiggevallen door random vogels met oogproblemen. Zijn neus en voorhoofd klopte pijnlijk en een klein straaltje bloed liep langs zijn wang naar beneden. Wat een gezeik ook! Om hem heen begonnen de struiken steeds intenser te rommelen. Eerst links van hem, toen rechts, toen links en rechts en zelfs boven hem .. Misha hijgde nu. Zijn hoofd klopte. Zijn lichaam deed zeer. Zijn hoofd deed zeer. Zijn neus en voorhoofd deden zeer. Alles was k- Misha stopte toen voor hem ook de struiken begonnen te ritselen. Hij was nu omsingeld- behalve achter hem. Hij kon omdraaien en het pad afrennen. Hij kon dat doen .. maar in zijn huidige toestand zou dat alleen maar voor meer pijn en ellende zorgen. Wat er ook in de struiken zat- het was niet goed. Dus deed Misha het enige wat hij kon doen. Hij hief zijn vuist met de Pikipek op en smeet hem alsof hij een tennisbal was recht in de voorste struik waar er iets in ritselde. Hij wankelde achteruit, greep een zielig takje met beide handen en hield die als een wapen voor zich.

Misha chose violence.

Die keus .. díe keus bleek fout. Venipede schoten boos sissend de struiken uit, hun frambooskleurige lijfjes trillend van woede. De pikipek kwam langs zijn hoofd gezeild en Misha verkoos om die weg ook te kiezen. Hij mepte de eerste Venipede met zijn takje- wat finaal door midden brak en de Venipede niet eens deerde. Hij keerde om en zette het op een rennen. Hij voelde een pijnlijke steek in zijn linkerkuit en een derde bij zijn ellenboog. Zwiepend met zijn armen alsof het propellers waren probeerde hij alles af te weren wat hem probeerde te steken of te bijten. Een pijnlijke, scherpe pijnscheut schoot door zijn schouder. Kreunend duwde hij zijn handen er tegenaan terwijl hij hobbelend en struikelend vooruit bewoog. Zijn hoofd leek uit elkaar te knappen- zijn schouder brandde pijnlijk en hij .. begon .. zich licht te voelen. Alsof zijn langzaam lichaam in een veertje veranderde. Een verdovend gevoel begon door zijn been omhoog te kruipen. Zijn voet was al gevoelloos .. Ook uit zijn rechterschouder voelde hij die sensatie. Het kroop langzaam door zijn schouder naar zijn borst, door zijn arm- Misha struikelde en viel op zijn pijnlijke schouder. Zijn lichaam voelde zwaar, loch en gehoorzaamde niet meer aan zijn commando's. Hij hoorde de venipede zoemen en  voor het eerst besefte hij werkelijk in wat voor situatie hij verkeerde. Hij had een kater, jazeker, maar dat was momenteel het minste van zijn zorgen. Hij begon langzaam het gevoel in zijn benen en armen te verliezen, had geen pokemon om zichzelf te beschermen en lag in zijn t-shirtje op de koude bosgrond in the middle of nowhere. Hij had altijd gedacht dat hij zou sterven door een overdosis. Deze manier, vermoord door een horde boze venipede terwijl hij in zijn met kots besmeurde t-shirt op de bosgrond lag, was beschamend.

Het gezoem van de Venipede zwol aan en Misha kneep zijn ogen dicht. Door het verlammende vergif wat langzaam door zijn aderen schoot, was hij niet in staat tot iets anders dan daar blijven liggen en zijn lot accepteren. Hij voelde hoe een paar verschillende gewichten op hem vielen, hoe hun lijfjes fel zoemde- en tenslotte hoe het gewicht weer van zijn rug af verdween. Blijkbaar waren ze tevreden met hun werk. Misschien dachten ze wel dat Misha dood was. Na een paar minuten liet hij een gekreun horen en opende hij zijn ogen weer. Misschien was het nog niet zo slecht om hier ter plekke te overlijden. Hij voelde zich immers verschrikkelijk. Zijn hoofd bonkte nog steeds en nu ook zijn armen, schouder en benen. Maar goh, wat had hij het koud. Rillend tegen een koude zucht wind die tegen hem aan blies, luisterde Misha naar de geluiden om hem heen.

‘Oof!“ Bracht hij uit toen een zwaar gewicht op zijn rug viel en hij voelde hoe lange armpjes zich om zijn lichaam klemde. Paniek schoot door hem heen. O arceus, ze waren teruggekomen om hem levend op te eten, ze- .. Misha fronste. Er klonk een diep, grommend geluid die alles behalve dreigend klonk. Het klonk alsof het wezen snurkte. Misha knipperde langzaam. Wat het ook was- het verspreidde een aangename warmte over hem heen die hem ertoe bracht dat hij zijn ogen langzaam voelde dichtvallen. Hij kon toch niets doen tot het gif was uitgewerkt. Tot die tijd kon hij net zo goed maar .. een dutje .. doen ..

TLDR: He sleep