Tales of

Sinnoh

Ze was onderhand wel dol op haar kleine maatje geworden. Haar Vito, de naam had diepe wortels in haar familie. Haar vader en grootvader droegen die naam. Het was van de Latijnse woord voor "leven" afgeleid. Dus vond ze het ook perfect passen bij haar eerste Pokémon. Aangezien ze beide in dit leven veel met elkaar te maken zouden hebben. Hoe dan ook moest ze haar team uitbreiden mocht ze ooit naar boven willen in deze wereld. Dus had ze een Friend Safari Ticket gekocht. Fucking 15 bankoe hè? Het was een hele investering, dus beter kwam ze een paar goede Pokémons tegen.  Ze liet haar Riulo uit zijn bal komen en knikte met haar hoofd naar de ingang van het park. Meteen wist Vito was ze gingen doen; en hij klapte enthousiast zijn twee poten tegen elkaar aan. Lucia gaf haar ticket aan een van de medewerkers gegeven en liep door de poort heen.

Wat haar aan de andere kant stond te wachten was een prachtig iets. De biodiversiteit hier was overweldigend, exotische planten waren overal te vinden. En de Pokémon... zelfs in de kleine stukje leken er zoveel verschillende te zitten! Het was Vito die haar met een stomp tegen haar been de trans waar in ze gevangen zat verbrak. "Auw! Waar was dat nou weer voor nodig?" Gromde ze kwaad terwijl ze met haar hand over de nu rode plek heen wreef. Het blauwe wezen gebaarde wild met zijn ledematen en begon een hele woordenstroom in zijn eigen taal. Waar Lucia natuurlijk helemaal niks van begreep. Ze zwaaide zijn vreemde gedrag weg met haar hand en begon een willekeurige richting op te lopen. Het duurde even voordat Vito haar volgde maar uiteindelijk liepen ze zij aan zij. Er waren overal dieren te vinden. Maar elke keer als zij dicht genoeg te zijn om er een te kunnen vangen rende ze allemaal uit het zicht. Na een paar uur van proberen was ze nog steeds geen stap dichter haar tweede aanwinst gekomen. Boos schopte ze tegen de grond. "Dit hele Friend Safari is gewoon een scam!" Begon ze kwaad. "De Pokémon hebben gewoon geleerd om voor trainers weg te rennen. Zo behoud het park die dieren en krijgen ze er ook nog geld voor!" Schreeuwde ze veder. Tegen niemand in het speciaal, zij was de enige mens hier en Vito- nee dit alles was niet zijn schuld. De getinte vrouw viel op de grond, haar lange bruine lokken vielen over haar hele gezicht heen. Dit was gewoon een grote verspilling, van tijd en geld. Hoe had ze ooit zo'n domme beslissing kunnen maken?
En toen zag ze het, net op tijd. Net voordat de dam zou breken en ze in tranen zou uitbarsten. Een Popplio! Ze kende die wel, en de evolutie lijn. Ze had de laatste form wel vaker in shows gezien. Snel stond Lucia overeind. Het water wezen had haar nog niet opgemerkt. Dus dit zou haar kans zijn, het was nu of nooit. "Vito gebruik Quick attack!" De Pokémon volgde braaf het bevel van zijn meester op en rende op het beest af. Om het een flinke klap te bezorgen. Uit schrik en pijn slaakte het wilde beest een vreselijk klinkende schreeuw. Het deed haar maag omdraaien. Maar dat moest ze negeren. Ze had de Popplio precies waar ze het wilde hebben. Vito probeerde snel afstand te creëren tussen hem en zijn tegenstander maar dit keer was het aan de opposant om een klap uit te delen. En wat voor een klap. Lucia kon het niet aan zien dus sloot ze even snel haar ogen. Het enige wat ze van de aanval meekreeg was een luide "POUND" geluid. Vito vloog naar achter en kwam hard tegen een boom terecht. Hij voelde het harde houd tegen zijn rug aan wrijven en zeker splinters achter latend. Hij flikkerde met zijn ogen naar waar hij voor het laatste zijn wederpartij gezienhad. Maar Popplio was weg. Pas toen hij een luid inhaal geluid hoorde kon hij zijn locatie ontdekken. Maar wat hij aantrof was was een eng aanzicht. De wilde Pokémon maakte zich klaar om een water straal zijn kant op te vuren. Vito was helemaal verschrikt van angst, helemaal aan de grond vast genageld. Het enige wat hij kon zich kon bedenken was dat hij zich zelf moest scrap zetten voor de impact. "Gebruik Endure en volg dat op met nog een Quick attack!" De aanwijzing van zijn meester was precies wat hij op dit moment nodig had. Hij duwde zijn lichaam van de boomschors aan en sprong naar de richting van zijn belager. Terwijl hij in de lucht was verharde hij zijn lichaam met de move Endure. Popplio had intussen door dat de Riolu van bestemming was veranderd en draaide daarom zijn water straal in de nieuwe richting. Maar hij was te sloom en wist enkel een klein deel van andere van de Pokémon te raken. Hij was tevens ook te sloom om de tweede Quick attack te kunnen ontwijken en belande daarom hard op de grond. Dit keer stond hij niet op. Lucia greep haar kans en gooide een Pokébal naar het verzwakte wezen.

Was het enige dat door haar hoofd heen galmde. Ze was zo dicht bij geweest. Waarom moest alles haar altijd zo moeilijk gemaakt worden? Kwaad trok ze aan haar haren, ze zette zoveel kracht dat ze bijna hele plukken uit haar hoofdhuid trok. Vito zag dat zijn meesteres van streek was maar hij probeerde naar haar te roepen. Haar aan te moedigen om door te gaan. De Popplio zou niet ver zijn, als ze er achter aan zouden gaan dan konden ze hem misschien nog vangen! Lucia hoorde het geschreeuw van haar Pokémon, haar ademhaling versnelde. En wild begon ze te rennen, zoals ze nog nooit eerder gedaan had. Alsof haar leven er van af hing. Planten sloegen in haar gezicht lieten hun sporen achter in haar haar. En hoewel het pijn deed zou ze niet stoppen. Ze zou het niet zo gemakkelijk opgeven. Haar Riolu volgde het voorbeeld van zijn baas al was hij wel wat langzamer, aangezien hij wel de obstakels die de safari te bieden had aan het ontwijken was. Na wat voelde als uren kwam ze in een opening terecht. En daar was het beest dan. De Popplio, het was overduidelijk de zelfde. Hij had allemaal schrammetjes over zijn lichaam heen die enkel door Vito aangebracht konden worden. Het water wezen schrok toen hij haar opmerkte. Haar haren stonden alle kanten op, met takken en bladeren erin gewikkeld. De blauwe ogen waarover ze beschikte leken wel vuur te spugen en haar hoofd was zo rood als een tomaat geworden. Ze was een verschikking om te aanschouwen. "Vito, gebruik feint!" Blafte ze als een hond naar haar Pokémon die onderhand naast haar tot stilstand was gekomen. Riolu liet er geen gras over groeien en sloeg de nog altijd verzwakte Popplio. Het wilde wezen vloog een paar meter naar achter maar was nog niet klaar met vechten. Hij had veel pit in zich, dat moest Luica wel toegeven. De Pokémon sloeg een van zijn flippers voor zijn mond en stootte toen een vreselijk geluid uit. Dankzij de roze gloed van de aanval nam de de trainer aan dat het een fairy type attack moest zijn. Vito blijf staan waar hij was, maar had overal pijn. Hij kon niet lang meer door vechten, er moest een conclusie aan komen. Anders was hij de gene die ten onder zou gaan. "Nog een keer Quick attack!" Riep ze wanhopig, veel andere keus had ze niet. Haar Riolu kende niet veel moves. Vito gromde en duwde met moeite zijn lichaam naar voren. Hij stopte alle kracht die hij nog bezat in deze aanval. En hij landde, de Popplio was neer. De getinte vrouw greep snel naar de eerste de beste bal in haar tas en gooide het voor de tweede keer naar de Pokémon die maar nog half bij bewustzijn was.

Het leek een beetje alsof Arceus haar aanvraag gehoord had en het goedkeurde. Want Popplio was van haar. Eindelijk, het had veel gekost maar dan had je ook wat blijkbaar. Met een grote glimlach rond haar gelaat rende ze naar de Pokébal toe. Bijna met tranen in haar ogen. Vito zuchtte opgelucht en liet zijn lichaam vallen in het gras. Blij dat alles toch goed is gegaan. Lucia pakte de bal stevig vast en draaide als een ballerina een paar keer rond tot ze eindigde in een triomfantelijke pose. Misschien was de hele Friend safari toch niet zo'n scam als ze eerst gedacht had. Ze keek om naar haar Riolu. Ze moest haar nieuwe aanwinst wel een goede naam geven. Het was nooit haar plan geweest om al haar Pokémons te vernoemen naar familie leden. Maar misschien moest ze het wel een trend maken. Ze legde de bal tegen haar hoofd aan en mompelde de naam die perfect bij Popplio zou passen. "Donata," wat als ze het letterlijk moest vertalen betekende: geschenk van Arceus.