Tales of

Sinnoh

Rani had een hekel aan grotten en toch was hij hier terug. Waarom? Omdat het de beste plek was om zijn zoektocht verder te zetten. Hij had meer pokémon nodig, ook al was zijn team al redelijk goed gevuld. De één pokémon vertrouwde hij echter al wat beter als de andere. Er was één pokémon in het bijzonder die hij liefst ver bij hem weg hield, ondanks dat ze zo mooi was en dat was Juno. De shiny Trapinch leek de tijd van haar leven te hebben in de grot en liep nieuwsgierig rond. Voor een keer had ze geen aandacht voor zijn benen, en daar was Rani enorm blij mee.  Hij had al teveel tandafdrukken in zijn been staan — en armen. Nu kon de pokémon eens rondlopen en dingen slopen die Rani geen pijn deden.

Met een diepe zucht keek Rani om zich heen door de grot. Zoals altijd was er weinig te zien buiten stenen en draaide hij liever om, terug naar de uitgang. Jammer genoeg was het geen optie dus begon hij maar te wandelen. Hij had zijn holocaster in zijn handen en was druk bezig op social media te scrollen. Het filmpje waarin die kleine ninja dwerg had zitten vechten met één of ander shady figuur bleef hij opnieuw en opnieuw afspelen. Na een tijd begon het er best grappig uit te zien. De opmerkingen die mensen maakte, bracht ook een grijns op zijn gezicht.

note Commonn Journey - Shiny Charm

Iets raasde langs zijn hoofd voorbij, waardoor hij geschrokken een stap opzij zetten. Wat het ook was, hij zag het niet meer, maar hij kon het snelle geflapper nog steeds luid en duidelijk horen. Goed, kon hij verder met zijn ding.

Een geïrriteerde grom verliet zijn keel toen dat het bereik uit viel en de berichten die hij wilde versturen, niet weg gingen. Hoe moest hij nu mensen op de hoogte houden als hij ze niet kon bereiken? Er waren zoveel zaken die hij aan de kleine ninja dwerg wilde vragen, maar dat was niet mogelijk. Hij wilde wel eens weten hoe het kwam dat er een gevecht ontstaan was in de winkel, maar dat moest dus wachten.
Zuchtend stak hij zijn holocaster weer weg in zijn broekzak. “Juno?” De pokémon was nergens te bekennen. Rotbeest. Dat ding zorgde voor problemen over waar het heen ging. Als het niet aan het bijten was in zijn benen of armen, liep het weg.

“Junooo!” riep hij luidkeels door de gangen. Vanalles was om hem heen te horen, en dan zag hij wat op hem af komen. De zubat van zonet, nu helemaal in paniek omdat die achterna gezeten werd door Juno die haar mond wagenwijd open had om het beest te makken, maar ernaast hapte. Snel zetten hij een stap opzij, zodat hij het pad van de Trapinch blokkeerde en het beest tot stilstand kwam. “Wat denk je te doen?” vroeg hij, zijn handen in zijn zij geplaatst en kwaad kijkend naar de pokémon. De zubat was ondertussen weer verdwenen.

note Vangt zubat niet

Met een kwade blik en zijn armen in zijn zij, keek hij neer op de groene pokémon die langs hem heen probeerde te kijken. “Hey, hey, ogen hier.” Rani klikte een paar keer met zijn vinger om de aandacht te trekken en dan naar zijn eigen ogen te wijzen. Voor even leek het te werken en keek zijn nieuwe aanwinst hem aan, maar het was maar voor korte duur.
Dieper in de grot werden de geluiden alsmaar luider, tot een hele horde Zubat hun richting uit kwam vliegen. Zijn armen hield hij over zijn hoofd en hij dook in een om zijn gezicht te beschermen tegen al die lelijke beestjes. Juno daarentegen had de tijd van haar leven en was ongemakkelijk in de lucht aan het springen om een zubat te pakken te krijgen. Jammer genoeg was haar lichaam niet gemaakt om te springen en was ze ook niet erg snel. Iedere keer dat er eentje in de buurt dreigde te komen, was het alweer weg eenmaal Juno in de lucht sprong. “Je bent echt dom, weet je dat?” mompelde hij tegen de pokémon die zich van geen kwaad bewust was.

Eenmaal de horde verdwenen leek te zijn, op een paar verdwaalde zubats na die de rest verloren was, liet hij zijn armen weer zakken. Een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zich begon uit te rekken. “Ik snap niet dat iemand voor zijn plezier hierheen komt,” gromde hij geïrriteerd.

note Vangt zubat niet

Ondertussen had hij het hier wel gehad in deze veel te dampige koude grot. Er waren meerdere zubats voorbij gekomen, en ondanks dat hij er graag eentje wilde, had er geen enkele zijn aandacht weten te trekken. Het waren enkel vervelende krengen die een goed hapje zouden zijn geweest voor Juno, als ze geen incompetent ding was dat enkel enkels kon vangen.

“Ey, meekomen jij,” hij gebaarde naar haar dat ze moest volgen en begon alvast richting de uitgang te wandelen. Het duurde even, maar dan hoorde hij toch Juno achter hem aan hobbelen. Ze had een steen in haar mond, die ze tevreden met zich mee droeg. “Wat een vangst,” mompelde Rani die zijn ogen dramatisch rolde. En hiervoor had hij zoveel geld uitgegeven? Hij had het beter kunnen gebruiken voor een vijf-gangen menu in een chique restaurant.

Voor een moment bleef hij staan en pakte de steen vast die ze in haar mond had. “Geef hier jij,” gromde hij terwijl hij het los probeerde te trekken. Ze was het er enkel niet mee eens en trok terug. Natuurlijk kon hij niets beginnen tegen haar sterke kaken, maar hij moest proberen. De pokémon werkte enkel harder tegen voor de kracht van haar kaken de steen deed breken.

Een verontwaardigd geluidje kwam bij haar vandaan terwijl ze snel verder wandelde op zoek naar een nieuwe steen. Rani had in elk geval de steen die hij wilde hebben en gooide die enkele keren op en neer, voor hij die in de verte weg gooide. Aaaah! Hij ging blij zijn om de zon weer te zien.

note Gaat via de omweg naar de uitgang

In de verte zag hij het licht van de zon de grot in schijnen. Nog even en hij zou weg zijn uit deze verdomde plek. De enige die het naar zijn zin had was de shiny aan zijn zijde die al te vrolijk met hem mee liep. Rani rolde even zijn ogen en zuchtte diep. Met lege handen weggaan was nooit leuk, maar je hoorde hem niet klagen. Het was in orde. Zijn team bleef groeien en hij kon gerust met één pokémon minder doen. Ooit vond hij een nieuwe aanwinst vinden.

Dat was niet gerekend op de zubat die tegen zijn rug aan vloog. Verward keek hij naar achter, enkel om het verwarde ding heen en weer te zien vliegen. Natuurlijk greep de Trapinch direct zijn kans en pakte het ding in zijn bek nu het te verward was om te ontsnappen. “Heb je toch nog wat je wilt,” zuchtte Rani. Wat hadden zijn pokémon met kauwen op andere pokémon? Hij zou het nooit begrijpen, maar het was in orde. “Hou maar bij.” Rustig wandelde hij verder naar de uitgang terwijl de Zubat luidkeels geluid aan het maken was. Hopelijk liet Juno hem op een bepaald moment los, want hij wilde dat niet heel de weg terug horen.

note Gaat via de omweg naar de uitgang