Tales of

Sinnoh

De afgelopen dagen waren vreemd gelopen, waarbij hij zijn hoofd braaf had laten hangen en geluisterd had. Maar met elk nieuw moment voelde hij zich vreemder, eenzamer, maar het maakte niet zo heel veel meer uit. Berichten die hij nog binnen kreeg bleven op read terwijl hij met elke dag steeds minder zin kreeg om nog sociaal contact op te zoeken. Het feit dat hij ook niet zo mobiel was momenteel zorgde ervoor dat hij veel tijd op zijn hotel doorbracht. Af en toe moest hij naar buiten, moest hij dingen regelen. Zo zou hij binnenkort in zijn nieuwe huis gaan, dus dat moest allemaal geregeld worden. Zo ook vandaag was hij in pastoria city. Zijn gezicht lag in een neutrale, emotieloze plooi, zijn schouders hingen af, ogen naar iets in de verte gericht terwijl hij luisterde naar het gekakkel van de dame. Af en toe legde hij zijn ogen op haar, voordat hij weer naar iets begon te staren dat er niet was. Haar gepraat zou hem normaal geïrriteerd hebben. Maar niet vandaag. Hij stond erbij met weinig energie, want dat was ook hoe hij zich voelde. Hij wilde naar huis gaan en terug in bed kruipen. De Meowstic naast hem had het al langer door dat er iets aan de hand was. Maar het probleem was wel grondig vastgenomen. Er was geen woede, geen verdriet, er was niks meer. Was dat niet wat ze wilden? Was dat niet wat er moest gebeuren? De vragen gingen rond in zijn hoofd, die akelig vrij waren sinds hij de medicatie was begonnen. Hij vond het makkelijker om kalmer te worden, maar dat was ook omdat hij gewoon niet meer gejaagd werd. Er waren momenten waarop hij hevig aan het beven was en hij een soort angst voelde, maar daar stopte het ook bij.

Nadat de vrouw klaar was kreeg hij papieren, die hij in zijn schoudertas stopte. Zuchtend kwam hij overeind terwijl hij moeizaam even zich goed plaatste op zijn krukken, zijn been goed van de grond gelicht. Hij mocht er geen steun op uitoefenen, maar had het al een paar keer moeten doen. Het was lastig en als hij zijn werk verder wilde zetten kon hij het moeilijk niet gebruiken. Hij zag er ook niet het probleem in van nu. De pijn was tijdelijk. Zijn been moest maar even harder werken, moest maar even.... HIj schudde zijn hoofd lichtjes. Nee. Het maakte niet uit wat hij dacht. Zijn oogleden gingen even over zijn helderblauwe ogen terwijl hij het kantoor uit liep. Morrígan wandelde naast hem, af en toe een blik werpende op haar trainer. Zijn gedachten bleven stil terwijl hij stug bleef doorgaan. Eenmaal bij de stoep aangekomen nam hij zijn holo caster erbij, bestelde hij zichzelf een taxi en ging hij leunen tegen een boompje. Zijn voet bleef van de grond terwijl zijn linkerhand beide krukken vastnam. Met zijn vrije hand ging hij door social media. Zijn gezicht straalde niks uit. De pillen deden hun werk perfect. Een goede keuze was het zeker geweest.

De taxirit was saai, eentonig, maar dat waren zoveel dingen de dag van vandaag, dus klagen... Nee, je hoorde hem niet. Zijn blik was gewoon gericht op de lucht, zijn ogen zoekende naar patronen in de wolken. Hij opende zijn mond wat, maar legde al snel terug zijn lippen op elkaar. Het was toen de auto stilviel, dat hij langzaam opkeek. Zijn ogen gingen naar de chauffeur, die even boos leek te worden, zijn kalmte leek proberen te bewaren en toen de auto uit ging. Myrddin zou normaal in actie schieten ook uit de auto stappen om te zien wat er aan de hand was en of hij kon helpen. Maar daar had hij geen zin in. Het was niet zijn auto, dus niet zijn probleem.
Zijn ogen terug gefocust op de wolken, duurde het veel langer dan dat hij verwacht had. De deur van de auto ging open. Met tranen in de ogen legde de man uit dat ze panne hadden en hij geen bereik had. Myrddin keek even op naar de ander, voordat hij zuchtte en zijn krukken bij de hand nam. Hij stak een hand op en gebaarde dat de ander afstand moest nemen. Hij zette de krukken neer en duwde zichzelf uit de auto. Zijn voet werd wederom van de grond gehouden terwijl hij even een paar passen zette. Hij haalde even diep adem, zette een pas naar achter en lostte even een kruk zodat hij geld kon bovenhalen en aanreiken aan de man. Deze keek even verbaasd naar hem, vragen kwam uit zijn mond, maar de blonde jongen stak enkel een hand op, knikte en draaide zich om. Hij zou wel een nieuwe taxi bestellen van zodra er weer bereik was.

Het getik van zijn krukken tegen de weg aan was eentonig. HIj focustte zich erop terwijl zijn blik naar de grond was gericht. Hij wist niet waar hij was, maar hij zou wel blijven gaan. Hij zou uiteindelijk wel iemand tegenkomen, of ergens terrecht komen. Als zijn been het tegen dan begaf zou hij gaan zitten en wachten. Het maakte hem toch allemaal niet zo heel veel uit. Het was enkel de poes die bezorgd was, haar stem klaar en duidelijk in zijn hoofd. Maar hij ontweek en negeerde haar woorden tactisch. Hij wilde haar niet horen, kon er het nut niet van inzien. En dat aggiteerde haar. Maar hij zag niet waarom het dat zou doen. Er was toch geen punt in alles wat ze zei, in alles wat ze deed. Hij had het zelf gezien. Realisatie kwam, was er geweest en nu was hij hier. Er was weinig dat hij kon veranderen aan zijn situatie. Hij schudde lichtjes zijn hoofd, bijna onzichtbaar. Hij wilde dit allemaal niet horen. Dit waren woorden die niet langer belangrijk waren, want niks was belangrijk. Het was allemaal zo nutteloos.

Een schreeuw. Eerst keek hij niet op en hij was ook niet van plan iets te doen. Een normaal iemand zou geschrokken opkijken, maar in zijn huidige staat kwam er geen angst, geen paniek, geen zorgen. Er was niks. Een leegte die akelig veilig aanvoelde. Het was pas toen de realisatie kwam dat... Dit zijn werk was, dat hij langzaam tot stilstand kwam. Hij richtte zijn hoofd op, voor het eerst sinds hij uit de wagen was keek hij op. Hij wist niet precies waar het geluid vandaan was gekomen, maar het klonk dichtbij. Hij was een lid van crescent moon. Dus het was zijn job. Hij zuchtte dan ook even en pakte de ball van Aisling en Raeghann erbij. De twee Pokémon verschenen al snel en via de Meowstic gaf hij dan ook door wat er aan de hand was. De schreeuw, hij wilde weten vanwaar het kwam.
En gelukkig voor hem was de persoon in kwestie nog geluiden aan het maken. Rae was dan ook de eerste die even omhoog hoverde zodat ze een beter zicht kon krijgen. Door de ander zijn geluiden en de hoogte die ze had kon ze al snel de juiste richting aanwijzen. Myr keek even op, en knikte rustig naar de kant waar ze heen moesten gaan. De Archen knikte en ging alvast voorop, gevolgd door de Whimsicott die meeging. Morri bleef echter bij hem, haar ogen even bezorgd gericht op de man, die maar afwezig zijn Pokémon aan het nastaren was. Voor enkele tellen bleef hij staan waar hij stond, voordat hij eindelijk in beweging kwam.

Beide dual type Pokémon hadden geen problemen met hoogtes. De ene kon zelf vliegen terwijl de ander haar vleugels kon gebruiken om de landing makkelijker te maken. Toen ze dan ook bij de klif aankwamen keek de fossiel Pokémon even naar beneden. Ze schatte de situatie in en kraaide meteen boos toen ze zag wat er aan de hand was. De vogel sprong naar beneden, een ancient power uitvoerende in haar elegante val. Enkele Inkays werden meteen geraakt en namen afstand. De Archen lande soepel en begon boos buitende naar de Pokémon uit te halen. Crunches en Plucks uitvoerende naar de Pokémon die het dichst bij het slachtoffer waren. De traited Whimsicott was inmiddels ook aangekomen en liet de situatie even tot zich komen voordat ze de persoon in kwestie herkende. Haar normaal erg spontane en blije expressie veranderde in sneltempo van bezorgdheid naar angst... Naar woede. Het paarse wezen opende boos haar bekje en slaakte een kreet waarna een Moonblast werd afgevuurd in het ravijn. TWee Inkays werden meegesleurd door de grass Pokémon, die afzakte, maar wel bleef zweven. De fairy Pokémon maakte boze geluiden, waarna ze even rond haar as draaide en een Sunny Dance uitvoerde. Ietwat verward keken de Pokémon naar haar. Verwarring was van korte duur, want de Pokémon plaatste haar pootjes voor zich, waar al snel een krachtige straal uitschoot. Een Solar Beam. Ze draaide wat rond haar as zodat haar aanval zoveel mogelijk Inkay raakte. Aisling kraaide en ging verder met de Inkay die zowat op de persoon waren. Een paar U-turns zorgde ervoor dat pijnlijke piepgeluiden van de Pokémon afkwamen, waardoor er eindelijk ruimte kwam. De twee Pokémon te zwaar in gevecht om echt te zien hoe het met het slachtoffer was.

Myrddin keek niet eens op toen hij de geluiden hoorde opkomen vanuit de klif, zijn ogen zochtend rustig langs de stenen terwijl hij kalm verder wandelde. Morrígan hield haar focus op de plek onder hun, waar alles zich afspeelde. Maar hij had er geen aandacht voor, had er geen zin in. Maar het was zijn werk. Hij wandelde dan ook al snel het tafereel voorbij, alsof hij zowel het slachtoffer als zijn Pokémon achterliet.
Zijn twee Pokémon vochten verder terwijl sommige Inkay een poging deden het duo te bevechten. En misschien was het een erg eenzijdig gevecht geweest als Raeghann er niet was geweest. Een combinatie van Solar Beam, Moonblast en Hurricane zorgde ervoor dat er veel schade werd aangericht, niet alleen aan de vijand maar ook aan de rotswand. De Archen moest dan ook af en toe wegduiken om een vallende steen te kunnen ontwijken. Het was duidelijk dat de Whimsicott in haar eigen wereldje was en er maar een iets in haar gedachten lag; de Inkay wegkrijgen, koste wat kost.

Myr had het wegeltje gevonden verderop die naar beneden ging en was deze afgelopen. Hij versnelde zijn pas niet, haastte zich niet. Het was niet dat hij echt snel kon gaan. Hij begon zijn terugweg nu op het juiste niveau, richting het gevecht. En hoe dichter hij kwam, hoe meer de grond beefde, hoe meer steentje hij tegen zijn hoofd kreeg. Rae was wild bezig, haar aanvallen duidelijk meer schade aanrichtende dan echt nodig was. Toen hij dan ook eindelijk echt dicht genoeg was om weer zicht te krijgen op het tafereel, scande hij eerst even de omgeving. Hij pakte de ball van Blathnaid erbij en liet de electric type eruit. Angst kwam meteen op het gezicht van de ronde Pokémon, maar een streng commando van hem door Morri zorgde ervoor dat de steel type in beweging kwam. Pin Missile uitvoerende voegde ze zich bij de Arcen en Whimsicott, die de Inkay steeds verder aan het drijven waren.

Even staarde hij naar zijn Pokémon, die formidabel werk aan het verrichten waren. Maar het registreerde niet zo goed in zijn hoofd. Moest hij trots zijn? Blij? Of... Nee. Er kwam helemaal niks binnen. HIj stond daar dan ook voor even voordat er eindelijk verandering in zijn houding kwam. En deze was niet meteen door zichzelf aangelegd, maar door een aanraking. De Meowstic trok aan zijn broekspijp en maakte bezorgde geluidjes. Hij liet hete evn gebeuren, voordat hij eindelijk opkeek en keek naar wat ze wees. Zijn ogen langzaam glijdende naar de gewonde man die op de grond lag. Hij bleef er even naar staren vanop een afstandje. Hoe lang hij gewoon daar bleef staan, starende, wist hij niet. Maar uiteindelijk bewogen zijn armen. Het getik van zijn krukken weerklonk dubbel in het ravijn. Enkele passen, en hij stond langs zijn zijde. Zijn ogen gleden even langs het gewonde lichaam van de ander, voordat hij zijn focus legde op het gezicht van de ander. Geen emotie, geen expressie. Gewoon pure leegte. Hij was hier omdat dat zijn werk was, niks meer.

De ander maakte geluiden, was helemaal in paniek en Myrddin kon geen medeleven opwekken om iets te voelen voor de ander. Pure apathie. Geen emotie, geen pijn. Hij bleef dan ook naar de ander kijken, keek toe hoe hij zichzelf meer pijn deed, hoe hij bewoog. Hoe het bloed zich vermengde met zijn tranen. Niks meer dan een gewond dier. Nee, als een dier in deze staat was zou het het al lang opgegeven hebben. Myr twijfelde een kort moment iets te doen, maar besloot dat er geen nut in zat. Een teken dat de medicatie zijn werk deed. In een ander moment zou hij zich misschien van de klif gegooid hebben om zo snel mogelijk bij Alain te zijn, bezorgd, paniekerig. Hij was een emotioneel iemand, maar hij voelde niks. Het was enkel even akelig, waarbij zijn arm kort beefde. Hij knipperde vluchtig toen hij dit opmerkte en slikte. Hij wilde zitten, zijn armen begonnen pijn te doen. Hij was al zo lang aan het rondlopen op zijn krukken. Maar eerst moest hij dit doen, hij zou er anders het einde niet van horen van de basis, van zijn werk.

Voor het eerst in enkele seconden wendde hij zijn blik van de ander af om zijn holo caster erbij te nemen. Hij liet zijn voet wat rusten tegen de grond maar bracht er geen gewicht op over. Hij begon te tikken met een hand. Zijn gezicht neutraal zoals eerder. 'Blijf zitten en beweeg niet.' Klonk er kordaat van de eentonige robotstem af, voordat Myr even rustig zijn hand over de knoppen liet gaan en het noodnummer intikte. AL snel had hij iemand aan de lijn en gebruikte hij de app die hij had om via text met de ander te communiceren. Hij was kort met zijn antwoorden. Gaf aan niet te weten waar ze waren, maar wel ergens in een klif, dus een helicopter was misschien beter als ze zijn locatie konden pinpointen met zijn holo caster. Er werd ook meegegeven hoe het slachtoffer eraan toe was en hij kreeg instructies om hem inderdaad niet te verplaatsen in geval er iets ernstig was. Verder kreeg hij instructies bij de ander te blijven en tegen hem te praten. Myr knipperde enkele keren, vond het maar een vreemd iets. Wat zou praten helpen tegen de ander? HIj had helemaal niks wat hij kon zeggen tegen hem. Gerust stellen? Waarom? Dit was geen situatie om zoete woorden te gebruiken. En daarbij, hij voelde geen sprankje medeleven.

Toen het gesprek dan ook afgelopen was met de woorden dat ze zo snel mogelijk ter locatie zouden komen, knipperde Myr enkele keren. Hij stak de holo caster in zijn jaszak en stapte weg van de ander, zodat hij op een meter of twee kon zitten op een steen. Zijn Pokémon hadden intussen de Inkay zo goed als terug gedreven, waardoor het eindelijk rustiger werd. De Whimsicott hield echter gespannen haar blik op de wand, zo ook de Archen. Het was enkel Blathnaid, die twijfelachtig keek naar haar trainer en terug naar waar de Pokémon waren verdwenen. Morrígan bleef echter staan naast de gewonde Alain, een bezorgde frons op haar gezicht, het was duidelijk dat ze wilde helpen maar niet goed wist hoe. Moeizaam ging hij zitten, zijn blik ging dan ook even naar Alain. Afstandig en ietwat afwezig bleef hij naar de gewonde man kijken. Er zouden vragen door zijn hoofd moeten gaan, bezorgdheid, angst, paniek. Maar die waren er niet. De remedie had niet enkel woede genomen, maar meer, misschien zelf alles. Zijn hand ging dan ook terug naar zijn holo caster en hij begon te typen. Lang, het duurde lang, want wat hij neerzette was lang, maar statisch. 'Blijf liggen. Ik ben maar een Crescent Moon Lid die mijn werk doet en jij iemand die hulp nodig heeft. Niks meer. Hulp is onderweg. Dan heb ik mijn werk gedaan, kan ik verder met mijn dag. Dan ben jij geholpen en kan jij verder met je dag. Niks meer, niks minder.' kwam er van het ding af, emotieloos en eentonig. Het pastte bij zijn expressie, bij zijn hele lichaamshouding. Waar hij de effort had gedaan vroeger om iets van emotie in zijn communicatie te brengen, was het weg. Hij zag er het nut niet meer van in. Waarom ook de moeite doen als niemand het apprecieerde.

Hij deed niks veel meer buiten knikken en er zo bijzitten. Myrddin staarde luchtig naar de ander, had verder eigenlijk weinig te zeggen, dus besloot de Meowstic dat zij misschien een poging moest wagen om de ander gerust te stellen. Of het veilig was, een goed idee momenteel... Dat was een ander iets. De blonde man liet zijn blik dan ook even naar de holo caster gaan, zijn vingers hoverden over de toetsen heen, maar al snel deed hij het scherm uit en bleef hij stil. Wat kon hij nog meer zeggen? Er was niks dat hij kon of moest zeggen. Zijn ogen gingen even van de man naar zijn Pokémon. Blathnaid kwam eindelijk terug naar hem gelopen. Ze huilde zachtjes en begon meteen aan zijn broekspijp te trekken. HIj keek haar afwezig aan en na enkele tellen gaf hij haar zachtjes een duw zodat er afstand tussen hen in was. Niet nu. Hij wilde niet nog iets dat zou gaan huilen. Zijn aandacht ging daarom ook terug naar de ander.

Morrígan was druk bezig in een poging de lichtharige man gerust te stellen. Ze begon dan ook door eerst wat woorden in zijn hoofd binnen te brengen. 'Alles komt goed, we zijn hier om te helpen.' was hetgeen dat er bij de ander binnen werd gebracht. Myr had helemaal geen besef wat de ander deed, zoals altijd. Het was nog steeds een wezen met een eigen gedachtegang. 'Hulp is onderweg. Het komt allemaal goed.' voegde ze er nog aan toe. Maar haar woorden hadden niet de kracht die de lichten van de Inkay hadden. Ze konden niet doen wat die Pokémon konden doen. De poes benaderde de ander dan ook voorzichtig en keek met grote ogen naar de ander. Bezorgd, gepijnigd. DIt was niet wat ze wilde zien. Ze wilde dit soort pijn niet zien. De reactie van haar trainer een indicatie van haar vermoeden... En dat besef bracht een verdrietige expressie op haar gezicht. Compleet kapot, alles.