Tales of

Sinnoh

Toen hij begon te roepen, zette de poes een paar geschrokken pasjes naar achter. Met grote ogen keek ze naar de man die helemaal wild ging. Ze snapte niet waarom haar woorden dit aan hadden gezet. Ze keek dan ook bang rond, piepend, zoekende naar iets. De blonde man keek op van de geluiden, zijn focus ging even naar de man, die helemaal wild ging, voordat hij terug keek naar de shiny Pokémon. Hij pakte zijn krukken en duwde zichzelf overeind, waarna hij naar haar toe hobbelde. Hij ging door zijn been met een pijnlijk gezicht en aaide haar even, waardoor ze meteen wat leek te kalmeren. De Meowstic drukte zich meteen tegen haar trainer aan en Myr bleef haar strak aankijken terwijl hij haar aaide. Blathnaid was bang achter de rotsen gaan schuilen van het geschreeuw van de man. Hij hoorde hoe de ander door bleef gaan. Ieder normaal persoon zou bezorgd zijn, zou iets doen om het te laten stoppen. Maar hij wist niet hoe... En waarom. Het enigste dat duidelijk door zijn hoofd ging was dat de ander rustig moest blijven liggen... En dat deed hij niet.

Na een tijdje de Pokémon hebben geaaid drukte hij zichzelf moeizaam overeind. KOrt moest hij steunen op zijn voet, waardoor hij meteen verstijfed van de pijn en moeizaam wiebelde op zijn krukken. Hij kneep zijn ogen toe en haalde diep adem. Pijn, dat ging wel nog steeds door hem heen. Het bracht nog steeds een onaangenaam gevoel in de maag. Ondanks de pijnstillers was er weinig dat hij eraan kon doen. Hij haalde dan ook diep adem en draaide zich beverig tot de man. Hij moest even wat dichter gaan voordat hij uiteindelijk door zijn been kon gaan en moeizaam kon gaan zitten. De gewonde man was helemaal weg en Myr staarde naar hem, afwezig. Het leek allemaal zo ver, dat hij niet wist of het veel kon uithalen. Het enige dat hij wist was dat de ander niet mocht bewegen... En toch deed hij het. Hij fronste wat, maar de normale vlakke expressie bleef verder wel. De frons verdween echter al snel toen hij een hand omhoog bracht en probeerde de hand vast te grijpen van de ander. Hij was zichzelf pijn aan het doen door te trekken aan zijn haar. Straks was er meer schade. Straks moest hij meer doen. Hij moest zorgen dat dat niet het geval was. Hij zette dan ook wel kracht achter wat hij deed. Niet dat het pijnlijk was, maar eerder dwingend dat zijn handeling was. In een poging de hand van de ander zijn haren te krijgen.

Het geluid van de helikopter deed hem echter opkijken en kort stak hij zijn andere hand op en zwaaide hij even kort. Het leek erop dat ze eerst een weg naar beneden moesten vinden. Dat kon even duren. Hij wist ook niet wat voor materiaal ze mee zouden doen of ze iets anders zouden doen. In ieder geval wist hij nu wel dat hij zo weer weg kon. HIj wilde naar zijn bed.

De ander trok zijn hand terug en schreeuwde dat hij van hem moest blijven. Myrddin bleef de ander aankijken, hoe hij er zat, helemaal in paniek. Hij wilde hem niet troosten, waarom zou hij ook. Ze waren geen vrienden, hooguit kenissen. En zelf dat was meer de negatieve kant aan het opleunen. De woorden die de ander tegen hem sprak die dag, hij kon nog goed horen wat hij tegen hem zei. Het berichtje die de ander hem toe had gestuurd. Zo makkelijk was het voor hem geweest om hem buiten te duwen. Zijn neutrale expressie bleef op de ander liggen waarna hij zonder nog iets verder te doen moeizaam overeind kwam. Hij trok even een pijnlijk gezicht toen hij moest steunen op zijn slechte been, maar gelukkig ondersteunde Morri hem al snel met haar krachten, waardoor hij niet in elkaar zakte. Hij zoog even wat lucht naar binnen, maar buiten de pijnlijke expressie veranderde er niet veel aan zijn houding. Hij hervond zijn kracht, zijn balans en begon kalm richting de mannen te hinken doormiddel van de krukken.

Hij haalde zijn holo caster uit toen ze op de grond stonden, de helikopter nog boven hun zoemende. Het leek erop dat het niet kon landen hier, dus dan werd het Alain daar naar boven heisen. Myrddin legde de situatie uit met het apparaat, waarna de mensen knikten en naar de gewonde man gingen. De ranger was van plan om ervandoor te gaan en haalde zijn hand op om zijn Pokémon een voor een terug te laten keren. Ook Morrígan werd terug gekeerd in haar ball, iets dat vrij zeldzaam was. In zijn ooghoek zag hij hoe de mensen bezig waren met Alain. Hij haalde diep adem en spande zijn spieren aan waarna hij wat begon te bewegen, maar een stem hield hem tegen. Hij keek op en hoorde wat de man zei. Hij moest meekomen...? Even kneep hij zijn ogen toe en zuchtte hij. Nee... Hij zou wel zijn kansen nemen hier in het bos. Even keek hij op, maar slikte pijnlijk. Zijn armen deden zo'n pijn. Hij had echt rust nodig.