Tales of

Sinnoh

Een begraafplaats had altijd zo’n vreemde aura om zich heen. Niet dat Ama daadwerkelijk aura’s kon zien of zo, maar ze vond de beschrijving wel toepasselijk. Samen met haar horde aan pokémon liep ze door de Lost Tower. Zoals gewoonlijk hield ze Dolly in haar armen, terwijl Veil, Grim, en Sandy haar te voet of zwevend volgde. Ze waren bijna bij de hoogste verdieping van de toren, waar een pokémon van een oude vriend van haar begraven lag. Ama had besloten om er vandaag weer eens een bezoekje te brengen aan dit graf, zelfs al was haar vriend er nu niet bij. Toen ze met haar team bij het graf aankwam, rende Veil plots heel enthousiast vooruit en raakte ze met haar snuitje de grafsteen aan. Ama had niet verwacht dat de albino eevee zich zo op haar gemak zou voelen tussen al deze graven. Pas toen Veil langzaamaan nog witter begon te worden dan dat ze al was, besefte Ama wat er aan de hand was. Ze herinnerde zich iets over een recente ontdekking binnen de evoluties van eevee, specifiek een Ghost-type evolutie. Met open mond keek Ama toe hoe de eevee, die ze nog niet eens zo heel lang in haar team had, evolueerde in een phanteon. Nadat Veils evolutie compleet was, kwam ze terug naar Ama en haar team. Dolly was wat geschrokken van dit, maar de rest van Ama’s team leek erg nieuwsgierig te zijn naar hun nieuwe teamgenoot. Sandy kwam naar voren en keek met grote ogen naar Veil. Ama vond het wel grappig hoe verbaast de sandygast keek op dit moment, maar het was zeer zeker begrijpelijk. Voorzichtig zette Ama Dolly op de grond neer, en stak ze haar hand uit naar de albino phanteon, die vervolgens haar kopje tegen de hand aan drukte. Een glimlach verscheen op de lippen van de donkere vrouw. “Goed gedaan.”