Tales of

Sinnoh

De woorden hadden Alain zijn mond zo snel verlaten dat hij ook enkele tellen verbaasd naar de andere keek. Hij probeerde zich er nog uit te reden, maar het hielp niet. Die foto. De foto kon hij zich nog herinneren, degene die ze naar een tuinkabouter gestuurd hadden om een reden. Het was- hij kon zich verbazingwekkend weinig herinneren van die foto. Duidelijk geen blijvende indruk nagelaten. “Goed dat ik het weet,” zei hij onschuldig. “Volgende keer dat ik hem zie, zal ik zeggen dat je hem saai vindt.” Alain had wel een punt. Terwijl hij door de foto’s aan het gaan was, kwamen er wel meerdere soortgelijke foto’s naar boven. Zijn tanden had hij op elkaar geklemd om een glimlach tegen te houden.

Bij nader inzicht moest hij misschien een fitness abonnement overwegen. Hoe graag hij ook wilde ontkennen dat wat Alain net zei niet waar was, het zou geen verschil maken want hij had geen argumenten om het te ontkrachtigen.  “Dat denk jij.” Nee, hij zou alsnog niet bekennen dat de andere gelijk had. Hij wilde nog iets van zijn imago in stand houden. “Zelfs met mijn arm zo, lukt het me vast wel.” Hij moest vertrouwen hebben in zijn eigen kracht.

Bedenkelijk keek hij naar het beeld terwijl hij wat chips in zijn mond duwde. Het begon al veel beter dan de vorige, met een betere beat. “Hier kan ik mee leven,” zei hij om maar niet te moeten zeggen dat hij het echt nog een goed liedje vond. Dat Alain echter een CD had baarde hem zorgen. “Waar?” Zodat hij die snel kon vinden en verstoppen daar waar niemand het ooit nog zou terug vinden.

note -

Een iets wat tevreden uitdrukking wist zijn weg te vinden naar zijn gezicht. “Zeker wel.” Er was niets dat hem tegen zou houden als hij het echt wilde zeggen. De reactie van Alain op de foto kon hij zichzelf niet meer voor de geest halen, en misschien was dat ook maar goed. Hij kreeg niet de kans om er lang over na te denken, want Alain ging verder. “Iemand heeft ervaring.” Zelf had hij dating apps altijd ontweken. Er was iets dat hem altijd weerhield om het te proberen, maar zo liep zien liep hij niets mis. Hij wilde niet iedere dag berichten aankrijgen van Alaric-types.

Casimir wilde geloven dat hij toch een kans maakte om te winnen als het erop aankwam, het nadeel was dat hij zich bewust was van zijn eigen gebrek aan kracht. “Ik pas.” Nee het was een slecht idee. Casimir zou zich enkel voor schut zetten. Alsof hij dat niet al honderd keer gedaan had sinds hij hier was. Zijn kiezen waren weer op elkaar geklemd terwijl hij iets te alert naar de tv keek zonder effectief op te letten. “Je hebt geen idee waar je het over hebt,” zei Casimir, maar hij klonk niet echt alsof hij het zelf geloofde. Daarbij voelde hij langzaam weer een kleur over zijn gezicht trekken. Hoe had hij het hier al zo lang volgehouden.

Zowel de sfeer van de scene, als het tempo van het liedje spraken hem aan. Luisteren naar de lyrics deed hij niet en dat is waar hij onbewust een fout aan het maken was. Het was misschien maar goed dat hij het niet besefte. “Ik vind hem wel,” als hij de andere niet buiten kon gooien, moest de CD hetzelfde not maar ondergaan. Casimir spendeerde toch teveel tijd binnen en hij voelde niet de drang om naar buiten te gaan. “Wat gebeurt er nu eigenlijk?” Het liedje was leuk maar het begon chaotisch te worden en hij was weeral niet mee. Misschien moest hij toch meer aandacht besteden aan de film, dan aan Alain.  

note -

Casimir kon zich niet inbeelden hoe een dating app mee kon vallen. Zat het daar niet vol met hopeloze gevallen? Eén of twee keer had hij er eens naar gekeken, maar kwam nooit zo ver tot het aanmaken van een account. Het was niet alsof hij ooit op ook maar één van de berichten zou antwoorden. Niet dat hij er één zou krijgen want hij zou nog geen foto uploaden. Een groot succes zou het niet worden. “Ben je toch niet zo hopeloos als ik dacht.” Niet dat het veel scheelde, maar het was beter als niks.

Vanuit de hoeken van zijn ogen keek hij naar Alain. Een CD kon hij nog stiller zetten, maar als de andere begon te zingen. Het was vast beter om geen vijand te maken van Alain. Tenzij hij elke dag Mamma Mia liedjes wilde horen. “Jij en je gitaar,” zuchtte hij in de plaats daarvan. Het eerste moment dat het terug mogelijk was, zou hij zijn viool weer boven halen, maar hij vreesde dat het nog een tijd zou duren.

Hij gaf Alain de schuld van zijn gebrek aan concentratie. De jongen zorgde er steeds voor dat hij meer op hem gefocust was, dan op het plot. Niet dat het een moeilijk plot was om te begrijpen. “Dat is dom.” Zijn hand verdween weer in de zak chips. Hoe dacht ze zelfs erachter te komen wie haar vader was op deze manier? Het was niet alsof het antwoord uit de lucht zou vallen als ze hen eenmaal zag. 

note -

Wat hij ermee bedoelde was- hij wilde ermee zeggen dat- “Eh,” zijn mond hing een beetje open in een poging er een uitleg aan te hangen, maar die was er niet voor een simpele reden. “Het- het was een grap.” Traag haalde hij zijn schouders op. Een grap had meestal geen diepere betekenis , of in dit geval toch niet. Het was onschuldig geweest, maar niet altijd goed te begrijpen als het uit zijn mond kwam.

Zachtjes humde Casimir toen Alain vroeg wat er mis was en vervolgens liet vallen dat hij ook een ukelele had. “Verbaasd me niets.” Hij zou vermoedelijk nog sneller een gitaar vasthouden dan zo’n klein dingetje. “Je had gisterenavond wat gespeelt,” mompelde hij zacht en een frons op zijn gezicht terwijl de herinnering terug in hem naar boven kwam. Het was tegen het einde van de avond geweest en hij was zo moe geweest, dat hij er niet veel van mee had gekregen. Hij probeerde het terug voor de geest te halen, maar zonder succes. “Speel je al lang?” vroeg hij uiteindelijk. Hier ging hij weer, de film werd terug achtergrondgeluid terwijl Voulez-vous begon te spelen.

Casimir zakte weer wat dieper in de zetel en trok het laken weer verder over zich heen zodat hij wat comfortabeler zat. Iets wat niet gezegd kon worden van het meisje op de tv. Niemand keek naar haar. De mensen die vermoedelijk haar vrienden waren niet, noch haar maybe-vaders en haar verloofde ook niet. De enige die ongerust leek te zijn was haar moeder. Je zou toch verwachten dat je verloofde een paniekreactie op zou merken. “Wat een sukkel,” zuchtte hij instemmend. Ze was natuurlijk zelf niet de slimste, maar dat maakte niet uit op dat moment. “Dat heb je met fitness types,” ging hij verder, zijn stem iets dramatischer dan normaal in de hoop dat deze keer zijn grap wel overkwam. Casimir richtte zijn grijze ogen op Alain om zeker te zijn.

note -

Grappen maken was duidelijk niet zijn sterkste kant, aangezien het helemaal over de andere heen was gegaan. “Als je zo verder doet, misschien wel,” antwoordde hij kalm terug. Nee, hij was er zeker van dat Alain nog maar de deur uit moest stappen en al iemand tegen kon komen.

Lang had de andere niet gespeeld, maar hij kon zich herinneren dat hij een opmerking gemaakt had erover. Hoe het was kon hij niet herinneren. Hij haalde dan ook enkel zijn schouders op. Zo slecht was het vast niet geweest als hij zich er niet slecht van kon herinneren. Het klonk alsof ze in de muziekwereld zowat dezelfde ervaringen hadden. Enkel had Casimir zich uiteindelijk echt in de muziekwereld gesmeten omdat er niets anders over was gebleven. “Zelf gekozen voor de gitaar?” vroeg hij, helemaal niet verwijtend bedoeld.

Casimir kon het meisje op de tv het niet kwalijk nemen. Als hij ineens omsingeld werd door zo veel mensen, zou hij er ook niet goed op reageren. Grote groepen waren sowieso al niks voor hem. Ook al was de situatie in de film net wat anders.

Interessant.

Wat verbaasd keek hij opzij naar Alain. “Wat?” Enkele dagen geleden zou hij de vraag ingeslikt hebben en het het gelaten hebben voor wat het was. Het was gewoon dat het makkelijker was om te praten, iets waar hij zelf niet veel van begreep.

note -

Meestal waren het de ouders die ervoor kozen om hun kinderen op muziekschool te sturen. "Een echte gitaar klinkt ook net wat beter als zo´n spelletje." Misschien dat zijn ouders gewoon gek werden van heel de dag te luisteren naar dat spelletje,  dat ze liever een echte gitaar hadden. Hij kon het ze niet kwalijk nemen. "En de ukelele?" Iets zei hem dat Alain daarvoor geen lessen genomen had.

"Mijn b-," begon Casimir enkel op direct af te haken. Dit was een onderwerp dat hij normaal altijd ontweek en waar hij met niemane over sprak. Zelfs na al die jaren bleef het erg moeilijk om eender welk onderwerp over hem aan te halen. Zijn grijze ogen richte hij even op zijn handen. "Mijn broer speelde piano, waardoor ik het ook wilde doen." Casimir schraapte zijn keel tegen het ongemakkelijke gevoel dat in hem naar boven kwam. Wat dom. Het was jaren geleden en alsnog kon hij er niet gewoon over praten.

Casimir knipperde enkele keren bij de onverwachte vraag. Nee, volledig onverwacht was het niet, hij had dit moeten zien aankomen. "Mijn type," herhaalde hij bedenkelijk alsof dat het een erg moeilijke vraag was. Hij had er nooit echt bij stil gestaan. "Alles behalve fitness type?" begon hij om niet te lang stil te blijven. Hij dacht terug aan die paar keer dat hij een crush had gehad, of vooral die ene keer. "Het moet vooral klikken." Wat een dom cliché antwoord, maar langs de andere kant was het niet evident voor hem.

note -

Casimir had een beetje medelijden met de ouders van Alain die een hele dag daarnaar hadden moeten luisteren. Zelfs al had hij ooit gitaar willen leren spelen, was het iets dat zijn ouders nooit goedgekeurd zouden hebben. Een ukelele daarin tegen… als hij eerlijk was wist hij niet eens hoe dat het klonk. In zijn hoofd was het net zoals een gitaar enkel in een veel kleinere vorm. “Lijkt het niet op een gitaar?” vroeg hij.

Het was al enige tijd geleden dat hij nog eens een instrument in zijn handen had gehad. Hij had de laatste tijd sowieso iets minder tijd gehad, maar hij had het terug willen oppakken. Helaas zorgde zijn arm er nu voor dat het niet mogelijk was, zelfs als hij thuis zat. Met één opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Alain toen hij interesse toonde. “Ja, natuurlijk,” zei hij verbaasd en knikte enkele keren.

Casimir bracht even een hand door zijn ogen. Natuurlijk had de andere niet veel gehad aan zijn cliché antwoord. Zijn vingers liet hij even rusten tegen zijn ogen. “Kort licht haar, even groot of groter en- ja-,” snel haalde hij zijn schouders onverschillig op terwijl hij zijn hand liet zakken en terug op zijn schoot legde. Casimir kon zich niet herinneren dat hij zich ooit al zo ongemakkelijk had gevoeld als nu. Elk woord was een struggle om uit te spreken. “Bruine ogen ofzo,” het was niet meer dan een gemompel ondertussen. Het was tijd om door de grond te zakken van schaamte. “Zo iets.” Hij had geen idee. Van dwergen zou hij het ook niet warm krijgen, blame Myr.

note -

Geïnteresseerd - ondanks dat het over een ukelele ging - luisterde hij naar de uitleg. Casimir heeft nog nooit van zijn leven een gitaar vast gehad, maar hij kon zich inbeelden hoe dat het zou werken. Hoe moeilijk kon het zijn? “Misschien dat ik het ooit wil proberen.” Het zei hem niks, maar waarom ook niet? Misschien dat het allemaal nog beter mee zou vallen dan hij verwachtte. “De gitaar, geen ukelele.” Dat ging hem iets te ver.

De lach van de andere zorgde ervoor dat Casimir hem sprakeloos aan keek. Wat had hij nu weer- oh, ja. Ondanks dat hij zijn best deed wat socialer te zijn, deed hij het steeds op het verkeerde moment, over de verkeerde zaken. Het was misschien beter gewoon helemaal niets meer te zeggen.

Ongemakkelijk sloeg hij zijn armen over elkaar en richten hij weer alle aandacht op de tv. “Ik probeer de film te volgen.” Een zwak excuus en hij wist het. Iedere keer dat hij weer naar de film keek, had hij geen idee wat er aan de hand was. Om zijn punt echter duidelijk te maken, draaide hij de zak chips volledig naar zichzelf toe en pakte er nog enkel. “Dit is een goed liedje.” Casimir had nog geen idee welk liedje zou spelen, maar hij zette de tv alvast luider want dit voelde aan als een zang moment. S.O.S. Waarom moest hij dat nu weer doen bij blijkbaar het triestigste liedje van heel de film. Oh nee, toch niet super triest. Dat terzijde was dit wel erg passend. Dit was een SOS situatie. Hij probeerde op de maat van de muziek zijn voet te bewegen, maar doordat het niet het ideale liedje was en hij de tekst niet kenden, was dat erg moeilijk.

note -

Alain zou hem leren spelen op de gitaar en in ruil daarvoor zou hij hetzelfde voor hem doen met de piano. Het was misschien nog niet zo’n slecht idee. Gewoon al het idee om na al dit weer iets te kunnen doen dat hij leuk vond en- om het eens te kunnen delen met iemand die- die wel oké was vond hij fijn. “Dat zou leuk zijn,” gaf hij eerlijk toe, met een knikje ter bevestiging dat hij hem dan zou leren piano spelen.

Niet reageren. Hem gewoon laten uit lachen, dan was het sneller over. Het werkte niet. Al wat Casimir kon doen was de tv strak in het oog houden en negeren wat er naast hem aan het gebeuren was. Hoe hield hij het hier al bijna een week vol?

Casimir voelde de schouder van de andere weer tegen zijn eigen, maar deze keer ging de druk niet weg. Hij draaide zijn hoofd een zodat hij Alain aan kon kijken. In het begin had hij al die kleine aanrakingen vreemd gevonden, maar ondertussen vond hij het allemaal zo erg niet meer. Hij had Alain echter nog niet zo weten lachen. Het ging enkel bergafwaarts met hem. De andere zag eruit alsof hij ieder moment kon stikken in zijn eigen lach. De zin die hij niet af maakte, bracht een bezorgde blik op zijn gezicht. Wat ging er toch om in dat hoofd van hem. Wijselijk hield hij echter zijn mond, geleerd van de vorige momenten.

“Ik weet perfect wat er is gebeurd,” zei hij voorzichtig, terwijl hij hem nog steeds vanuit zijn ooghoeken aan keek. Hij vertrouwde hem niet. Uiteraard wist hij enkel wat Alain hem had verteld, maar het was voldoende. Het plot was alles behalve moeilijk.

note -

Casimir zou liever een hele dag praten over muziek en instrumenten, maar helaas kwam overal een einde aan. Eenmaal Alain begon te lachen, was er geen stoppen aan. Wat er ook in zijn hoofd om ging, werd steeds erger. Het maakte de situatie enkel ongemakkelijker aangezien hij daar maar wat bij zat terwijl Alain de tijd van zijn leven had, lachend om een binnenpretje. Casimir had zijn schouders wat opgetrokken om zichzelf kleiner te maken. Hij vertrouwde de gedachten van Alain voor geen meter.

Voor even leek het beter te gaan, de lach doofde een beetje uit, maar het duurde niet lang voor het terug kwam. “Ik? Jij?” vroeg hij terwijl hij niet begrijpend zijn hoofd schudde. Daar ging Alain met een nieuwe lachbui. Casimir zat er verloren bij, zijn grijze ogen gingen van de jongen naast hem, naar de tv. Hoe hard hij zijn best ook deed om zijn aandacht op de tv te houden, was het bijzonder moeilijk.

Wat er op tv gebeurde was niet veel beter. Het was vooral door Alain dat hij even echt op aan het letten was en zijn gezicht vertrok. “Hopeloos,” mompelde hij zacht. En dan durfde mensen iets over hem te zeggen. Zijn grijze ogen bleven wel even op de tv hangen, al was het omdat alles wat er gebeurde vreemd was.

note -