If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Oh wat was hij pissig geweest toen Casimir hem afgewimpeld had toen hij langs wou komen. Om vervolgens net geen week later hem te vragen om op Alain te passen. Alaric had ja gezegd, maar meer omdat hij de jongen zonder wenkbrauwen heel graag wou spreken. Alaric had zijn rugzak op zijn rug hangen. Had hem vol gegooid met van alles en nog wat toen hij langs de winkel gegaan was. Hij wist niet zo goed wat Alain nodig had, dus hij had snacks, wat groente en pasta meegenomen. In elk geval basic shit om iets mee in elkaar te kunnen zetten.
Hij had tien minuten gezegd, en het duurde ook echt maar tien minuten. Hij had al snel het huis van Alain in het vizier en liep er op af. Voor het gemak had hij geen Pokemon uit hun balls gehaald, vooral omdat hij niet zou weten hoe het gesprek dat hij voor Casimir gepland had zou gaan. Ash kon heen sterk reageren op heftige emoties en was meer ingespeeld op zijn trainer als wie dan ook in zijn team. Alaric bleef staan voor de dichte deur van Alain's huis en drukte op de bel. Hij verwachtte elk moment Cas aan de deur te zien staan.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir was niet zeker of het een goed idee was om Alaric te vragen om af te komen, maar er was geen andere optie. Vi ging mee met hem om Alain zijn pokémon terug te halen en verder kende hij niemand. Er was slechts één iemand die hij kon contacteren, maar het was geen goed idee om vreemde binnen te laten en daarbij was die persoon kut. Het was nog een beter idee om Alain alleen te laten. Met tegen zin had hij gestuurd naar Alaric en lang moest hij niet wachten op een antwoord terug.
Hij had Alain uiteraard ingelicht over alles wat ze die dag zouden doen en wie er zou komen zodat hij niet voor verrassingen zou komen te staan. Zijn Ninetales weigerde om in haar bal te blijven, en lag in de plaats daar van in de buurt van Alain. Lang duurde het niet voor dat de deurbel ging en hij recht stond. Met een tas koffie in zijn handen, liep hij naar de voordeur om deze te openen. Hij wist nog hoe raar het was geweest de eerste keer dat hij de deur hier opende, dat gevoel had hij al lang niet meer. “Alaric,” begroette hij de andere man kalm. “Bedankt, dat je nog kon komen,” zei Casimir terwijl hij een stap opzij zetten zodat de andere binnen kon komen.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
De deur ging open en daar stond hij dan. Alaric liet zijn blik rustig over Casmir heen gaan. "Casimir," zei hij enkel neutraal voordat hij langs hem heen stapte door de gemaakte ruimte. Cas maakte een opmerking over hoe fijn het was dat hij nog kon komen. "Geen probleem. Doe het graag." In de gang bleef hij echter staan. Dit hoefde hij niet te doen waar Alain bij was, dat zou hem niks opleveren verder. Het was ook niet zijn verhaal, maar die van Cas. Zijn blauwe ogen scande kort de gang en hij wachtte even tot Cas de deur dicht gedaan had. "Voordat we verder gaan," Toen draaide hij zich om en ontmoette zijn blauwe ogen de donkergrijze van Casimir. "Vertel me nou is even over dat incidentje wat je gehad hebt bij de ingang van het ziekenhuis." Alaric vouwde zijn armen over elkaar terwijl hij wachtte op de uitleg van Cas. Hij was heel benieuwd wat zijn kant van het verhaal was. Waarom hij Myrddin onderuit geschuifeld had en een stomp in zijn maag verkocht had terwijl hij er niks mee te maken gehad had.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het was moeilijk om te vergeten wat er de laatste dagen allemaal was gebeurd. Alles zat nog vers in zijn geheugen, en zo ook was hij niet vergeten wat Alaric had gestuurd. Eén van de redenen dat hij hem niet had willen laten komen, was omdat ze blijkbaar iets hadden om over te praten. Wat het ook was, Casimir had liever dat ze er niet over zouden praten, maar wat hij wilde stond buiten de questie.
Nadat hij de deur dicht had gedaan, draaide hij zich om, enkel om te zien hoe hij was blijven staan. Een diepe frons vormde zich op zijn voorhoofd. Er was maar één incidentje waar hij het over kon hebben, maar het was niet logisch. Hoe wist hij ervan en waarom sprak Alaric hem erover aan. “En waarom zou ik daar iets over zeggen tegen jou?” De man had er immers niets mee te maken, hij hoorde er niet eens van af te weten. Uiteraard was hij het nog niet vergeten en de afgelopen dagen had hij er regelmatig over nagedacht. Hij wilde een oplossing vinden om dat goed te maken, want hij was in de fout gegaan, maar hij wist niet hoe. Daarbij had hij belangrijkere problemen om over na te denken, dan over de gevoelens van de persoon die hem bijna naar het hiernamaals gestuurd had.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Zijn ogen zochten enige emotie in het gezicht van Cas terwijl hij zich afvroeg waarom hij ook maar iets daarover tegen hem kwijt moest. Alaric haalde zijn schouders op. "Omdat hij een vriend van mij is." zei hij simpelweg. Dat was waarschijnlijk nieuwe informatie voor Cas, aangezien hij er zo verbaasd over deed. Alaric had ergens verwacht dat hij en Alain wisten dat hij Myrddin kende, maar die connectie was dus duidelijk niet gemaakt. Nu hij het zo na dacht, zou hij ook niet weten hoe de twee het ooit zouden kunnen weten. "Een vriend die waarschijnlijk zijn gips opnieuw open moet laten breken om zijn been te corrigeren, omdat iemand hem onderuit geschopt heeft." het kostte hem echt alle moeite van de wereld om niet boos te worden hier over, maar hij wist dat het niet zijn plek was om hier boos over te doen. "Dan hebben we het nog niet eens over de stomp waar hij me over verteld heeft." Zijn ogen zochten opnieuw over het gezicht van Casimir heen. Zou hij spijt hebben? Of had hij het alleen maar leuk gevonden? Hij kende de jongen nog niet zo goed, dus hij kon moeilijk inschatten wat er door zijn hoofd had kunnen gaan. "Ik snap dat jullie elkaar niet mogen, prima. Maar ergens moet die cirkel van geweld doorbroken worden." in andere woorden, wees een vent en hou je de volgende keer in.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Hij wilde hier niet over praten. Zo simpel was het. Als hij er iets over zei tegen iemand, was het tegen Myrddin zelf en dan was het één bericht en dan niets meer. Een conversatie erover hebben was nutteloos want het zou niets veranderen. De tijd kon jammer genoeg niet worden teruggedraaid. Een vriend. Hij moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen. Natuurlijk.
Casimir trok een wenkbrauw op terwijl Alaric verder ging en uitlegde wat zijn actie veroorzaakt had. Net zoals met de klap die hij weken geleden tegen zijn nek gegeven had, had hij er spijt van, maar hij kon geen medelijden voelen met de andere. Waarom zou hij ook? Hij vroeg zich kort af of Alaric probeerde om dat gevoel op te wekken. “Dan had hij even goed daar kunnen blijven,” zei hij koeltjes.
De man die voor hem stond was een onbekende. Ze hadden elkaar twee keer gezien en één keer was er alcohol betrokken geweest. Het had zeker geholpen die dag. Casimir ademde even diep in door zijn neus terwijl hij verder luisterde. Duidelijk wilde de andere een verklaring voor zijn acties, maar dat betekende dat hij open moest zijn over zijn gevoelens, en daar lag het probleem. “Ik moet mij niet verantwoorden tegenover jou.” Zijn blik gleed even langs Alaric de kamer achter hem in waar Alain nog steeds was. Hij hoopte dat de andere niets meekreeg van dit gesprek.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Zoals hij gedacht geen, geen enkel greintje medeleven van de andere gozer. Prima. Hij gaf aan dat hij zich niet hoefde te verantwoorden tegenover hem. En daar had Casimir gelijk in, en dat wist Alaric ook. Er verscheen iets wat op een klein glimlachje leek op zijn gezicht. "Ik verwacht ook geen verantwoording van je. Je hoeft niet door je knietjes te gaan en tegen mij sorry te zeggen." legde hij uit. Hij was ook nooit van plan geweest om Cas op zo'n manier op zijn zieltje te stampen. Daar was hij niet voor. Hij was hier enkel voor een boodschap. Een duidelijke. "Ik wil dat het stopt."
En dat was het laatste wat hij er over kwijt wilde, want hij had een baby waar hij op moest passen. "Je moest ergens zijn, toch?" was het laatste wat hij nog zei. Hij had ook geen zin meer in een eeuwige discussie met een gozer die duidelijk niet klaar was om verantwoording te nemen voor de gevolgen van zijn eigen acties. Alaric wist voor nu genoeg over het hele incident. Hij schakelde in zijn hoofd en liep de woonkamer in, waar op een bed helemaal achterin hij Al kon zien liggen. Hij zette de rugzak met eten aan het voeteneind. Was hij wakker? Of lag hij nou te slapen? Hij zag er in elk geval slecht uit. Hoofd in het verband, gips om zijn arm. Schrammen en krassen overal. Damn.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Er was een reden geweest. Een in zijn ogen geldige reden, ondanks dat hij helemaal de verkeerde conclusies getrokken had, maar vanuit zijn perspectief op dat moment was het geldig geweest. De jongen had immers vaak genoeg getoond wat voor een agressie hij in zich had. De woorden van de andere zorgde ervoor dat hij hem met grote ogen aan keek, waarna hij ook nog eens het lef had zich te moeien. Het was wel duidelijk wat Myrddin had zitten doen…hoeveel leugens zouden er uit zijn mond zijn gekomen.
Direct volgde hij de andere de kamer binnen en tilde de rugzak zo weer van de grond om die tegen Alaric aan te duwen. “Buiten,” zei hij tussen samen geklemde tanden door terwijl hij de grotere man recht aankeek in zijn blauwe ogen. Zijn ogen schoten van links naar rechts, niet weten op welk oog hij moest focussen. Hij vond wel iemand anders. Misschien zijn zusje, die kon vast ook komen helpen. Ze wist nog van niks, maar dat maakte niet uit. Had hij ook geen Angie zien staan in de holocaster? Zij wilde waarschijnlijk ook helpen. Er waren andere oplossingen. Maar dit- dit was een fout. “Je hulp is ongewenst.” Myrddin was niet te vertrouwen en als hij vrienden was met Alaric, wie zei dat hij te vertrouwen was? Hij kende hem amper en hij had beter moeten weten dan iemand uit te vragen die hij amper kende.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain was altijd een vaste slaper geweest, waardoor hij veel slaap kreeg en aan veel slaap gewend was. Hij had moeite met ontwaken uit een diepe slaap en spendeerde graag veel tijd in een warm, comfortabel bed. Dat was tot de stemmen luider werden als hij zijn ogen sloot. Meer dan eens per nacht werd hij wakker met de neiging om al zijn haren uit zijn hoofd te trekken en zijn huid open te krabben. Het moest weg, het moest stoppen, hij kon dit niet meer. De vermoeidheid van deze nachten deed hem meer tijd in bed spenderen.
De paniek was minder dan in het ziekenhuis. Buiten de nachtmerries, wist hij zich kalm te houden door het bijzijn van de ander. Er was hier niemand die het erger maakte, geen zusters en dokters die hem maar bleven vertellen wat hij moest doen. Zit daar, blijf hier, bel die, ga daarheen, houd daar rekening mee, doe dit niet… Het bleef maar gaan en gaan tot alles wat hij kon horen de stem van de Malamar was. Spring.
De jongen hapte naar adem, duwde zichzelf overeind in het bed en liet een kreet horen toen zijn ribben protesteerden. Met zijn goede hand hield hij zichzelf in een zittende houding, waarbij hij probeerde zichzelf niet te focussen op het misselijke gevoel wat door zijn lichaam trok. Er waren pijnstillers, maar het verdovende gevoel maakte alles erger. Hij—
Tweekleurige ogen schoten vooruit en zodra hij door had dat er nog iemand was, duwde hij zichzelf naar achteren, zijn rug tegen de muur en zijn ogen wijd open. Hij begon zijn hoofd lichtjes te schudden, de paniek die weer naar boven kwam. Waarom was er hier iemand? In de plotselinge paniek herkende hij Alaric niet eens en schoten zijn ogen naar Cas.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Alaric kon zijn grijns niet onderdrukken. Hij had op Casimir zijn knoppen gedrukt. Die was boos. De man stormde achter hem aan en pakte de tas weer net zo snel op als dat hij hem neergezet had. Drukte hem tegen zijn borst. Buiten, was het enige wat tegen hem gezegd werd. Zijn hulp zou ongewenst zijn. Toegegeven, dronken was Cas een stuk aangenamer geweest. De hoeveelheid issues bij deze gozer was op een hand te tellen. Dit leek wel weer diezelfde gozer als waar hij tegen had staan praten die dag buiten, toen zijn Aron uit het ei kwam. "Oh Casimir, daar ga je weer met je snelle conclusies." hij kon het niet laten. En het zou hem waarschijnlijk een stoot opleveren, maar die zou het waard zijn. "Ik ben hier om te helpen, niet om je het leven zuur te maken." zou hij zijn ogen geraakt hebben bij het afscheren van die wenkbrauwen? Blijkbaar kon hij lastig zien. Maar zijn aandacht ging van de emoman af toen hij ineens een hap naar adem hoorde vanaf het bed. Alain was wakker geworden. Oh shit. Duidelijk in paniek door wat hij dan ook net had gedroomd. "Alain, rustig aan." niet dat dat veel zou helpen. Hij wist zelf hoe het was om zo wakker te worden. En nu hij het voor zijn ogen bij een ander zag gebeuren wist hij niet goed wat hij er aan moest doen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Hiervoor had Casimir de afgelopen dagen niet genoeg geslapen. Alles hield hem wakker, maar vooral zijn eigen kopzorgen. Hij was ten einde raad, wist niet meer wat hij allemaal moest doen om het beter te maken en daardoor maakte hij domme fouten. Bijvoorbeeld iemand binnen laten als Alaric. Hun eerste ontmoeting was niet goed gegaan, en de tweede ging enkel beter door de drank. Hoe had hij het in zijn hoofd gehaald om hem hierheen te vragen? Wat had hem bezielt toen hij die keuze maakt?
“Wat?” wist hij juist uit te brengen terwijl hij de andere ongelovig aan keek. Veel van de problemen waarin hij verzeild geraakte kwamen daardoor, al zou hij het niet toegeven. Om het uit de mond te horen komen van iemand die hier helemaal niets mee te maken had, schoot in het verkeerde keelgat.
Voor dat het helemaal uit de hand kon lopen, hoorde hij de stem achter hem. Direct keek hij over zijn schouder naar achter, naar Alain die recht was gekomen en met angstige ogen naar Alaric keek. Zie, het was een fout, een hele grote fout geweest. Zijn grijze ogen schoten echter weer naar de man voor hem toen hij hem begon aan te spreken. Automatisch zetten hij wat stappen opzij, zodat hij tussen de twee in stond, zijn hand hield hij lichtjes naar achter als een teken dat het beter was om daar te blijven. Hij deed zo zijn best om geen fouten te maken, en dan mislukte het nog. “Het is oké,” begon hij, zijn ogen gericht op Alaric. Traag zette hij een stap naar achter. “Onze gast ging net vertrekken.” Misschien kon Vi hier blijven en kon hij alleen die pokémon zoeken? Zou dat werken? Alles was beter als dit in elk geval.
De Ninetales die nooit vergeten werd, had haar hoofd opgetild om te zien wat het probleem was. Haar ogen waren vooral gericht op de man die ze slechts één keer had gezien. Voorlopig deed hij niets, maar toch verplaatste ze één van haar voorpoten om die op Alain zijn been te leggen.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Het was duidelijk aan het escaleren. Alaric liet zijn blik van een gepanikeerde Alain naar Casimir gaan. Man man wat een soapserie was dit geworden in die paar minuten tijd. Zijn ogen ontmoette echter al snel die van Cas weer toen hij de opmerking naar zich toe geslingerd kreeg dat hij moest vertrekken. "Als de gast vertrekt, wie gaat dan Alain's Pokemon zoeken?" vroeg hij zich hard op af. Zijn blik vast op Casimir gericht. "Crescent Moon? Die delen met z'n allen nog niet een hersencel om ze terug te vinden." daarbij, hij zou zich hier niet gewonnen geven en vertrekken. Het was duidelijk dat er iemand bij Alain moest blijven en het was ook duidelijk dat Casimir wenste dat hij dat niet was. "Ik ben niet je vijand Casimir." maar kon dat wel binnen nu en heel snel worden. Als hij daar naar vroeg. Hij zou het zelf verpesten. Alaric zijn ogen gleden over de Ninetails die bij Alain lag. "Ga die Pokemon zoeken, ik blijf hier. Ik heb eten meegenomen voor Alain, van die kleine paprikaatjes en komkommers." want dat ging hem veel helpen nu. Maar hij wou alleen duidelijk maken dat hij hier niet met slechte bedoelingen stond. Het was enkel Casimir die veel te makkelijk op zijn pik getrapt was.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Een vlaag van paniek schoot door Alain heen op het moment dat hij naar de vreemde in zijn kamer keek. De enigen die hij had gezien sinds het ongeluk bleven hem dingen opdragen, bevelen geven, bleven pushen waar hij het niet meer aankon. Doe dit, doe dat, ga daarheen, doe dat niet. Hij had nog nooit zo erg gevochten om ergens weg te komen. De afgelopen dagen had hij zich, in de stilte van het huis, langzaam gerealiseerd dat hij niet klaar was geweest om naar huis te gaan. Het was Cas op wie hij leunde en hij voelde zich er zo enorm slecht over, maar hij kon niet anders. Hij weigerde terug te gaan. Hij kon het niet.
In paniek keek de jongen naar de enige die hij vertrouwde. Het was oké, werd hem verteld. Hun gast ging vertrekken. Alain duwde zichzelf nog iets meer naar achteren, waarbij een steek door zijn ribben ging. Rose duwde haar voorpoot op zijn been en wist hem hiermee iets te kalmeren. Hij was thuis, hij was oké. Hij was niet…
Langzaam begon tot hem door te dringen dat de ander zijn naam zei en die van Cas. Zijn blik schoot naar de ander toe en Alain fronste diep terwijl hij probeerde te achterhalen wie de ander was. Hij was…
Ah.
“Rick?” vroeg hij verbaasd. De paniek leek iets te zakken, maar zijn ademhaling bleef onregelmatig terwijl tweekleurige ogen van Cas naar Rick en terug schoten. “Wa— Wat doe jij— Ah… Nee… Sorry—” ging hij meteen door. Hij had niet gewild dat de ander hem zo zag, dat… Nee.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De eerste fout die hij gemaakt had, begon toen dat hij Alain meegenomen had uit het ziekenhuis. Iedereen kon zien dat hij er te slecht aan toe was en iedereen zei hem het niet te doen. Had hij geluisterd? Natuurlijk niet. Het ging er namelijk niet om wat zij wilde, maar wat Alain wilde en dat was naar huis gaan. Niet alleen door zijn toestand, maar ook omdat Casimir er zelf totaal niet op voorbereid was.
Helder nadenken was geen optie, toch niet wanneer de situatie iets uit de hand liep. Zijn hoofd draaide op volle toeren in een poging alles te verwerken, maar het enige waar hij aan kon denken was de connectie die deze man had met Myrddin. Eén iemand die elke avond weer zijn nek dicht kneep tot hij wakker schoot en een andere waar hij eigenlijk helemaal niets van wist buiten dat hij alles zou doen voor het juiste bedrag. Het hielp niet dat Alain ook nog eens wakker was geworden met de paniek die hij zo vaak gehoord had deze afgelopen dagen. “Er zijn andere oplossingen,” kaatste hij de bal direct terug. Zodra hij tijd had, zou hij er beter over nadenken.
Er werd hem gezegd dat Alaric niet de vijand was, maar hij had ook niet gedacht dat Myrddin zijn vijand was. Enkel iemand waar het niet mee klikte. “Eerst zien, dan geloven.” Maar op dat punt was hij niet in staat om de andere een kans te geven. De vrienden die je maakt zeggen veel over een persoon, niet?
Hij bleef staan waar hij stond, zijn ogen niet van de andere af houdend klaar voor- voor wat dan ook. Tot de stem achter hem weer klonk en hij weer even vergat dat er iemand voor hem stond. Hij keek weer even om, de paniek was bij Alain in elk geval gaan liggen, wat al iets was, maar toch zuchtte hij zachtjes zijn hoofd. Voor de zoveelste keer, wist hij gewoon niet wat hij moest doen. Hij probeerde, maar hij wist het niet. “Hij bracht wat eten, maar gaat nu weer weg,” probeerde hij, haast wanhopig want de laatste paar pogingen hadden niet gewerkt terwijl hij Alaric weer aan keek.
De Ninetales had haar hoofd weer neer gelegd. Zolang ze op het bed lag, was het immers in orde.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Hoe vijandig de ander ineens was geworden sinds hij zijn vriendschap met Myrddin bekend had gemaakt was hoogstens bijzonder te noemen. Er zouden andere oplossingen zijn. "Jij denkt dat je de luxe van genoeg tijd hebt? Die beesten lopen los en zijn bang en verdwaald. Die moeten zo snel mogelijk gevonden worden." hij kon heel pissig worden van de manier waarop Casimir nog steeds dacht over Pokémon als gebruiksvoorwerpen. Zijn Vulpix was geëvolueerd in een Ninetales, dus er was iets van liefde in het beest gegaan. Daar zag hij nu niks van terug.
"Eerst zien, dan geloven." Alaric rolde met zijn ogen. Zo dramatisch. "Geef me een kans om wat te laten zien dan, want die krijg ik niet." hij was zo beschermend, het was bijna eng. Alaric ging door zijn knieën om naar zijn tas te grijpen. Negeerde de woorden van Cas over dat hij weg zou gaan. Uit zijn tas kwam een eerste plastic bakje die hij op bed zette. Een bakje mini paprika's. Gevolgd door een zelfde bakje met mini komkommers. Gevolgd door een pak pasta saus. Nog een pak met spaghetti. Vlees. En toen nog een zakje met groenten, kant en klaar gesneden. "Wie gaat dit koken? Jullie hebben allebei een kapotte arm. Dus zeg het maar, eet je vanavond spaghetti als je terug komt met Alains Pokémon of eet je droog brood?" hij ritste zijn tas dicht en keek naar de spullen die hij uitgestald had staan op bed. Zeg het maar Cas.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Op elk ander moment, een tijd waar Alain zich fysiek en mentaal in staat had gevoeld om op te nemen wat er tussen de twee in woorden werd gewisseld, zou hij er iets van gezegd hebben. Maar zijn hoofd was nog steeds vaag van de pillen, zelfs al probeerde hij ze zo veel mogelijk te vermijden. Alleen voor bed… Alleen voor slaap. Overdag wilde hij alles voelen, een herinnering aan dat zijn lichaam nog steeds zijn eigen was. De pijn was beter dan het machteloze gevoel.
Alaric bracht wat eten, maar ging weer weg. Dat was… vreemd. Boodschappen konden ze gewoon online bestellen, toch? Waarom zou Alaric daar helemaal voor komen? Alain keek met een frons naar het tweetal. Alaric leek het echter niet eens te zijn met de woorden en zei… Koken? Als Alain een echte puppy was geweest, waren zijn oren daar omhoog geschoten. Met grote ogen keek hij de ander aan, niets meer te zien van de angst van eerder. Spaghetti!
Voorzichtig kriebelde Alain de Ninetales, voor hij met een langzame beweging uit bed kwam en even een zachte steun liet horen. Zijn linker arm zat vol krassen en schaafwonden, maar was niet verbonden. Zijn rechter bovenarm had één lange pleister over een grotere wond die gehecht was geweest, en er zat één grote langs zijn wenkbrauw en wang, half verborgen onder de ene lange pluk haar. Hij droeg een veel te groot shirt wat tot halverwege zijn knieën kwam, maar wat comfortabel viel over het verband om zijn bovenlichaam. Op zijn blote benen, waar een kort broekje boven zat die verstopt was onder het lange shirt, waren blauwe plekken en schaafwonden te zien. Als je het aan Alain vroeg, viel het allemaal wel mee.
Met een voorzichtige glimlach zette hij zich naast Cas en stootte hij zijn schouder even tegen die van de ander. “Je krijgt vanavond spaghetti~” verzekerde hij hem. De zachte glimlach weerklonk in zijn stem, voor hij Alaric aankeek en zijn goede hand optilde om één vinger op te steken. “Zonder groenten,” knipoogde hij vervolgens. De glimlach bleef voor een moment hangen, voor een lichte frons over zijn gezicht trok en hij even diep ademhaalde.
“Bedankt. En sorry,” mompelde hij. De woorden die hij bleef herhalen naar de ander, omdat hij niet het idee had dat hij ook maar iets verdiende van wat hij kreeg.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Die pokémon hadden ook al voor een hele hoop zorgen gezorgt. Niet omdat hij ze niet wilde halen, want dat was één van zijn top prioriteiten, maar omdat hij wist waar ze waren. Hij moest maar naar Alain kijken, om te weten hoe verkeerd het kon gaan. Als ze pech hadden en die pokémon was daar nog… “We gaan ze halen, vandaag, al moet ik alleen,” zei hij vastberaden, want er was geen enkele situatie waarin dat die pokémon niet terugkwamen.
Hem een kans geven. Het was makkelijker gezegd als gedaan. Er lag geen comeback klaar, niks dat hij daartegen kon inbrengen. Casimir kon enkel toekijken hoe de andere de zak begon uit te laden. Zijn schouders liet hij hangen en even sloot hij zijn ogen. Het was nu pas dat hij voelde hoe zijn hart weer veel te snel aan het kloppen was en wanneer hij een hand naar zijn gezicht bracht om door zijn ogen te wrijven, merkte hij hoe die ook aan het beven was. Haast direct balde hij zijn hand op tot een vuist om het te stoppen. Hij hoorde Alaric nog wat zeggen, maar liet het aan hem voorbij gaan.
De plotse zachte duw tegen zijn schouder bracht hem terug naar de werkelijkheid. Zijn ogen schoten open en hij knipperde enkelen terwijl hij Alain aan keek. Wanneer was hij uit bed gekomen. Casimir haalde diep adem en bracht de kalme expressie terug op zijn gezicht, ook al voelde hij zich niet zo, wat enkel nog te zien was aan zijn schouders die iets te snel op en neer gingen. Hij kon niet panikeren, niet wanneer hij in de buurt is, dus duwde hij het naar de achter.
Spaghetti zonder groenten. “Kan je dat wel aan?” vroeg hij Alain, die hij een duw terug gaf met zijn schouder. Casimir kon zich het gezicht van de andere nog heel goed herinneren de eerste keer dat hij had laten weten dat hij amper groenten at. Het had eruit gezien alsof de wereld aan het vergaan was.
En dan kwam die sorry weer. “Je verandert nog in een sorry,” zei hij zacht, alsof Alaric het niet mocht horen en schudde zijn hoofd. Als hij een sorry moest beschrijven, dan was het Alain.
If you wanna feel alive We can set the world alight
Alaric
Alain kwam omhoog uit het bed, maar het ging niet heel erg soepel. Je kon duidelijk zien dat hij een hoop last had van zijn verwondingen. Maar hij was enthousiast geworden door het idee van eten koken. Alaric keek even kort naar het tweetal toen hij overeind kwam. Cas was zo vijandig geweest. Was hij nog steeds, het straalde nog uit van zijn houding naar hem toe. Allemaal omdat hij met Myrddin om ging. Alain maakte een opmerking over geen groente. "Wie.. wat. Geen groente?" welke gek at er geen groente hier. Zijn blik ging van Alain naar Cas. Wedden dat hij het was. Wat erg. "Ik help hem met koken, hij hoeft niet zoveel te doen." Alain mocht roeren en in de pannen kijken. Hij zou alles wel tillen en echte zware dingen doen. Zijn blik ging naar Alain. "Je hoeft geen sorry te zeggen, ik vind het wel gezellig zo." hij haalde zijn schouders op. 'Zo blijf je van de straat af' zou zijn moeder gezegd hebben. Zou Cas blijven nu ze onenigheid gehad hadden samen? Hij zag hem er wel voor aan.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Kon hij dat wel aan? Alain liet een dramatische zucht horen bij de woorden, maar was blij dat de ander erop in ging. “Ik eet wel groenten,” merkte hij op toen Alaric verbaasd vroeg wie er geen groenten at. Het idee aan gewoon een zak groenten maakte hem nu al blij. Je kon hem met een wortel op de bank zetten en hij zou dolgelukkig zijn. Het was zielig, maar helaas was het de waarheid. Alain en Cas waren duidelijk in veel opzichten compleet tegengesteld. Alain’s liefde voor wortels was daar een groot voorbeeld van.
Alaric zou hem helpen en hij hoefde niet veel te doen. Alain knikte even geruststellend naar Cas. De ander was… verbazingwekkend zorgzaam. Hij had al heel snel doorgehad dat er een verborgen zachte kant aan de jongen zat, maar nooit had hij gedacht dat er… zo veel zou zijn. Als er meer mensen waren geweest die hem een kans hadden gegeven, was alles misschien wel anders geweest.
Hij zou nog veranderen in een sorry, werd er gezegd. Waren ze alleen geweest, dan had hij de hand van de ander gepakt en er even zacht in geknepen om te tonen wat hij precies bedoelde, maar Alain wist maar al te goed dat de arme knul dat niet aan zou kunnen. Daarom liet hij hem een glimlach zien en knikte hij. “Misschien moet ik ‘t op m’n gips schrijven? Dan kan ik gewoon naar je zwaaien als ik het wil zeggen,” opperde hij. Het gips was bijzonder saai op het moment. Misschien moest hij daar wat aan doen, al had hij het idee dat ‘sorry’ erop schrijven hem alleen als een sorry excuse of a human being zou laten voelen. Toch was het ergens wel een goed idee.
Alain’s blik gleed weer naar Alaric en hij knikte naar de man. “Bedankt, Alaric,” knikte hij respectvol, zelfs al hield hij zich nog aan Cas zijn zijde. Het was… raar. Hij was nooit nerveus geweest rondom anderen en hij hoopte dat hij in de loop van de dag weer wat comfortabeler zou worden. Op dit moment wilde hij nog steeds het liefste achter Cas stappen als een klein kind achter een volwassene, maar… Hij bleef op zijn plek staan en keek Cas aan met een zachte, verzekerende glimlach.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Er waren dagen geweest dat hij nagedacht had over de toekomst, en vooral de nabije toekomst. Het plan was dat hij naar huis ging zodra de wonde wat gesettled was, zodat hij daar niet naar moest kijken. Slechts enkele dagen langer en dan zou hij weer naar huis gaan. Dat was tot Alain zijn ongeluk en nu was hij nog steeds hier. Ergens opgelucht dat hij niet terug thuis zat, opgesloten tussen vier muren.
Zijn grijze ogen ontmoette die van Alaric na de opmerking over groenten. Natuurlijk had de andere daar ook een mening over, maar wijselijk hield hij gelukkig zijn mond. Zoals eerder, hij moest zich niet verantwoorden tegenover hem. Casimir hield zijn lippen dan ook stevig op elkaar.
Alles wat ze hadden opgebouwd de laatste avond, was weer weg. Allemaal omdat iemand zich moest bemoeien met zaken waar hij niks mee te maken had. Dacht hij dat hij sorry zou zeggen tegen Myrddin omdat hij er opmerkingen over gemaakt had? Kans was groot dat het eerder averechts werkte. Er werd iets gezegd over koken, maar hij was slechts half aan het luisteren, en gaf enkel een korte knik.
Casimir keek even bedenkelijk naar Alain, alsof hij de optie echt aan het overwegen was. “Het zou makkelijker te negeren zijn,” zei hij en haalde kort zijn schouder op. Natuurlijk meende hij het niet, maar het zou effectief makkelijker zijn om Alain te negeren als hij niks zei. Of misschien ook niet. Hij zou zijn arm voor zijn neus zwaaien en per ongeluk zijn gezicht ermee raken.
Hij keek even kort naar de jongen die naast hem stond, de glimlach die hij op zijn lippen had getoverd. “Je kan altijd sturen als er wat is.” Vi kon hier elk moment zijn, en misschien maar goed ook want op deze manier ging hij niet weg. Misschien dat hij met een iets geruster hart kon vertrekken, als zij er een beter gevoel bij had. Het was moeilijk Casimir zijn vertrouwen te krijgen en het beetje vertrouwen dat hij had gekregen in de andere, was helaas weer volledig verdwenen. De Ninetales was ondertussen van het bed gesprongen en naast Alain gaan staan. Misschien kon hij haar- nee, zonder haar weigerde hij op zoek te gaan naar Alain zijn pokémon.
