Skorupi. Het was lastig om te ontkennen dat dit niet zijn eerste keuze zou zijn geweest, maar nu hij de Skorupi iets beter leerde kennen, was hij wellicht zo slecht nog niet. Burke, zoals hij hem genoemd had, was schijnbaar één van de fellere bug-type Pokémon. Bij alles wat Matthew deed leek de kleine Pokémon zo gefocust op het proberen indruk op zijn eigenaar te maken, dat hij zijn eigen limieten nog wel eens vergat. Zo verloor hij al een gevecht met een wilde Pokémon. Maar, Matthew was geïnteresseerd in de vechtlust die de Pokémon liet zien.
Plotseling sloeg de Skorupi zijn scharen in de lucht en schoot hij op iemand’s Pokémon af. Uh-oh. “Burke! Burke!” waarschuwde hij de Pokémon, maar deze weigerde te luisteren en was vastbesloten: hij moest en zou de andere Pokémon imponeren.
Hij had na de vangst van Lilia, haar terug in de pokéball gedaan, hij wilde voorkomen dat de roze eend er weer vandoor ging. In plaats daarvan had hij Beau op zijn schouder zitten. De Espurr waardeerde het blijkbaar wel om eventjes in de buitenlucht te zitten en had haar armpjes uitgestoken om de wind te vangen. Percival grinnikte en haalde de pokémon van zijn schouder af, om d'r in zijn armen te houden. Zo had ze iets minder het gevaar dat ze straks naar beneden zou vallen en zich zou bezeren. Hij wilde niet weten wat er gebeurde als een pokémon met zoveel kracht, en zo weinig controle erover, zich zou bezeren. Beau had echter geen zin om vast gehouden te worden en wist zichzelf al snel los te trekken uit zijn grip. Ze sprong op de grond en rende ervan door. Natuurlijk. Percival zuchtte zachtjes en liep er met grote passen achteraan. Gelukkig kon een Espurr niet zo heel snel lopen. Hij vond haar dan ook, tegenover een andere pokémon. Uit nieuwsgierigheid pakte hij zijn pokédex erbij en wilde de pokémon net scannen toen er een jongeman aan kwam lopen. Hij riep streng een naam, wat waarschijnlijk de naam van de pokémon moest zijn. "Kom eens hier, Beau." Sprak hij tegen de Espurr, waarvan hij zag dat er beweging in haar oren kwam. "Beau, nee!" commandeerde Percival opeens, met een strengheid die niet veel in zijn stem voorkwam. De Espurr liet haar oren weer zakken en draaide zich om naar haar trainer, om vervolgens naar hem toe te wandelen. Hij keek op naar de jongeman. "Sorry." Zei hij schaapachtig.
Oh nee. “Burke, als je nu niet hierheen komt dan stop ik je in die verdomde Wonder Trade,” histe Matthew naar zijn Pokémon. Dit leek eindelijk genoeg te zijn en de Pokémon stopte net voordat hij de Espurr aan zou vallen, om om te kijken naar zijn trainer. Hij wist wat de Pokémon dacht. Hij was zo wanhopig om zijn trainer trots te maken, dat het tegenovergestelde gebeurde. Nutteloos.
“Het was niet jouw fout,” sprak hij tegen de trainer van de Espurr. “Burke hier vindt het heel moeilijk om te begrijpen wanneer hij moet stoppen,” ging hij door, een geïrriteerde blik op zijn Skorupi werpend. Maar, wat de Skorupi niet door had, was dat dit precies was waarom Matthew hem wel zou houden: de Pokémon had karakter.
