De trip naar Snowpoint City was best wel een lange geweest, maar Mitch was blij dat hij het gedaan had. Het was even een onderbreking in zijn training, maar dat zou hij weer hervatten zodra het festival voorbij zou zijn. Of als hij er genoeg van had gezien. Hij was niet echt fan van de kou, al was deze vergeleken de Ice Path in Johto waarschijnlijk niet veel. Zijn moeder had familie in Mahogany Town zitten en hij en zijn neefje waren eens afgedwaald naar het Ice Path. Voordat ze echter te ver naar binnen waren gegaan, waren hun ouders al bij hun geweest. Mitch kon zich nog steeds herinneren hoe boos zijn moeder toen was geweest en dat was eigenlijk geen prettige herinnering. Het herinnerde hem er echter wel aan dat hij haar nog steeds eens een keertje moest bellen. Hoewel hij haar meteen een berichtje met zijn Holo Caster had gestuurd nadat hij Bruce had ontvangen, had hij haar nog altijd niet gebeld. Mitch was door zijn gedachtegang niet echt aan het opletten en Bruce’ waarschuwing kwam te laat, dus knalde hij vol met zijn schouder tegen iemand aan. Met zijn niet bepaald imposante gestalte betwijfelde hij dat hij iemand zo om kon kegelen, maar toch strekte hij zijn hand in een reflex naar de ander uit om hem tegen te houden als hij om zou vallen. ”Sorry, ik was niet echt aan het opletten,” murmelde hij, waarna hij heel kort overwoog om gewoon verder te wandelen, maar uiteindelijk bleef staan. ”Ik heb je hopelijk geen zeer gedaan?” Nogmaals: hij betwijfelde het met zijn gestalte, maar vragen kon nooit kwaad.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
“Stop het!”
De strenge woorden leken hun werk niet te doen. Zijn Rockruff legde zijn ogen plat, voor hij zijn rug naar hem toe draaide en ging snuffelen aan een steen. Sinds een paar dagen was de pokémon zich langzaam anders gaan gedragen, maar hij wist niet wat het probleem was. Zijn broekspijp had een kleine scheur onderaan, door de tanden van zijn pokémon. Hij had hem eruit gelaten om te eten, en ineens hapte hij naar zijn enkels. Dat hij Casimir nu negeerde maakte het enkel erger.
Goed. Dan geen eten. Casimir greep de pokébal van zijn Rockruff erbij, klaar om hem terug te laten keren. Als ze zich niet konden gedragen, mochten ze ook niet vrij rondlopen. Het was zijn eigen schuld. “Zie dat het niet nog eens voorkomt,” gromde hij nors. De pokébal hield hij voor zich, maar voor hij de kans kreeg het wezen te laten terugkeren, liep iets tegen hem aan
De momentum zorgde ervoor dat de bal uit zijn handen vloog en over de grond verder rolde. “Shit.” Natuurlijk had de pokémon het gezien en pakte de bal tussen zijn tanden om Casimir vervolgens een uitdagende blik toe te werpen. Snel richtte hij zijn grijze ogen op de jongen die tegen hem aan was gelopen en zich aan het verontschuldigen was, maar zijn eigen gezicht stond geërgerd. “Ja ja,” zei hij met een wegwaaiend gebaar, zijn aandacht terug richtend op de Rockruff die passen naar achter zetten. “Nee, waag het niet. Hier blijven,” ging hij op een strenge toon verder, maar de uitdagende blik van de pokémon verdween niet.
Door het feit dat Mitch tegen de jongen aan was gelopen, was de Poké Ball van vermoedelijk zijn Rockruff op de grond gevallen. Zijn wenkbrauw ging kort omhoog toen hij de geërgerde reactie van de jongen opmerkte, maar de oorzaak werd al snel duidelijk en Mitch’ mondhoeken krulden licht geamuseerd omhoog toen hij een uitdagende Rockruff voor zijn trainer zag staan. Aha. Een Pokémon dat niet luisterde. Hij hoopte het zelf nooit mee te maken. Tot nu toe luisterde Bruce goed naar hem, al was het soms met de nodige verontwaardiging wanneer Mitch een tikkeltje beschermend over hem kon zijn. Maar hij vatte het tot nu toe niet al te slecht op en ook de Sawk was licht geamuseerd naar het schouwspel voor zich aan het kijken. ”Misschien moet je eens proberen om hem juist geen aandacht te geven? Hij lijkt het wel leuk te vinden om je boos te maken en als je er steeds op ingaat, gaat hij het misschien als een spelletje zien.” Hij haalde zijn schouders op. ”Maar hé, ik ben ook maar een beginnende trainer, net aangekomen zijnde in Sinnoh. Wat weet ik er nu van?” Hij stak zijn handen in zijn zakken en richtte zijn blik kalm naar de Rockruff. Hij overwoog kort om gewoon door te wandelen omdat dit eigenlijk zijn zaken niet waren, maar hij bleef toch maar even staan. Wie weet kon hij toch nog ergens helpen en dat was het een beetje grof van hem als hij door zou wandelen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir was helemaal klaar om de jongen weer te negeren na de korte verontschuldiging en zich te richten op zijn pokémon. Dat ding was belangrijker dan een onbekende die besloot sociaal met hem te doen, want dat was wat hij deed. Terwijl zijn grijze ogen gericht stonden op de pokémon die hem strak aan bleef kijken, begon de andere te praten. De woorden zorgde ervoor dat hij zijn ogen vernauwde en de andere met een schuin oog aan keek.
De andere eindigde met te zeggen dat hij slechts een beginnende trainer was en een andere bijdehante opmerking. Het deed Casimir zijn rug rechten terwijl hij hem aan bleef kijken en zijn armen over elkaar heen sloeg. De Rockruff liep ondertussen wat verder weg en ging onder een bankje liggen om te kauwen op de pokébal. “Misschien moet je eens proberen om niets te zeggen als je er niets van weet,” schoot hij terug terwijl hij de woorden van de andere tegen hem gebruikte.
Hij had zelf gezegd dat hij een beginnende trainer was en om daarna de situatie te gaan beoordelen zonder verdere info, was niet iets dat Casimir kon waarderen. Mensen moesten zich niet bemoeien als het aankwam op pokémon. Dat was in het verleden al erg fout gegaan.
Op Bruce en Poseidon na had Mitch eerlijk gezegd nog geen ervaring met Pokémon. En dat hij zijn theorie niet erg aardig in de praktijk had kunnen brengen, bleek wel van het feit dat hij een Magikarp potentieel voor het leven had getraumatiseerd door hem met een Rock Smash te bevrijden uit een blok ijs. Dat was voor hem op dat moment de juiste keuze geweest, maar achteraf bleek het toch niet bepaald de juiste keuze te zijn. De jongen leek zijn advies niet erg te waarderen en Mitch onderdrukte een zucht toen de jongen tamelijk vijandig reageerde op zijn woorden. ”Dan moet je het zelf maar weten. Ik probeer je alleen maar te helpen, man,” zei hij en hij haalde zijn schouders op. Mitch was iemand die zelden boos werd omdat hij het simpelweg zijn tijd gewoon niet waard vond om boos te worden op anderen, maar dat wilde niet zeggen dat de opmerking van de jongen hem niet irriteerde. ”Veel succes met dat daar onderuit te krijgen.” Hij knikte naar de Rockruff die inmiddels knauwend op de Poké Ball van de jongen voor hem onder een bankje was gaan liggen en het daar wel prima leek te vinden. Hij stak zijn handen diep in zijn zakken en liep langs de jongen heen, want er was een kraampje verderop dat hij wilde checken. In het voorbijgaan botste hij per ongeluk met zijn schouder tegen die van de jongen aan en hij prevelde een zwak excuusje onder zijn adem door zonder zijn blik naar de jongen te richten. Het was zeker niet expres geweest, maar Mitch voelde zich op dit moment niet zo geroepen om nog meer tegen de jongen te zeggen. Hoe sneller hij hier weg was, hoe beter.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Met een schuin oog keek hij naar de jongen die vertelde dat hij enkel wilde helpen, waarop Casimir luidt snoof. Was het niet duidelijk dat hij geen hulp nodig had? Blijkbaar niet. Hij hield zijn lippen gewoon op elkaar en draaide zijn rug wat meer naar de andere toe. Hier had hij helemaal geen zin in.
Het enige wat hij wilde was dat die Rockruff eens gewoon luisterde naar hem. Al die tijd had het ding geluisterd, maar tegenwoordig deed hij steeds meer zijn eigen ding. Wanneer hij dan werd afgestraft door Casimir - of juist niet - werd het wezen kwaad. Soms werd het ineens kwaad zonder reden.
Met een schuin oog keek hij naar de jongen die nog een bijdehante opmerking maakte en hij kon het niet laten zijn ogen te rollen. Alsof dat hij zijn succes nodig had. Wijselijk hield hij echter zijn mond. De andere leek op het punt te staan om te vertrekken, en dat was het enige dat hij nodig had. Dan kon hij zich weer in rust bezig houden met het ding dat onder de bank lag.
Maar helaas. Een helse pijn schoot door zijn arm toen de jongen - express of niet - tegen zijn arm liep. Een stroom aan vloekwoorden sprak hij uit terwijl hij zijn tanden op elkaar klemde. Zijn andere hand was naar zijn arm geschoten, over de wonde die zich daar bevond. De onbekende had het niet kunnen weten, maar helaas zorgde dat er niet voor dat de pijn minder erg was.
“Kijk uit, ja,” zei hij eenmaal het misselijkmakend gevoel was gaan liggen. Echter had zijn plotse reactie er wel voor gezorgt dat de Obsidian Rockruff de bal los gelaten had en vanonder de bank was gekomen om de situatie beter in te schatten.
Mitch keek gealarmeerd over zijn schouder toen de jongen begon te vloeken en zijn hand tegen zijn arm hield alsof hij een gewond dier was. Hij was er vrij zeker van dat hij de jongen nu ook weer niet zó hard had geraakt en de jongen leek hem ook niet erg kleinzerig, dus dat wilde zeggen dat hij iets geraakt moest hebben wat… tja, wat dus pijn deed. Hij wisselde kort een blik met Bruce uit en nadat de Sawk zijn schouders ophaalde, draaide Mitch zich toch maar om. ”Alles oké?” vroeg hij aan de ander en hij legde zijn hand op diens schouder. ”Het was niet de bedoeling om je pijn te doen. Ik knalde niet expres tegen je op.” Dat moest hij dan wel duidelijk maken. Hij had Poseidon al per ongeluk getraumatiseerd door een verkeerde beslissing en hoewel het hem sterk leek dat hij deze jongen zou traumatiseren door gewoon tegen hem aan te botsen, ging hij ook niet bepaald met een lekker gevoel naar een volgend kraampje toe terwijl hij wist dat de jongen hier zat te creperen van de pijn. Het ontging hem niet dat de Rockruff kort onder de bank vandaan kwam om zich half en half bij zijn trainer te voegen, wat volgens Mitch wel een goed ding was. Dat wilde zeggen dat de Pokémon toch begaan was met zijn trainer, op welk miniem level dat dan ook mocht zijn. Het was al iets, al betwijfelde Mitch dat de jongen daar nu op zou letten. Zijn bruine ogen gleden weer terug naar de jongen en fixeerden zich op hem, wachtend op wat er ging komen. Waarschijnlijk weer een afwijzing in de vorm van een snauw, maar goed. Dan had hij in elk geval zijn plicht gedaan.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Langzaam ging de pijn weer liggen, maar toch trok er een pulserend gevoel door zijn arm heen. De dokter had gezegd dat het een tijd kon duren voordat de pijn volledig zou gaan liggen. Casimir was vooral blij dat hij zijn arm weer zo goed al normaal kon gebruiken zonder pijn, maar zaken als dit zorgde nog steeds voor een helse pijn.
Casimir had zijn ogen dicht geknepen terwijl hij zich enkel aan het concentreren was op zijn ademhaling. Er kwam een verontschuldiging van de andere, waar hij niet direct op reageerde. Dat moest er nog maar aan mankeren. “Ja, ja, het gaat,” zei hij schor.
Ondertussen was de Rockruff voor hem komen zitten met de pokébal in zijn mond. Casimir ging dat ding echt nog iets aan doen, het was te koppig voor zijn eigen goed. “Het is niks,” voegde hij er nog scherp aan toe terwijl hij even naar de andere gast keek. Nee, hij ging niet zomaar aan iedereens neus hangen wat er was gebeurd als ze het zelf niet wisten. Het was beter zo, voordat nog meer mensen het filmpje dat rond aan het circuleren was, zouden zien.
Mitch fronste kort toen de ander zei dat het ging. Wat was dat toch met mannen en niet willen toegeven aan hun emoties? Hij was zelf een man en hij zou het exact hetzelfde probleem hebben, maar iets van jezelf accepteren was lastiger dan van een ander. Hij zou het bij wijze van spreken prima vinden als de jongen begon te janken van de pijn, maar van zichzelf zou hij dat dus nooit accepteren. Hm. Moeilijk. Hij wisselde een korte blik met Bruce uit toen de Rockruff deze keer wel tevoorschijn kwam. Hij vroeg zich kort af of Poseidon zich ook zo om hem zou bekommeren als hij pijn had, maar besefte meteen daarna dat het een belachelijke vraag was. Ze waren nog in een te vroeg stadium voor dat soort dingen. Oké, maar de jongen voor hem dus. ”Ik accepteer dat je het voor jezelf wilt houden, maar dit ziet er niet uit als niks,” antwoordde hij op een rustige toon. ”Waarom ga je anders niet even op dat bankje zitten? Kan ik je misschien een warme chocomelk aanbieden?” Hij haalde zijn schouders op. ”Ik zou het lullig vinden om je hier zo achter te laten. Het minste wat ik voor je terug kan doen, is je de hulp geven dat ik kan bieden en dat je bereid bent om te accepteren.” Want hij had het gevoel dat dat bij deze gozer wel eens een dingetje kon worden. Maar goed. Hij zou wel zien.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir liet zijn hoofd even naar achter hangen terwijl hij langzaam terug aan het bekomen was van de korte shock van de pijnscheut. De platen in zijn arm zorgde ervoor dat zijn gebroken arm bijna genezen was, maar het was nog te gevoelig voor iets als dit. Zoals de andere al aankaarten, was Casimir niet van plan om er iets over te te zeggen. Het ging hem helemaal niets aan. “Ik ben in orde,” zei hij kortaf, wat eigenlijk niet nodig was want de andere wilde alleen maar helpen. Maar hij kon prima blijven rechtstaan en chocomelk lustte hij niet.
Vanuit zijn ooghoeken keken zijn grijze ogen de andere nors aan. Hij zou mensen een kans geven, maar op dit moment, had hij daar heel weinig zin in. Alles zat hem tegen. “Er is niks dat je kan doen.” Langzaam gleed zijn hand van zijn arm af en rolde hij zijn schouders even waarbij zijn gezicht vertrok. Casimir haalde nog eens diep adem vooraleer hij een zucht loste. “Het is in orde, maak je niet druk.” Zijn arm hing er nog aan, dat was een pluspunt.
De Rockruff zat nu voor hem met de Pokébal aan zijn voeten. Casimir zakte door zijn benen en pakte de pokébal snel op van de grond om de pokémon direct terug te laten keren. Had zijn pijn toch één voordeel.
Mitch haalde zijn schouders op. Oké dan. Zelfs een blinde kon zien dat het niet ging met de jongen, maar goed. Als hij dat zo koppig wilde volhouden, dan zou dat verder Mitch zijn probleem niet meer zijn. Misschien kon hij beter naar Lake Acuity gaan om Poseidon eruit te laten en wat te werken aan hun bondprobleem, want hij had het idee dat dat meer vruchten af zou werpen dan tegenstribbelen bij deze jongen. ”Als jij het zegt,” sprak hij met een korte schouderophaal. Hij had zijn best gedaan om de jongen te helpen en meer was er niet aan. De Rockruff werd teruggekeerd in zijn bal en Mitch stak zijn handen in zijn zakken. ”Wel, dan ga ik maar naar Lake Acuity. Ik heb een Magikarp met wie ik het voor elkaar heb gekregen om een bondprobleem te krijgen en ik denk dat hij het water wel kan appreciëren,” zei hij met een grijns tegen de jongen. Hij haalde zijn schouders op en draaide zich om, waarna hij weg begon te wandelen. ”Je mag gerust meekomen als je wilt. Doe vooral waar je zin in hebt.” Was dat kortaf? Misschien, maar dat was enkel omdat de jongen zich nu ook niet bepaald vriendelijk gedroeg. Dat was zijn laatste poging om een gesprek met de jongen te hebben en anders moest hij het hier maar uitzoeken. Voor Mitch maakte het niet veel uit en dat maakte hij nogmaals duidelijk door aanstalten te maken naar Lake Acuity en de jongen achter zich te laten.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De pokébal van de Rockruff stak hij weer weg, zodat hij daar niet langer rekening mee moest houden en hij gewoon weer verder kon met zijn dag. Met samengetrokken wenkbrauwen keek Casimir toe terwijl de andere aan het vertellen was wat zijn plan was. Ergens halverwege lette hij echter niet meer op. Er was iets gezegd over Lake Acuity en een magikarp die een probleem had. “Goed voor je.” Want wat kon hij er verder op zeggen? Het was niet zijn probleem.
Wat hem vooral verbaasde was dat de andere voorstelde om mee te komen naar het meer, maar er waren genoeg redenen voor Casimir om het voorstel af te slaan. “Nee bedankt,” zei de jongen kort terwijl hij keek hoe de andere weg wandelde. Casimir zou op zoek gaan naar Alain, die hier normaal ook nog ergens rond moest lopen.
De jongen gaf aan niet mee te willen gaan, wat Mitch ook wel verwacht had na het incident van daarnet. Tja. Hij kon in elk geval niet zeggen dat het volledig aan hem lag, dat was het enige wat hij erover kwijt wilde. Als de jongen wilde gaan mopperen in zijn eentje, dan moest hij dat vooral doen. In elk geval sloeg hij zijn aanbod nog ietwat netjes af en Mitch haalde zijn schouders op naar de kerel, waarna hij zijn handen in zijn zakken stak en gewoon doorliep. Dan niet. Hij vond het prima om op zichzelf te zijn. Sterker nog: soms kon hij dat zelfs meer appreciëren dan bij anderen in de buurt te zijn. Hij richtte zijn blik en zijn aandacht dan ook weer naar voren en liet de jongen achter zich terwijl hij zich naar het Lake Acuity begaf.
![[FINISHED] [YF 2021] This happens everytime BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
![[FINISHED] [YF 2021] This happens everytime AKxB6arw_o](https://images2.imgbox.com/39/11/AKxB6arw_o.png)