Tales of

Sinnoh

Aangezien het festival toch leuker was dan hij in eerste instantie had gedacht, had hij zichzelf een sjaal gekocht. De handschoenen met de vingertoppen afgeknipt waren zo’n beetje zijn trademark, dus hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om fatsoenlijke handschoenen aan te schaffen. Wel had hij zich een beanie gekocht die hij over zijn oren kon trekken. Hij droeg het ding wat meer naar achteren toe zodat niet heel zijn haar onder de beanie verdween en hij straks weer een half uur bezig zou zijn om het naar beneden te krijgen. Zijn haar was al warrig van zichzelf en als het statisch zou worden, was er helemaal niks aan te veranderen. In elk geval was het zo een stuk aangenamer om over het festival te wandelen en te genieten van de sfeer om zich heen. Ondanks dat hij niet echt iemand was die het gezelschap opzocht, vond hij evenementen zoals een festival weldegelijk leuk omdat er daar ook vaak Pokémon gerelateerde dingen bij waren. Zo had hij gezien dat hij kon gaan ijsvissen en een kraampje waar hij een wenslijst achter kon laten onder een boom. Hij vermoedde dat aan het einde van het festival dan iets onder de boom zou liggen, maar dat kon hij ook mis hebben. Dat was ergens wel een beetje een verplichting voor hem om hier tot het einde te blijven, maar aan de andere kant gunde hij zichzelf dit wel voordat hij weer volop aan de slag zou gaan. Een lichte frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen toen hij een meisje in een rolstoel een tikkeltje zag klungelen in de sneeuw en na kort om zich heen te hebben gekeken, liep hij toch maar op haar af. ”Hulp nodig?” vroeg hij op een kalme toon aan haar. Hij had Bruce bij zich, dus die kon ook wel helpen als het hemzelf niet zou lukken. Zo veel spiermassa had hij immers nu ook weer niet.

Mitch’ mondhoeken krulden geamuseerd omhoog toen het meisje niet op haar gemak zijnde naar hem opkeek en hij wuifde het weg met zijn hand. ”Kan gebeuren,” zei hij op een luchtige toon, waarna hij achter de rolstoel ging staan. Arceus’ zij dank had zijn moeder iemand in de familie zitten die ook in een rolstoel zat en die hij ook op regelmatige basis had moeten helpen toen ze het weer eens voor elkaar had gekregen om ergens achter te blijven steken, dus het was niet dat hij hier totaal onvoorbereid aan begon. En dat was een oudere, zwaardere vrouw geweest, dus dan moest dit zonder de hulp van Bruce zeker gaan. Ze zag er immers niet zwaar uit. Hij kantelde de rolstoel voorzichtig wat naar achteren zodat hij niet te veel druk zou zetten en de wielen niet met een ruk over het ijs zouden glijden zodat ze beiden op hun bek zouden gaan. Daarna gaf hij een draai aan haar rolstoel en duwde naar voren, zodat ze langs de steen af ging. ”There you go,” mompelde hij. Dat viel hem nog wel mee. ”Het moet vast ook niet makkelijk zijn met dat sneeuw en ijs om te manoeuvreren. Ik zit niet in een rolstoel en zelfs ik heb er soms moeite mee om niet op mijn bek te gaan.” Tja, zo was hij wel een beetje met zijn taal: rechtuit en geen blad voor de mond.

Mitch kon de sterkte in een karakter van iemand anders wel waarderen en hij knikte dan ook goedkeurend naar haar toen ze haar opmerking maakte over de rolstoel. ”Zo is dat,” zei hij met een knikje. ”Wat is het leven zonder wat uitdaging, niet waar?” Hij had misschien wel makkelijk praten omdat hij niet in een rolstoel zat, maar hij dacht dat hij niet bij de pakken zou blijven zitten als dat wel zo was geweest. Een rolstoel zou hem immers niet belemmeren in het worden van een Pokémon trainer, net zoals het het meisje niet belemmerde om op een festival in de sneeuw haar eigen gang te gaan. ”Dat klinkt alsof je het allemaal goed voor elkaar hebt,” zei hij opnieuw op een goedkeurende toon tegen haar, al kon hij zich haar niet zo goed voorstellen op een slee. ”Is het zo’n kleine slee met een touwtje aan of…?” Hij zag alleen een Vulpix bij haar. Misschien ging ze op die slee zitten en trok de Vulpix haar voort. Wist hij veel. ”Mijn naam is Mitch en dat daar is Bruce,” zei hij, knikkend naar de Sawk. ”Ik heb ook nog een Magikarp gevangen genaamd Poseidon, maar die eh… kan door omstandigheden even niet uit zijn bal komen.” Hij hoopte eerlijk gezegd dat ze zou vermoeden dat hij het over het vlakke, met sneeuw bedekte terrein had en er verder niet achter zou vragen, want hij was er niet bepaald trots over dat hij een Magikarp had weten te traumatiseren met zijn vangkunsten. Dat was niet echt iets om over naar huis te schrijven naar zijn mening.

Ze vertelde dat ze races had gedaan met haar Ponyta en Mitch gaf een knikje. ”Dan lijk je me niet echt het type dat stilzit,” zei hij met een glimlach tegen haar. Dat was hij ook niet. Zelfs in Johto had hij zichzelf elke dag wel beziggehouden. In het weekend hadden zijn moeder en hij dan de vaste afspraak gemaakt om op zondag een lui dagje te houden, maar voor de rest waren ze altijd druk in de weer geweest. Ze vertelde dat ze nog vijf andere Pokémon had en hij grijnsde een beetje door het verkeerde beeld dat hij van de slee had. ”Ik vond het al een raar idee dat je op zo’n kleine slee door één Vulpix naar voren werd getrokken, maar het had altijd gekund, toch?” Hij haalde zijn schouders op. Hij had niet veel ervaring met dit soort dingen. Het familielid langs zijn moeders kant had het immers nooit over een slee gehad. Hij voelde zijn schouders wat ontspannen toen ze duidelijk dacht dat hij het over de omgeving had waardoor hij Poseidon er niet uit kon laten en hij besloot om haar maar in de waan te laten. Hij vond het al erg genoeg dat het was gebeurd, laat staan dat anderen ervan wisten. ”Ik kan hem er wel eens uit laten in Lake Acuity, maar niet hier,” voegde hij er net iets te nonchalant aan toe. Ze hintte weer duidelijk naar het feit dat ze meerdere Pokémon had en Mitch besloot om er op in te gaan. ”Wat voor andere Pokémon heb je dan?” vroeg hij. Hij wist niet waarom, maar hij dacht niet meteen dat ze een trainer was, zeker ook om die opmerking over de races. Maar toch.. een volledig team van zes Pokémon. Dat kon toch niet enkel om praktische redenen zijn?

Een licht geamuseerde grijns gleed om Mitch’ lippen heen toen Pokémon en trainer duidelijk een verschillend idee hadden over wat de Pokémon wel of niet aankon. Hij had dat soort discussies met Bruce nog niet gehad omdat de Pokémon al even zelfverzekerd leek te zijn als hemzelf en ze beiden wel het goede verstand hadden om niet een trainer uit te gaan dagen met een Dragonite of iets dergelijks, maar hij vond het wel altijd weer leuk om te zien bij een Pokémon, die koppigheid. Hij hoopte dat hij het ware karakter van Poseidon ook snel zou zien eer dat hun bondprobleem opgelost was, al zou dat waarschijnlijk nog wel even duren. Zijn blik gleed geïnteresseerd naar haar toen ze aangaf dat het een uit de hand gelopen hobby was en hij knikte begrijpend toen ze aangaf dat ze aan breeden deed en een paar speciale Pokémon voor zichzelf had willen krijgen. ”Ik ben van plan om naast mijn huidige team een rotatieteam op te starten met verschillende Pokémon. Ook wil ik zo veel mogelijk verschillende soorten Pokémon hebben, dus ik verklaar je niet voor gek, hoor. Ik denk dat ik aan het einde van de rit, als ik eenmaal al mijn badges heb, ook een flink aantal Pokémon zal hebben.” Hij haalde zijn schouders op. ”Je doet er niemand kwaad mee, toch? En als je het leuk vindt, waarom zou je er dan mee stoppen?” Nee, daar keek hij haar totaal niet scheef voor aan. Hij zou binnen een mum van tijd waarschijnlijk ook zes of meer Pokémon hebben, dus daar kon hij haar niet op veroordelen.