Tales of

Sinnoh

Met een sigaret in zijn mond leunde Rani tegen een boom aan terwijl zijn blik ruste op zijn Houndour die vrolijk aan het spelen was met de Trapinch. Niet dat het echt spelen genoemd kon worden. De shiny pokémon wilde maar al te graag één van die poten in zijn bek krijgen. Gelukkig was Legoshi snel genoeg en sprong hij steeds vrolijk weg. “Als je een poot verliest, niet naar mij kijken,” waarschuwde hij het wezen, waarbij rook ontsnapte tussen zijn lippen. Er was geen kans dat hij een prothese ging kopen voor dat beest, hij moest zijn plan maar trekken dan.

Terwijl de twee rustig speelde haalde Rani de sigaret met twee vingers uit zijn mond en blies de rook uit. Een diepe hoest steeg op uit zijn borstkas. Hij klopte enkele keren hard op zijn borstkas. Tegen dat de hoest stopte deed zijn keel pijn, maar hij nog rustig een nieuwe trek van de sigaret alsof er niks aan de hand was.

Een luide piep deed hem opkijken en hij zag nog net hoe er een vlam op Juno af vloog. Rani kon niet anders dan dan met zijn ogen rollen. “Dat komt ervan.” Gelukkig zag het er niet naar uit dat de Houndour een poot kwijt was, maar het beestje was kwaad. Het vrolijk spelen veranderde dan ook in een gevecht waar Rani niet tussen ging komen. Ze trokken hun plan maar.

note Journey Januari

Rani legde zijn hoofd in zijn nek en sloot zijn ogen om nog een trek te nemen van zijn sigaret. Soms was dit precies wat hij nodig had. Een ontspannend moment tussen hem en zijn sigaret. Niemand die hem kon storen. Geen gekke mensen om hem heen of klagende bazen. Gewoon hem, een sigaret en rust. Op de achtergrond verdween het geluid van zijn spelende pokémon. Langzaam deed hij met een diepe zucht één oog open, om te zien wat er aan de hand was.

Zowel Legoshi als Juno keken nieuwsgierig naar een groep Charmander verderop. “Wat?” Zijn gele ogen gleden naar al de beeste. Iets had hun aandacht getrokken, de vraag was enkel wat. Rani duwde zichzelf af van de boom en wandelde dichterbij, op de voet gevolgd door zijn twee pokémon. Heel even viel zijn oog op de asociale charmander die van de groep verwijderd zat, maar hij ging naast het gat staan, niet te dicht bij de rand want hij had geen zin om te vallen. “Waar kijken we naar?” zei hij met de sigaret tussen zijn lippen.

Zijn twee pokémon waren ondertussen eerder geïnteresseerd in de charmander, vooral Juno. Die zag overal nieuwe kauwspeeltjes en was aan het uitmaken waar hij zijn tanden eerst in zou zetten. Dom ding. Het had vooral interesse in de afgezonderde Charmander, eentje die alleen stond was namelijk een makkelijker target.

note Gaat dichterbij

Rani zijn aandacht werd getrokken door een bal vuur die langs hem heen raasde nadat het zijn doelwit had gemist. Wat waren die twee nu weer aan het doen? Wanneer hij zich omdraaide, zag hij nog hoe dat Legoshi ook zijn kans greep en een bal vuur op de charmander af liet gaan. Een dramatische zucht verliet zijn keel terwijl hij een hand door zijn haar haalde. Hij liet de andere charmander even voor wat het was, ze leken hem immers met rust te laten, en nam een grote trek.

De Trapinch wilde op de Charmander af gaan, maar stopte toen hij een tik kreeg van Rani zijn voet. “Dimme,” histe hij. Juno keek hem onschuldig aan, maar leek in elk geval te luisteren, al gingen zijn ogen naar Rani zijn benen. “Oh nee jij, geen denken aan. Ik gooi je eigenhandig naar beneden,” dreigde hij en wees daarbij naar het gat achter zich. Liefst van al hield hij zijn andere been voor zolang het kon.

Het leek te werken, of het kwam door de grond die ineens hevig begon te trillen. “Dat kan niet goed zijn.” Rani keek weer even naar het gat en besloot dan maar verder te wandelen. Wat het ook was, het klonk als iets dat hij niet wilde zien. Zowel Legoshi als Juno volgde hem op de voet terwijl Rani zo snel als zijn been hem in staat stelde weg wandelde.

note Vangt de pokémon niet

Legoshi begon luid te blaffen en terwijl Rani achterom keek, zag hij hoe een Charizard uit de put was verschenen. Zijn kaken klemde hij stevig op elkaar, terwijl hij zichzelf forceerde om iets sneller te wandelen. Het was niet evident, en lopen op deze ongelijke ondergrond zag hij al helemaal niet zitten. Hoe meer afstand hij kon creëren voor het ding hem zag, hoe beter.

Zijn gele ogen vielen direct op het kleine lichtpuntje in de duisternis en na nog een blik naar achter te hebben gegooid, besloot hij daarvoor te gaan. Alles was beter dan in de buurt van dat oranje gevaar te blijven. “Niet te ver jij,” zei hij tegen Juno die vrolijk voor hem uit liep, terwijl Legoshi braaf aan zijn been bleef staan. In elk geval wist de hond dat Rani niet de snelste was.

Het lichtje werd alsmaar duidelijker, en Rani was wel eens benieuwd wat het was. “Juno,” zei hij waarschuwend, toen hij de pokémon praktisch zag kwijlen. Dat beest met zijn kaken was ongelofelijk, maar hij was al lang blij dat het op andere dingen knabbelde, in plaats van heel de tijd voor zijn benen te gaan. Om voor een beetje extra licht te zorgen, greep hij de zaklamp van zijn Holo Caster en scheen even om zich heen. Waar the fuck was hij zelfs? De weg terug vinden kon dadelijk nog een probleem worden.

note Gaat op het lichtje af

Het verbaasde Rani hoeveel Charmanders hier rondliepen, alsof iets ze allemaal naar dezelfde plek bracht. Zijn zaklamp scheen op een charmander dat stenen aan het kapot slaan was. Het wist Juno zijn aandacht te trekken. Voordat Rani er ook maar iets van kon zeggen, liep de Trapinch met zijn korte beentjes achter de Charmander aan, in een poging het beest tussen zijn tanden te krijgen. In plaats daarvan werd het geraakt door de Metal Claw en maakte het een kwaad geluid. “Dat krijg je ervan,” zei Rani die zijn armen over elkaar sloeg. Nog even keek hij toe hoe zijn pokémon verder de aanval in ging, maar het was niet interessant genoeg. “Het volgt wel.” Legoshi blafte vrolijk. Toch één pokémon die zich kon gedragen.

Rani draaide zijn rug naar de pokémon toe en wandelde verder. Zoals hij verwachtte, hoorde hij achter zich de Trapinch die hem probeerde te volgen, maar ondertussen zijn best moest doen om niet te sterven. “Dat ding wordt zijn eigen dood,” zuchtte hij tegen zichzelf. Het enige wat hij hoopte was dat de pokémon zich zou leren gedragen als hij was ouder werd en zou evolueren. Misschien was het ook niet het beste idee om een pokémon te kopen van de black market, want het had duidelijk een hele hoop problemen.

note Gaat op het lichtje af

Een nieuwe Charmander zoals hij er al veel andere had gezien verscheen voor hem. Ondertussen had Juno zich terug aan zijn zijde gevoegd en keek nieuwsgierig naar de nieuwe oranje pokémon. Al wat hij zag was weer een nieuwe pokémon die hij kon opeten. “Ooit loopt het echt verkeerd weetje,” zei Rani die zijn pokémon met een schuin oog aan keek. Hij had er eerlijk gezegd geen zin in om tegen kwade pokémon te moeten vechten, want weglopen ging het niet worden. De oranje pokémon liep snel weg, wat zorgde dat Legoshi vooruit vloog en blafte, maar niet te ver ging zodat Rani hem nog steeds in het oog kon houden.

Ondertussen was zijn sigaret op en gooide hij de peuk op de grond. Het was terwijl dat hij zijn doosje zocht voor een nieuwe te vinden, dat hij de Adrenaline Orb vond die hij een tijd geleden verdiend had. Het zou pokémon moeten lokken. Misschien was dit wel het ideale moment om die eens in te zetten. Waarom ook niet. Hij wist niet goed wat hij ermee moest doen dus gooide het ding maar op de grond. Was dat hoe het werkte? De Houndour wilde er al bijna achteraan gaan, alsof het een speeltje was.

note Gebruikt een Adrenaline Orb

Rani draaide zich om, klaar om weg te gaan en heel deze plek achter zich te laten. Zijn ogen vielen echter op de twee charmander die er nog gewoner uitzagen als de andere. “Shoo, ga jullie vriendjes wat lastig vallen.” Nee, aan een oranje geval had hij niets in zijn team. Het zou te hard clashen met de andere pokémon die hij had.

Gelukkig had hij Legoshi die tussen hem en de twee pokémon in ging staan, terwijl hij rustig zijn sigaret aanstak. Het doosje en zijn aansteker stak hij weer weg en dat was wanneer hij weer iets vond in zijn zak. Hij had geen idee wat hij met de Ejection Button aan moest, dus kon hij die even goed ook ineens gebruiken. Anders bleef hij er toch maar mee rond lopen. Dus waarom ook niet.

Ondertussen was Juno achter één van de Charmanders aan het lopen en vlogen de vuurballen in het rond. Eentje kwam iets te dicht tegen Rani zijn hoofd, maar hij deed de moeite niet om het te ontwijken. De puntjes van zijn haar werden geraakt, maar zolang het niet in brand vloog, was het allemaal in orde.

note Gebruikt een Ejection Button

Het einde was eindelijk in zicht en hij verlangde al naar een zachte zetel waar hij in neer kon zakken. Iets dat hij helaas niet had in zijn smerige appartement. Dat was ook niet helemaal waar. Hij had er één, maar dat was niet direct waar. Het nadeel was dat de vering van binnen kapot was en dat die helemaal niet zacht was. Hij verwachtte dat hij er één van de dagen wel eens doorheen zou zakken.

Doordat hij in gedachten verzonken was, had hij de nieuwe Charmander niet direct opgemerkt. Gelukkig was er Legoshi die tegen hem op sprong en hem de grond op gooide, anders had de aanval hem volop geraakt. Rani had eerst willen roepen tegen zijn pokémon, maar wanneer hij nog een paarse gloed boven zich zag hangen, was hij blij met de pokémon aan zijn zijde. Zo snel hij kon, krabbelde hij overeind met de houndour zijn humor, terwijl Juno achter de Charmander aan liep. Het was niet om hem te beschermen, maar gewoon omdat zij hem wilde beschermen. “Maken dat we hier weg zijn,” mopperde Rani die zich snel uit de voeten maakte. Hij was zijn leven nog lang niet beu.

note The end!