Crescent Moon - Rank 4
no items used
De laatste tijd was vreemd geweest. Na het incident met Alaric leek alles over te lopen in zijn hoofd en na zijn aanvalletje was hij gewoon in een put gevallen. Het was zover gekomen dat hij er gewoon teveel van had gehad, van alles. En iedereen vroeg maar of hij ok was, wilde hem helpen, wilde iets voor hem doen. En hij was gewoon stil gebleven. Hij wilde er geen woorden aan vuilmaken. Want het enigste wat hij wilde, was alleen zijn. Na die dag had hij zitten denken om Alaric te blokkeren, maar hij besloot het te laten voor wat het was. Als de man hem wilde bereiken, wat hij waarschijnlijk niet zou doen, dan kon hij dat. Waarom hij dat zou willen doen, was hem een raadsel. Het was immers duidelijk dat de ander liever zonder hem was dan met en als dat zo was, so be it. De angsten, de woede, alles, leek vanuit hem getrokken te zijn. Toen hij dan ook eerder op de dag de trui van Alaric terug had gevonden, had hij enkel een wenkbrauw op gehaald. De neiging was er zeker geweest om hem helemaal kapot te maken. Er was een stemmetje in zijn hoofd die hem aanstuurde om Aisling te roepen en haar Dragon Breath te gebruiken om het ding te verbranden. Vervolgens zou hij Harlow de rest van het werk laten doen. Voor even leek het stemmetje de overhand te krijgen, waarbij een kleine glimlach op zijn lippen kwam. Het was echter toen hij een ander idee binnen kreeg, eentje die hem recht door het hard stak, dat zijn gezicht in pure woede vertrok. De neiging om de trui te knuffelen in een poging iets van hem erin te vinden. Zijn hartje brak, zijn maag draaide pijnlijk en een zwaar koud gevoel ontsprong in zijn onderbuik. Eentje die zijn adem even liet stokken. Hij walgde van zichzelf over hoeveel hij hem miste, want hij wilde hem niet missen. Niet iemand die hem zo misbruikt had...
Dan waarom was hij nu weer aan het huilen?
De deurbel ging en wel meteen schudde hij zijn hoofd. De man duwde zichzelf van de grond af en pakte de kruk die hij tegen de muur had geplaatst. Hij zou later wel bedenken wat hij met de trui zou doen. Hij legde het ding dan ook op het kastje bij de lift en streek met zijn hand langs zijn gezicht om de tranen weg te forceren. Hij dwong het af van zichzelf om kalm te worden en het was akelig hoe snel en soepel dat verliep. Een kleine, schuine glimlach kwam op zijn lippen. Als hij hem nog eens zag.. Hah... Ha... Aisling kwam rustig naar haar trainer toe en duwde haar kopje even tegen zij aan. De man keek schuin naar de Pokémon en stak zijn verminkte hand op, waarna hij haar even aaide. Een doordringende blik in de ogen van de raptor gaf aan dat het geen aangenaam gezelschap zou zijn. Sinds ze een Archeops was geworden, ging ze niet meer zo wild over de bel. Maar ze hield wel nog steeds wacht. Myrddin liet zijn blik even schuin naar de twee Gibles die hij had. Een roze en een normale. Hij had de ene gevonden op Iron Island nadat het haar trainer had verminkt, de ander was hij eerder vandaag tegen gekomen buiten zijn huis. De twee waren enorm aan elkaar gewaagd en hadden de hele ochtend al gevochten met elkaar. Ze zaten te kibbelen, zachtjes, tot de blauwe begon op te lichten, te groeien en boos grommend boven de traited Gible stond. Een Slash werd meteen uitgevoerd, waarbij de roze draak meteen grommend wegsprong. Blauwe vlammetjes kwamen uit de keel van het roos beest. Hoe dan ook greep Morrígan meteen in en al snel had ze de twee de tuin in gedreven, daar konden ze hun ding wel doen.
Myrddin liet een zacht instemend geluidje horen bij het zien van het tafereel. Raeghann was samen met Adelyn en Blathnaid boven bezig. Laatste keer dat hij checkte waren ze aan het slapen, dus hij zou ze laten. Harlow daarintegen was al meteen aan de deur gaan zitten en snuffelde eraan, alsof ze doorhad wat er aan de andere kant te vinden was. Na enkele tellen rees een gegrom dan ook uit haar keel en trok ze haar bovenlip op. Myr fronste en keek even naar Aisling, die haar kop wat had verlaagd en behoedzaam naar de deur keek. Was het een of andere bedreigening? Ah, misschien was het wel zijn moeder. Dat zou er nog maar bij missen. Zijn blik ging even naar het kastje en voor even overwoog hij het, het ding uit te halen. Het zou immers een einde brengen aan dit alles. Hij zou de erfenis krijgen en... En... Onbewust voelde hij aan hoe paniek hem bekroop. Het idee werd meteen verworpen. Hij zou het niet kunnen doen met dat, nee, hij zou het nooit doen. Het zou nooit mogen, niet van zichzelf.
Hij kwam dan ook in beweging en zuchtte even. De Spinarak die hij al die tijd op zijn schouder had zitten was even schouder gewisseld. Het beestje was gewoon plots in zijn huis verschenen. Hij had gedacht dat het een wilde Spinarak was die gewoon wat warmte op had gezocht, maar nadat hij zag hoe vriendelijk ze was naar mensen... Ze was vast ergens achtergelaten door haar eigenaar en had een manier gevonden in zijn huis. Hij had er geen probleem mee om haar binnen te nemen. Het zou wel weer wennen zijn, want de laatste tijd nam hij steeds meer mons binnen. Of het compensatie was voor het lege gevoel dat hij had, wist hij niet... maar in zijn hoofd verantwoorde hij het dat ze het allemaal nodig hadden. Al snel stond de man voor de voordeur en haalde hij het slot ervan. Rustig opende hij het wat, waarbij zijn hoofd even naar buiten tuurde. Zijn gezicht bleef in een neutrale plooi toen hij zag wie het was. Rani. Wat moest hij hier? Harlow, die haar flank tegen zijn goede been aanduwde, begon spontaan weer te grommen bij het aanzien van de Houndoom. De Archeops die achter hem bleef staan hief haar kop hoger op zodat ze over haar trainer heen kon kijken naar buiten. De kleine ranger bleef de ander aankijken, geen intentie makende om de deur meer te openen. In zijn huidige staat, met de genaaide snee op zijn voorhoofd en het blauwe oog dat aan het wegzakken was, was zijn hoofd in orde. Zijn keel nog steeds afgedekt door een pleister die de wonde nog even moest afschermen van de wereld. Hij vond van zichzelf dat hij er niet zo slecht aan toe was. In tegendeel. Hij kon steunen op zijn been, had wel nog zijn kruk nodig, maar hij wist dat hij binnenkort weer zonder kon. Het enigste waar hij enorm veel last van had was het krachtverlies op zijn hand. Zonder zijn vijfde vinger was het een vreselijk iets. Hij hield echter de verminkte, hand met het verband strak op de rand van de deur, zodat hij deze kon toeslaan als Rani iets probeerde.
