Tales of

Sinnoh

"Anna, nee!" Riep ze haar Shuppet nog na, maar het was te laat. De nieuwsgierige shuppet, die altijd klaar stond om haar trainer in verschrikkelijke situaties te brengen, vloog de lost tower in. Olivia bleef stil staan, Blair aan haar zijde met een veelbelovende blik in zijn ogen. Hij zou haar niet in de steek laten! Hij bleef bij haar! Maar het hielp haar angst niet te bedaren, want als de lost tower bekend stond om één ding, dan was dat wel het hier spookte.

Olivia zette een stapje dichter bij de ingang, en deinsde direct weer terug. Ohjee. Het was wel heel donker daar binnen. Ze pakte haar pokédex uit haar zak, opzoek naar de lichtknop, er was een lichtknop, toch? Misschien kon ze het doen met de helderheid van haar scherm, ja, dat was een plan. Haar hart bonsde ondertussen in haar keel, en tranen welden op in de hoeken van haar ogen. Durfde ze dit wel alleen? Wat als daarbinnen een kwade geest op hen stond te wachten? Blair maakte een hoog piep geluid, alsof hij de vrouw haar angsten kon aanvoelen - wacht, dat kon hij ook. Hij had gelijk, ze konden Anna niet alleen laten in de tower. En dus deed ze wat een goede pokémon eigenaar zou doen, en betrad ze de tower, met Blair aan haar zijde. Hopelijk vonden ze Anna snel.

Lag het aan haar of was het hier een stuk kouder dan buiten? Liv sloeg haar armen over elkaar heen, een blik op Blair werpend. Hij leek een stuk meer op zijn gemak, en ze vroeg zich af of hij wél iets kon zien in deze donkere ruimte. Een rilling gleed over haar rug, en ze ha dhet gevoel alsof duizenden ogen op haar gericht waren. Een van de planken achter haar kraakte, en ze draaide zich direct om. "Anna?" Liv kneep haar ogen wat dichter bij elkaar, in een poging om beter te zien. Maar het leek erop dat Anna daar niet was, dus ze kon beter.. doorlopen.

Liv draaide zich om, en tot haar grootste schrik waren ze inderdaad NIET alleen. Een gil sloeg over haar lippen, en voordat ze ook maar een seconde kon nadenken, begon ze als een dolle weg te rennen. Blair met haar meesleurend. Nee nee nee nee NEE NEE. Niet vandaag! "Anna dit is niet leuk meer!" Riep ze door de toren, tranen in haar ogen, maar in plaats van dat ze de weg naar buiten vond, rende ze verder de toren in. Weg van de Misdreavus, maar helaas raakte ze zo ook de uitgang kwijt.

Buiten adem kwam ze eindelijk tot stilstand, Blair loslatend zodat ze kon leunen op een van de stoelen in de ruimte. Oh Arceus, sinds wanneer was ze zo snel duizelig? Zo ver had ze toch niet gerend? Toch? Ze wierp een blik over haar schouder, maar de uitgang was nergens meer in zicht. Haar hart leek haast te stoppen toen Blair opeens een hoge piep liet luiden, en de stoel onder haar hand niet langer meer op de grond stond maar begon te ZWEVEN. Olivia kneep haar ogen dicht. Nee! Ze wilde hier niet zijn, ze wilde gewoon op een leuk grasveldje zitten en een gras pokémon of water pokémon tegenkomen, niet een of andere kwade geest. Dit was het. Haar einde. Het kon haast niet anders.

Help. Tergend langzaam opende ze haar ogen weer, waarna haar blik voorzichtig door de ruimte gleed. De vreemde kleuren om haar heen brachten haar nog verder van haar stuk. Was ze dan al dood? Ze draaide zich beetje bij beetje om, totdat haar blik eindelijk de eigenaar van de stem vond. Als er nog kleur in haar wangen te vinden was, was dat nu weg. Haar ogen werden groter, en ze staarde de vrouw aan alsof ze zojuist een spook had gezien. Well, dat was misschien waar. "Eh.." ze zette een verschrikkelijk trage stap achteruit. Had deze vrouw zojuist om hulp gevraagd? Ze kon toch niet zomaar weglopen? Wat als de persoon in kwestie een groot probleem had.. misschien.. Liv slikte een brok in haar keel weg. "Waar... waar heb j-je hulp bij nodig?" Besloot ze uiteindelijk te vragen. Het kon niet anders, ze moest deze persoon of geest helpen. Dat was de juiste keuze om te maken. Toch?

Help me mijn grafsteen zoeken. Alle hoop dat dit een doodnormaal persoon was zakte in haar schoenen bij deze woorden, want een graf betekende maar een ding. Ze had te maken met een overleden persoon hier, iemand die niet langer tot de menselijke wereld behoorde. En ze was haar graf kwijt. Een verloren ziel. Bevroren van de angst bleef ze staan, overwegend of ze haar instincten moest volgen en zo snel mogelijk moest wegrennen, of dat ze deze persoon moest helpen haar rustplek te vinden. Nee, er was maar een goede optie hier. Als ze dood was, en ze was haar graf kwijt, zou ze willen dat iemand haar ook hield.

"Oké.." ze knikte langzaam, een voorzichtige stap vooruit zettend. "Oké ik help je." Herhaalde ze, deze keer zachter en vriendelijker, desondanks dat haar stem nog steeds trilde van de angst. "Wat is je naam?" Dat was stap een. "Kom.. dan gaan we zoeken." Was het vreemd om een hand uit te reiken naar een geest? Natuurlijk was het vreemd, een geest was niet tastbaar. Toch? Ze trok haar hand voorzichtig weer terug, waarna ze naar Blair keek voor hulp om uit de tower te komen. Buiten lagen immers de graven.

Mijn naam.. Met een mengelmoes vol hoop en angst staarde ze naar de vrouwelijke verschijning. Haar Pumpkaboo had zich ondertussen achter haar verscholen, wat al helemaal niet veel goeds beloofde. Olivia bleef echter staan, wellicht omdat ze zich door de angst aan de grond vast genageld voelde. Tijd om haar heen leek te stoppen toen het antwoord eindelijk kwam, en als het niet was geweest voor het luide bonken van haar hart, had ze zichzelf voor dood verklaard. De lach van de vrouw werd beantwoord door een verschrikkelijk hoge gil.

Ze schoot direct meerdere passen achteruit, struikelend over haar eigen voeten. De vrouw, nee, het monster torende nu boven haar uit, en alles wat ze kon doen was gillen en haar handen voor haar gezicht houden - alsof wat ze zelf niet kon zien, ook niet bestond. Maar ze wist dat het er was, en ze kon het niet negeren. Naast haar begon Pumpkaboo te huilen, luidkeels. En Olivia, compleet in shock, deed hetzelfde. De tranen rolden over haar wangen, terwijl ze - al gillend - een stoel greep om afstand mee te creeëren (as if that would help). "Alstjeblieft dea-death, ik wil geen proble-" haar stem werd onderbroken door het gekrijs van een pokémon. En daar was dan opeens Anna, die zich de hele tijd verborgen had gehouden. De pokémon ging tussen de vreemde verschijning en haar trainer staan, en liet haar een angstaanjagende reflectie zien met haar night shade aanval.

"Nee, nee, nee," piepte ze uit angst, te bang om in dezelfde kamer te blijven, maar te geshockeerd om weg te rennen. Het was alsof er een blok beton aan haar voeten hing, iedere stap die ze achteruit zette tergend zwaar. Anna verscheen tussen de twee, maar zelfs haar aanval was niks tegen de kwade geest voor hen. De vrouw veranderde in een waar monster, een verschrikking voor haar ogen, en ze durfde het verschijnsel niet eens meer aan te kijken. Haar blik op de grond, toekijkend hoe de schaduw langzaamaan steeds meer over haar heen boog. Dit was het. Ze wilde iets zeggen tegen Blair en Anna, maar voordat de woorden over haar lippen konden rollen, werd alles zwart.

Een zonnestraal scheen in haar ogen toen ze weer wakker werd. Langzaamaan hees de vrouw zich omhoog in een zittende positie, een denderende hoofdpijn als resultaat van wat er was gebeurd. Ze wreef over de achterkant van haar hoofd. Was ze over iets heen gestruikeld en had ze zich gestoten op de weg naar de grond? Voor een moment bleef ze roerloos zitten, een onheilspellend gevoel werd steeds meer aanwezig. Nee, hier klopte iets niet aan. Wat was er gebeurd? Haar maag draaide uit angst, en ze wist dat ze hier weg moest. Wat er ook gebeurd was, ze wilde er niks meer mee te maken hebben. Snel krabbelde ze omhoog, blij om zowel Anna als Blair te zien bij de deur die duidelijk de uitgang aangaf. Ze was net van plan om naar de deur te stappen, toen de zon reflecteerde op een object dat haar kant op rolde. Voorzichtig tilde ze het op. "Een dusk stone?" Ze keek de schaduwen in, en waar hetzelfde onheilspellende gevoel weer terug omhoog kroop terwijl ze de duisternis in staarde, bracht ze zichzelf in beweging en stapte de Lost Tower uit.

Eén keer en nooit meer, dat wist ze zeker.