Harlow blafte even kort bij het aanzien van Adelyn. De kleine Ninetales stond naast de iets grotere Vulpix. Het was vreemd om ze naast elkaar te zien, aangezien de shiny vos echt mini leek naast de traited Vulpix. Ze was ietsje groter dan hem momenteel, maar dat scheelde niet veel en de blonde man kon zich enkel bedenken hoeveel malen groter de albino zou zijn dan de paarse vos. De twee leken het echter wel heel goed met elkaar te vinden. Zoals nu, waar ze op het zand naast elkaar lagen. Sylvan was druk bezig met de kop van Adelyn te likken, liefkozende geluidjes afkomende van beide mon. Hij vond het wel een beetje grappig om te zien, want Harlow, zijn Lycanroc, vond het allemaal maar vreemd. Ze dreef de twee dan ook soms uit elkaar. Niet met slechte bedoeling, maar eerder een soort van overbeschermende aard. Nu ook kwam ze aangelopen, blaffend, en duwde ze haar neus tegen de witte vos aan. Een duwtje en hij lag in het zand. Kort knipperde de albino verbaasd, waarbij hij een verontwaardig geluidje liet horen. Niet boos ofzo.. Eerder een, why bro?
Murphy bleef bij hem zitten. Waar hij zat in het zand kon hij het trio mooi zien. Afwezig staarde hij dan ook al snel naar de zee, die kalm aan het golven was op het strand. De eenzaamheid van de afgelopen tijd had hem zoveel negatieve gedachten toegeworpen die hij niet wilde. HIj wilde bezig zijn en had dan ook heel veel werk van Crescent Moon opgenomen. Hij had aanvraag gedaan of hij nog meer mocht doen en kon enkel hopen dat ze wat grotere stukken naar hem toe zouden gooien. Hij was aardig geklommen in ranks de laatste maanden en het leek hem wel dat ze er iets mee zouden doen. Althans, daar hoopte hij voor. Zijn verminkte hand met de missende ringvinger rees even. Nog steeds verbonden in verband was het het enigste dat nog echt een duidelijk letsel was van de laatste tijd. Een sjaal verborg immers wat er met zijn nek was. En het sneetje op zijn voorhoofd was ook al goed aan het genezen. Zijn rug zou binnenkort ook even onder hand genomen worden, maar wederom, er zat geen gevoel meer in. Rustig gleden zijn grijsblauwe ogen even naar de vossen. Adelyn was recht gesprongen en dartelde wat rond Harlow, die blafte en achter haar aan ging. Sylvan keek ze na, zuchtte en liep naar Myrddin toe. Al snel was de albino tegen hem aan genesteld en legde hij rustig zijn goede hand langs de Vulpix.
Het lag een beetje buiten zijn route, maar Mitch was echt wel van plan om binnenkort naar Celestic Town te gaan om zijn eerste gym uit te dagen. Het bondprobleem met Poseidon zou tegen dan waarschijnlijk nog niet opgelost zijn, maar dan was dat maar zo. Hij had alleen een beetje van zijn pad af moeten wijken om enkele TM’s te kopen voor zijn Pokémon waarmee hij ze een boost kon geven. Bruce leerde van zichzelf niet echt sterke aanvallen en Natsu zou later pas echt goede aanvallen leren, al had hij bij Natsu een betere moveset dan bij Bruce. De drie elemental punches zouden Bruce al wel een goede variëteit in aanvallen moeten geven zodat, als hij nog eens tegen een Butterfree zou moeten, hij zichzelf wat beter kon verweren. Ze hadden zichzelf nu prima kunnen redden tegen de Bug type, maar dat zou natuurlijk niet in elk scenario zo zijn. Maar goed, hij had Bruce dus nu uit zijn bal gelaten aan de rand van Pastoria City om wat op de eerste TM te oefenen. Hij had Thunder Punch in zijn bezit en zou niet veel later voor Fire Punch, Ice Punch en dan Protect voor Natsu gaan. ”Bruce, gebruik Thunder Punch!” riep hij, waarop zijn Sawk elektriciteit rond zijn vuist liet knetteren en naar voren stootte met zijn vuist. De aanval was al zichtbaar krachtiger dan eerst en Mitch gaf een goedkeurend knikje. Het zou natuurlijk nog fijner zijn als hij een tegenstander zou hebben en zijn blik gleed dan ook kort naar de jongen die op de grond zat met enkele Pokémon. Hij twijfelde kort, maar stapte uiteindelijk toch op de jongen af. Op de Lycanroc na leken zijn Pokémon ongeveer rond hetzelfde level als die van Bruce te zijn, al kon dat ook wel tegenvallen omdat je een Alolan Ninetales op elk moment kon evolueren. ”Sorry,” zei hij om de aandacht van de jongen te trekken. ”Zou je misschien interesse hebben in een één op één gevecht?” vroeg hij.
Iemand sprak hem aan en vluchtig knipperde de man even, waarbij hij opkeek naar de ander. Huh? Hem? Sylvan opende zijn oogjes en keek even schuin op naar de man die zijn trainer had aangesproken. Er kwam een zacht piepje uit de Vulpix, waarbij Myrddin even achter zijn oren begon te kroelen. De man vroeg of hij een gevecht wilde doen en langzaam knikte de kleine man naar hem. Nou... Hm... Hij duwde zichzelf al snel overeind en keek op naar de ander, vluchtig knipperende. De albino vos ging netjes gaan zitten in het zand en keek even naar de Pokémon die de ander bij zich had. De ranger nam zijn holo caster erbij en begon rustig te typen. Het was nog steeds moeilijk om dingen te doen met zijn verminkte hand, maar het was iets. Nu hij een vinger moest missen was alles zoveel slomer, zoveel moeizamer. Het was lastig om zo door het leven te gaan, maar veel keuze had hij niet. Harlow en Adelyn keken even op toen ze de nieuwe persoon zagen. Wel meteen rende de Lycanroc enthousiast naar de jongen en blafte ze even, waarna ze netjes voor hem ging zitten, afwachtend kijkende naar de vreemde. De shiny Ninetales volgde het voorbeeld in bewegingen, maar hield zich stil. Ook ging ze niet bij de man zitten, maar deed ze dit bij Myr, die even een aai over de bol van de vos haalde.
'Ja hoor, geen probleem. Ik heb wel geen echte ervaring met Pokémon gevechten. Maar ik denk dat mijn Ninetales wel wat oefening kan gebruiken.' Klonk er van de robotstem af. Immers was Adelyn nog jong en had ze nooit echt geleerd hoe ze moest vechten. Het zou zeker goed voor haar zijn een keer te kunnen oefenen. Even glimlachte de kleine man naar de ander. Tja, het was geen makkelijk leven eh. Vanuit zijn ooghoek kon hij zien hoe Murphy zich wat vanuit het zand duwde. Turende naar het duo en de nieuwe Pokémon was er meteen spanning te zien bij de roze Gible. Een verkeerde beweging en Myr wist dat ze af zou gaan op de ander. Oh jee.
Mitch deed zijn best om zijn gezicht in de plooi te houden toen de jongen naar hem keek alsof hij Ho-Oh in hoogsteigen persoon was. Ehm… zat er iets op zijn gezicht of zo? Zo subtiel mogelijk krabde Mitch met twee vingers van zijn kaaklijn naar zijn wang, maar hij kwam toch niks tegen onderweg, dus hij vermoedde dat het niet aan hem lag. In plaats van te antwoorden, nam de jongen zijn Holo Caster tevoorschijn en deze keer was het aan Mitch om verward met zijn ogen te knipperen. Eh… oké? ”Oh, hallo daar,” zei hij met een warme glimlach om zijn lippen toen de Lycanroc van de jongen enthousiast naar hem toerende en voor hem ging zitten. Hij stak zijn hand uit en bewoog deze naar de kop van de Rock type, maar liet deze een beetje boven de oren van de Pokémon hoveren. Zo kon ze zelf nog kiezen of ze geaaid wilde worden of niet. Hij keek op toen er opeens een vrij monotone stem vanuit de Holo Caster kwam en begreep nu ook waarom dat de jongen niet meteen iets gezegd had. Hij kon niet praten. Door één of andere medische aandoening, waarschijnlijk. Mitch besloot dat het geen goed idee was om erachter te vragen en hield ook wijselijk zijn mond over het feit dat de jongen waarschijnlijk geen aanvallen kon roepen. Zouden zijn Pokémon dan op eigen houtje aanvallen en mochten ze hun instincten volgen? Het zou zoiets wel zijn. ”Top,” zei hij met een grijns tegen de jongen. ”Mijn naam is trouwens Mitch en dit hier is Bruce. Hij is ook diegene met wie ik wil trainen.” Hij wees met zijn duim over zijn schouder naar zijn Sawk. Misschien was Natsu een betere match-up in dit geval, maar hij had nu toch al gezegd dat hij met Bruce ging vechten en Poseidon ging hem sowieso al niet worden.”Zullen we dan maar? Jij mag van mij beginnen.” Hij wilde immers eerst aftasten of de Ninetales uit zichzelf zou bewegen of dat de jongen effectief met commando’s zou werken. Hij zorgde voor wat afstand tussen de jongen en hem en zag dat Bruce in een vechthouding voor hem ging staan.
Harlow drukte meteen enthousiast haar kopje tegen de hand van de vreemde aan en blafte wat, waardoor Myr haar even aankeek. Hm... Fijn om te zien wel dat ze na alles nog steeds vertrouwen had in mensen. Iets dat hij nooit zou kunnen na alles dat hem was overkomen. Zijn blik ging rustig naar de man, die verder praatte. En de blonde man knikte dan ook even rustig naar hem. Mitch was de naam schijnbaar. En de POkémon noemde Bruce. Hij stak een hand op ter begroeting en typte rustig op de holo caster. "Ik ben Myrddin en dit zijn Adelyn, Harlow en Sylvan,"Klonk er van het dingetje af. Wel meteen blafte de Ninetales en Wolf enthousiast bij het horen van hun naam. De albino Vulpix, however, hield zich rustig en ging zelf kalm zitten, even schuin opkijkende naar zijn nieuwe trainer. Myr was nog steeds heel verbaasd hoe rustig hij echt was... maar goed, hij klaagde zeker niet. Het was een aangename verandering. In zijn ooghoek zag hij hoe Murphy steeds dichter aan het komen was, haar lijdje wat onder het zand duwende om zich te verbergen. Eenmaal Harlow dit door had, kwam ze in beweging. De Lycanroc blafte alert, sprong op en ging naar de sakura mon toe. Hm...
Ja. Hij knikte even op de vraag van de ander en zette een paar passen naar achter. Sylvan liet zijn oogjes even over de man gaan en toen naar de fighting type. Myr slikte, haalde diep adem en dacht kort na. Nou... Hij verwachte dat de albino op z'n minst iets van vechtervaring had... maar Adelyn? De Ninetales was al bij hem sinds ze een baby was. En nog nooit had hij haar laten vechten. Hij slikte dan ook en keek kalm naar haar, zijn vingers rustig over de holo caster gaande terwijl hij typte. HIj mocht schijnbaar ook eerst.. Dus... "Adelyn, Confuse Ray, Dazzling Gleam," klonk er van de eentonige stem af. Wel meteen knipperde de shiny verward en keek ze twijfelachtig om naar Myrddin... HIj glimlachte zachtjes en knikte voorzichtig naar haar. Het was ok. Twijfelachtig zette ze een stap naar voren, tilde ze haar kopje op, waarbij een soort van bolletje verscheen voor haar en al snel op de Sawk afvloog. Als het raakte zou deze verward te zijn. Met een lichte twijfel in haar beweging zette ze vervolgens een pas naar voren en begon haar pels fel op te lichten, de fairy move uitvoerende.
Mitch gaf de Lycanroc met een lichte grijns om zijn lippen een aai over zijn bol. Wat schattig. Het deed hem een beetje aan Natsu herinneren toen deze nog een Charmander was geweest. Hij hoopte dat Poseidon op een dag ook zo zou zijn, maar daar moest hij voorlopig nog even niet op hopen. Hij schudde de hand van de jongen en gaf een knikje terwijl hij zijn best deed om al de namen te onthouden die dat de jongen zei. Hij was al blij als hij de namen van zijn eigen Pokémon kon onthouden, laat staan die van een ander. Maar goed, de jongen nam zijn uitdaging aan en Mitch gebaarde dat hij mocht beginnen. En werd geopend met een Confuse Ray, gevolgd door een Dazzling Gleam. De twijfel van de Alolan Ninetales gaf Bruce genoeg tijd om zich voor te bereiden en Mitch knikte naar hem. ”Bruce, ontwijk met Double Kick tegen de grond en ga daarna voor een Thunder Punch,” zei hij tegen zijn Sawk. Hoewel Bruce de Confuse Ray makkelijk kon ontwijken, viel dat niet te zeggen voor de Dazzling Gleam. ”Weer Double Kick tegen de grond om snelheid te maken,” zei hij tegen de Sawk. Zijn Sawk trapte zichzelf tweemaal af tegen het zand en schoot vooruit, waarna zijn vuist zich in elektriciteit hulde en hij uithaalde naar de flank van de Alolan Ninetales. Met goed geluk zou ze een paralyze status oplopen, maar goed. Even niet op de zaken vooruit lopen. First things first.
Hetw as een unieke manier van aanvallen ontwijken, dat moest hij hem meegeven. Maar aan de andere kant was het gewoon ook vreemd om een Pokémon te zien die zo menselijk was als deze. Hij slikte dan ook even ongemakkelijk en keek schuin naar Adelyn, die vragend omkeek naar Myrddin. Hij knipperde even vluchtig en nam zijn holo caster steviger in de hand. Hoe dan ook zorgde dit ervoor dat de Ninetales de aanval niet zag aankomen en de klap van de Thunder Punch tegen haar kop aankwam. Kort wankelde ze even, grommend en boos blazende naar de tegenstander, voordat ze op eigen houdje een tweede Dazzling Gleam deed om de Pokémon van zich af te krijgen. Myrs ogen werden wat groter. Het had schade toegebracht, maar zo te zien was ze niet paralyzed... mooi zo.
Snel bewogen zijn vingers weer, waarna hij de holo caster voor hem liet praten. 'Aurora Veil, Nasty Plot' De Alolan Ninetales tilde haar kopje op, sloot haar ogen en al snel verscheen een schimmerend, kleurrijk scherm rond haar. Deze zou haar ietwat beschermen voor de aankomende moves. Vervolgens knipperde ze even, sloot ze haar ogen weer en kwam er een grimas op de lippen van de Pokémon. Haar special attack zou ook omhoiog gaan. Wat mooi was, want Ninetales had volgens hem enkel maar special moves. 'Ice Beam' Klonk er nadat hij het uitgetypt. De ijsvos zette een pas opzij, sprong op en schoot de straal op de tegenstander af.
Sylvan knipperde even en begon te fronsen, een schuine blik werpende op zijn trainer. Nee, dit ging zo niet werken. En dat was enorm jammer, want er was potentie in de Ninetales. Hoe dan ook hield het vosje zich stil en bleef hij netjes naast zijn nieuwe eigenaar zitten. Harlow en Murphy waren inmiddels met elkaar bezig. Of eerder, de Lycanroc hield de Gible bezig zodat die niet opeens in de kuiten van Mitch hing.
”Bruce, koprol naar rechts!” riep Mitch toen hij zag dat de Alolan Ninetales weer begon te gloeien vlak na de Thunder Punch van Bruce. Bruce liet zich in het zand vallen, maar niet snel genoeg. De aanval werd slechts gedeeltelijk ontweken en Mitch wist dat hij op moest passen dat Bruce niet te vaak door zulke aanvallen geraakt zou worden, anders had zijn Pokémon een probleem. Voor nu leek het nog niet voldoende effect te hebben om Bruce moe te maken en daar was hij dankbaar voor. Twee aanvallen werden geroepen die geen schade deden, maar wel vervelend uit konden pakken voor Mitch. Een om de aanvallen van Bruce minder schadelijk te maken en de tweede om Special Attacks harder aan te laten komen. ”Gebruik Focus Energy!” riep Mitch. Terwijl de Alolan Ninetales bezig was om zichzelf in te dekken, begon Bruce rood te gloeien en stond hij niet veel later van het ene been naar het andere been te wippen. Hij was er duidelijk klaar voor. ”Ontwijk!” riep Mitch toen de Ice Beam naar Bruce kwam. ”Gebruik het ijs vervolgens om momentum te maken en val dan aan met je Double Kick!” riep hij naar Bruce. De ijsstraal had immers een vlak stuk ijs gecreëerd op het zand en Bruce gebruikte dat nu om snelheid te maken. Met een harde trap tegen de grond zette hij zichzelf af naar de Alolan Ninetales toe en haalde vervolgens in een soort van zijwaarts koprol uit met zijn voeten. Als de eerste klap zou raken, zou de tweede al erg snel volgen en met de Focus Energy was de kans op een critical hit nu wel groter.
De aanval werd gedeeltelijk ontweken, waarna de Pokémon in actie vloog dankzij het feit dat Adelyn eerder een Ice Beam had uitgevoerd. Geschokt keek Myr even toe hoe de Ninetales weinig kon doen aan het feit dat een double kick volgde op het schaatsen van het monster. Hij trapte eenmaal, gevolgd door een tweede kick tegen de kaak van de kleine vos, die even opzij viel, maar snel overeind kwam, een grommend geluid van haar afkomende. De ice type bewoog haar dikke bos staarten, waarna haar lichaam begon te gloeien in een paars licht en brokstokjes verschenen, die op de tegenstander werden gericht en afgeschoten. Een extransory zo te zien. Dat was inderdaad een betere zet geweest dan de Ice Beam die hij had opgedragen. Snel begon Myrddin weer te typen waarna al snel de stem weer te horen was. "Spite, Aurora Beam" Klonk er. Een duistere aura verscheen rond de shiny vos, waarbij ze haar blik scherp op de tegenstander legde. Myrddin werd er zelf wat ongemakkelijk van, maar hield zichzelf goed overeind. Sylvan legde even een schuin ook op de Pokémon en piete toen naar zijn trainer. Geen idee of het gemeen bedoeld was of iets anders, maar Myr vond het geen verkeerde keuze qua move. Hiermee zou de double kick na ene tijdje niet meer gebruik kunnen worden. Het was beter dan Disable gebruiken, want het kon niet anders dan dat de Pokémon nog fighting moves wist. Vervolgens zette de ijsvos een stap opzij, waarna ze haar bek opende en een prachtige straal van heldere kleuren op de tegenstander werd gevuurd.
![[Mitch] Sunset Naamloos](https://cdn.discordapp.com/attachments/445210538319020033/959223864662061056/Naamloos.png)
![[Mitch] Sunset BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)