Tales of

Sinnoh

Er waren Charmanders gesignaleerd rondom Mt. Stark. Nu waren Charmanders in de technische zin geen Dragon-type, maar het was wel een Pokémon binnen de Dragon egg-group en met het uiterlijk van een Charizard, kon Kyle niet anders dan het tot de groep Pokémon van zijn interesse berekenen. Dus, vandaag liep hij hier, op zoek naar zo’n Charmander.

De Dedenne zat op zijn hoofd, de twee Dreepies, Spyro en Ember, dansten met de Noibat door de lucht, terwijl Fender Mushu vooruit duwde. Het was een drukke bedoeling, maar Kylian hoopte zo alsnog een interessante Charmander te vinden. Helaas voor hem kon het nooit eens rustig gaan, want Mushu hapte naar één van de Dreepies, waarna een luide klap klonk toen Fender hem recht op zijn kop raakte.

Gaat lekker, jongens.

De wind trok op en een zandstorm leek vanuit het niets op te waaien. Kyle klemde zijn kaken even op elkaar en rolde geïrriteerd met zijn ogen, voor hij zijn hoed naar beneden trok om zijn ogen te beschermen van het zand. Hij was van plan geweest een andere route op te zoeken, tot een kreet klonk. En waar hij ergens wel er vandoor wilde gaan… Een diepe zucht klonk.

“Kom op, Fender!” riep Kylian, voor hij recht op de kreet af begon te rennen. De Dreepies en Noibat volgden hem zonder problemen en Fender sloeg Mushu nog een keer, zodat ook die het op een lopen zette. Wie het ook was, hij hoopte dat ze er op tijd bij waren.

Follows the scream~

Langzaam maar zeker begon Kyle te twijfelen of de Metang gelukkig was binnen zijn team. Het was duidelijk dat de drukte hem vaak te veel werd en de Pokémon thuis laten, tussen de letterlijke en figuurlijke draken, was ook geen oplossing. Dit was voor Olaf een goede geweest, welke scheen te genieten in de grote tuinen thuis. Hij wist de draken onder de duim te houden en de kalmte te bewaren. Maar Fender? Misschien was die beter af bij een ander.

Een opening werd zichtbaar en Kyle was van plan er voorbij te lopen, tot de twee Dreepies de opening op snelheid in schoten. “Spyro! Ember!” histe hij geïrriteerd, maar het tweetal leek een nieuw vriendje te hebben gezien. De twee verdwenen in de duisternis en na enkele keren te hebben geroepen, was Kyle toch verplicht om erachteraan te gaan. Kwam de kreet daar dan ook vandaan?

Enters the darkness.

Oh. Wat een speciaal hagedisje was dat. Kyle zakte door zijn knieën en stak zijn hand uit naar de Charmander met haar witte huid en blauwe oogjes. Ze was duidelijk een speciaal exemplaar en zelf had hij nog nooit een draak in die kleur gezien. En, vooruit, qua type was een Charmander wellicht geen draak maar, het was absoluut een geval van ‘close enough’, toch? Hij kon het dan ook niet laten om het spookje beter te bekijken. En hij hoopte het te lokken met—

Yeet.

Sorry, wat?

Het ene moment had de Charmander nog voor zijn neus gestaan, het volgende moment hoorde hij een luide kreet en zat de Charmander praktisch vast in de muur. Blauwe ogen gleden opzij en— Mushu? Echt waar? Was de Dragon Tail nou echt nodig geweest? Hij opende zijn mond en zag hoe de Charmander moeizaam op haar knietjes viel, om een poging te doen zichzelf overeind te werken. Mushu schoot dan ook weer naar voren in een poging een Ancient Power af te vuren op de arme Charmander, maar dit faalde omdat Fender hem volop op het hoofd sloeg. Wat de Tyrunt precies had bezield? Geen idee. Die had wel vaker een moment. Misschien had hij het niet leuk gevonden dat Kyle naar een andere Pokémon keek. Wat een jaloers kreng was het toch eigenlijk.

Oh, ja, de Charmander. “Mushu nog één keer en—” Ouch. De Metang sloeg hem nog een keer op het hoofd en de arme Tyrunt leek een beetje te duizelen. Wel verdiend, dus Kyle schudde enkel zijn hoofd. Wat moest hij toch met dat tweet— “Genoeg, Fender!” riep hij uit toen er nog een klap op het hoofd van Mushu eindigde. Die arme Tyrunt zou nog een hersenschudding krijgen zo. Fender hief zijn arm nog een keer en Kyle liet de Pokémon net op tijd terugkeren, voor die arme Mushu echt een hersenschudding erbij had. De Tyrunt bleef wat duizelig zitten en Kyle liep op de Charmander af, om deze wat bezorgd aan te kijken.

“Hey kleintje, dat eh— sorry?” Juist. Wat zei je tegen een Charmander als je Tyrunt hem proper geyeet had? Er was weinig om te zeggen. Het arme beestje had daar duidelijk niet om gevraagd en er was absoluut een krachtverschil tussen haar en de grote Tyrunt. Oeps. Eh…

De twee Dreepies vlogen enthousiast om de Pokémon heen en deden een poging haar weer op te fleuren, terwijl Kyle even zijn hand langs de zijkant van zijn nek wreef. Wat— Wat moest hij hier nou weer mee? Dit was geen situatie waar hij op berekend was. Hij was hier wellicht geweest om een Charmander te vinden, maar niet om zijn verdomde Tyrunt de Charmander een hele muur in te laten slaan. Dat had niet op zijn to-do listje gestaan voor vandaag. Een fles wijn, dat was wat erop had gestaan.

De Togepi leek te merken dat de Charmander last had van de aanval en besloot te helpen met een Yawn, zodat de kleine Pokémon in slaap zou worden gebracht. De Charmander zette zich iets comfortabeler neer, gaapte en… krulde zich langzaam op om in een diepe slaap terecht te komen. Juist. En wat nu? Misschien moest hij het beestje maar meenemen naar een Pokémon Center. Even twijfelde hij om het gewoon op te pakken maar— misschien zou dit werken?

Met een frons op zijn gezicht drukte Kyle zijn Pokéball tegen de slapende Charmander aan.

Charmander is max. lv10. 1 Dragon Tail + Yawn

Oeps. Kyle knipperde een paar keer en keek met een lichte frons neer op de Pokéball die al snel stopte met bewegen. Het leek erop dat de Charmander zijn beste strijd eh… Binnen enkele seconden had verloren. Kyle besloot dan ook dat dit het uitgelezen moment was om de rest van zijn Pokémon, behalve de Dedenne en twee Dreepies, te laten terugkeren en de Pokéballs aan zijn tas te klikken.

“Laten we maar naar het Pokémon Center gaan, dan,” concludeerde hij, voor hij de Pokémon mee wenkte. Na de klappen hadden zowel Mushu als de nieuwe Charmander het waarschijnlijk hard nodig.