Tales of

Sinnoh

Onbewust had hij de pokébal van zijn Rockruff weer boven gehaald, zijn grijze ogen erop rustend. Het was een simpele vergiftiging. Normaal was dat geen probleem voor een pokémon center. Deze gekke vrouw had geen idee waar ze over sprak, zelfs al wist ze-

Casimir

“Excuseer?” Er werd gelijk een stap naar achter gezet door de jongen. Hij had nooit zijn naam laten vallen, die hoorde ze helemaal niet te weten. Zijn greep rond de pokébal versterkte, alsof hij schrik had dat die ieder moment kon verdwijnen.”Hoe weet-” begon Casimir, maar de vrouw kakelde al snel verder.

Iets over bessen die verder in de grot groeide, maar hij kon toch geen onbekende bessen voeren aan zijn pokémon? Zijn aandacht werd echter getrokken door de uitbundige bewegingen van de vrouw en de kaarsen die allemaal volledig doofden, de duisternis nam het terug over. Alsof dat niet erg genoeg was, voelde hij de grond onder hem daveren. Een panikerende kreet kwam van de Noibat, maar Casimir had er geen oor voor.

Vluchtig scheen hij met zijn zaklamp in het rond, terwijl hij stappen naar achter bleef zetten. “Wie is je ‘heer van de grot’?” gromde hij kwaad, maar de onderliggende paniek en angst in zijn stem kon hij er niet uithouden. Hij keek weer in de richting van de vrouw, terwijl hij om zich heen bleef schijnen. Mooi niet dat hij dieper de grot in ging nu dat het allemaal aan het trillen was.

In het zwakke licht van zijn zaklamp dook een figuur op. Voor even was het onduidelijk wat het was, door de donkere omgeving. Twee poten staken in de lucht en de stekels op zijn rug stonden overeind. Alles aan de pokémon riep agressief. “Shit,” mompelde Casimir die nog een stap naar achter zetten. De plant die zogezegd ergens in de grot te vinden was, kon hem gestolen worden. Maar de pokémon zou een goede aanwinst kunnen zijn. Als hij zich niet vergiste was Sandslash een ground type en dat in combinatie met het zelfvertrouwen dat het beest uitstraalde maakte het interessant.

Casimir pakte er een andere pokébal bij die hij vergroten. Normaal zou het een goede keuze zijn, maar met deze pokémon wist je nooit. De zwarte Psyduck verscheen voor hem, handen tegen zijn gekantelt hoofd. Voor enkele seconden was het muisstil terwijl de twee pokémon elkaar aan staarde. Al snel werd de stilte gebroken door een luide kreet van de Psyduck die panikerend om zich heen begon te kijken. Het liep naar links, enkel om te zien dat het zwakke licht daar eindigde, dan naar recht om voor hetzelfde dilemma te komen staan.

“Amnesia.”

Direct kalmeerde de pokémon en keek het met een kalmere blik naar de Sandslash die er niets van begreep. Casimir moest zich vasthouden aan het idee van een Golduck, want met deze pokémon viel niets aan te vangen. “Begin met screech.” Nog voor dat de aanval werd uitgevoerd, plaatse Casimir zijn handen alweer over zijn oren om ze te beschermen tegen het oorverdovende geluid dat galmde door de grotten. Als zubats daar niet van wakker werden wist hij het ook niet meer. Ook de pokémon probeerde zijn oren te beschermen, wat hen een extra opening gaf. “Hydro— Water Gun.” Laatste keer was de grot bijna op hem in gestort, dat wilde hij deze keer niet meemaken.

Beide klauwen hield de Sandslash voor zijn gezicht om het te beschermen tegen de aankomende water gun. Het wachten echter niet tot het stopte, voor hij vooruit schoot met zijn klauwen uitstekend voor een Crush Claw. De Psyduck kon het niet ontwijken en viel op zijn rug de grond op om daar even heen en weer te rollen. Het beeld deed Casimir zijn tanden op elkaar klemmen. “Amnesia,” gromde hij. Gelukkig kon hij de pokémon zo iedere keer weer kalmeren. “En Water Pulse.” De Sandslash stond net over de zwarte psyduck heen voor Fury Cutter, maar voordat de eerste klauw kon raken, werd hij naar achter geforceerd.

De pokémon liet zich echter niet doen en ondanks de aanval die weer afstand gecreëerd had, bleef het strijden. Onder Casimir begon de grond te beven, erg genoeg dat hij een houvast moest zoeken bij de muur. Met een zorgwekkende blik keek hij in het rond wanneer kleine stukjes steen uit het plafond vielen. Terwijl hij opletten geen grote aanvallen uit te voeren, had de Sandslash er geen problemen mee om een Bulldoze uit te voeren. De Psyduck die nog steeds op zijn rug lag, stuiterde erdoor rond, niet in staat terug op zijn poten te komen.

Na wat uren leek te duren, stopte de grot met beven, ondanks dat Casimir zich nog steeds niet veilig voelde. “Sta recht en Aqua Tail.” Voor één keer was de Psyduck niet volledig van de kaart door de aanval en sprong het terug op zijn twee poten. Tot Casimir zijn verbazing, ging het zelfs direct over in de Aqua Tail, die de Sandslash weer probeerde te blocken met zijn klauwen, maar hij werd toch uit evenwicht gebracht. Wat hij moest voorkomen, was dat de hele grot weer zou instorten met hem erin. “Zen Headbutt.” De Psyduck liep vooruit terwijl zijn hoofd een blauwe gloed kreeg. Op het laatste moment zetten hij zich af en knalde tegen de Sandslash op. De ground type gebruikte echter het momentum om weer op zijn poten terecht te komen.

Het was al lang duidelijk dat de Sandslash sneller was als de Psyduck. De paniek was ook eindelijk weer bij het beest toegeslagen, alsof het nu pas opmerkte dat hij door elkaar was geschud. Casimir wilde weer een amnesia oproepen, maar de wilde pokémon was sneller en wist succesvol toe te slaan met Fury Cutter. In een poging te ontsnappen, stapte de Psyduck naar achter.

“Verman je, Amnesia,” hoe vaker Casimir om deze aanval moest vragen, hoe geïrriteerder dat hij werd. “Nog eens Water Pulse.” Een Hydro Canon zou veel beter zijn, maar dat risico wilde hij nog steeds niet nemen. Opnieuw werd de Sandslash geraakt en Casimir kreeg het gevoel dat de pokémon aanvallen niet eens wilde ontwijken. Eenmaal het water weer was gaan liggen, zakte de wilde pokémon door zijn poten en zocht het met zijn klauw steun op de grond. Wat twijfelend pakte Casimir de Moon Ball boven en gooide die op de wilde pokémon af.  Eenmaal de pokémon erin verdween, keek de Psyduck verward om zich heen, niet begrijpend waar het ding nu heen was. “Amnesia,” zuchtte Casimir alvast om het ding weer te laten kalmeren. Als de pokémon nog niet verzwakt genoeg was, konden ze in elk geval direct verder vechten.

Een diepe zucht rolde over Casimir zijn lippen toen de pokémon bleef zitten in de pokébal en de grot deze keer niet besloot in te storten. De psyduck had zijn ogen al gelegd op de apart gekleurde pokébal op de grond, maar voor dat het ding ermee kon gaan lopen, liet Casimir hem terugkeren. Hij had echt geen zin om achter de pokémon te jagen om dan de pokébal te verliezen. Daarvoor had hij geen tijd. Hij moest zo snel mogelijk weer op het vasteland zien te komen zodat ze zijn Rockruff konden helpen. Die gekke vrouw kon oprotten met haar gekke praat.

Casimir greep de pokébal van de Sandslash ook van de grond en stak die ook veilig weg. Zijn license die hier ergens lag kon hem ook gestolen worden. Het was op dit moment veel makkelijker om een nieuwe te gaan halen.

Met behulp van zijn zaklamp scheen hij even in het rond tot hij de weg vond waar hij vandaan kwam. Als hij gewoon rechtdoor ging, moest hij de kleine opening die naar buiten leiden zonder problemen vinden en kon hij eindelijk weg van deze rot plek.