Shaelan had hem hier naar toe gebracht, maar hij had het ook al gezien. Er was een swarm aan Ralts gezien in dit gebied en het zag er naar uit dat de Kirlia opzoek was naar een vriend. Vince vond het lief, dus was hij erachter aan gegaan. Het was vreemd, dat zijn pokémon eerder iemand zou vinden om zijn leven mee te delen dan hij. Nou ja, er was iemand ... Vince's oren voelde warm aan toen hij daar aan dacht. Hij twijfelde al een langere tijd erover, hoe hij moest aanpakken, hoe hij het moest uitspreken. De jongeman schudde zijn hoofd en liep achter zijn pokémon aan, die bijna over de grond heen gleed en stopte op iets wat leek van een open plek. Hij keek om zich heen, het was prachtig hier, maar hij vroeg zich af wat hij nog meer kon vinden. "Wat zie je, Shaelan?" vroeg hij aan de Kirlia, die op een boomstam was gaan staan en zijn armpjes in de lucht had gestoken. Wat was die pokémon aan het doen?
In de schaduwen van de bomen zie je oogjes oplichten- heel veel oogjes. Maar als je dichterbij wilt komen, verdwijnen ze weer om ergens anders op te duiken. Ze giechelen zacht, dagen de Kirlia uit tot een spelletje.