Tales of

Sinnoh

“Sage!” Waarom? Alain histe geïrriteerd, uit angst en ongemak, toen hij zich door het pad zette. Hij wilde hier niet zijn. De atmosfeer die er hing liet rillingen over zijn lijf lopen en… sinds wanneer was het zo koud? Hij trok zijn jas iets dichter in zijn nek en voelde hoe de kleine Vulpix haar neus even geruststellend tegen zijn enkel duwde. Het was een gewoonte die ze had, omdat ze wist dat haar warmte hem altijd weer terug naar het hier en nu kreeg. Maar niet nu. Niet nu hij hier achter zijn niet luisterende Shuppet aan moest gaan.

Maar, die Shuppet van ‘m? Die was nergens meer te vinden. “Sage! Alsjeblieft!” riep hij, bijna panisch, nogmaals uit. Bij het horen van een geluid liepen er nog meer rillingen over zijn rug en hij wilde weg hier. “Sage, kom op nou!”

Alain was iemand die altijd vertrouwde op het gevoel in zijn onderbuik. Dus, wanneer iets hem leek te zeggen dat hij door moest lopen, was dat precies wat hij deed. “Houd het in de gaten, Rue,” merkte hij zacht op. De kleine Vulpix liet een bevestigend geluid horen en donkere ogen richtten zich op het pad voor hen, wat zou leiden naar het meer. Sendoff Spring was een plek waar Pokémon naar het hiernamaals zouden gaan, als je de verhalen mocht geloven. Het idee alleen al… Nee.

Misschien moest hij… ja. Alain gooide een Pokéball de lucht in en al snel verscheen de blauwe Pidgey, welke tevreden haar vleugels uitsloeg. “Kun jij kijken of je Sage vanuit de lucht kan spotten en een oogje houden op ons?” vroeg Alain. De Pidgey liet een bevestigend geluid horen, waarna zij hoger ging vliegen en boven hen bleef hangen.

Alain loopt door ((((:

Naarmate hij verder liep, voelde Alain zich steeds iets kalmer. Misschien dat dit ook wel logisch was. Als deze plek bekend stond voor de deur naar het hiernamaals, dan was het een plek van rust, toch? Hij accepteerde het gevoel dan ook en rekte zich wat uit terwijl hij met kalme passen doorliep. Rue leek wat te twijfelen, maar week niet van zijn zijde terwijl Alain het pad naar beneden volgde. De wind was nog niet gaan liggen en Alain trok zijn jas weer wat dichter omhoog, maar verder was het eigenlijk wel oké hier. Hij hoopte dat hij dan ook snel bij het water aan zou komen, want iets vertelde hem dat Sage daar misschien kon zijn?

De Pidgey boven hem vloog nog enkele rondjes, maar landde uiteindelijk weer tevreden op zijn hoofd en liet een geluidje horen voor zij zich opplofte zoals alleen een vogel kon doen, bijna alsof ze gesmolten was in zijn haar (vogelnest?) en sloot haar ogen. Nuttig was ze niet, maar in elk geval hield zij zich zo ook rustig.

Bij het zien van een Ralts, verstijfde de jongen compleet. Voor een moment bleef hij daar staan, tweekleurige ogen gericht op de oogjes van de Ralts, voor deze weer naar beneden keek en de ogen weer schuil gingen onder de groene kap. Een opgeluchte zucht klonk toen het wezentje weer door wandelde en net toen Alain een beslissing wilde maken qua welke richting hij op ging, klonk er een luide donderslag.

Verdomme.

“Sage!” riep hij nog een keer, maar er was niets. Hij histe daarom, wuifde de Pidgey van zijn hoofd en begon te rennen richting de waterkant, waar hij om één of andere reden heen leek te willen. Misschien was Sage daar wel. De Vulpix liet nog een geïrriteerd kreetje horen, maar volgde uiteindelijk toch.

Help me.

“Nee!”

Alain’s stem galmde door de Spring en hij greep naar zijn hoofd, waarbij hij een stap achteruit zette. Zijn handen vonden een weg in zijn haar en hij realiseerde zich niet eens dat hij zijn vingers vastklemde en aan zijn haar begon te trekken. Nee, nee, nee, nee. Waarom zat het weer in zijn hoofd? Hij wilde niet— Hij wilde niet springen en hij—

“Ga weg— Ik— Ik wil niet—” De eerste snik ontsnapte en de tranen leken in zijn ogen te branden. Zijn hart klopte in zijn keel en hij voelde hoe elke ademhaling heviger werd, alsof iemand zijn luchtpijp dichtkneep en geen enkele hap lucht genoeg was om zijn longen te vullen. Zijn borstkas stak en hij kon geen gedachten meer vormen. De beelden van de Inkay en Malamar flitsten voorbij, zijn stap naar achteren eindigde bijna in een val naar de grond en hij mompelde halve zinnen en woorden die voor niemand op iets zouden slaan.

In een poging haar trainer te kalmeren, drukte de Vulpix zacht haar neus tegen zijn enkel. Maar waar hem dit normaal terugbracht naar het moment, hapte hij dit keer naar adem en klonk er nog een trieste sob. “Nee! Blijf—” Blijf van me af. Zwarte vlekken dansten voor zijn ogen en hij leek elk geluid in de omgeving op te pikken en toch drong niets ervan door. Hij voelde zich alsof hij vast zat in een te kleine ruimte en hij—

Nog een stap naar achteren. Nog één. Weg van daar. Weg van de Malamar? Inkay? Wat was het ook weer— Maakte niet uit. Tweekleurige ogen schoten rond de omgeving, alsof ze achter elke boom konden zitten. Nee, nee, nee, nee. Hij draaide zich om en zonder zich te realiseren dat hij het wezen achter zich liet, vergrootte hij de afstand. Weg van daar, weg van de klif.

Waar hij precies tot stilstand kwam, drong nooit tot hem door, maar uiteindelijk zat hij met zijn rug tegen een boom, armen om zijn knieën gevouwen en zijn gezicht verscholen tegen zijn eigen benen. De Vulpix had zich naast hem neer gelegd, haar tegen hem aan in de hoop hulp te zijn in de situatie. De Pidgey zat op zijn schouder en wreef zich voorzichtig in zijn haar met dezelfde intentie.

En uiteindelijk werkte het wel. Hoe veel tijd er precies voorbij ging voor de angst veranderde in een moe gevoel en de knallende hoofdpijn begon, wist hij niet. Maar uiteindelijk wist zijn ademhaling te kalmeren en kwam hij uit de houding waar hij zichzelf in had gewerkt. Zijn hele lichaam voelde zwaar en op dit moment wilde hij niets liever dan het bed in kruipen, onder de warme dekens en—

Was dat Sage?

Tweekleurige ogen schoten op en hij duwde zichzelf overeind. Hij ging niet weer een Pokémon achterlaten. Hij kon niet weer vallen in dezelfde mindset als waar hij toen in was gevallen. Het moment dat Cas de Pokémon naar hem terug had gebracht, had hij geweten dat hij dat niet meer kon laten gebeuren. Hij haalde even een diepe, trillende adem en klemde zijn kaken op elkaar.

“Bailey, ga— ga kijken. Rue, kom op.” De Pidgey vloog omhoog en de Vulpix liet een tevreden geluid horen toen ze eindelijk weer gingen lopen. Het was tijd om Sage te vinden en hier weg te gaan.

Bij het horen van de Pokédex, kwam Alain verbaasd tot stilstand. De knallende koppijn deed hem even over zijn slaap wrijven, terwijl hij met zijn andere hand de Pokédex pakte en ernaar keek. Het scherm van Sage opende en— wacht, wat? Zijn ogen verwijdden zich, terwijl hij zag hoe de informatie veranderde. “Eh? Nee— Sage? Wat? Nee!” riep hij gepanikeerd uit, terwijl hij op het scherm tikte alsof dat het zou stoppen. Wat gebeurde hier? Dat was zijn Shuppet! Waar was ze?

Nee. Hij ging haar vinden. “Bailey?” riep hij uit, in de hoop dat die iets gevonden had. Ondertussen viste hij nog een Pokéball van zijn tas en stond de roze hond al snel voor hem. “Ari, kijk of je Sage kan vinden. Snel.” Ari liet een bevestigende blaf horen en schoot hierna direct door de bomen heen, op zoek naar de Shuppet. Vandaag ging hij de Shuppet niet achterlaten. Niet weer.

Wat? De Pidgey landde weer op Alain’s schouder toen hij af liep op een man met een witte jas. Meerdere Pokémon zaten vast in kooien en tweekleurige ogen schoten even van kooi naar kooi, tot… was dat Sage? Zijn ogen verwijdden zich en Alain voelde hoe zijn kaken zich op elkaar klemden. Zijn hart begon in zijn borstkas te racen, de kou leek ineens veel meer aanwezig en voor een moment was hij met stomheid geslagen. Dit kon niet echt zijn, toch?

De Vulpix liet een grom horen en zwiepte met haar staarten en Ari liet met een luide blaf weten dat ze er waren, lip omhoog getrokken en blauwe ogen roodgekleurd, klaar om aan te vallen als zijn trainer erom vroeg. Dit was wat Alain uit zijn gedachten trok en hij balde zijn vuist. Alles in hem riep om zich om te keren, maar dat ging hij niet doen. Niet met Sage daar. Niet met wat deze man van plan was met zijn Pokémon.

Zijn Holo Caster hield Alain in zijn hand terwijl hij de man aankeek. In zijn andere hand hield hij de Pokéball van zijn Lopunny klaar. “Ari,” was het enige wat hij hoefde te zeggen, waarna de grote roze hond een pas naar voren zette. Zijn lip was hoog opgetrokken en de grom had één duidelijke boodschap: hij deinsde niet terug. Nu zou Alain nooit een Pokémon een mens laten aanvallen, maar Ari gebruiken om die man tegen de grond te krijgen zodat dit opgelost kon worden? Dat was een ander verhaal.

Er waren veel dingen waar Alain zijn ouders niet dankbaar voor was. Waar hij ze wel voor zou bedanken, was dat ze hem hadden geleerd wat te doen als je in een gevaarlijke situatie zat. De Holo Caster in zijn hand? Juist. Hij had het alarmnummer al ingetoetst en op het moment dat de ander bevestigde dat dit opzettelijk was, drukte hij op bellen. Hij zou niets hoeven zeggen; aan de andere kant van de lijn zouden ze het gesprek horen. Hopelijk zou dat genoeg zijn om iemand hierheen te sturen en hoefde hij alleen de tijd te vullen.

“Je hebt mijn Shuppet gestolen,” concludeerde Alain, zijn stem strak van de zenuwen en de adrenaline die weer door zijn lijf gierde. Dit was niet voor de ander, maar voor de andere kant van de lijn. Er waren meer Pokémon en op dat moment klonken enkele kreten vanuit de kooien en het gerammel van kooien. Dat zou toch echt voldoende moeten zijn, hoopte hij.

Een Grimmsnarl kwam tevoorschijn en Alain histe. Hij hoorde gepraat uit de Holo Caster komen, maar hij kon niet horen wat er gezegd werd. Als het iets was als wat hij dacht, moest hij aan de lijn blijven. Dus, hij gooide de volgende Pokéball met zijn vrije hand de lucht in en al snel stond de Lopunny ook voor hem. De Grimmsnarl was sterker dan de Lycanroc, maar tegen de twee Pokémon samen…

“Laat de Pokémon gaan,” histe Alain. Zijn stem trilde, maar hij hoopte dat het genoeg was. Tijd rekken, tijd rekken… Dat was wat hij nu moest doen. Hij kon dit. Als de Grimmsnarl aan zou vallen, ging hij dit behandelen als een Pokémon gevecht. Dat was de enige manier hoe hij zichzelf staande kon houden terwijl hij wachtte en hoopte dat degene aan de lijn begreep wat hij nodig had.

Het commando om aan te vallen klonk. De Lycanroc zakte door zijn voorpoten om te ontwijken, maar toen de Grimmsnarl op Alain af schoot, verwijdden de rode ogen van de Pokémon zich. Het was nog niet eerder voorgekomen dat iemand de Trainer aanviel. Ook de Vulpix wist, zonder een commando van haar trainer, niet wat ze moest met de situatie. En Alain? Die bevroor. Met stomheid geslagen en een nieuwe angst die in hem naar boven kwam, zag hij de Grimmsnarl op zich af komen en was hij niet in staat om zich te bewegen, noch om iets te zeggen. Hij kon enkel toekijken en falen de situatie naar zijn hand te zetten.

Zwak.

Het was de Lopunny die vooruit schoot en met een Protect naar voren, zodat de Punch het krachtveld raakte. Ze wist hierna de Grimmsnarl met een super effectieve Play Rough te raken en terug naar achteren te forceren, zodat haar Trainer zich kon herpakken. In tegenstelling tot de andere Pokémon rondom hen, wist zij echter wat er was gebeurd. Zij was ook daar geweest en realiseerde zich dat dit niet de eerste keer was dat de jongen oog in oog stond met een Pokémon die hem wat aan wilde doen.

Het was een roep van de Lopunny die Alain uit zijn bevroren staat haalde. De jongen zette een stap naar achteren, slikte en voelde hoe zijn benen zwak aan voelden, alsof hij er elk moment doorheen kon zakken. Tweekleurige ogen keken naar de Lopunny, welke richting de Grimmsnarl knikte. De Lycanroc blafte een keer zelfverzekerd en Rue stapte laag grommend naar voren. Hij mocht er dan niet zeker over zijn, maar zij waren het. En hij kon… Hij kon Sage hier niet achterlaten. Niet weer.

De Grimmsnarl vuurde dit keer een Dark Pulse af. “Water Pulse, Lara! Rue, Will-O-Wisp!” commandeerde hij de twee. De Lopunny schoot een bal van water af, welke tegen de Dark Pulse aan knalde. Beide aanvallen verpulverden hierdoor en de Vulpix kreeg de kans om de vlammen richting de Grimmsnarl af te schieten en deze hopelijk een Burn te geven. Ondertussen schoot de Lycanroc, na een knik van Alain, naar voren in de hoop in de chaos de man tegen de grond te duwen. Alain zou nooit een persoon aanvallen, maar in dit geval was de veiligste optie om de man naar de grond te krijgen en af te rekenen met de Grimmsnarl. En als hier één Pokémon geschikt was om de man op de grond te houden, was het Ari.