Tales of

Sinnoh

De Lycanroc beukte de man naar de grond en trok zijn lippen omhoog in een lage, kwade grom. De rode ogen die recht naar de man staarden waren bijna bloeddorstig en als Alain er op dat moment niet bij was geweest, had niets hem ervan weerhouden om de arm van de man te pakken en hem een paar tonen lager te laten zingen. De man probeerde te slaan en te schoppen, maar de klauwen van de Lycanroc drukten harder tegen zijn borst en de grom klonk lager en lager, terwijl er absoluut geen beweging in zat. Maar, Ari vertrouwde zijn trainer en op zijn beurt vertrouwde Alain hem. Er zou niets gebeuren. De Lycanroc wist beter dan dat.

De Grimmsnarl stopte met bewegen, waardoor de Lopunny en Vulpix beiden aan één kant van de Pokémon konden gaan staan, klaar om aan te vallen als hij nog een enkele beweging zou maken. Alain liet een opgeluchte zucht klinken en stapte op de kooi van zijn Shuppet af, waar hij door zijn knieën ging om te kijken waar hij mee dealde. Het energieveld om de kooien heen weerhield hem ervan om zijn hand uit te steken en de kooi van het slot te halen.

“Hoe maak ik dit open?” vroeg hij hissend aan de man. “Ari’s geduld raakt op en het mijne ook.” De man hoefde niet te weten dat dit geen waarheid was. Op dit moment had hij geen enkele reden om te geloven dat de Lycanroc met de rode ogen hem niet aan zou vallen als hij de kans zou krijgen. En als dat hem zou toestaan zijn Shuppet vrij te krijgen… dan mocht die man het licht wel even zien, als je het hem vroeg.

Een afstandsbediening werd tevoorschijn gehaald en de waarschuwing die klonk, liet Alain zijn blik vernauwen. Hij griste het ding uit de hand van de man en knipperde verbaasd bij het zien van alle knoppen erop. Nu was er het probleem dat hij de man hiermee zijn Pokémon had zien verwijderen. Sage was, officieel gezien, niet meer zijn Pokémon en hij weigerde het hierbij te laten. Daarbij— Waar bleef de hulp waar hij om had geroepen? Hij keek naar zijn Holo Caster, enkel om te zien dat het gesprek was afgesloten. Nutteloos— waarom kon je niet op de politie, noch Crescent Moon rekenen? Hij stak het ding in zijn zak en hoorde hoe Ari’s kaken op elkaar klapten toen de man probeerde te bewegen.

Fuck.

Eén blik op de man was genoeg om te weten dat hij geen hulp ging zijn. En het indrukken van knoppen met 0 wetenschap dat het de juiste knop zou zijn, zou enkel voor meer chaos zorgen. Misschien kon hij het systeem afsluiten, alles laten malfunctionen door… Even haalde Alain diep adem, voor hij de afstandsbediening in één beweging de lucht in wierp. Het ding draaide rond en de Pokémon volgden het met een nieuwsgierige blik.

“Lara, Thunder Punch.”

De Lopunny zakte door haar poten en sprong op, elektrische schokken van haar hand voor ze met één harde klap tegen de afstandsbediening sloeg. Het ding werd tegen de grond geslagen en Lara landde weer netjes op haar voeten. Ondertussen keek Alain niet weg van zijn Shuppet; hij moest haar terugkrijgen.

Oeps.

Elektrische schokken knalden alle kanten op en Alain sprong geschrokken opzij. Was het niet geweest voor de Lopunny die tussen hem en de kooi van Sage in sprong, zou ook hij geraakt zijn door één van de schokken. De Lopunny histe geïrriteerd, maar het leek erop dat veel van de Pokémon heftiger geraakt waren door de elektriciteit. Alain balde zijn vuist en voelde hoe zijn nagels in zijn hand duwden. Tweekleurige ogen gleden naar de man die begon te lachen en—

“Ik—”

De woorden lagen op het puntje van zijn tong. Bijna had hij Ari toegestaan om een Thunder Fang te gebruiken en de man te laten voelen wat de Pokémon zojuist hadden gevoeld. Maar, hij bleef in stilte staan, tranen in zijn ogen en bevend van de woede en angst die door zijn lichaam aan het razen waren. Hij— Mensen zoals hij waren het probleem in deze wereld. Hoe kon hij?

De groeiende woede leek op Ari over te slaan en kleine schokjes sloegen van de tanden van de hond, terwijl deze zijn kaken agressief voor het gezicht van de man dichtklapte om hem stil te krijgen. En Alain zei niets, in vol vertrouwen dat de hond zich in zou weten te houden, net als hij dat zelf ook had gedaan. In plaats daarvan zakte hij door zijn knieën en viste hij de Pokéball van zijn Shuppet tevoorschijn, om deze terug te laten keren.

“Het spijt me, Sage.”

Alain duwde zichzelf weer overeind en keek naar de kooien met Pokémon erin. Zouden die nu ook weer op de juiste namen staan? En— Hoe kregen ze die terug bij de eigenaren? Wat met de Pokémon die uit het wild waren geplukt?

Geluid klonk en het duurde geen moment voor Alain zich realiseerde dat hij sirenes hoorde. Natuurlijk was hij zich ervan bewust dat dit meer gevaar kon betekenen, maar wat moest hij doen? Hij had de politie gebeld en hij ging deze man niet laten ontsnappen met de Pokémon die hier lagen. In plaats van weg te rennen zoals hij weken geleden zou hebben gedaan, bleef hij dan ook vastberaden staan. Zijn benen trilden, zijn ademhaling voelde alsof hij nooit genoeg zuurstof binnen kreeg en de tranen brandden achter zijn ogen, maar hij bleef staan.

Wel merkten ook zijn Pokémon op dat er een nieuwe spanning over hem heen kwam. De Lopunny voegde zich aan zijn zijde en vouwde haar armen over elkaar, blauwe ogen gericht op het pad waar de mensen snel tevoorschijn zouden komen. Ari had zijn oren gespitst, maar bleef boven de man liggen en Rue hield haar lip opgetrokken naar de grote Pokémon die er nog altijd stond.

Hopelijk was het de politie en was dit snel klaar.

“Nee!”

Maar, het was te laat. Plotseling stond hij op een andere plek en het laatste beetje kracht was verloren toen Alain door zijn benen zakte. Tranen liepen over zijn wangen en hij schudde zijn hoofd naar de Ralts welke op enige afstand stond. “D— Dadelijk ontsnapt hij alsnog!” riep hij vol ongeloof uit. Hij had niet het idee dat het de man ging lukken. Ari had hem met wat grof geweld tegen de grond geramd en tegen de tijd dat de man overeind kwam, hoopte Alain dat de politie hem gevonden had. Sowieso zou de apparatuur niet zo snel opgeruimd kunnen worden, maar… Waarom moesten ze het risico nemen?

Maar, met een knikje in de richting waar hij eerder naartoe was gelopen, realiseerde hij zich hoe ver terug de Ralts hen had gebracht. Het geluid van de naderende voetstappen… Oké. Hij haalde even diep adem en liet langzaam de opluchting toe dat de man opgepakt zou worden. Maar waarom had de Ralts dit niet aan de politie of Crescent Moon overgelaten? Tweekleurige ogen zochten om zich heen. Zijn eigen Pokémon waren hier… dat was goed. Maar er waren er meer en— Wat moest hij daar in Arceus’ naam mee?

“Hey, jongens? Zijn— Shit.” De Ralts leek te begrijpen wat er nodig was en met een Life Dew wist ze de Pokémon langzaam wakker te krijgen. Een kleine Fennekin schoot direct overeind in angst en knalde hierbij onverhoopt tegen Ari’s poten aan, terwijl een Treecko de kat uit de boom leek te kijken. Ah… Wat moest hij hier nu weer mee?

Voor een moment dacht Alain erover na om hier te blijven wachten tot de politie, of Crescent Moon, hier ook aan zou komen. Dat was het juiste om te doen, toch? Zij zouden wel weten wat hij kon doen met de Pokémon om hem heen. Maar… Even slikte hij en keek hij naar de Ralts. Waarom had hij het idee dat de Ralts hem met een reden daar weg had gehaald? De man was geen risico meer. Dus— Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek toe hoe de Ralts verdween, om even te slikken. Wat kon hij doen?

Na enkele minuten duwde Alain zich langzaam overeind. Hij moest weg hier, dat was wat hij moest doen. Hij liet zijn eigen Pokémon, met de uitzondering van Rue, terugkeren en knielde neer voor de kleine vos die doodsangsten leek uit te staan. “Hey, kleine…” begon hij zacht, waarna hij probeerde om het vertrouwen te winnen van de Fennekin. Toch leek het niet te helpen, zelfs niet toen de Treecko via zijn arm omhoog klom en nieuwsgierig aan zijn lange pluk haar begon te pulken. Het was pas toen de Swablu zich op zijn hoofd zette (echt waar?) dat de Fennekin besloot mee te komen, op gepaste afstand. Maar, het was voldoende. Het was genoeg om hier weg te komen voor Crescent Moon kwam.