Tales of

Sinnoh

Verward keek ze om zich heen. Ze was nog nooit in een grot geweest maar Iwako leek het enorm naar zijn zin te hebben. Risu leek daarentegen totaal niet op haar gemak te zijn, dus had ze de pokémon terug in haar pokéball gestopt. Een grot was natuurlijk niet ideaal voor Mizu. Of nou ja, dat had ze in het begin gedacht. Tot ze een klein meertje tegen kwam in de grot. Grondwater waarschijnlijk. Meer dan genoeg om de Magikarp in los te laten. Dus nu zat ze tegen Inuya aan, bij het water waar Mizu in zwom. Terwijl ze keek naar Iwako die druk rond liep in de grot, op ontdekkingstocht naar van alles en nog wat. Een geeuw verliet Inuya's bek, waarna hij zijn kop plat op de stenen weg legde. Mizu spatterde vrolijk in het water rond, blij dat hij er een keer bij kon zijn. Het was jammer dat Risu het allemaal maar niets vond in de grot. Anders had ze heel mooi met haar team bij elkaar kunnen zitten. Maar ach, daar viel weinig aan te veranderen. Voorlopig hadden Iwako en Mizu het naar hun zin, dat verdiende die twee ook wel eens.

De verkoeling in de grot was erg prettig. Ze was oprecht blij met het plekje dat ze had gevonden. Zo kon ze ook eens een keer tijd besteden met Mizu. De Magikarp zwom vrolijk rond aan de rand van het water. Tot een gil klonk. Geschrokken sprong de vis uit het water, op haar schoot. Haar hele rok was natuurlijk meteen nat. Iwako en Inuya hadden de gil ook gehoord en hun hoofd in de richting van het geluid gedraaid. "Kom, we gaan kijken wat er aan de hand is." Met Mizu in haar armen klom ze op de rug van de Arcanine, die braafjes opzoek ging naar de bron van het geluid. Iwako liep achter hun aan en keek vooral rond naar de muren. Het duurde echter niet lang voor ze bij een splitsing in de tunnel kwamen. Natuurlijk was er geen geurspoor dus wisten ze niet waar het vandaan kwam. Kort twijfelde ze terwijl ze naar de twee paden keek. Het ene zag er een stuk veiliger uit. Ergens wilde ze heel graag het veilige pad volgen maar wist ze ook wel dat de gil hoogstwaarschijnlijk van het andere pad af kwam. Met een zucht stuurde ze Inuya het gevaarlijke pad op.

Plotseling begon de grot te schudden. Inuya zakte door zijn poten om zijn evenwicht niet te verliezen. Mizu stopte met het wiebelen in haar armen en Iwako hield zijn ogen strak gericht op het dak boven hun. Links en recht vielen er stukken steen naar beneden. Geroep ergens anders in de grot. Het gegil van een kind kwam uit een van de twee splitsingen voor haar. Oh nee. Het andere pad zag er zo veel veiliger uit. Maar ze kon een kind toch niet alleen laten in de grot? Straks zou ze het kind kunnen redden en blijkt het later dat er iets was gebeurd omdat ze het niet had gedaan. Twijfelend bleef ze op de rug van haar pokémon zitten terwijl hij opstond en haar vragend aankeek. Ze maakte haar besluit en haalde diep adem. "Inuya, spoor dat kind op. Iwako, hou in de gaten of het veilig blijft. Als je iets ziet, geef het aan." Met Mizu stevig in haar armen liet ze haar pokémon het ruige pad op lopen. Als dit maar goed zou komen...

De hele grot begon te schudden. Stevig hield ze zich vast aan de vacht van haar Arcanine terwijl er voor haar een Onix uit een zelf gemaakte zijgang tevoorschijn kwam. De pokémon leek haar niet door te hebben maar zorgde er wel voor dat stukken steen vanuit het plafond naar beneden vielen. Iwako moest snel opzij stappen om geen steen op zijn hoofd te krijgen. Het kind verderop gilde, waardoor de aandacht van de Onix daar naar uit ging. Oh nee. De pokémon leek duidelijk geïrriteerd te zijn door het geluid. Of tenminste, dat dacht Mikazuki te zien aan de kop. Wat nu? Ze kon de pokémon niet naar het kind laten gaan, ze moest hem afleiden. "Hey jij! Jij... jij... ROT STEEN!" riep ze. Geweldig Mikazuki, geweldig overtuigend. Het was gelukkig genoeg om de aandacht van de pokémon te trekken, die zijn kop nu haar kant op draaide. Oh nee. Ander probleem. Hier had ze over moeten nadenken. "Uuuhhhuuuuuhhh Inuya Flamethrower?!" riep ze in een lichte paniek. De Arcanine opende zijn mond en liet een vlammenzee over de kop van de Onix zijn. Mikazuki hield haar Magikarp stevig tussen haar armen in de hoop dat de ene aanval genoeg zou zijn om de pokémon weg te jagen.

De pokémon had nu geen aandacht meer voor het meisje, maar wel voor hun. Oops. De pokémon kwam op volle vaart haar kant op. Alles wat ze kon doen was zichzelf stevig vasthouden aan Mizu en Inuya, die plotseling in de richting van de pokémon begon te rennen. Het enige wat ze nog net wist te doen was Iwako laten terugkeren in zijn pokébal. De Cranidos zou nooit de snelheid van de Arcanine kunnen bijhouden. Net op het laatste moment dook de Arcanine langs de Onix en rende richting de gang die de Onix had gecreëerd. Tot haar ogen op het huilende meisje vielen. "Inuya, het meisje!" De fire pokémon maakte een scherpe bocht en rende richting het kind om deze in zijn bek te pakken en mee te slepen. Daar rende ze dan, door de grotten. Mikazuki en Mizu op de rug van Inuya die ook nog een huilend kind in zijn mond had. Zig zag zig zag en ze was helemaal de weg kwijt. Moeizaam keek ze over haar schouder om te zien of de Onix nog steeds achter haar aan zat.

Het kind begon plotseling te schreeuwen dat er een gewonde pokémon was achtergebleven... Wat? Waarom kwam ze daar nu pas mee en waarom had zij zelf die pokémon niet gezien? Ze kon een gewonde pokémon moeilijk achter laten dus gaf ze een zacht klopje tegen de nek van haar Arcanine. Daar gingen ze weer, terug het gevaar in. Al snel vielen haar ogen op de pokémon, een kleine Dedenne. En de Onix. Okay uuuh. "Inuya zet haar weg bij de pokémon en ga voor een andere muur staan, op het laatste moment wegduiken?" vroeg ze aan haar pokémon. Want eerlijk? Zelf vond ze dit ook idioot. Het zou haar dood nog worden. Maar nee, ze moest zo nodig de held uithangen en haar leven riskeren. Dus zette de Arcanine het meisje weg bij de pokémon en ging een stukje verderop voor een muur staan. "Hey steen!" riep Mikazuki om de aandacht van de Onix naar hun te krijgen, die met sneltrein vaart op hun af kwam. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel, helemaal op het moment dat de Onix hun bijna raakte. De pokémon schoot met zijn kop door de wand, waardoor de hele grot begon te trillen. Snel rende de Arcanine richting het meisje en de pokémon. Maar het was te laat. Recht boven hun kwam een enorm rotsblok naar beneden vallen. Mikazuki sloot haar ogen, wachtend op de impact. Die niet kwam? Zodra ze haar ogen opende was het... donker? Verward keek ze om zich heen. Ze zag helemaal niets. Was dit het om dood te zijn? Hoorde je daar zo bewust van te zijn. De omgeving begon te bewegen, licht werd weer zichtbaar. Het duurde een paar seconden voor ze het door had. Om haar en Inuya heen bevond zich een grote, blauwe serpent. Een Gyarados. En Mizu was weg... Was dit Mizu? Voorzichtig stak ze haar hand uit naar de kop van de blauwe pokémon, die zijn hoofd zachtjes terug tegen haar hand duwde. De tranen sprongen in haar ogen. Maar waar waren de Onix en het meisje?

Een Gyarados voor haar neus, gegil en gerommel om haar heen. Wat gebeurde er allemaal? Ze werd haast verblind door een blauwe flits, die de Onix weg leek te jagen. Gedesoriënteerd keek Mikazuki om zich heen. Al snel zag ze het meisje en haar pokémon zitten, het duo leek veilig te zijn. Gelukkig. Dan waren haar levensbedreigende stunten allemaal niet voor niets geweest. Vervolgens merkte ze een kleine pokémon op. Was dit de pokémon die haar had gered van de Onix? Ze draaide haar hoofd bij het geroep van mensen. Hulp was onderweg! Gelukkig. Dan zouden ze eindelijk allemaal veilig zijn. Maar die kleine pokémon?

Hij keek hun uitdagend aan. Misschien als ze zich met een gevecht zouden bewijzen, zou hij wel met hun mee willen... Tijd om het te proberen. Met haar pokédex scande ze Mizu, die moest als water type meer effect hebben tegen een gedeeltelijk rock type zoals de Aron. Maar door zijn Flying type had hij ook weer nadelen. Ach, het was het proberen waard! "Mizu doe Brine!" droeg ze haar pokémon op. Ze zag de move staan in de pokédex maar kwam er pas achter dat het een krachtige straal water was die uit zijn mond geschoten kwam op het moment dat haar pokémon daadwerkelijk de move uitvoerde. Wow. De Aron werd vol geraakt maar door zijn schreeuw, schoten er rotsen omhoog rondom de Gyarados. "Whrilpool?" probeerde ze. Okay. Daar had ze over moeten nadenken. Door het water wat de water slang veroorzaakte, was zij nu ook behoorlijk nat geworden. De aanval raakte echter wel, en was succesvol. Maar de Aron kwam al snel in beweging. Verassend snel voor zijn formaat schoot hij hun kant op en gaf hij de Gyarados een flinke kopstood. Vervolgens glimde zijn hoofd zilver en probeerde hij nog een keer. Deze keer wist de Gyarados te ontwijken. "Pak hem!" riep ze nog altijd mild verward over alle moves. De Gyarados gebruikte Crunch en sloot de kleine pokémon stevig tussen zijn tanden. Blij wiebelde hij, waardoor het begon te regenen. In de grot. Wat? Rain Dance werkte blijkbaar op onlogische locaties. De Aron wist te ontsnappen en verstevigde zijn verdediging voor hij op de grond terecht kwam met harden. Mizu probeerde de pokémon opnieuw te bijten, deze keer met ijzige tanden. Maar de Aron had het zien aankomen en had een barrier opgezet. De tranden van de Gyarados schraapte tegen de Protect aan maar haalde verder weing uit. "Waterfall", droeg ze de Gyarados op. Er opende een gat in het plafond van de grot, waardoor een gigantische straal water naar beneden op de Aron stortte. Mikazuki haalde snel een pokéball tevoorschijn. DIt was de perfecte kans om de bal te gooien. Zodra het water stopte, gooide ze de bal tegen de steel pokémon.