Tales of

Sinnoh

Waar was ze?

Vragend keek ze even om naar de Phantump die haar maar aan het aanstaren was. Wat? Ze knipperde enkele keren, kantelde haar hoofd en zuchtte zachtjes. Niet goed wetende hoe ze hier terecht was gekomen was haar enigste houdvast Pookie. Haar starter had haar al een paar keer kunnen helpen, toch van hoe ver ze had kunnen vastgrijpen in haar herinneringen. Ze kantelde haar hoofd wat en liet haar hand naar haar tas gaan. Ze nam het ding van haar rug, draaide zich een kwartslag en ging door haar benen waarna ze rustig het ding open ritste. Ze rommelde er even door en haalde al snel een klein boekje eruit. Rustig opende ze deze, waarna ze begon te lezen wat erin stond. Juist ja. Maar... Ze rommelde nog wat verder, maar niks. Ze was haar holo caster duidelijk vergeten. Of was het opzet geweest? Niet dat ze het meende te herinneren.

Bedenkelijk staarde ze naar haar hand, waarna ze haar ogen sloot en het boekje terug in de tas liet glijden. Kalm ritste ze het ding terug toe, waarna ze overeind kwam en de rugzak op haar rug gooide. "Pookie.." zei ze rustig, waarbij de grass Pokémon bij haar kwam en haar handje vastpakte, om zo samen te beginnen wandelen. Ze moesten een weg naar huis vinden. Als ze nu eens wist waarom ze hier was, zou dat al een goed begin zijn.

Oh...

Even richtte ze haar paarse ogen op naar de lucht. Zou het binnenkort gaan regenen dan? Hm... Ze knipperde even rustig en keek om naar Pookie, die rustig wat naar voren begon te vliegen en zijn handje wat de lucht in bracht als teken tegen Lulu dat ze mee moest komen met hem. En dat deed ze ook. Ze stapte kalm mee met het spookje tot ze bij een splitsing kwamen. Hm... het duurde echter niet lang voordat de Phantump besloot om links te gaan. Lu slikte even maar liet zich meevoeren door de grass Pokémon. Een rustige pas houdende zodat ze haar Pokémon niet kwijt zou spelen. Zou ook moeilijk gaan, want haar starter had haar hand goed vast. Dat deed hij immers altijd. Rustig keek ze echter even om naar het andere pad, die langzaam uit zicht verdween. Zou hij weten waar ze heen gingen of? "Pookie... Weet je waar we heen gaan?" maar er kwam geen reactie van de grass ghost type. In de plaats van reactie te geven op haar vraag, trok hij nogmaals aan haar handje en versnelde hij wat, waardoor ook zij haar tred moest versnellen.

Er kwam een witkleurig wezentje op hun pad. En kort legde Pookie zijn blik op de Pokémon, voordat hij boze geluidjes maakte en zo Lulu voorbij de Ralts trok. Vragend keek het meisje naar haar Pokémon, naar de wilde Pokémon, die even omkeek naar haar. Was er iets mis met die mon dan? Ze slikte en trok even wat aan de hand van haar starter, maar deze deed niks en bleef haar over het pad trekken. Ze knipperde vluchtig, haalde diep adem en liet een zucht over haar lippen gaan. Het leek erop dat ze niet zouden stoppen als er een Pokémon gewoon op hun pad kwam. Zolang Pookie conflict en anderen kon ontwijken, hoe langer hij die zou aanhouden, zoveel was duidelijk. Ze liet haar ogen over het spookje gaan en dwaalde vervolgens af naar het terrein waar ze zich begaven. Hoe waren ze hier in godsnaam beland? Het was hier zo doods als wat.

Ze wandelde nog een eindje door, waar wederom geen einde leek te komen. Want Pookie zweefde maar verder en verder en zij moest maar volgen. Het was enorm lastig om het spookje bij te houden, zoveel was duidelijk, maar ze deed haar best met haar korte beentjes. Toen ze echter op een open vlakte kwamen met een grote boom in het midden, keek Lulu met grote ogen op naar het ding. Een glinstering kwam haar in de ogen waarna ze wel meteen zich lostrok van de grass Pokémon om dichter te gaan kijken. De Phantump keek geschrokken op naar zijn trainer en vloog meteen achter het meisje aan, die meteen naar de boom toeliep. Met een klein lachje begon ze boom te bestuderen, waarna ze rustig even een rondje erom heen wandelde. Misschien was er ergens een verborgen ingang? Of iets anders cools? Misschien woonde iemand hier wel! Je wist maar nooit met dit soort dingen, toch? Kijk er dan toch naar. De gigantische boom moest zeker iets magisch hebben, iets. Dat moest zeker wel. Echter leek Pookie het niet eens te zijn met haar besluit en begon hij boos rond te zoemen en geluidjes te maken. Kort keek Lulu even om naar haar Pokémon, waarna ze even zachtjes lachte en verder liep om de boom heen, zoekende naar iets dat haar verder kon helpen bij dit unieke mysterie.

Het was Pookie die haar plots een duw gaf die ervoor zorgde dat ze niet op het hoofd van de Ralts stapte. Met een plofje kwam het kleine meisje dan ook neer, waarbij een zacht gepijnigd geluidje aan haar lippen ontsnapte. Langzaam keek ze op naar de Pokémon die haar een duw had gegeven. De Phantump keek met grote ogen neer op haar en schudde zijn hoofd, waarna het naar haar toe zweefde en haar hand vastnam om eraan te trekken. Lulu fronste langzaam en trok haar hand los uit de greep van de ghost type, tranen opwellende in haar grote, ronde ogen. Met een vlotte beweging stond het kleine meisje terug op haar benen, waarna ze zich omdraaide en wegliep van de open plek. Haar tred sneller dan ze gewoon was probeerde ze haarzelf relatief kalm te houden, maar ergens kon ze ook niks anders dan zich verslagen voelen na dat incident. Haar Pokémon die haar zo hardhandig behandelde was iets dat moeilijk in haar hoofdje binnen kwam. SNikkende rende ze dan ook verder, Pookie achter zich latende bij de slapende Ralts en grote boom. Niet echt beseffende wat voor gevaren dit met zich mee kon brengen.

Ze bleef rennen en rennen, af en toe struikelende over haar eigen voeten wist ze haarzelf steeds overeind te helpen om verder te gaan, verder te lopen. Zwaar hijgend zag ze niet veel door de tranen die bij haar ontglipten. Ze bleef gaan en gaan... Tot een plotse verschijning een schril gilletje van haar kon afdwingen. Bang dook ze weg, bevend haar armen om haar hoofdje leggende. Een... Twee... Drie... Langzaam keek ze op. Haar grote, ronde ogen scanden even de omgeving waarna ze al snel opmerkte hoe donker het was. Waar was ze? Langzaam knipperde het kleine meisje even waarna ze kort snikkend een hand langs haar gezicht bracht om haar tranen wat te drogen. Langzaam haalde ze even diep adem, in en uit, waarna ze rond begon te kijken. Waar was ze en... Was Pookie haar achterna gekomen? Vragend keek ze rond, maar ze wist helemaal niet meer van waar ze was gekomen. Een zachte snik ontglipte haar keel dan ook, waarna zacht gehuil van haar afkwam. Ze was zo bang. Zo alleen. Waar was ze.

Snikkend duwde ze haar handjes in haar gezicht in een poging haarzelf kalm te krijgen, haar tranen te laten stoppen, maar ze bleven maar komen. Hoe kwam het dat ze in deze situatie terecht gekomen? Waarom zij weer? Waarom nu? En waarom hier? Het mocht niet, kon niet... Waarom. Waarom? Ze keek geschrokken op toen ze geluidn hoorde. Maar het leek maar een Pokémon te zijn. Eentje die duidelijk verward was bij het aanzien van haar. De kleine Lulu haalde beverig adem, streek nog even langs haar gezichtje en slikte even moeizaam.

Langzaam kwam ze overeind, waarna ze even naar de Pokémon keek. "Ik- Ik weet niet of je me kan verstaan..." murmelde het meisje zachtjes, een snik van haar komende. "Maar ik ben... Verloren gelopen... En ik weet de weg niet... En ik- Ik-" een nieuwe snik kwam van haar lippen af waarbij dikke tranen wederom over haar wangen begonnen te stromen.

Luid huilend, snikkend en bevend. Ze was compleet van de kaart, huilend over het feit dat ze verloren was. Dat ze Pookie kwijt was... En dat hij haar uberhaut... Waarom had hij dat gedaan? Had de Phantump haar niet meer graag? Was dat hetgeen waar ze mee te kampen zat? Een luide snik kwam van haar lippen af waarbij ze haar hoofdje wat schudde, meer naar haar gericht dan de Pokémon die bij haar was. Nee, dat kon toch niet. Waarom zou Pookie juist nu beslissen om gemeen tegen haar te beginnen doen? Dat klopte niet en-

Langzaam keek ze op... Haar gesnik afstervende waarbij ze even stil werd. De Ralts had haar handje uitgehouden naar haar. Voor even staarde de kleine meid naar het wezentje, met ogen die groot van verbazing waren. Wat? had deze hem toch begrepen en... Wilde hij haar helpen? Ze slikte even, kantelde haar hoofdje en nam twijfelachtige het handje van de Psychic type vast. Rustig klemde het witte wezen zijn hand steviger om de hare, waarna hij begon te lopen. Lulu haalde haar vrije handje op en haalde deze over haar gezicht om haar tranen te drogen, waarna ze rustig de ander volgde.

Voor ze het wist was er nog iets aan haar zijde, een tweede Ralts, die haar hand vastnam. Even snikte ze zachtjes, waarna ze haar hoofdje naar voren kantelde en begon te fronsen... Wat waren ze aan het doen en... Waarom? Even slikte ze het ongename gevoel weg waarna ze even diep adem haalde. De zelfzekerheid waarop de twee Pokémon vooruit gingen wees erop dat ze wisten waar ze heen gingen. Maar Lulu kon haar vinger er niet op plaatsen wat dat iets moest zijn. Was het terug naar de boom toe? Of naar een pad waar ze de weg terug kon vinden richting huis? Of brcahten ze haar naar Pookie? Haddden ze geen kwade bedoelingen? Nee, dat leek haar sterk... Toch? Het zou toch niet? Ze slikte even en kneep haar oogjes toe. Voor nu moest ze best kalm blijven en zien waar de Pokémon haar brachten. Dus rustig volgde ze de twee dan ook, anagezien ze beide toch een handje van haar vasthadden.

En daar was hij dan. Wel meteen lostte de twee Pokémon haar handjes, waarna ze meteen naar pookie toe rende. De Phantump vloog snel naar haar toe en sloeg zijn armpjes wel meteen om haar heen. Rustig sloot ook zij haar armen om de Pokémon, waarbij ze haar ogen sloot even even haar gezichtje tegen hem aanlegde. Voor een paar tellen bleven ze zo staan, waarna ze even omkeek naar de Pokémon die haar naar hier hadden gebracht, maar... Ze waren al weg. Ze slikte even, keek schuin naar haar starter en knikte. De grass Pokémon nam haar handje vast en bracht haar vooruit, het leek erop dat hij de weg naar huis wist en dat hij wilde dat ze meekwam. Dus ze knikte en volgde hem kalm. Het was inderdaad tijd om naar huis te gaan. En ze moest hem daarop vertrouwen.

- End journey