Tales of

Sinnoh

Een diepe zucht rolde over haar lippen. Er moesten hier Ralts zitten maar tot dus ver had ze nog geen een pokémon gezien. Zelfs Oxylus leek de weg niet te kunnen vinden voor de verandering. Ceto had ze losgelaten in het water zodat de Wailmer lekker haar gang kon gaan. Zelf liep ze rondjes achter de Shroomish aan terwijl de Gible de omgeving in de gaten hield. Ze had op zich genoeg ogen en was op de juiste plek om de pokémon te kunnen vinden. Maar ja. Dan moesten de Ralts wel daadwerkelijk verschijnen. En precies dat gebeurde er niet. Gefrustreerd liet ze haar kont op de grond ploffen. Oxylus sprong zonder pardonn op haar schoot en Ares nestelde zich ook naast haar in. Ceto maakte nog altijd vrolijke geluidjes vanaf het water. De Wailmer was altijd helemaal in haar nopjes als ze mee mocht en in een nieuw waterlichaam mocht zwemmen.

Bij het voelen van een gewicht op haar schouder, keek Elin verward opzij. Een Ralts stond op haar schouder en gaf haar ook nog eens een knuffel om haar nek. Okay, dat was schattig. En de eerste Ralts die ze vandaag had gezien. Het betekende in ieder geval dat ze goed zat. Voorzichtig stak Elin haar handen uit naar de pokémon en tilde hem voorzichtig naar de grond. "Ik denk dat jij het leuker zou hebben bij een trainer met minder pokémon", zei ze met een verontschuldigende blik tegen de pokémon. Ze kon er maar een paar meenemen en de meeste van haar pokémon moesten dus op zichzelf of met andere pokémon zichzelf vermaken. Zodra de pokémon weg teleporteerde maakte Ceto een verast geluid, waardoor Ares verward om zich heen keek. Hij en Oxylus hadden het allemaal niet zo bijzonder gevonden. Elin kwam overeind en wenkte haar pokémon mee. Het was tijd om wat verder te zoeken. Want blijkbaar waren ze toch op de juiste plek.

De ralts teleporteerde zich weer en stond nu met uitgestrekte armpjes naar haar. De smekende blik in haar oogjes deed toch eigenlijk wel pijn. Maar Elin was er vrij zeker van dat het de pokémon geen goed zou doen om met haar mee te gaan. Een trainer die alle tijd voor haar had zou een veel betere keuze zijn. Ze zuchtte en schudde haar hoofd tegen de pokémon. "Dat is echt geen goed idee. Er komt zeker een andere trainer langs vroeg of laat die veel beter voor jou kan zorgen." Hopelijk zou de pokémon haar redenatie een beetje begrijpen. Ze wilde namelijk niet dat er pokémon waren die er spijt van hadden dat ze met haar mee waren gekomen. Ares en Ceto liepen weer verder dus Elin liep achter het duo aan. In het water zwom Ceto met hun mee, verder langs de oever van het meer.

Een tweede Ralts verscheen voor haar. Ook deze hield zijn armpjes uitgestrekt naar haar. Wat de eerste Ralts weer jaloers maakte. De twee begonnen tegen elkaar te miepen en ja. Er ontstond ruzie. Stilletjes liep ze van de twee pokémon weg, in de hoop dat ze het niet zouden merken. Ares en Oxylus liepen stilletjes achter haar aan terwijl Ceto langzaam maar zeker verder door het water dobberde, zodat ze ook van de pokémon weg zou komen. De twee pokémon hadden duidelijk behoefte aan een trainer die hun continu aandacht zou kunnen geven. Met de hoeveelheid pokémon die ze onmiddels op haar boerderijtje had, was dat simpelweg onmogelijk voor haar. Dus hopelijk zou ze nog een Ralts tegenkomen die wat zelfstandiger was. Dan zou die wel met haar mee naar huis kunnen.

Ze wist weg te komen, gelukkig. Dan was ze in ieder geval van de twee veel te aanhankelijke pokémon verlost. Mits ze haar niet terug zouden vinden in ieder geval. Dan had ze alsnog een probleem. Ze voelde het echter al aan komen bij het gegiechel dat ze vanuit het niets hoorde. Meer problemen incoming. Al snel merkte ze de vallende stukken rots op. "Ares!" gilde ze. De pokémon opende zijn mond en wist de stukken steen met een Dragon Breath te verpulveren. Enkel wat gruis landde nog op haar. Dat had ook weer niets gescheeld. Snel gingen haar ogen uit naar Ceto en Oxylus. Die twee zagen er gelukkig ook nog heel uit. "Kom maar tevoorschijn!" riep ze lichtelijk geïrriteerd naar de pokémon die dit had veroorzaakt. Als het gewoon natuurlijk was geweest, dan had ze dat gegiechel eerder niet gehoord.

Nog meer stenen kwamen naar beneden. De hele omgeving schudde als een gek. Welp. Dit werd zo wel heel gevaarlijk als je het haar vroeg. Ze wist net op tijd een vallend stuk steen te ontwijken door weg te springen. Snel krabbelde ze overeind, om de twee Ralts langs haar heen te zien rennen. Het duo sprong in de armen van een Gardevoir. De volwassen pokémon liet recht een confusion op haar los. De hele wereld begon te draaien, waardoor ze al snel over haar eigen benen viel. Plat op de grond liggend riep ze naar de pokémon. "Ik kom niemand pijn doen!" Ares en Oxylus kwamen beschermend bij haar staan, terwijl haar hele wereld om haar heen leek te draaien. Vanaf een afstandje hoorde ze de roep van Ceto. De Wailmer kon vanuit het water helaas niets voor haar betekenen hier.

Bonk. Daar lagen ook haar pokémon op de grond. Allemaal helemaal draaierig door de verwarring. Ze kon het duo niets laten doen want dan zouden ze elkaar, zichzelf of haar nog raken. Ook Ceto kon niets doen vanaf de huidige afstand. Ze kon niets doen. Dus dat was ook precies wat ze deed. Niets. Plat bleef ze op de grond liggen. Haar beide ogen dicht om de draaierigheid minder erg te maken. Hoopte ze. Want ze kon elk moment over haar nek gaan van de draaierigheid. Misschien zou de Gardevoir haar met rust laten en het liefst ook nog met haar kinderen weg gaan. Want kom op nou. Op deze manier waren zij en haar pokémon alles behalve een bedreiging. Ares en Oxylus lagen samen met haar plat op de grond door de draaierigheid van de Confusion. Ceto was zo ver weg dat ze niets zou kunnen uithalen. Een beetje hopeloos waren ze wel, op deze manier.

Het begon er op te lijken dat de Gardevoir nog niet met hun klaar was. Kom op! Ze konden helemaal niets doen en lagen alleen maar op de grond. Waarom maakte de pokémon er zo’n groot probleem van? Het was niet dat ze de twee Ralts iets had aangedaan. Elin sloot haar ogen om zich klaar te maken voor de volgende aanval. Maar die kwam niet. Voorzichtig opende ze haar oog om nog een andere Ralts te zien. Kleiner dan de vorige twee. Maar hij stond tussen de Gardevoir en haar in, hij was de reden dat ze niet nog een keer aangevallen werd. Een redder! De kleine pokémon kwam haar kant op. Het was duidelijk dat hij het allemaal spannend vond. Dus kwam ze zo langzaam mogelijk overeind. Niet verder dan zitten. Want God, ze was misselijk door al die draaierigheid. Plus ze wilde niet dat ze nog een keer als een gevaar werd aangezien. Oxylus en Ares namen braafjes achter haar plaats. Alsof ze leken te weten dat deze Ralts hun trainer niets zou aandoen. ”Hallo daar”, begroette ze de pokémon op een zachte toon. Voorzichtig stak ze haar hand een stukje uit, met de palm naar boven. Dan kon hij even bekijken, misschien snuffelen en merken dat ze niets kwaads in de zin had.

Er was een duidelijke twijfel te merken bij de Ralts. Op het moment dat de pokémon richting de Gardevoir keek zonk Elin's hart even. Hopelijk zou de Ralts het niet verkeerd hebben opgevat. Ze had er geen zin in om nog meer Confusion aanvallen tegen zich aan te krijgen door de volwassen pokémon. Uiteindelijk raakte de pokémon haar hand aan. Er verscheen een glimlach op de mond van zowel de pokémon als Elin. Ze schrok er alleen wel een beetje van toen de wilde pokémon plotseling bij haar op schoot sprong. Dat had ze niet verwacht. Maar dit was eigenlijk wel prima. "Als je mee wil, dan mag dat. Maar dan moet je wel tegen haar vertellen dat je dit zelf wil en ik goed voor je ga zorgen, okay?" zei ze tegen de Ralts. Langzaam haalde ze een pokéball uit haar tas en hield ze deze naast de wilde pokémon. Ze wilde het niet forceren want at zou alleen maar voor een hoop gedoe met de Gardevoir zorgen.

Nou, blijkbaar was er in ieder geval iemand op zijn gemak. De Ralts leek het prima te vinden, zo bij haar op schoot. Zelf vond ze het wat minder handig, maar goed. Wat deed je er aan? Schrikken van de Gardevoir die toch dichterbij kwam. Dat was wat ze deed. Gelukkig stak de Ralts zijn handjes op, waardoor de grotere pokémon weer afstand nam. Gelukkig, dan kon ze weer even fatsoenlijk ademhalen. De situatie leek gekalmeerd te zijn. Gelukkig. Misschien was het nu tijd om verder te gaan. "Zou je met me mee willen?" vroeg ze terwijl ze de pokéball bij de Ralts voor hield. Hij keek er even twijfelachtig naar, maar met een kleine aanmoediging zette hij zijn hand op het knopje. De Ralts werd naar binnen gezogen. Hopelijk zou hij zeker weten dat hij mee wilde gaan, anders kon dit nog wel eens een heel gedoe worden.