Tales of

Sinnoh

Met een koude blik in zijn ogen en zijn twee Pokémon aan zijn zijde liep Eli door de straten van Jubilife City. Hij zou binnenkort maar eens moeten zien of hij ergens een trainer uit kon dagen voor wat meer ervaring te krijgen op het vlak van Pokémon gevechten, al was hij er vrij zelfverzekerd in dat als hij één van zijn Pokémon een fatsoenlijke TM zou leren, hij wel een goede kans zou maken bij de gym. Zelfverzekerdheid was iets wat hij met de jaren had opgebouwd en wat zelfs zijn vader niet van hem af had kunnen nemen, hoe vaak die vuist ook in zijn gezicht was beland of die riem op zijn lichaam. Er waren dingen die zijn vader van hem af had gepakt, maar dat was er niet één van en dat ging hij ook niet laten gebeuren. Zijn blik gleed kort naar Scar en Raffaela. Van Raffaela was hij niet zo’n fan omdat ze ontzettend aanhankelijk was, maar hij had haar zien vechten en moest eerlijk toegeven dat ze dat wel goed kon. Als ze zich eenmaal zou focussen op de strijd, that is. Het probleem met Raffaela was echter niet alleen dat ze hém lastigviel met haar liefdespraktijken, maar elke jongen die er een beetje oké uitzag. Eli voelde de bui al hangen toen hij een jongen door de straten zag wandelen en wilde een waarschuwing roepen, maar Raffaela ging er al vandoor en niet veel later klampte ze zich aan het been van de jongen vast. Eli sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. Arceus, dood hem. Doe het nu. Voordat de jongen hem zou opmerken.

Om te zeggen dat zijn blik geïrriteerd was, was wel het minste wat je van de situatie kon zeggen. Met een haast moordende blik keek Eli in de richting van zijn Froakie, welke als een klein kind aan de been van de jongen hing. Niet alleen aanhankelijk naar hem, maar blijkbaar naar elk soort man dat ze tegenkwam. Daar hadden ze als het om menselijk gezelschap ging een naam voor. Met een paar grote passen was Eli bij zijn Froakie en tilde haar aan haar nekvel op, waarbij hij zijn rode ogen naar haar samenkneep en haar bal traag naar boven haalde. De Froakie begon verwoed te protesteren en traantjes verschenen in haar ogen, maar Eli was onverbiddelijk en keerde haar terug naar haar bal. ”Sorry voor dat,” zei hij op een kille toon tegen de jongen. ”Blijkbaar ik haar daar gewoon tussen die Froakie’s achter moeten laten in Hearthome City.” Tot nu toe had ze hem immers meer problemen gegeven dan dat ze echt een aanvulling was voor zijn team. Hij verwachtte natuurlijk niet dat elke teammate zo gehoorzaam als Scar was, maar dit was zelfs voor hem next level. ”Ze springt zowat op elke man die dat ze kan vinden, als dat je troost.” Het troostte hém in ieder geval niet. Want steeds als ze dat deed, moest hij weer door deze schaamte gaan. Aan de andere kant kon hij haar ook moeilijk constant in haar bal laten om die reden, want dan kon hij het haar nooit fatsoenlijk afleren. Het was geen win-win situatie voor hem, dat was één ding dat duidelijk was.

Eli’s mondhoek trok kort naar beneden toen de jongen zijn opmerking maakte. De jongen zei het niet met zo veel woorden, maar Eli had heus wel in de gaten dat de jongen vond dat hij te hardhandig met Raffaela om was gegaan. Hij vond van niet en hij was de trainer van de Froakie, dus wiens woord was wet in deze situatie? Juist, de zijne. ”Ik heb je goede advies niet ndoig, maar toch bedankt,” sprak hij op een kille toon. ”Ik weet perfect hoe ik met mijn Pokémon om moet gaan.” Hij knikte naar Scar, welke rustig vlakbij zijn been zat. Het wees in niks erop dat hij zijn Pokémon mishandelde als je naar de Houndour zou kijken, maar eigenlijk maakte het hem vrij weinig uit hoe de jongen over hem dacht. ”Zoals ik al zei: het is een work in progress. Ze is nog vrij jong en ze moest nog veel leren. Ik keerde haar terug naar haar bal zodat je er geen last meer van zou hebben.” Als de jongen dát simpele feit niet begreep, dan had Eli weinig woorden om met hem te wisselen. ”Gaat die Vulpix me aanvallen? Geef me even een seintje als dat het plan is, dan ben ik misschien nog op tijd om een aanval te roepen,” sprak hij op een sarcastische toon. Scar had inmiddels een licht verdedigende houding voor Eli aangenomen en trok zijn lip op zijn beurt weer naar achteren naar de Vulpix. Eli sloeg zijn armen over elkaar en deed geen moeite om Scar in bedwang te houden. Dat was ook niet nodig. Scar zou toch niet aanvallen zonder reden. Daar kon Eli wel op vertrouwen.

Eli deed zijn best om zijn opvliegerige karakter in bedwang te houden toen hij de blik van de jongen zag. Beschuldigend, beoordelend. Right. Alsof zíjn Pokémon altijd zo netjes waren. Nu hielden ze zich wel gedeisd, maar Eli was er vrij zeker van dat de jongen vast ook momenten had gehad in zijn leven dat zijn Pokémon zich niet gedroegen. ”Oh, sorry,” begon hij sarcastisch terwijl hij zijn handen in een theatraal gebaar naar boven hief, zijn handpalmen naar de jongen gericht. ”Ik wist niet dat ik de perfécte trainer voor mijn neus had staan. Had me even gewaarschuwd, dan had ik een stift meegenomen zodat je een handtekening kon zetten.” De jongen besloot om een opmerking te maken over het gedrag van Scar en deze keer was het Eli die naar voren stapte en zijn been beschermend voor de Houndour zette. ”Dat zal niet nodig zijn,” antwoordde hij kortaf. Hij hoorde zijn Houndour achter zich grommen en keek kort over zijn schouder. De zalf moest inwerken om zijn litteken goed te laten genezen en Eli wilde sowieso niet dat Scar zijn gevechten voor hem uit zou vechten. En dit allemaal omdat Raffaela haar poten niet thuis kon houden voor een paar seconden. Ze had het nog niet eens zo slecht bedoeld ook niet. Eli stak zijn handen in zijn zakken en deed zijn best om de trainer tegenover hem zo verveeld mogelijk te bestuderen. ”Voor de rest nog problemen?” vroeg hij toen geïrriteerd. Nee? Dan kon hij weer gaan. Hij had wel weer genoeg sociaal contact gehad voor vandaag.

Eli sloeg zijn armen over elkaar toen hij de opmerking van de jongen hoorde. Het was niet dat hij die opmerking niet eerder had gehoord en het zou hem niks moeten doen, maar toch stak het diep vanbinnen wel. Het liet hem geloven dat hij meer naar de attitude van zijn vader begon te neigen en dat was alles wat hij wilde. Aan de andere kant maakten anderen het ook niet gemakkelijk om normaal te doen en hij tikte kort met zijn vinger op zijn onderarm terwijl hij overwoog om de jongen gewoon te laten schieten en er niks meer over te zeggen. En hij had zich dan ook al half omgedraaid, maar toen ontmoette hij de blik van Scar. De houding van zijn Houndour liet duidelijk doorschijnen dat als Eli het hierbij zou laten, hij nooit echt vrienden zou maken. Dat was aan de ene kant ook niet zijn intentie, maar aan de andere kant… ”Hé!” riep hij onhandig naar de jongen om zijn aandacht te trekken, waarna hij zijn handen in zijn zakken propte. Oh nee. Hier kwam het ongemakkelijke gedeelte. ”Heb jij misschien tips hoe je om moet gaan met een te aanhankelijke Pokémon?” vroeg hij vervolgens nonchalant. Als de jongen nu alsnog zou doorlopen, dan zou dat zijn goed recht zijn en had Eli er voor de rest niks meer over te zeggen, maar op deze manier kon zijn Houndour hem er tenminste niet meer schuldig aan houden dat hij het niet geprobeerd had. Het was een vage poging tot een gesprek, maar het was er tenminste één. De jongen moest het er maar mee doen. En anders was het niet langer zijn probleem.

Eli fronste kort zijn wenkbrauwen toen hij de reactie van de jongen hoorde, waarna hij zijn Houndour een sceptische blik gaf. Deze knipperde even langzaam met zijn ogen, waarna hij zijn blik afwendde van Eli. Eli haalde zijn schouders op. Dan niet. Hij had een poging gedaan om beleefd te doen en de jongen was er niet meer op ingegaan. Dan was het ook niet langer zijn probleem. Dat het probleem bij hem lag omdat hij in de eerste plaats niet bepaald vriendelijk had gedaan, liet hij voor het gemakje maar even terzijde. Hij keek de jongen kort na, waarna hij zelf kort snoof en zich omdraaide. Hier ging hij zijn tijd niet meer aan verspillen. Hij stak zijn handen diep in zijn zakken en begon vervolgens de andere richting op te lopen, zijn kille, rode blik naar voren gericht. Tijd om iets anders te gaan doen. Iets wat wél nuttig was.