Tales of

Sinnoh

Casimir zijn gezicht vertrok even toen Alain uitlegde wanneer hij het had gedaan, maar meer omdat het geen fijn moment was om aan te denken. Het feit dat hij een hele tijd buiten bewustzijn was geweest, dat de kans bestond dat het allemaal erger was en hij het niet had overleefd— het zat hem allemaal niet lekker. Maar, hij nam Alain helemaal niets kwalijk. Ook al had hij liever gehad van niet, was het alleen maar de normale actie geweest. Want wat als hij langer daar had gelegen zonder wakker te worden?

Zijn ademhaling was zwaarder geworden, maar hij gaf Alain een kleine glimlach die zijn ogen niet bereikte. “Het is oké,” zei Casimir met een korte knik. Het was echt oké. Als de rollen omgekeerd waren had hij het vast ook gedaan. Of had hij toch reker Reyne gecontacteerd. “Je deed wat je moest doen, het maakt echt niet uit.” Hij wilde zich de stress die Alain toen ervaren had niet eens inbeelden.

“Het was ook onze schuld, we hadden iets moeten laten weten voor we ineens voor je deur stonden. Sorry daarvoor, Alain.” Zijn vader moest wel het woord nemen, want anders zou er geen volledige zin gevormd kunnen worden zonder gesnik ertussen.

Casimir wierp een haast smekende blik naar Alain toe wanneer hij voorstelde om even te gaan. Dat was niet wat hij wilde. Hij wilde helemaal niet alleen praten met zijn ouders, hoe lang het ook geleden was en hoeveel er was gebeurd. Zijn kaken had hij op elkaar geklemd en wanneer hij de blik van zijn ma opmerkte, keek hij de andere kant op. Het kwam vast niet als een verrassing dat hij ook niet goed was in praten met zijn ouders.

Hij voelde een hand tegen zijn arm en direct rolde hij zijn schouder om die af te schudden, maar dat hielp niet bij zijn ma. De blik die ze hem gaf, vertelde hem genoeg. Van haar moest Alain niet weg, hij had hier ‘de touwtjes in handen’. “Nee uhm— je mag blijven, als je wilt.” Casimir wilde in elk geval dat hij bleef. Voor nu. Misschien als de initiële shock bij iedereen was gaan liggen, dat het anders zou zijn. Het zorgde in elk geval voor een kleine glimlach bij zijn ma.

Tranen stonden nog steeds in haar ogen en heel haar gezicht was rood aangelopen. “Kunnen we je ook wat beter leren kennen.” Haar stem brak terwijl ze aan het spreken was, maar ze probeerde het luchtig te houden. “Jammer genoeg, onder minder goede omstandigheden.” vervolgde zijn vader die hem met een zachte blik aan keek maar één waarvan Casimir wist dat ze later nog zouden praten over alles. Het zorgde er weer voor dat Casimir zijn blik afwenden.

Zijn ma was zich er maar al te goed van bewust, dat het niet zou helpen om nu al met de deur in huis te vallen. Als ze nu vragen zou stellen aan Casimir, liep ze tegen een stenen muur. Hij was al niet de makkelijkste om aan de praat te krijgen en zeker in situaties als dit. Misschien als de initiële verwarring die veroorzaakt werd door het plotse bezoek was gaan liggen, dat hij er iets meer voor zou open staan. Zelfs al wilde ze niets liever dan nu direct alles weten wat er was gebeurd. Ze schonk Alain een kleine glimlach en gaf hem een korte knik.

Casimir keek even bedenkelijk naar de zetel, een blik die ook terug te vinden was op het gezicht van zijn pa. Het was nog steeds een bed, niet ideaal om bezoek op te hebben zitten. “Er zijn ook uhm—” begon hij, maar zijn ma zetten zich al op een rand neer voor hij zijn zin af kon maken. Er waren genoeg stoelen zie ze konden gebruiken als ze het maar niks vonden. Zijn pa was de enige die leek te twijfelen, maar dan toch naast zijn vrouw neer zat.

Alsof hij verdwaald was in het huis dat hij ondertussen al zo goed kende, bleef hij staan. Zijn blik ging van zijn ouders die op de zetel zaten, naar Alain. Niet goed wetend of hij moest helpen met drinken of moest gaan zitten. Wat best dom was, gezien hij niet in staat was veel te helpen. “Koffie voor ons graag,” klonk de stem van zijn vader nadat de twee even zacht tegen elkaar hadden gesproken. “Ik help wel,” zei Casimir direct, waarna hij naar de keuken strompelde. Hij voelde gewoon de blik van zijn ouders branden op zijn rug en hij had maar enkele stappen gezet voor hij iets achter zich hoorde.

“En dan alles op de grond, ik dacht het niet.” Het was zijn ma die weer recht stond en zich naar de keuken haaste. In het voorbijgaan legde ze heel zacht en met enige twijfel een hand op zijn arm. “Ga jij maar zitten.” De toon van haar stem en de blik die ze hem gaf, alsof ze schrik had dat hij ieder moment in duizend stukjes zou breken, vond Casimir maar niks.

Ze ging naast Alain in de keuken staan, nog steeds met een rood aangelopen gezicht en tranen in haar ogen. “Zeg maar waar alles staat en ik help. Casimir moet— nee ik weet het antwoord al, ga maar zitten en ik geef wat.” Want natuurlijk wist ze dat hij zou zeggen dat hij niks moest hebben. Met een zucht draaide hij zich om om zich dan toch maar neer te zetten onder het nauwlettend oog van zijn pa.

“Geen zorgen, is allemaal in orde, we zijn niet moeilijk.”

Alain had stoelen klaargezet waar de twee op konden gaan zitten als ze het bed te vreemd vonden, maar zijn moeder wuifde het allemaal weg. Het was raar, maar ze zou er snel genoeg overheen zijn als er een normaal gesprek gestart zou worden. Voor haar zou het goed doen, want bij elke zin kon je horen dat er tranen in haar ogen stonden.

Terwijl zijn ma Alain hielp in de keuken, bleef hij achter bij zijn vader. De oudere man deed zijn best om gewoon kalm te zitten, maar de blik die hij hem gaf zei genoeg. Normaal was hij iemand die geen problemen had met smalltalk, maar vandaag was anders. Het was duidelijk dat de man vragen had die hij beantwoord wilde hebben, die allemaal voortkwamen uit zijn zorgtheid. Casimir deed zijn best om de blik te ontwijken, maar het was moeilijk. Zijn eigen grijze ogen waren gericht op zijn handen.

“Ca—”

“Later.”

Hij wist wat de man probeerde, de zachte toon van zijn stem was genoeg, maar Casimir stond het niet toe. Nog niet het was– het was veel te snel. Zelfs Alain– ondanks alles– het ging gewoon niet. Wanneer die later dan ook naar verwees, was moeilijk te voorspellen. Het kon makkelijk véél later zijn.

Vluchtig keek hij over zijn schouder naar de keuken waar zijn ma natuurlijk moest helpen, al was het om zichzelf bezig te houden. “Mijn man gewoon zwart, maar ik heb er graag melk en suiker bij. Twee, als dat geen probleem is.” Ze deed zo haar best om normaal te doen, maar juist daaraan merkte ze dat ze het moeilijk had. Misschien moest hij de twee toch gaan helpen… met de kans dat het erger wordt.

“Je weet maar al te g–”

De oudere man was ondertussen op een stoel gaan zitten. “Later,” herhaalde Casimir terwijl hij deze keer de blik van zijn vader vast hield. Ja, als hij er nu niet over sprak, zou hij er nooit over spreken. Dat was in het verleden nog gebeurd, maar het ging niet. Gelukkig kwamen zijn ma en Alain met de koffie voor het nog erger zou worden. In plaats van zijn voorbeeld te nemen, nam ze wel weer plaats op het bed terwijl Alain naar hem toe kwam. Met beide handen – wat de gips gelukkig toeliet – nam hij met een kleine glimlach zijn tas aan. “Dankje, nee, dit is genoeg.” Hij kon anders zelf recht staan of gewoon wachten tot zijn ouders weer weg waren.

Er volgde een kort ongemakkelijk moment van stilte, waarbij Casimir de tas naar zijn mond bracht en zelf wat voorover boog zodat hij zijn arm niet te hoog moest tillen. De lepel die erin zat, maakte zacht geluid tegen de rand door zijn hand die aan het beven was. Hij merkte de blik van zijn ma gewoon direct op, en een zachte jammer die ze probeerde te onderdrukken ontsnapte toch. Casimir hand nog nooit zo snel de tas weer laten zakken om de lepel te verwijderen.

“Je— je moet ons echt alles vertellen over Sinnoh, want van onze telefoongesprekken wordt ik niet wijzer. Al een geluk heb je iemand die nog foto’s van je maakt! Dat was hiervoor ook niet waar,” probeerde zijn ma de mood toch wat te verbeteren. Casimir keek ondertussen even opzij naar Alain. “Zou niet weten waar te beginnen,” begon hij wat twijfelend. Hij was hier nu bijna een half jaar of langer, en in die tijd was veel gebeurd. “Ik heb ondertussen twee gym badges.” Dat was vast iets goed om mee te beginnen. Als hij er niet teveel over nadacht.