Tales of

Sinnoh

De aanval was mis, waardoor de hoorns van de stier zich tegen de grond aan ramde. De stier hief zijn kop meteen op en draaide zich naar het konijn toe. Een gloed verscheen om de Pokémon heen, waarna een Payback aanval werd uitgevoerd. De stier schoot naar voren en probeerde zijn hele lijf tegen de ander te rammen, om zich vervolgens om te draaien en met een Tackle in diens richting uit te voeren. Gedreven door woede en de geactiveerde ability leek de anders zo rustige Pokémon op zijn benen te beven. Eenmaal hij even tot stilstand kwam, was het zeker duidelijk te zien. Toen de Tauros zijn draai nam na de Payback, zakte hij kort door zijn voorpoten, maar herstelde hij snel. Zo ook na de tackle aanval uitgevoerd te hebben leek hij even door zijn voorhand te gaan. Maar het beest was razend. Zijn ooit zo zachte ogen stonden vurig en de manier waarop hij bewoog maakte duidelijk dat hij uit was op meer dan alleen het gevecht winnen. Toen Lo dat zag, sloeg de paniek meer bij hem in.

In zijn eigen wereldje was Lloyd helemaal in paniek. Een hand over zijn mond probeerde hij zichzelf in een beter toestand te dwingen, maar het was moeilijk met hoe hij nu naar de situatie keek. Met elke nieuwe ademteug voelde hij zijn borstkas strakker spannen, de chaos in zijn hoofd als een wervelwind verder razen. Het beeld van de Golurk die- Van de Tauros die bijna het meisje mee had geschept met zijn hoorns- Wat als het ook zo ver zou gaan. Wat zou er met Malach gebeuren? HIj kon dit niet. Hij kon dit echt niet. Tranen drukten achter zijn ogen, maar hij verbeet het, streek met zijn hand langs zijn gezicht. Keep it together.

Het drukkend gevoel tegen zijn been aan zorgde ervoor dat hij meteen wat opzij kroop als eerste reactie. Snel keek hij op, waarna hij even naar de hond keek. Hij zag er een stuk minder eng uit nu zijn ogen terug blauw waren, maar hij was nog steeds op zijn hoede. Zijn onderlip beefde wat, waarbij hij even zijn handen omhoog haalde. Bevend als ze waren wist hij dat hij de ball niet zou kunnen oprapen zo. Hij moest eerst kalm worden. HIj kneep zijn ogen dan ook toe en haalde diep adem. Het moest goed komen. Het moest goed komen...

Toen de Lopunny verder deed, volgde de Tauros zo goed als hij kon. Maar hij was niet zo snel, niet zo fijn gebouwd en kon haar passen niet bijhouden. Zijn ademhaling was gehaald terwijl hij steeds uithaalde met zijn hoorns. Proberende om de Pokémon mee te haken en schade aan te richten. Het was toen de ander op een afstandje ging staan en er weer een uitdaging kwam, dat luid geloei van de Tauros kwam. Geschraap van de hoef, kop laag, waarna het op zijn tegenstander af begon te hollen. Blind door de woede maakte hij geen schijn van kans tegen de Grass Knot die uitgevoerd werd. Het gras klemde zich vast rond zijn voorpoot, waarna de normal type wel meteen naar voren klapte en met een knal tot stilstand kwam. Daar bleef hij dan ook stil liggen, verder geen kick gevende. Knock out, compleet van de kaart. De Lopunny was vele malen sterker dan hem en dat kon iedereen zien. De schade die ze had aangericht was genoeg geweest om de rust terug te brengen over het veld.

Ookal bedoelde Ari het zo goed, was het toch niet iets waar Lloyd zich comfortabel bij voelde. De kop tegen zijn been in combinatie met het knellende gevoel in zijn borstkas en de gejaagde adem... Het was alles behalve fijn. Hij liet zijn ogen dan ook even van het veld gaan om te kijken naar de roze POkémon, tilde zijn hand op, maar schrok meteen van de blaf van de Pokémon. Kort bleef hij even stilzitten, zijn adem inhoudende... Voordat hij een zucht van zijn lippen liet glijden. Beverig, gespannen, angstig. Voor even dacht hij eraan de Pokémon te aaien, maar hij waagde het niet en liet zijn hand terug naar zijn haren gaan, waar hij weer begon te prutsen aan zijn blonde pluk. Nu Malach echter stil was, leek de angst van eerder wat weg te trekken. Het gevaar was geweken... En er was niks mis gelopen. Buiten dat hij uiteraard weeral controle was verloren. Hij slikte even, kneep zijn ogen toe en haalde ene paar keer kalm adem...

Na enkele tellen, kon hij terug opkijken. Langzaam leunde hij wat naar voren, waarna hij met bevende handen de ball van zijn Pokémon uit het gras haalde. Kalm legde hij beide er langs heen in een poging zijn grip er niet op te verliezen, voordat hij terug overeind kwam. HIj keek nog even naar de Lycanroc, voordat hij terug naar Alain keek. "Ben je ok?" mompelde hij, een poging om harder te klinken was er zeker. Maar zijn stem was zacht, schril. De paniek was nog niet helemaal weg, de angst ook niet. En het akelige gevoel dat hij wilde janken ook niet... Man... Wat een fiasco ook weer.

Nog steeds zat hij op de grond. Hij was bang dat als hij overeind kwam de hele wereld zou draaien. Hij legde even een hand langs zijn gezicht en haalde diep adem, een zucht van zich afkomende. Wat was dit toch weer een ramp geweest. Hij schudde zijn hoofd wat en keek op toen de stem van Alain klonk. Hij schudde zijn hoofd langzaam op de vraag. Hij voelde al snel een hand op zijn schouder en keek langzaam naar zijn goede vriend, die hem gerust begon te stellen. Even keek Lo bedenkelijk naar hem, voordat een zware, diepe zucht van hem afkwam. Hij knikte langzaam. "Ik weet het..." mompelde hij zachtjes, licht verslagen in zijn houding en toon. Hij keek langzaam terug naar de ball van Malach, knipperde even langzaam en klikte de ball terug aan zijn riem. Nog even haalde hij diep adem, voordat hij langzaam terug overeind kwam.

Eenmaal terug overeind keek hij even naar Alain, voordat hij langzaam zijn armen om zijn goede vriend probeerde te slaan. Hij kneep zijn ogen toe en haalde even beverig adem. Hij had gewoon een knuffel nodig. Gewoon een knuffel. Zijn handen trilden nog steeds van het incident en zijn hoofd tolde. NOg steeds knelde zijn borstkas bij de gedachte alleen al wat er zojuist was gebeurd. "Ik dacht dat hij- En ik..." mompelde hij zachtjes, amper verstaanbaar. Hij was zo bang geweest dat Alain iets was overkomen. Dat alles mis zou lopen en het toch fout zou gaan. Zoals die ene dag, zoals toen.

Alain sloeg ook zijn armen om hem heen en Lo liet zijn hoofd even wat zakken waarbij hij even diep adem haalde, beverig. Als Al iets was overkomen zou hij het zichzelf nooit vergeven, dat kon gewoon niet. Hij moest het dan ook even laten bezitten. Alain was ok en hij was ok en iedereen was ok. Het was iets dat hij even moest beseffen, tot zich door moest laten dringen.

Na een tijdje kon hij dan ook eindelijk zijn ademhaling meer onder controle krijgen. Hij kantelde zijn hoofd wat en liet een zucht horen, waarna hij Al wat loste. "Thanks.." mompelde hij zachtjes. "Die had ik even nodig..." Hij liet een glimlach over zijn lippen gaan en nam wat afstand tussen hun twee. Alex kwam rustig naar haar trainer toe gelopen en keek met grote, ronde oogjes op naar hem. Hij glimlachte rustig naar de Squirtle, maar keek op toen zijn vriend begon te praten. Een oplossing. "Hij is enorm lief buiten battle en meestal gaat het goed en dan na eventjes... Gebeurd dat dus," beaamde hij kalm. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. "Denk je dat ik... De verkeerde keuze heb gemaakt?" Hij was er zo zeker van geweest dat Malach de juiste keuze was geweest qua starter. En tot dat eerste gevecht was hij daar ook standvast over geweest. Die ene dag had alles veranerd.

Alain begon te spreken en de bruinharige man kantelde zijn hoofd even om te luisteren naar wat de ander zei. HIj was veel ouder, had veel meer ervaring op dit vlak dan hem. HIj wist vast waar hij het over had. En dat bleek ook zo toen hij Ari als voorbeeld begon aan te geven. Zijn blik gleed even naar de roze hond, wiens ogen rood werden. HIj slikte even en zette onbewust even een staptje terug. NOg steeds moest hij onder ogen komen hoe bang hij werkelijk was van Pokémon. En waar sommigen het goed deden met hem, was dit anders. DIt was compleet geen controle meer hebben over je Pokémon. het was zijn grootste angst. Het was nu al drie keer overkomen, de eerste keer had alles veranderd. De andere twee keren... Met Malach. Dat was nog niet zo erg geweest. Maar een keer... Twee keer.... Wat als het een derde keer voorkwam. Wat dan?

Of hij iemand kende met een Tauros? HIj moest even nadenken, waarna een bedenkelijk geluid uit zijn mond kwam. "Ik heb wel eens een Tauros breeder ontmoet in Kalos en in alola heb ik ze ook wel gezien, maar echt concreet iemand die ik nu kan opbellen? Nee... niet echt..." hij zuchtte even en liet zijn schouders wat hangen, hopeloos leek het als je het aan hem vroeg. Hij had geen idee hoe hij hier verder mee kon zonder... een diepere put te graven. "Ik zal even zien of ik een researcher kan vinden die zich specialiseert in Pokémon gedrag... Verder kan ik me niks bedenken..." hij zuchtte even zachtjes. Het was dat er best veel researchers in Sinnoh rondliepen, dus dat zou wel niet zo moeilijk zijn. "Wat... denk je dat het beste is voor Malach in de tussentijd... Houd ik hem best in z'n bal of...?" Hij wist niet goed wat hij er anders mee moest doen. MAar het was duidelijk dat hij ook wel twijfels had aan die manier van werken. Want eerlijk? Hij vond dat enorm oneerlijk voor de stier.