Tales of

Sinnoh

Het enige wat Casimir deed was het einde vasthouden totdat ze er minstens één keer overheen was gegaan om het op zijn plek te houden. Veel meer kon hij niet doen met een arm die hij niet omhoog mocht tillen. Het meisje vroeg nog of ze goed bezig was, waarbij Casimir zijn ogen over de windel heen liet gaan. “Ja, zo is het goed,” bevestigde hij. Alles was beter als niks. Zolang de pokémon zijn vleugel maar niet meer over de grond sleepte.

“Het is waarschijnlijk te kort dus ik zal alvast een tweede halen.” Nu de windel gefixeerd was, kon ze rustig verder uitrollen zonder zijn hulp. Casimir draaide zich dan ook om en verdween het huis in, opzoek naar een tweede rol. De grote pokémon deed gelukkig niks anders dan het meisje aanstaren terwijl dat ze aan het werk was.

Terwijl Casimir weg was deed de Corviknight niet veel. Zijn intens blauwe ogen waren gericht op het meisje die hij aan bleef kijken zonder nog maar te knipperen. Zelf kreeg Casimir het gevoel dat het ding recht in zijn ziel kon kijken. Als er zoiets bestond. Verder was hij er al achter gekomen dat de pokémon niets deed, dus vond hij het niet erg hem even alleen te laten.

Eenmaal hij het juiste materiaal gevonden had, ging hij weer naar buiten en rechtstreeks op de vogel af. Het grote ding had gelijk oogcontact verbroken met het meisje en keek hem weer aan. Zonder wat te zeggen, plaatste hij de nieuwe rol op het punt naar de vorige was geëindigd. “Nu weer hetzelfde, en dan moet het wel goed zijn.” Hoopte Casimir. Anders moest hij meer gaan komen. Zijn ademhaling was ondertussen iets zwaarder geworden en vermoeid wreef hij even door zijn ogen. Deze dag duurde veel te lang en hij begon te voelen dat hij al teveel gedaan had. Nog even en hij kon gelukkig gaan zitten.

In de zak van zijn trui had hij tape, om over de windel te plakken om het op zijn plek te kunnen houden als het meisje eenmaal klaar was.  

Nog even en dan waren ze hier klaar. Casimir wilde gaan liggen en de rest van de dage niet meer recht staan, maar daar was nu nog geen tijd voor. Hij verplichte zichzelf om eerst dit af te ronden, want het kon niet wachten. Misschien moest hij ook maar langs het pokémon center om nog wat materiaal te halen.

Zonder het door te hebben was hij naar één punt aan het staren, totdat het meisje weer op sprak en hij verward op keek. Gaat het. Nee. Het ging allemaal niet. “Gewoon moe, dat is alles,” zei hij met één opgetrokken mondhoek, maar zacht schudde hij zijn hoofd. Dit was allemaal iets wat hij nu nog niet zou moeten doen, maar het was niet dat hij een andere keuze had.

Hij pakte de tape erbij om er alvast kleine stukjes af te scheuren en die aan zijn hand te plakken. ”Kan jij uhm— het vastkleven?” vroeg hij ongemakkelijk. Om hulp vragen was nooit zijn sterkste kant.

Alleen was het hem nooit gelukt, dus Casimir was dankbaar voor de hulp die hij had gekregen. Het verband hing rond de Corviknight waardoor hij hopelijk zijn vleugel niet te veel zou gebruiken terwijl het aan het genezen was. Al dat ze nu nog moesten doen was het verband vastkleven en dan zat het er eindelijk op. Dan was het tijd voor een welverdiende rust.

Casimir keek neer op zijn handen en de plakband, en zag hoe het meisje ernaar greep, maar dan toch terug weg trok. Verward keek hij naar haar op, haast met een bezorgde blik. Was er een probleem. Het stukje dat hij al had afgescheurd haalde hij van zijn hand af en met een opgetrokken wenkbrauw overhandigde hij het. “Hier,” zei hij. “Of moet ik het doen?” Zijn blik ging even naar de Corviknight die al naar het verband aan het staren was. Als er echt een probleem was kon hij het wel zelf doen.

Alles ging goed, totdat ze de windel vast moesten kleven. Het meisje had problemen met de tape los te krijgen en het lukte gewoon niet. Misschien dat hij het toch gewoon had moeten doen. Want op deze manier ging het ook niet. Toen ze weer voor de tape ging, hield Casimir zijn hand nog wat omhoog maar knipperde toen dat ook haar hand vast plakte.

Bij haar luide verontschuldiging bewoog Casimir zijn bovenlichaam even kort naar achter. Zijn wenkbrauwen trokken lichtjes samen terwijl hij haar aankeek. “Wacht, wacht,” zei hij terwijl hij een hand op die van haar legde. Zo ging het niet lukken. Zijn hand die vast kleefde bewoog hij een tikkeltje zodat hij de tape beter vast kon nemen en zo kreeg hij het uiteindelijk weer los. Het plakte nu vast aan zijn gips, maar daar kon hij mee leven. “Als jij nu gewoon de windel op zijn plek houdt, dan plak ik de tape wel,” zei Casimir. Hij probeerde een zucht te onderdrukken, maar dat mislukte. Met wat gesukkel wist hij een nieuw stuk tape af te scheuren.

Voor dit soort zaken was hij te moe. Het was bijna gedaan, enkel de tape nog, maar het bleef helaas duren. Als hij zich niet zo overreden voelde, was het minder erg. Voor een normaal iemand zou dit ook niet zoveel werk zijn, maar hij voelde aan heel zijn lichaam dat het best genoeg was. Als hij straks zou gaan liggen, was de kans groot dat hij als een blok in slaap viel.

Het meisje hield de windel nu op zijn plek en het enige dat Casimir moest doen was een nieuw stukje tape afscheuren. Zijn gezicht vertrok even door de schok die door zijn pols schoot, maar het lukte. Van zijn dokter mocht hij zijn armen niet boven de schouder optillen, maar door de grote pokémon was het niet anders mogelijk. Hij voelde de pijn door zijn rug trekken en zijn hand bibberde wat door de inspanning, maar dat was vooral omdat hij echt moeite moest doen om zijn arm omhoog te houden. Het werkte gewoon niet mee en met zijn andere hand moest hij die even ondersteunen.

De vogel leek te merken dat het niet lukte, en ging haast om de grond liggen zodat Casimir zijn arm niet meer omhoog moet tillen. Op die manier was het makkelijk om de tape vast te plakken. Eenmaal dat gebeurd was zuchtte hij opgelucht. “Dat is eindelijk gedaan.” Hij voelde zich nu helemaal overreden.

Voor even vreesde Casimir ervoor dat alles weer los zou vallen. De pokémon ging verder door zijn poten, en de andere verloor bijna haar grip. Direct vertrok Casimir zijn gezicht, uit angst dat ze moeten herbeginnen, maar dat was gelukkig niet. Opgelucht hapte hij naar adem en sloot even zijn ogen. Alles was in orde. Ze waren hier klaar mee.

Vermoeid liet hij zijn armen zakken en zetten enkele stappen naar achter. De pokémon keek ook naar de rare constructie, probeerde de vleugel te bewegen, maar dat ging niet. Aan de intense blik was ook maar weinig af te leiden, maar Casimir hoopte dat het ook tevreden was.

Het meisje naast hem begon weer te spreken en verontschuldigde zich. Automatisch trok hij zijn wenkbrauwen naar elkaar toe. Waarom— nee, maakte niet uit. Alain verontschuldigde zich ook voor niks. Hij haalde zijn schouders op en keek terug naar de vogel. “Geen probleem. Alleen was het sowieso niet gelukt.” Daarbij keek hij weer naar de Corviknight die weer rechtop stond en boven de twee uit torende. “Nu is het hopen dat het goed geneest.” Misschien kon hij de pokémon toch eens meeslepen naar een Pokémon Center.

Nu dit allemaal achter de rug was, kon hij zich bezig houden met het volgende probleem. Wat te doen met de pokémon. Het ding was gigantisch, maar was duidelijk nog niet van plan om weg te gaan. Logisch misschien, gezien hij nog niet kon vliegen, maar ook redelijk problematisch. Hij zou het er wel eens met Alain over hebben als hij eenmaal thuis was, het was immers zijn huis.

Het meisje vroeg of ze nog ergens mee kon helpen en Casimir ging er direct van uit dat ze bedoelde in verband met de pokémon. Hij liet zijn blik over de pokémon heen glijden, maar het zag er allemaal in orde uit. Maar misschien— “Nog één laatste ding, volg maar,” zei Casimir met een klein handgebaar voor hij het huis binnen wandelde. “Hij kan wel wat water gebruiken, en het is beter als hij nog even wegblijft van de andere pokémon.” Alain had een hele verzameling in de tuin zitten, maar omdat hij problemen tussen de pokémon wilde voorkomen, was het beter ze gescheiden te houden.

Hij ging recht naar de keuken, waar hij wat kasten open trok. Omdat hij geen idee had waar hij het water anders in moest doen, nam hij een grote kom die hij vervolgens in de gootsteen legde en vulde met water. “Ik ga het enkel niet naar buiten kunnen tillen,” deelde hij alvast mee met een korte zucht. Het zou lukken als het echt moest, maar het was een slecht idee.

Het was goed dat ze hier was, want anders had hij enkel lopen sukkelen en was hij nu nog niet klaar geweest met het verband. Normaal gezien zou Casimir niet zo snel om hulp gevraagd hebben, maar zelfs hij besefte dat het in deze situatie niet anders mogelijk was. Toen ze zei dat ze de kom zou kunnen tillen, knikte hij even.

De kraan zetten hij weer uit toen dat het vol genoeg was en hij zetten wat stappen naar achter om plek te maken. Het alleen proberen was geen goed plan als hij zijn lichaam heel wilde houden. “Dit is Alain’s huis ik uhm—” ja wat deed hij hier. Wonen was het niet, maar hij was hier wel vaak. Heel vaak. Vaak genoeg dat hij momenteel geen eten meer in zijn ijskast had staan. “Alleen thuis gaat momenteel niet,” besloot hij te zeggen wegens een gebrek aan een beter antwoord. Het was wel waar. Voor de kleinste zaken had hij Alain zijn hulp nodig.

Het meisje deed haar best om de zware kom waren op te tillen, maar al snel gaf ze het op. Bedenkelijk keek Casimir haar even aan, maar dan liet ze weten dat het niet zou lukken op deze manier.

Een gieter.

Voor enkele tellen keek Casimir haar aan alsof dat ze net de gekste vraag ooit had gesteld. Hij had oprecht geen idee wat hij daarop moest antwoorden en stond er maar verloren bij. “Ik heb geen idee?” zei hij op een vragende toon. Alain had vast wel ergens een gieter, de vraag was enkel waar. Thuis wist hij die staan, maar daar was hij nu niets mee. “Anders probeer ik te helpen met dragen?” vroeg Casimir twijfelend.  Een slecht idee, dat wist hij nu al maar hij kon Alain ook niet op het werk storen voor…een gieter. “Of een andere manier zoeken.” Van de dokter mocht hij niets heffen, maar soms kon het niet anders. “Tuinslang kan nog werken.” Als ze die al hadden. En dan nog was de vraag waar. Casimir hield van planten, maar hij was geen tuinman.