Tales of

Sinnoh

Alaric Merz

Om zeker te zijn dat Casimir niet in slaap was gevallen ondertussen, wreef hij door zijn ogen. Maar nee hoor, daar stond de man in zijn rood glitterpak. Het was onmogelijk om hem niet te herkennen zelfs wanneer hij zo was gekleed. Dit kon toch niet waar zijn. Kort keek hij naar Alain, maar die leek zijn ogen ook niet te geloven.

Beter werd het niet toen de muziek startte en Alaric begon te dansen. Voor Casimir het wist, was hij aan het lachen. Het was hilarisch maar op hetzelfde moment zou hij er bijna weer van moeten huilen. Hoe erg was het dat Myrddin gewoon de tv op had moeten zetten als hij Alaric wilde vinden… dit was te erg.

“Dit kan je niet menen,” zei Casimir hoofdschuddend. Het dansje werd alleen maar erger en natuurlijk gebruikte hij zijn Charizard. “Al dit omdat Myrdinn— en dan dit,” Casimir maakte een zwak gebaar naar de tv terwijl hij zich weer verder in het kussen liet zakken. Als er een God was, lag die nu strijk van het lachen.

Dit moest wel een zieke grap zijn. Gelukkig zouden ze aan het einde mooi beeldmateriaal hebben van Alaric. Het was zeker iets dat hij hem nooit zou laten vergeten.

Heel dit voorval gaf hem nu hoofdpijn. Casimir wilde niets liever dan hier gewoon mee kunnen lachen omdat het zo dom was, maar op hetzelfde moment was het gewoon zo erg. Terwijl er misschien ‘niks’ was gebeurd en Myrddin ‘niks’ had gedaan, was het alsnog een erg ingrijpende gebeurtenis. Het was allemaal zo dom.

Gelukkig kon Casimir er samen met Alain de humor van inzien, al zou hij er pas echt om kunnen lachen binnen een paar dagen. “Die outfit staat hem echt niet,” zuchtte Casimir hoofdschuddend. Alleen al omwille van die outfit, verdiende hij geen lintje. Dit was zeker iets dat Alaric nog jarenlang zou achtervolgen. Als niet zijn hele leven.

Naast hem wilde Alain nog iets zeggen, maar hij werd onderbroken door het beeld dat veranderde. “Huh?” Zelfs Casimir die niets wist over Contests, wist dat dit niet de normale gang van zaken was. Daarbij leek het meisje ook nog eens heel gehaast te zijn. Het ging over de pokémon die jaren geleden in beslag waren genomen en vervolgens iets over Crescent Moon, maar dan ging de camera uit.

Verbaasd knipperde Casimir enkele keren, zijn blik gericht op het beeld. “Dat was raar.” Als Alain hier niet bij had gezeten, zou hij nog hebben gedacht dat hij het zich had ingebeeld. “In beslag genomen pokémon?” Rond die tijd woonde Casimir niet niet Sinnoh, dus daar had hij bijzonder weinig van meegekregen.

Een kleine glimlach die niet volledig zijn ogen bereikte verscheen op zijn gezicht bij de woorden van Alain. “Ik mag het vast wel eens lenen,” zei hij om te lachen. Mooi niet dat hij ooit dat glitterpak aan zou doen. Niemand zou hem zover krijgen om— nee wacht— dat was niet waar. Er was één iemand tegen wie ‘nee’ zeggen heel moeilijk was en die persoon lag hier naast hem. Beter dat Alaric dat pak snel weer weg deed na deze show.

Maar jammer genoeg werd het luchtige onderwerp iets minder luchtig. Casimir wilde niet iets om hard over te moeten nadenken. Een hele tijd geleden zou hij het niet erg gevonden hebben als mensen hun pokémon in beslag werden genomen. Het leven zou veel veiliger zijn, maar ondertussen waren zijn gedachten daarrond erg veranderd. Nog steeds waren er bepaalde redenen waarom hij liever zou hebben dat bepaalde mensen geen pokémon meer zouden mogen hebben, maar hij besefte ook wat voor hulp ze konden zijn.

“Ze zijn nooit teruggegeven?” herhaalde Casimir vragend om er zeker van te zijn dat hij het goed had gehoord. Zijn blik ging even weer naar de tv, maar het meisje was niet langer te zien. Als Crescent Moon pokémon in beslag had genomen en vervolgens nooit meer terug hadden gegeven, dan waren ze geen haar beter als Team Zekrom. “Het kan niet gekker met die organisatie,” zuchtte hij diep. Hoe meer hij te horen kreeg over Crescent Moon, hoe sneller hij het vertrouwen in hen verloor.

Stiekem hoopte Casimir dat Alain dit allemaal vergeten zou zijn morgen, want dat pak— het was niet iets dat hij snel aan wilde doen. Alaric erin zien was erg genoeg. Zacht grinnikte hij om enkel nadien zijn hoofd te schudden. “Tot dat niveau verlaag ik me niet.” Hij had nooit begrepen waarom mensen ervoor kozen om coördinator te zijn. In zijn ogen moest je al een heel waardeloze trainer zijn als je coördinator werd.

Casimir deed zijn best om het verhaal van Alain te volgen. Moeilijk was het eigenlijk niet, maar het was allemaal heel raar. “Dat een groep oude mensen zoiets kan beslissen,” zei Casimir hoofdschuddend terwijl hij zijn ogen even dicht deed. “Vraag me af waar de pokémon zijn gebleven.” Zoveel mensen hadden pokémon en vaak meer als één. Het was raar dat ze gewoon verdwenen waren voor zover de normale mensen wisten.

Instemmend humde hij om de woorden van Alain. Beter kon hij het niet verwoorden. “Zet maar wat op, ik kijk wel mee,” zei Casimir, al wist hij dat het hopeloos was. Hij verlegde zich iets en plaatste een arm deels onder zijn kussen. Als er eenmaal iets op stond waar echt niets zijn aandacht trok, was hij zo weg. Dan duurde het slechts enkele minuten en hij zou in slaap vallen. Maar dat was goed. Alle slaap die hij kon krijgen, kon hij gebruiken.

Speciaal hiervoor wilde Casimir zich nog eens in een bocht wringen die niet helemaal comfortabel was, maar zodat hij Alain wel kon aankijken. Hij bleef even stil, waarbij hij de andere enkel onderzoekend aankeek, op zoek naar de leugen. “Serieus?” Al snel liet hij zich weer neer zakken en grinnikte hij nog eens kort. Het verbaasde hem eigenlijk helemaal niet… al zou het zijn mening over coördinators niet veranderen. “Waarom ben je veranderd?” besloot hij toch te vragen. De License Change moest Alain dan toch een hele tijd geleden hebben aangevraagd.

De regio was ondertussen al een heel lange tijd weer open voor het publiek en mensen mochten weer gewoon pokémon houden. Als ze de pokémon die ze verloren waren nu nog niet terug hadden, vreesde Casimir ervoor dat ze nooit terug bij hun rechtmatige eigenaars terug zouden komen. Het was maar goed dat ze alweer iets anders zochten om naar te kijken, want verdwenen pokémon was niet iets waar hij lang over wilde nadenken.

Wat Alain uiteindelijk op zetten was één van die domme reality programma’s die altijd pure drama waren. Zeker deze waar liefde in verwikkeld was. Ze hadden al wel vaker naar dit soort zaken gekeken, maar Casimir begreep nooit waarom iemand zich ervoor zou inschrijven. Keer op keer waren het echter dezelfde soort mensens, dat verklaarde dus iets. “Hadden ze gevraagd of je mee wilde doen?” vroeg hij wat plagend, zijn ogen gericht op de tv terwijl steeds meer unieke figuren verschenen. Dit was zo hersendood als het maar kon zijn. Zijn ogen voelde hij dan ook al snel weer zwaarder worden.

Alain als coördinator was iets dat Casimir nog in hem zag. Natuurlijk zou dat gekke pakje van Alaric, hem ook honderd maal beter staan. Moest het ooit in hun bezit komen, zou de andere er ook niet aan ontsnappen. Maar, dat was een gedachte voor later, gezien Alain begon met een klein verhaaltje.

Het wist na de eerste paar woorden al een glimlach op Casimir zijn lippen te toveren, omdat hij maar al te goed wist waar dit heen ging. Dat hij de reden was dat Alain trainer was geworden, was iets wat hij nooit had verwacht. Tot vandaag was hij altijd van de veronderstelling geweest dat Alain een trainer was, en niets anders. Hij was ook heel hard gegroeid sinds die eerste ontmoeten.

Zijn hand stak hij weer wat uit, zodat die tegen die van Alain kwam en hij even langs zijn vingers kon wrijven. “Van een zeer vertrouwelijke bron heb ik gehoord dat het je meer dan gelukt is,” zei hij glimlachend. “Zelfs al ben je niet sneller.” Zoals ze het nu deden was het meer als perfect en hij kon er niet aan denken dat het misschien helemaal anders zou zijn gelopen.

“Moeten we nog oppassen, dadelijk vragen ze of ik ook wil meedoen.” Op tv verscheen er ondertussen een blonde knul die jonger leek al veel van de andere mensen in het huis. Iedereen was om een reden gelijk weg van hem. “Voor je het weet is dat mijn perfect match,” ging hij wat mompelend verder. Het haar klopte, maar daar hield het ook weer op. Na die eerste paar beelden, wist je gewoon al dat het één groot drama festijn ging worden. Casimir verplaatste zich nog wat, zodat hij toch iets dichter bij de andere kwam te liggen. Iedere dag weer hoopte hij dat elke verwonding zo snel mogelijk genezen was, zodat ze terug naar hun oude gewoontes konden keren.

Casimir maakte een mentale notitie dat hij hier later nog eens op terug moest komen. Hij wilde er uitgebreid over praten, maar dat zat er momenteel niet in. Maar ze hadden alle tijd van de wereld, en hij zou met liefde nog eens naar het verhaal willen luisteren. “Is dat zo?” vroeg hij waarbij hij zijn wenkbrauwen wat had opgetrokken. Voor even bleef hij kijken naar hun handen die zachtjes contact maakten. “Ik vrees dat je wel eens gelijk kan hebben,” zuchtte hij overdreven dramatisch. In hoeverre dat het mogelijk was nu hij het gevoel had dat hij een jaar kon slapen. Ondertussen nam hij één van de vingers losjes vast.

Als Alain nog eens zei dat de volgorde waarin ze al dit deden raar was, zou hij terug verwijzen naar dit programma. Daar was de volgorde all over the place. De blonde jongen waar iedereen zo weg van was, eindigde zelfs al snel in bed met iemand. Hoe lang kende ze elkaar? Nog geen dag. “De eerste keer dat iemand voor me op de vuist gaat, dat moet wel een heel unieke ervaring zijn.” En dan had hij het over fysiek knokken om zijn hart te overwinnen. Het klonk eerder hilarisch als romantisch. Veel kreeg hij ondertussen al niet meer mee van wat er op tv gebeurde.

Casimir wilde Alain vragen of hij blij was met de keuze die hij gemaakt had, of dat hij niet liever coördinator was gebleven. Reyne was het nog steeds, al had ze geen goede tijd. Misschien dat het voor de andere ook zo was geweest. Allemaal vragen voor later. Als hij het niet zou vergeten.

Op de tv zag Casimir nog net hoe dat blonde joch met iemand anders nu het bed in dook. Was dit niet nog maar de eerste episode? Hoe kon het dat er al zoveel gebeurde. Het was wel duidelijk dat het één grote portie drama zou worden. Niemand daar zou echter concurrentie zijn voor Alain.

Zacht mompelde hij nog iets als reactie op Alain zijn woorden, maar het was grotendeels onverstaanbaar en waarschijnlijk nonsens. Al deed Casimir zijn best om zijn ogen open te houden, het was moeilijk. Soms als ze op de tv riepen, wist hij even zijn ogen weer te openen, maar nooit voor lang. Hij vocht tegen de slaap, maar het was een hopeloos gevecht, één dat hij niet kon winnen. Zelfs al leek het alsof hij het lang had uitgesteld, duurde het slechts enkele minuten voor hij in slaap viel. Voor één keer eens zonder dromen.