Tales of

Sinnoh

Ondertussen werd het langzaam maar zeker een hele beestenboel bij Alain thuis. Nu die grote vogel van Cas ook nog eens in de achtertuin stond, werd het al helemaal een ervaring. Alain besloot dan ook af en toe even weg te gaan met een paar Pokémon bij. Zoals altijd liep de Vulpix aan zijn hiel. Vandaag had hij, zoals al sinds de dag dat Kear bij hem was, de Treecko op zijn schouder. De Poliwag zat op de rug van Ari en leek dit geweldig te vinden.

“Oké, wacht hier heel even,” zei hij tegen de Pokémon, waarna hij snel een winkel in liep. Geen toko, want Cas lustte daar niets, maar naar de drogist want daar had hij absoluut wat nodig. Zes rollen verband omdat iemand een vogel van twee meter in de tuin had gezet en daarbij was er nog Cas die hij vaak genoeg in mocht wikkelen… Zucht.

Eenmaal terug de winkel uit met een plastic zakje rond zijn pols, keek Alain meteen rond om zijn Pokémon te vinden. Ze waren hier nog, toch?

Alain’s gezicht vertrok toen zijn haar door de statische energie alle kanten op ging staan. Hij legde één hand op zijn hoofd om het ongetemde kapsel naar beneden te houden, maar wist al dat de hoop verloren was. Binnen enkele ogenblikken zou hij een albino-afro hebben. Een albifro. Een Afrino. Hij zat hier niet op te wachten.

Ari’s blaf trok zijn aandacht en tevreden liep Alain op de Pokémon af. “Ik wilde eigenlijk ook nog even langs een andere winkel,” besloot hij te hummen. Misschien kon hij wel iets van ijs halen? Dat zou Cas vast wel lekker vinden. Dus, met die gedachte wenkte hij de Pokémon om hem te volgen en wandelde hij op een klein winkeltje verderop af, waar ze verschillende soorten ijs verkochten.

“Ah! Ehm— Even kijken—” begon Alain toen ze aankwamen bij de kraam waar het ijs verkocht werd. Hij graaide in zijn zak en— Had hij zijn portemonnee daar niet net nog ingedaan? Misschien was hij wat chaotisch geweest. Hij keek in de tas en probeerde daar de portemonnee te vinden, maar ook daar was geen geluk. Hè?

Dit keer was het een waarschuwend geluid van Rue die hem op deed kijken. Verderop rende een kind hard weg en te horen aan het geluid wat van Rue afkomstig was, was dit kind de reden dat hij zijn portemonnee kwijt was. Tweekleurige ogen gleden van Rue naar Ari en… Nee, dat zou wat te bruut zijn. Of zou Ari het netjes kunnen doen? Hij zou zijn portemonnee niet zomaar laten stelen… Nee, de hond zou het kind perongeluk pijn doen en dat verdiende het kind niet.

“Lara, houd ‘m daar!” riep hij uit, waarna één Pokéball de lucht in werd gegooid. De Lopunny landde op de grond en zodra zij door had dat het om een klein kind ging, wierp ze even een vragende blik op haar trainer. Na goedkeuring schoot ze echter vooruit en blokkeerde ze het pad van het jochie, klaar om hem met een Protect volledig te blokkeren als hij iets zou proberen. Ondertussen wenkte Alain de Poliwag en Ari om te volgen, terwijl Rue aan zijn hiel bleef en Kearney op zijn schouder. Hij vertrouwde erop dat Lara het jochie tegen kon houden.

Alain zette de pas er stevig in en toen hij eenmaal aankwam bij het jochie tegenover de Lopunny, zag hij hoe mager het jongetje was. Direct verzachtte zijn blik en haalde Alain even diep adem. Het was duidelijk dat het jochie meer nood had aan het geld dan hij, maar dat betekende niet dat hij zijn portemonnee hier zo achter zou laten en gewoon weg zou lopen. Er zaten belangrijke passen in en daarbij zou het kind er al vrij snel achterkomen dat Alain welgeteld één briefje van twintig in de portemonnee had zitten en het daarbij bleef. Misschien genoeg voor nu, maar was het dit waard?

Met één beweging van zijn hand zorgde Alain ervoor dat Ari tot stilstand kwam. Lara stond nu aan één kant van het jochie en Alain aan de ander, met de Lycanroc achter hem. Het jochie zou in elk geval niet makkelijk ergens heen kunnen. Met Kearney nog op zijn schouder, de Poliwag nog op de rug van de Lycanroc en Rue naast Ari, zakte Alain uiteindelijk door zijn hurken om minder bedreigend over te komen.

“Hey. Mag ik die terug?” vroeg hij, een knikje naar de portemonnee die achter de rug van het jochie gehouden werd. “Woon je hier dichtbij? Heb je iemand die voor je zorgt?”

Een diepe frons trok over het gezicht van Alain bij het horen van de woorden. Hij had het geld nodig, anders ging ze dood. Wat was hier aan de hand? Achter zich hoorde hij Ari’s nagels over de grond toen de hond zich aanspande en hoe de Poliwag een klagerig geluidje maakte, maar Alain vertrouwde erop dat deze op zijn plek bleef staan. Het wederzijdse vertrouwen tussen hem en zijn Pokémon was goed genoeg om daarvoor niet om te hoeven kijken.

“Oké. Dat gaat niet gebeuren. Kun je me vertellen wat er aan de hand is?” vroeg hij voorzichtig. Als er iets aan de hand was, kon hij zich niet voorstellen dat het ene briefje in zijn portemonnee iemands leven kon redden. Maar misschien kon hij wel helpen.

Schijnbaar zorgde het jochie voor een Pokémon, waar zijn ouders het niet mee eens waren. Alain fronste even wat bezorgd en liet een zucht klinken. Oké. Als een Pokémon hulp nodig had, dan was het serieus. En waar het jochie goede intenties had, wist hij dat er betere manieren waren om een Pokémon te helpen.

“Oké, laten we het zo doen,” besloot Alain, “jij houdt die nog even vast, maar we gaan samen naar de Pokémon.” Alain knikte even naar Lara, de Lopunny die met een zachte blik naar het jochie keek. “Lara hier was ook gewond toen ik haar vond. Misschien kan ik helpen.” Door het jongetje zijn portemonnee nog even vast te laten houden, hoopte hij iets van vertrouwen te winnen. Als ze de Pokémon konden helpen, kon hij het ding terugvragen.

Onderweg naar de plek vroeg Alain zich ergens af of hij in een val werd gelokt, maar het jochie leek oprecht en wat kon Alain er dan nog tegen doen? Hij besloot daarom maar om te volgen, waarbij hij Lara en Ari terug liet keren in hun balls. De Poliwag pakte hij op en Rue liep aan zijn zijde, terwijl Kearney aan zijn schouder hing. Hij wilde niet te intimiderend zijn naar de eventuele Pokémon.

Zodra ze er aankwamen, zette hij Poppy weer op de grond en keek hij met een lichte frons naar de Pikachu in het mandje. Het zag er niet goed uit. Waarom— Hm. “We kunnen haar het beste naar het Pokémon Center brengen,” opperde hij. Daar wisten ze hoe ze voor het beestje konden zorgen.

Schijnbaar mocht het jochie niet gezien worden met de Pikachu. Alain humde even bedenkelijk en wilde voorstellen dat hij het zelf deed, voor een Liepard tevoorschijn kwam en de Pikachu beetpakte. Arceus. Shit, shit, shit. “Kearney!” riep hij uit. De Treecko sprong vanaf zijn schouder naar de muur van het gebouw en klom er ook overheen, gele ogen strak gericht op de Liepard die het dak op was gegaan.

Shit. Alain gooide een Pokéball omhoog en al snel stond de Lopunny ook voor hem. “Ik wil die Pikachu hier, Lara,” zei hij met een knik richting het dak. De Lopunny sprong ook op de vuilnisbakken en, als een echt konijn, vervolgens op het dak. Met een Bounce zou Lara zonder twijfel voor de kat terecht kunnen komen en zou deze aan twee kanten een Pokémon hebben.

“Die twee krijgen de Pikachu terug,” verzekerde hij de jongen. Lara vertrouwde hij volledig en Kearney had de kans nog niet gehad om zich te bewijzen, maar dat zou hij vandaag doen.

Lara hield haar vuisten vooruit, klaar om de Liepard aan te vallen als deze voor haar zou kiezen. Maar, zoals zij ook wel verwachtte, schoot de Pokémon op Kearney af en probeerde deze over de kleine Treecko te springen. Grote, gele ogen keken in alle rust toe hoe de Liepard dichterbij kwam en voor een moment leek het alsof de Pokémon er niets tegen zou doen, tot de Liepard recht boven hem was.

Elektriciteit vormde rondom de vuist van de Treecko en met een Thunder Punch zette deze zich, met behulp van zijn staart, af om de Liepard recht in zijn buik te raken en hopelijk te forceren om de Pikachu los te laten, zodat de Lopunny deze zou kunnen vangen.

Alles wat Alain vanaf de grond hoorde was het kraken van de elektriciteit en de bewegingen die gemaakt werden. Maar, zolang het tegendeel hem niet werd bewezen vertrouwde hij vol in de twee Pokémon boven. “Ze kunnen dit.” Hij geloofde erin.

De Liepard liet los en helaas lukte het de Lopunny niet om de Pokémon te vangen, maar wel schoot ze erop af om het beestje alsnog van de grond te rapen. Eén blik op de Treecko was genoeg om deze te laten knikken en tegenover de Liepard te blijven staan, terwijl de Lopunny terug naar het jochie en Alain zou gaan om de Pikachu daarheen te brengen.

De Night Slash werd geblokkeerd met een Iron Tail van de Treecko, waarna deze een Leaf Storm gebruikte. Een windvlaag werd om hem heen gecreëerd waarna duizenden blaadjes op de Liepard af schoten.

“Ehm— Het komt goed—” bracht Alain ondertussen wat ongemakkelijk uit. Als het nog langer zou duren, moest hij Ari dan ook het dak op sturen? De hond zou kunnen helpen, maar was het nodig? Hij moest op Kearney vertrouwen, maar… Arceus, dat gehuil.