Hij was voor de nacht in zijn ouderlijk huis blijven slapen en had al meteen gemerkt dat er van alles gedaan moest worden wilde hij het huis er weer een beetje presentabel uit laten zien, maar omdat hij als trainer nu zo veel weg was, had hij er gewoon geen tijd voor en verder leefde er ook niemand meer in, dus om voor die paar nachten dat hij er sliep echt de moeite ervoor te doen voelde hij nu ook weer niet helemaal zitten. Misschien wanneer hij ooit meer pokemon had, dan zou hij het kunnen doen, maar dat was niet nu, terwijl hij maar twee pokemon had. Hij stapte dan ook zijn huis uit, gevolgd door Siren. De buizel had hij pas recentelijk gevangen op route 212, maar hij wilde haar even zijn stad laten zien. Tenslotte zou ze hier nog wel vaker komen waarschijnlijk wanneer hij hier weer naar terug ging. Hij kon zien dat de buizel haar ogen wat uit zat te kijken, maar kon niet echt lezen wat haar gevoel erbij was. Hij stopte dan ook kort en bukte voor haar neer. "Wat vind je ervan?" Maar echt een antwoord kreeg hij niet, behalve dat de buizel haar blik rond bleef laten gaan. Een lichte zucht ontsnapte uit zijn mond, terwijl hij zich weer omdraaide en verder begon te lopen. Siren versnelde haar pas wat tot ze naast hem liep en pakte met haar poot een deel van zijn kleding vast en staarde vooruit. Was ze onzeker over iets? Hij moest echt leren hoe ze zich voelde op momenten als hij de bond wilde verbeteren.
Eventjes had ze he geprobeerd, maar haar schaapje leek niet zo gemaakt te zijn om buiten diens pokéball te lopen. Farai was inmiddels zo gewend dat Fang altijd rond haar voeten dartelden dat ze had gedacht dat Shaun wel hetzelfde zou doen. Maar niet alleen leek haar mareep nog een beetje wantrouwig tegen haar te zijn - niet gek, ze had hem als een halve bezetene opgejaagd voordat ze hem ving - maar het beest was ook gewoon was... Tja. Of Shaun nou dom of koppig was, was ze nog niet helemaal uit. Hij keek altijd een beetje duffig uit zijn ogen, alsof er enkel lift muziek in zijn kleine hoofdje speelde. Toen ze hem dan ook eventjes uit zijn pokéball had gehouden, bleef hij gewoon staan. Dan was hij moe, of zag hij ergens bloemetjes die hij wilde eten en was Shaun er gewoon vandoor. Ook in het bos, waar gewoon roofdieren waren. Fang wilde hem nog wel een beetje hoedden, maar dat ging ook niet even goed omdat Shaun nog best ene beetje bang was voor de poochyena. Hoe dan ook, long story short, na behoorlijk wat rondjes rennen en bijna haar nek breken over haar schaapje, had ze hem toch maar terug in zijn bal laten gaan. Voor nu tenminste, zolang ze in deze groene stad was. En man, wat was het groen. Genietend van de nieuwe beelden liep ze rond, dankbaar voor de afwisseling van Sunnyshore city. Zonder een echt doel was ze bezig de stad te verkennen, lopend waar aar voeten gingen. Het was een verademing om niet telkens naar haar mareep te hoeven zoeken, waardoor ze ook daadwerkelijk een beetje kon genieten. Uiteindelijk liep ze langs een wat ouder oogend huis, waar ze een jongen hoorde praten. Wat verward keek ze rond naar zijn gesprekspartner, maar dat bleek een buizel te zijn - geen mens. Deze gaf natuurlijk geen antwoord, en met een grijns stapte ze op de jongen af. "Ik vind het anders best een mooi huis," deelde ze mee met een vluchtige grijns. Ondertussen was haar poochyena dapper wat naar voren gestapt om voorzichtig aan de buizel van de ander te snuffelen.
Hij had geen idee of hij echt verwacht had dat Siren hem zou antwoorden, maar de buizel leek hem alleen maar met een bedenkelijke blik aan te kijken waar helaas niet echt een duidelijk antwoord uit te halen viel. Hij zuchtte dan ook lichtjes en wist dat doorvragen ook geen zin zou hebben, maar ooit zouden ze elkaar hopelijk wat beter begrijpen dan dat ze nu deden. Hij wilde de buizel vragen of ze verder wilde gaan, maar op dat moment klonk er een stem, die aangaf het huis best mooi te vinden. Hij liet zijn blik naar haar gaan en bekeek haar kort van top tot teen, terwijl Siren haar snuitje wat naar voren deed toen de Poochyena dichterbij kwam. Duidelijk wel nieuwsgierig naar deze nieuwe pokemon. Ze liet dan ook een geluidje horen als een begroeting, waardoor Shiro zijn blik kort naar de twee pokemon liet gaan om er zeker van te zijn dan het goed ging daar en toen weer naar het meisje voor hem liet gaan. "De meeste zijn het daar niet mee eens," Sprak hij rustig. Tenslotte reageerden de meeste mensen die hier kwamen slecht op hoe de stad eruit zag. "Helaas is dit niet de best uitziende stad van de omgeving." En dat lieten de meeste ook maar al te graag weten. "Ik ben Shiro trouwens en dit is Siren," Stelde hij hem en zijn buizel voor, terwijl hij kort naar Siren toe wees. Introducties uit de weg hebben was toch een van de eerste dingen die hij het liefst altijd deed, dan wist je tenminste met wie je sprak.
Fang snuffelde voorzichtig en schrok wat terug van het geluidje dat de Buizel maakte, al tikte haar staart kwispelend op de grond. Farai trok één wenkbrauw op, gezien de grijze pokémon zelden erg gesteld leek te zijn op anderen. Ze liet haar pokémon diens gang gaan, wetend dat ze geen problemen zou zoeken. Waar Fang best een temperament kon hebben, was ze er inmiddels ook al achter dat het eigenlijk best een schijterd was vaak. Bovendien luisterde ze redelijk, afgezien van de keren dat ze ergens een aantal vogels zag om op te jagen. Maar goed, daar hadden ze het even niet over. Farai haalde haar schouders op bij zijn woorden. "Eh, ik heb erger gezien," ze keek van hem weg en liet haar blik over de stad gaan. Nu hij het zei kon ze zien hoe het overgroeid was met groen, hoe er gaten in de wegen zaten en enkele huizen tekenen van verval toonden. Eigenlijk vond ze dat juist wel iets moois hebben. Mensen waren er altijd zo geobsedeerd mee om alles perfect, schoon en nuttig te houden. In haar optiek zorgde het er alleen maar voor dat dingen afstandelijk en koud worden, niets was perfect. Farai greens de ander toe. "Vintage noemen ze dat tegenwoordig," de jongen stelde zich voor als Shiro en verwees naar zijn Buizel als Siren. Fang was inmiddels door haar voorpoten gezakt en blafte heel zachtjes, maar wel speels naar de ander. Weirdo. "Oh ik ben Farai, dit monster is Fang," ze gebaarde naar haar pokémon. "Bekend hier?"
Het leek erop dat hun twee pokemon het wel redelijk met elkaar konden vinden. Of in ieder geval was Siren duidelijk tevreden met de ander en dat liet ze weten door een aantal geluidjes. Ook al begreep hij er eerlijk zelf helemaal niks van, maar misschien zou dat ooit nog komen. Pastoria was zeker niet perfect als een stad, maar voor hem bleef het zijn thuis en dat kon hij moeilijk ontkennen. Hij knikte kort dat hij haar gehoord had toen ze haar naam vertelde. De poochyena heette blijkbaar Fang, dat was best wel een toepasselijke naam. "Fang past zeker bij hem," Deed hem denken aan hoe hij zijn Gible Shark genoemd had. "Ik ben hier opgegroeid ja, dus je zou denk ik wel kunnen zeggen dat ik bekend ben hier," Een grijns verscheen rond zijn mond toen hij het erover had. Hij was toch wel een beetje trots om hier opgegroeid te zijn.
Fang begon zachtjes te kwispelen toen de buizel op haar in leek te gaan. De trainer was er nog altijd wat verbaasd over, maar liet de twee hun gangetje gaan. Waar Fang meer dan eens vooral naar haar eigen zinnetje luisterde: deed ze één ding zeer braaf, ze bleef altijd in de buurt. Tenzij ze iets eekhoorn gerelateerd zag. Enige uitzondering, maar daar werkten ze nog aan. "Haar," verbeterde ze de ander voordat ze er echt erg in had. De ginger keek op bij de woorden van de ander, terwijl haar ogen wederom over de buurt gleden. "Hier?" vroeg ze en gebaarde naar het huis waar hij eerder naar had staan kijken. "Dit huis?" wat een bizar idee. Ze vroeg zich af of hij hier nog steeds woonde, of hij altijd gewoon één thuis had gehad. Dat klonk haar ongelooflijk in de oren, dat mensen geboren werden en stierven in dezelfde stad - zonder ooit dat gevoel van gemis te hebben. Haar voeten kriebelden wanneer ze langer dan een maand ergens verbleef. Ze zou ook niet terug willen keren naar waar ze vandaan kwam. Ondanks de heimwee, de nostalgie die eraan verbonden was. Goed, misschien had hij minder negatieve herinneringen om aan plekken te koppelen.
Natuurlijk had hij het geslacht van de pokemon weer verkeerd gehad, het zou niet de eerste keer zijn eerlijk. Hij bleef het vaak lastig in te schatten en was er al trots genoeg op dat hij het van zijn eigen pokemon wist en kon onthouden. "Haar, sorry," Sprak hij dan ook. Hij zou een poging doen het te onthouden en het hopelijk niet weer fout doen. Nadat hij verteld had dat hij hier inderdaad bekend was vroeg ze of het ook om het huis naast hun ging, waarop hij knikte. "Dit huis ben ik in opgegroeid ja, ook al kom ik er nu nog maar af en toe naar terug." Het was wel een plek voor hem om naar terug te komen en misschien zou hij het zijn huis moeten noemen ondertussen, maar zo voelde het nog steeds niet echt. Ook al leek Siren het wel een leuke plek te vinden, ondanks dat hij haar expressie niet echt goed kon lezen. Hij had ook geen idee of het voor anderen ook zo was, dat ze een huis hadden om naar terug te kunnen keren of dat die in een andere regio zat, want dat kon natuurlijk ook nog.
Ze realiseerde pas hoe scherp haar toon was geweest toen hij zich verontschuldigde. Even wilde ze zichzelf verontschuldigen, maar dat maakte het gesprek ongemakkelijker dan ze het wilde maken. Wat schaapachtig greens ze en wreef over de achterkant van haar hoofd, allang blij dat hij het gespreksonderwerp een andere kant op gooide. Shiro vertelde haar dat dit het huis was waar hij was opgegroeid. Haar blik gleed van hem naar het huis, en ze vroeg zich af hoe het er in zijn jeugd uit moet hebben gezien. Zou het al even vervallen zijn geweest? "Hm," het bracht haar terug naar haar eigen huis, de daken waar ze vroeger op zat en de vuilnisbakken van de buren die ze altijd omtrapte. Het was lang geleden dat ze eraan had gedacht, en het werd des te pijnlijker toen ze zich besefte dat er gaten waren in haar jeugdherinneringen. Enkele delen van waar ze was opgegroeid waren haar nog helder, andere kamers kon ze alleen nog maar vaag de omtrek van inbeelden. Farai slikte en probeerde het van zichzelf af te schudden. "Eerlijk, het ziet eruit als een huis dat perfect zou zijn voor verstoppertje," bracht ze zichzelf weer terug naar het hier en nu, een scheve glimlach op haar gelaat. Ergens wilde ze hem uitdagen voor een potje, maar ze kende zijn naam amper.
Hij merkte dat ze wat afwezig leek te raken, maar wachtte geduldig tot ze wat zou zeggen. Ondertussen ging zijn blik naar Siren, welke rustig naast hem nog stond. Maar bij het horen van de volgende woorden van het meisje, maakte ze ineens een enthousiast geluid. Die wilde duidelijk wel verstoppertje spelen in het huis. Hij glimlachte iets bij het enthousiasme van de buizel. "Het lijkt erop dat Siren daar wel zin in heeft," Ook al had hij al veel te lang geen verstoppertje meer gespeeld en waarschijnlijk zouden zijn oude verstopplekken niet allemaal meer werken. Maar dat was als ze ook daadwerkelijk zou willen doen wat ze opgemerkt had en als haar pokemon ook mee wilde doen. Het was waarschijnlijk leuker om te doen met de pokemon tenslotte.
